LOVE YOU WITCH รักนะยัยแม่มด

ที่นี่มันคือที่ไหนเนี่ย!!!!ก็รู้อยู่หรอกนะว่ามันคือโลกมนุษย์แต่ว่ามันคือที่ไหนกันเนี่ยฉันเดินวนไปวนมาอยู่แถวนั้นสักพักเผื่อจะเจอที่พักของฉันแต่ว่าไม่มีแม้แต่วี่แววของคนเลยสักนิดฉันเลยตัดสินใจนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ข้างๆที่ที่ฉันมาครั้งแรกพลางถอนหายใจไปเบาๆตอนนี้ท้องฟ้าก็ลับขอบฟ้าไปนานแล้วเสียด้วยแต่ว่าก็มีแสงสว่าจากเสาสูงๆที่มนุษย์เรียกว่าเสาไฟคอยส่องแสงข้างๆเก้าอี้ให้ฉันอยู่

ตึก...ตึก...ตึก...ตึก

เสียงฝีเท้าค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆมันค่อยๆตรงมาที่ฉันอย่างช้าๆ

สักพักแสงไฟก็ค่อยๆแสดงให้ฉันเห็นถึงรูปร่างของเจ้าของเสียงฝีเท้านั้นมันคือสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าผู้ชายกำลังเดินถือสิ่งที่เรียกว่าถุงเดินเข้ามาเขาหันมามองฉันพลางทำหน้าตกใจ

"หลงทางหรอ"ชายผู้นั้นเริ่มบทสนทนา

ฉันรู้ดีว่าตัวฉันน่ะเข้าใจที่เขาพูดแต่เขาไม่เข้าใจที่ฉันพูดหรอกก็ฉันพูดภาษามนุษย์ไม่เป็นน่ะสิT~Tฉันเลยพยักหน้าแทนเขาหยิบถุงออกมาพร้อมหยิบอะไรสักอย่างมาให้ฉัน

"ถ้าไม่รังเกียจรับขนมปังไหมครับ"

เขายื่นไอ้สิ่งที่เรียกว่าขนมปังมาให้ฉันฉันก็รีบรับมาสิหิวจะตายอยู่แล้วฉันเลยหยิบไอ้ห่อขนมปังขึ้นมาแต่ว่า...มันแกะยังไงอ่ะ...สงสัยว่าตอนนั้นท่าทีของฉันจะแสดงออกมากเกินไปมั้งเขาเลยมานั่งข้างๆฉันแล้วนำขนมปังของฉันไปแกะให้แล้วยื่นขนมปังมาให้ฉัน

งั่ม...งั่ม

ถ้ามีใครถามว่ามันอร่อยมั้ยตอนนี้ฉันตอบได้เพียงคำเดียวเลยว่าอร่อยมาก!!!

"แล้วจะไปที่ไหนหรอครับ"

ฉันนั่งเอ๋ออยู่สักพักแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าฉันมีแผนที่นี่หว่าฉันเลยรีบหยิบแผนที่ออกมาแต่ว่า!!!...มันเป็นภาษามนุษย์อ่ะT-Tชีวิตฉันมันจะรันทดไปถึงหนายยยยยย

ชายหนุ่มคนนั้นเลยหยิบแผนที่ไปดูแล้วลุกขึ้นยืน

"เดี๋ยวผมนำทางให้ครับ"

ฉันก็รีบลุกสิคะจะรออะไรมีคนนำทางให้ขนาดนี้แล้วเขาเดินนำหน้าฉันไปพลางดูแผนที่ไปสักพักก็ถึงคฤหาสขนาดใหญ่ที่กว่าจะเดินเข้าไปถึงตัวคฤหาสคงจะอีกนานเลยหละแต่ทว่า

"ถึงแล้วครับ"

ที่นี่เนี่ยนะ!มันจะใหญ่เวอร์เกินไปมั้ยรู้สึกว่าฉันกับเจ้าหญิงแล้วก็ผู้ดูแลอยู่รวมกันแล้วก็แค่4คนเองนะยะเวอร์ไปมั้ย!

"ตาราคาราระ(ขอบคุณนะคะ)"

ชายผู้นั้นทำหน้าเหวอเล็กน้อยก็แหงล่ะฉันดันเผลอพูดภาษาที่เค้าไม่เข้าใจให้เค้าฟังไปเองนี่

"คุณอยู่ที่นี่หรอครับเอ้อ...ถ้าถึงบ้านของคุณแล้วผมก็ไปก่อนนะครับ"

ในเมื่อถึงแล้วฉันก็รีบเดินเข้าไปในคฤหาสสิคะรออะไร

แฮก...แฮก....กว่าจะเดินเข้ามาถึงเหนื่อยยิ่งกว่าเหนื่อยคนส้างที่นี่มันจะสร้างให้ใหญ่ไปไหนกันเนี่ยแต่ว่าเมื่อเปิดประตูเข้าไปมันกลายเป็นเพียงห้องโถงเล็กๆที่ทางด้านซ้ายมีห้องครัวที่แอบๆอยู่ส่วนทางขวาก็มีแจกันใส่ดอกไม้วางอยูตรงกลางมีบันไดสำหรับขึ้นไปชั้นสองอยู่ท่าทางจะเป็นคฤหาสแบบเน้นห้องเยอะๆสินะส่วนตรงกลางก็มีโต๊ะกลมวางอยู่โดยมีฮานะจังและเจ้าหญิงอีกคนนั่งอยู่ตรงข้ามกันดูท่าทางรังสีอัมหิตระห่างสองคนนั่นจะมีไม่ใช่น้อยเลยนะนั่น

"นั่งก่อนสิซาระ"

ฮานะจังพูดบอกให้ฉันนั่งที่เก้าอี้ฉันก็ไม่รอช้าสิคะรีบวิ่งไปนั่งลงที่เก้าอี้อย่างเร็วปวดขาจะตายแล้วว่าแต่...

"เขาเป็นใครอ่ะ"

ฉันพูดออกมาพร้อมใช้นิ้วชี้ไปที่คนที่นั่งตรงข้ามกับฮานะจัง

"ก็ยัยคานะที่ดูไม่ค่อยมีมนุษยสัมพันธ์ไงที่ดูหยิ่งๆพูดจาอวดดีนั่นไง"

"อ๋อคานะจังเองหรอ"

"ก็ใช่สิยะแล้วอีกอย่างนะฉันไม่ใช่คนอย่างนั้นสักหน่อยฉันก็แค่พูดจาให้สมฐานะของฉันเท่านั้นเองไม่ได้ทำตัวเหมือนพวกเธอสักหน่อย"

ตุบ

"ฉันทำอะไรผิดกันเธอนั่นแหละที่พูดจาอวดดีเกินไปต่าห่าง"

ซาระจังปิดหนังสือแล้วหันไปเถียงกับคานะจังแทน

"เอ่อ...ทุกคน..อย่าพึ่งทะเลาะกันสิ"

ฉันพูดให้ทุกคนหยุดทะเลาะกันแต่ทว่า

"เธอนั่นแหละที่เวอร์เกินไป"

"เธอนั่นแหละที่ลดฐานะเกินไป"

"เธอนั่นเเหละที่ผิด"

"เธอต่างหาก"

ตุบ!

เสียงวางถาดดังขึ้นทำให้คานะจังและซาระจังเงียบลงเมื่อฉันหันไปมองที่ต้นเสียงฉันก็เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งมีหน้าตาสะสวยถ้าคีเป็นอายุของมนุษย์ก็คงจะราวๆ20ละมั้งเธอสวยมากจนฉันตาค้างไปครู่นึงเลยหละ

"สวัสดีจ้า!ฉันชื่อมิอุ มาอาคาระพุนะจ๊ะอายุ24อาชีพนักแสดงตำแหน่งผู้คุมการสอบนี้จ้า!"

อะไรยะนั่นพูดเร็วอย่างกับรถไฟฟ้าแรงสูง

"ซาระจังใช่มั้ยจ๊ะ"

"อ่ะอ่า...ค่ะ"

"ฉันมีข่าวจะมาแจ้งกับทุกคนว่าเราจะเริ่มการทดสอบในอีก1เดือนนะจ๊ะ"

ยิ้มได้เหมือนเด็กเวอร์ๆว่าแต่ทำไมต้องอีกหนึ่งเดือนล่ะ

"แล้วเราจะใช้เวลา1เดือนก่อนจะเริ่มการทดสอบนี้ไปทำอะไรหรอคะ"

น่านไม่ทันจะจะถามเลยฮานะจังก็ถามก่อนซะละ

"เราจะไปทำเรื่องบางอย่างกันจ๊ะหึหึ"

เดี๋ยวสิแล้วไอ้สีหน้าน่ารักนั่นทำไมมันกลายเป็นหน้ากลัวอย่างนี้ล่ะ

~~~~~~~~~~~จบ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ช่วงพบผู้เขียน

ในที่สุดก็เขียนตอนนี้จบแล้วตอนหน้าอาจจะช้าสักหน่อยน้าาาาาขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ