LOVE YOU WITCH รักนะยัยแม่มด

     1เดือนผ่านไป
"ทาโตะ~"
เสียงของเด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลเข้มกำลังเรียกใครอยู่นะฉันกำลังมองผู้หญิงคนหนึ่งที่มีผมสีน้ำตาลสวยควบคูกับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนนั่นจริงๆหุ่นก็สวยใช้ได้เลยหละเสียงก็น่ารักเธอคงเรียกแฟนอยู่หละสิท่าฉันมองตามเสียงนั้นไปจนสุดปลายเสียงด้วยความสงสัยว่าชายผู้โชคดีคนนั้นคือใครกันนะเมื่อมองไปตามเสียงฉันก็ตกใจจนต้องอุทานออกมา
"คนนั้นมัน..."
ก็จะไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะชายผู้โชคดีคนนั้นก็คือคนที่ช่วยฉันตอนหลงทางครั้งนั้นไงล่ะบังเอิญจังอยู่โรงเรียนเดียวกันหรอเนี่ยจะได้มีโอกาสขอบคุณเค้าสำหรับเรื่องในตอนนั้นด้วย
"อะไรจ๊ะซาระกำลังแอบส่องหนุ่มอยู่หรอเจอคนที่ถูกใจแล้วหรือยัง555"
ระหว่างที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้นเสียงของคานะที่กำลังนั่งอ่านหนังสือแฟชั่นอยู่ก็แซวฉันขึ้นมา
"อย่างน้อยก็ยังดีกว่ามานั่งอ่านหนังสือบ้าบอพวกนี้ก็แล้วกันแล้วอีกอย่างเค้าก็ให้มาสำรวจโรงเรียนนะยะไม่ใช่มานั่งอ่านไอ้ของบ้าบอพวกนี้"
ฮานะจังพูดขึ้นมา
ใช่แล้วหละตอนนี้พวกเราอยู่บนรถคันหนึ่งที่กำลังจอดอยู่หน้าโรงเรียนเพื่อให้พวกเราได้สำรวจโรงเรียนจากภายนอกตั้งแต่ตี3แล้วหละโดยที่คุณมิอุเป็นคนขับรถแต่ก็หลับไปเป็นคนแรกซะแล้วแหะๆ
"เธอก็ก็อ่านหนังสือเหมือนกันไม่ใช่รึไง"
"มันไม่เหมือนกันไอ้หนังสือของเธอสักหน่อย"
"แล้วมันจะต่างกันยังไงยะมันก็หนังสือเหมือนกันนั่นแหละ"
"ก็ของเธอมันไม่...."
"ก็บอกว่าให้สามัคคีกันหน่อยไงทั้งสองคนเดี๋ยวก็จับหักคะแนนซะหรอกยัยพวกนี้"
เสียงของทั้งสองคนเงียบลงเพราะโดนรังสีอัมหิตของคุณมิอุเข้าไปทำเอาซะจ๋อยกันไปเลยหละค่ะ
     อีกทางด้านหนึ่ง
"นี่ทาโตะรู้จักวงอาคานิคุมั้ย"
สาวน้อยถามชายหนุ่มที่กำลังเดินอยู่ด้วยกัน
"ฉันไม่รู้จักไอ้วงบ้าๆนั่นหรอก"
"อะไรกันวงนั้นฮิตมากเลยนะ"
"ก็บอกว่าไม่รูจักไงเล่าแล้วไอ้วงนั้นมันคืออะไรก็ยังไม่รู้เลย"
"วงอาคานิคุก็คือวงดนตรีที่มีชื่อเสียงติด1ใน10ของโลกเชียวนะโดยเฉพาะซาระจังที่เป็นหัวหน้าวงก็สวยมากเลยหละทั้งสวยทั้งมีสเนห์"
"สรุปก็คือเธอจะมาพูดถึงยัยซาระอะไรนั่นให้ฉันฟังใช่มั้ย"
"ไม่ใช่สักหน่อยก็แค่กำลังจะอธิบายเรื่องวงอาคานิคุเท่านั้นเอง"
ติ้งต่อง...ติ้งต่อง
"เสียงกริ่งโรงเรียนดังพอดีเลยงั้นฉันไปเข้าแถวแล้วนะแล้วก็เธอน่ะเป็นรุ่นน้องฉันตั้ง2สองปีนะอย่าลืมมีหางเสียงสิไปหละนะ"
"ค่าาารุ่นพี่"
     กลับมาทางด้านพวกซาระ
"เอ้าเสียงออดโรงเรียนดังแล้วไปเข้าแถวได้แล้วไป"
ฉันรีบเปิดประตูรถออกแล้วรีบเดินเข้าไปที่โรงเรียนเพราะอยากเห็นเพื่อนใหม่เร็วๆฉันจึงรีบไปที่ห้องพักครูเพื่อถามว่าฉันต้องอยู่ที่ห้องไหน
"ห้อง5-2จ้ะ"
"ค่ะขอบคุณค่ะ"
เมื่อรู้ห้องของตัวเองแล้วฉันก็รีบเดินไปที่ห้องของตัวเองทันที
"เอ...ห้อง6-3  6-2  6-1  5-3 หะฮะ5-3โรงเรียนนี้มีชั้นละสามห้องเองหรอ"
แล้วไอ้ตึกที่มีเหลืออีกเยอะแยะนี่มีไว้เพื่อฉันแอบคิดในใจอยู่คนเดียวสงสัยฉันจะบ้าไปแล้วแน่ๆรีบเข้าห้องก่อนดีกว่านี่ไงห้อง5-2
"กึก"
"คือว่า....ห้อง5-2ใช่มั้ยคะ"
ฉันชะโงกหัวเข้าไปถามภายในห้องเพื่อเช็คความแน่ใจ
"ค่ะใช่ค่ะ"
อาจาร์ที่ก็ลังสอนอยู่พูด
"เอ่อ...คือ...เป็นนักเรียนใหม่หน่ะค่ะ"
"อ๋อ~จริงด้วยสิวันนี้จะมีนักเรียนใหม่มานี่นา...เด็กๆวันนี้จะมีนักเรียนใหท่ย้ายเข้ามานะ...เอาหละแนะนำตัวเลยจ้า"
"อ่า...สวัสดีค่ะฉันชื่อมารากาโนะ ซาระค่ะเพิ่งจะย้ายมาเรียนที่นี่เป็นวันแรกขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"
หลังจากฉันแนะนำตัวเสร็จเสียของเพื่อนๆก็เงีบยลง
อะไรฉันทำอะไรผิดงั้นหรอ
"เธอคือซาระแห่งวงอาคานิคุหรอ"
เสียงของเพื่อนผู้หญิงดังขึ้น
"เอ๋..อ่ะ..ค่ะ"
ฉันตอบไปอย่างงงๆ
"ว้าวนั่นซาระจังตัวเป็นๆหละหู!"
ตอนนี้ทุกคนในห้องกำลังให้ความสนใจมาที่ฉันซะแล้วสิเอ๋!ทำไมหรอออ
"เอ่อเอาหละเงียบๆกันหน่อยนะเด็กๆ"
"แล้วจะให้ซาระจังนั่งตรงไหนหรอคะ"
เพื่อนๆในห้องพากันถามขึ้นมา
"อืม~จริงสิที่ในห้องก็ดูเหมือนจะเต็มแล้วด้วยอ้ะนั่นไง"
คุณครูชี้ไปที่ที่หนึ่งที่อยู่ริมหน้าต่างทางหน้าห้องแต่ว่ามันมีสองโต๊ะไม่ใช่หรอแล้วเค้าหายไปไหนกันนะ
"อืม~ส่วนคนข้างๆซาระจังก็~...อ้อใช่แล้วทาโตะคุงน่ะ"
"หา!"
หลังจากที่คุณครูพูดจบทุกคนก็ออกเสียงอุทานขึ้นมาพร้มกันซะงั้นคนครนั้นมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยรึไง
      หลังจากนั้น1ชั่วโมงเค้าก็ยังไม่มีวี่แววที่จะมาส่วนวี่แววที่ฉันได้ยินมาจากเพื่อนเค้าก็แค่พูดกันว่า"อะไรนะจะให้ซาระจังไปอยู่กับไอ้คนพรรนั้นเนี่ยนะแค่นั้นแหละ
"กึก"
"ขออนุญาติเข้าห้องครับ"
หืมใครกันนะ
"เอ๋"
นะนั่นมันคนที่เจอกันตอนนั้นนี่แต่ทำไมเขาดูไม่ค่อยเป็นมิตรเลยแฮะ 
    ทางด้านทาโตะ
ยัยนี่ยัยผู้หญิงที่หลงทางนี่
    ซาระ
"เอ่อ...สวัสดีค่ะ"
"..."
"ทาโตะคุงใช่มั้ยคะ"
"..."
เขาไม่พูดอะไรเพียงแต่เดินมานั่งที่โต๊ะข้างๆฉันเท่านั้น...ทาโตะคุงจริงๆด้วย
     พักเที่ยง
"นี่ซาระจังไปทานข้าวกับพวกเรามั้ย"
"เอ่อคงจะไม่ได้หรอกค่ะพอดีว่ามีนัดไว้แล้วหนะค่ะ"
เมื่อฉันพูดจบฉันก็รีบลุกขึ้นและเดินไปที่ชั้นดาดฟ้า
แต่ว่าคิดแล้วน่าโมโหชะมัดเราอุตสาห์ชวนพูดด้วยทั้งวันแต่อีตาทาโตะนั่นกลับไม่สนใจเราซะได้ตาบ้าเอ้ยตาบ้าเอ้ยตาบ้าเอ้ย!
ฉันเดินไปพลางทำหน้ามุ่ยไปพอรู้ตัวอีกที่ก็มาอยู่บนดาดฟ้าซะแล้วฉันตีหน้าแปะๆก็จะถอนหายใจ
"เห้อ"
"สวัสดีจ้าทุกคน"
ตัวฉันกล่าวทักทายคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทรงกลมสีขาวที่ได้จัดไว้อย่างสวยงามส่วนคนที่นั่งอยู่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกก็เป็นฮานะจังกับคานะจังที่กำลังนั่งหน้ามุ่ยใส่กันอยู่
"มาช้าจังนะซาระ"
ฮานะจังเป็นคนเริ่มบทสนทนาพร้อมนำน้ำชาที่อยู่ในแก้วมาจิบ
"แหะๆคือว่าโดนพวกแฟนคลับดักไว้นิดหน่อยน่ะ"
"เธอนี่มันโง่หรือซื่อเกินไปกันแน่นะจะไปบอกชื่อจริงกับแฟนคลับทำไมกันละหา"
คราวนี้คานะจังเป็นคนพูดต่อ
"จริงด้วยสิลืมวิธีนี้ไปสนิทเลยนี่นา"
"ยัยบ้าเอ้ยนี่เธอลืมจริงๆหรอเนี่ย"
คานะจังหันมาใส่ฉันพร้อมตะคอกกลับมา
"แหะๆพอดีฉันลืมไปสนิทเลยอ่ะแต่ว่าตอนนี้กินข้าวกันก่อนเถอะนะฉันหิวแล้ว"
"ก็กินไปเลยสิยะฉันกับยัยฮานะกินเสร็จตั้งแต่รอเธอมาแล้วย่ะ"
หลังจากประโยคนั้นสิ้นสุดลงฉันก็รีบกินอย่างไม่รอช้าก็คนมันหิวนี่จะให้ทำยังไงล่ะ
หลังจากพักเที่ยงสิ้นสุดลงพวกเราก็แยกย้ายกันไปเรียนโดยที่เจ้าบ้าทาโตะก็ยังไม่ยอมพูดกับฉันอยู่ดีตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าโรงเรียนเพื่อรอฮานะจังมากลับบ้านด้วยกันอยู่ที่ชั้นต้องมารอฮานะจังอยู่อย่างนี้ก็เพราะว่าพวกเราอยู่คนละห้องกันไงล่ะ
 
 
                                  แผนผังเวลา
โรงเรียนนี้มีสายชั้นละ3ห้อง.                        ฮานะ
           คานะ                              ซาระ           เข้าเรียน
       เข้าเรียน9.00น.         เข้าเรียน8.00น.   7.00น.
ห้องม.5-3ห้องshining  ห้องม.5-2ห้องlight ห้องม.5-1
       เลิกเรียน14.00น.    เลิกเรียน15.00น.   The sun
                                                                      เลิก16.00น.
มันจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมซาระจึงต้องรอ
"เมื่อไหร่ฮานะจังถึงจะมานะ"
ฉันชะเง้อมองไปภายในประตูมาราวๆสิบนอบได้แล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววของฮานะจังเลยซักนิดเฮ้อ
"อ้ะนั่นไงซาระจังงง"
ฉันโบกมือเรียกฮานะจังพร้อมตะโกนเรียกดังๆ
"จะทำตัวเด่นทำไมยะยัยบ้า"
"แหะๆก็เค้ากลัวไม่ได้ยินอ่ะ"
"ฉันไม่ได้หูไม่ดีแบบเธอนะยะ"
"จ้าๆกลับบ้านกันเถอะ"
"แล้วไม่รอยัยนั่นหรอ"
"ยัยนั่น...อ๋อคานะจังกลับไปก่อนแล้วหละจ้ะ"
"อืมงั้นเรากลับกันเถอะ"
"จ้ะ"
    ระหว่างทางกลับบ้าน
ตอนนี้ฉันกับฮานะจังกำลังยืนติดไฟแดงอยู่เพื่อจะข้ามไปฝั่งตรงข้าม
"ทาโตะนี่นะบ่นเป็นคนแก่ไปได้แค่ให้ถือของให้นิดหน่อยเอง"
"นิดหน่อยที่ไหนเล่า"
ฉันได้ยินเสียงของผู้หญิงกับผู้ชายคนหนึ่งกำลังถกเถียงกันอยู่ข้างหลังฉันฉันจึงหันหลังไปดู
"อ้าว...ทาโตะ"
"...."
ยังไม่ตอบอีกหรอกรอดตอนนี้ฉันชักอยากกระโดดถีบนายเต็มทีแล้วนะ
"พี่สาวคะ"
เสียงของเด็กผู้หญิงที่มากับทาโตะเรียกฉัน
"พี่สาวคือซาระจากวงอาคานิคุใช่มั้ยคะ"
"อ่าใช่จ้ะ"
"เอ๊ะเดี๋ยวนะ...พี่สาว..ธะเธอไม่ใช่แฟนของตานี่หรอกหรอ"
"ไม่ใช่หรอกค่ะหนูเป็นคุณน้องสาวของทาโตะต่างหากค่ะอืม...แต่ทำไมมีแต่คนคิดว่าหนูเป็นแฟนทาโตะกันนะ"
นี่ยังจะสงสัยอีกหรอ...
"ว่าแต่พี่รู้มั้ยคะว่าหนูน่ะเป็นแฟนตัวยงพี่เลยนะคะ"
"หรอจ้ะพี่ขอบคุณนะจ้ะที่ติดตามผลงานของพี่ตลอดมาและขอบคุณสำหรับกำลังใจของน้องด้วยนะจ้ะ"
หลังจากพูดจบมันก็ทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมา
"ซาระไฟเขียวแล้ว"
"อ้ะจ้างั้นพี่ไปก่อน้ะบายจ้า"
ฉันบอกลาน้องสาวคนนั้นแล้วเดินข้ามถนนมา
"เอะพี่ซาระก็กลับทางนี้หรอคะ"
เอะเสียงคุ้นๆแฮะ
"อ้าวคุณน้องสาวของทาโตะ"
"หนูชื่อว่าซาโยค่ะ"
"อ๋อซาโยจังใช่มั้ยจ้ะ"
"ค่ะ"
"เอ๋ะซาโยจังก็กลับทางนี้หรอจ้ะ"
"ค่ะบังเอิญจังเลยนะคะ"
"นั่นสินะ"
ระหว่างทางกลับบ้านฉันก็คุยกับซาโยจังเรื่อยมาจนถึงสวนสาธารณะที่ฉันเคยหลงมาตอนแรก
"อ่า...งั้นหนูขอแยกตรงนี้เลยนะคะ"
"จ้าบายนะ"
"ค่ะ"
ฉันบอกลาซาโยจังแล้วเดินต่อไปแค่นี้ก็เหลือแค่ฉันกับฮานะจังสามคนแล้วสินะ...เอ๊ะ...สามคน!!!ฉันหันไปดูข้างหลังอย่างทันควันเมื่อรู้สึกว่ามีคนที่กำลังตามฉันกับฮานะจังมาอีกหนึ่งคนเมื่อฉันหันไปก็พบกับ...
"ทาโตะนี่นายยังไม่กลับอีกหรอเลยบ้านนายมาไกลแล้วนะ"
"ใครบอกบ้านชั้นอยู่ทางนั้นกันล่ะ"
เอ๊ะทาโตะไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันกับซาโยจังหรอกหรอ
"ไม่ชั้นไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันกับยัยนั่นซักหน่อย"
"อ่ะเอ๊ะนายพูดอ่ะไรน่ะชั้นยังไม่ได้ถามอะไรเลยนะ"
"ก็เธอทำหน้าสงสัย"
อะไรนะหน้าชั้นมันออกขนาดนั้นเลยรึไง
"ออกจนเห็นได้ชัดเลยหละ"
"ช...ชั้นยังไม่ได้พูอะไรเลยนะ"
"ก็บอกแล้วไงว่าหน้าเธอมันฟ้อง"
ตานี่อ่านใจได้รึไงนะ
"ไม่หรอกแต่ก็เคยมีคนบ่นแบบนั้นมาเหมือนกันนะ"
"นะ...นายเป็นตัวอะไรกันน่ะทำไมถึงอ่านใจชั้นออกหมดเลย"
"ก็บอกแช้วไงว่าหน้าเธอมันฟ้องหัดไปดูกระจกส่องหน้าตัวเองบ้างนะ"
"หนอย...อีตาบ้า"
ฉันเงียบไม่คุยกับทาโตะไปสักพักแล้วจึงเริ่มประโยคต่อ
"นี่ทาโตะ.."
"..."
"ทำไมนายถึงไม่ยอมพูดกับฉันทั้งวันเลยหละ"
เมื่อฉันพูดจบท่าทีของทาโตะก็เปลี่ยนไป
"ก็เพราะว่า...คนที่เป็นอย่างเธอไม่น่าเชื่อใจ...ไม่สิเชื่อใจไม่ได้เลยมากกว่า"
เมื่อพูดประโยคนั้นจบทาโตะก็เดินเข้าอพาทต์เม้นที่เป็นที่อยู่ไปส่วนชั้นก็เดินสงสัยกับประโยคที่ทาโตะพูดไว้