LOVE YOU WITCH รักนะยัยแม่มด

     1เดือนผ่านไป

"ทาโตะ~"

เสียงของเด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลเข้มกำลังเรียกใครอยู่นะฉันกำลังมองผู้หญิงคนหนึ่งที่มีผมสีน้ำตาลสวยควบคูกับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนนั่นจริงๆหุ่นก็สวยใช้ได้เลยหละเสียงก็น่ารักเธอคงเรียกแฟนอยู่หละสิท่าฉันมองตามเสียงนั้นไปจนสุดปลายเสียงด้วยความสงสัยว่าชายผู้โชคดีคนนั้นคือใครกันนะเมื่อมองไปตามเสียงฉันก็ตกใจจนต้องอุทานออกมา

"คนนั้นมัน..."

ก็จะไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะชายผู้โชคดีคนนั้นก็คือคนที่ช่วยฉันตอนหลงทางครั้งนั้นไงล่ะบังเอิญจังอยู่โรงเรียนเดียวกันหรอเนี่ยจะได้มีโอกาสขอบคุณเค้าสำหรับเรื่องในตอนนั้นด้วย

"อะไรจ๊ะซาระกำลังแอบส่องหนุ่มอยู่หรอเจอคนที่ถูกใจแล้วหรือยัง555"

ระหว่างที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้นเสียงของคานะที่กำลังนั่งอ่านหนังสือแฟชั่นอยู่ก็แซวฉันขึ้นมา

"อย่างน้อยก็ยังดีกว่ามานั่งอ่านหนังสือบ้าบอพวกนี้ก็แล้วกันแล้วอีกอย่างเค้าก็ให้มาสำรวจโรงเรียนนะยะไม่ใช่มานั่งอ่านไอ้ของบ้าบอพวกนี้"

ฮานะจังพูดขึ้นมา

ใช่แล้วหละตอนนี้พวกเราอยู่บนรถคันหนึ่งที่กำลังจอดอยู่หน้าโรงเรียนเพื่อให้พวกเราได้สำรวจโรงเรียนจากภายนอกตั้งแต่ตี3แล้วหละโดยที่คุณมิอุเป็นคนขับรถแต่ก็หลับไปเป็นคนแรกซะแล้วแหะๆ

"เธอก็ก็อ่านหนังสือเหมือนกันไม่ใช่รึไง"

"มันไม่เหมือนกันไอ้หนังสือของเธอสักหน่อย"

"แล้วมันจะต่างกันยังไงยะมันก็หนังสือเหมือนกันนั่นแหละ"

"ก็ของเธอมันไม่...."

"ก็บอกว่าให้สามัคคีกันหน่อยไงทั้งสองคนเดี๋ยวก็จับหักคะแนนซะหรอกยัยพวกนี้"

เสียงของทั้งสองคนเงียบลงเพราะโดนรังสีอัมหิตของคุณมิอุเข้าไปทำเอาซะจ๋อยกันไปเลยหละค่ะ

     อีกทางด้านหนึ่ง

"นี่ทาโตะรู้จักวงอาคานิคุมั้ย"

สาวน้อยถามชายหนุ่มที่กำลังเดินอยู่ด้วยกัน

"ฉันไม่รู้จักไอ้วงบ้าๆนั่นหรอก"

"อะไรกันวงนั้นฮิตมากเลยนะ"

"ก็บอกว่าไม่รูจักไงเล่าแล้วไอ้วงนั้นมันคืออะไรก็ยังไม่รู้เลย"

"วงอาคานิคุก็คือวงดนตรีที่มีชื่อเสียงติด1ใน10ของโลกเชียวนะโดยเฉพาะซาระจังที่เป็นหัวหน้าวงก็สวยมากเลยหละทั้งสวยทั้งมีสเนห์"

"สรุปก็คือเธอจะมาพูดถึงยัยซาระอะไรนั่นให้ฉันฟังใช่มั้ย"

"ไม่ใช่สักหน่อยก็แค่กำลังจะอธิบายเรื่องวงอาคานิคุเท่านั้นเอง"

ติ้งต่อง...ติ้งต่อง

"เสียงกริ่งโรงเรียนดังพอดีเลยงั้นฉันไปเข้าแถวแล้วนะแล้วก็เธอน่ะเป็นรุ่นน้องฉันตั้ง2สองปีนะอย่าลืมมีหางเสียงสิไปหละนะ"

"ค่าาารุ่นพี่"

     กลับมาทางด้านพวกซาระ

"เอ้าเสียงออดโรงเรียนดังแล้วไปเข้าแถวได้แล้วไป"

ฉันรีบเปิดประตูรถออกแล้วรีบเดินเข้าไปที่โรงเรียนเพราะอยากเห็นเพื่อนใหม่เร็วๆฉันจึงรีบไปที่ห้องพักครูเพื่อถามว่าฉันต้องอยู่ที่ห้องไหน

"ห้อง5-2จ้ะ"

"ค่ะขอบคุณค่ะ"

เมื่อรู้ห้องของตัวเองแล้วฉันก็รีบเดินไปที่ห้องของตัวเองทันที

"เอ...ห้อง6-3  6-2  6-1  5-3 หะฮะ5-3โรงเรียนนี้มีชั้นละสามห้องเองหรอ"

แล้วไอ้ตึกที่มีเหลืออีกเยอะแยะนี่มีไว้เพื่อฉันแอบคิดในใจอยู่คนเดียวสงสัยฉันจะบ้าไปแล้วแน่ๆรีบเข้าห้องก่อนดีกว่านี่ไงห้อง5-2

"กึก"

"คือว่า....ห้อง5-2ใช่มั้ยคะ"

ฉันชะโงกหัวเข้าไปถามภายในห้องเพื่อเช็คความแน่ใจ

"ค่ะใช่ค่ะ"

อาจาร์ที่ก็ลังสอนอยู่พูด

"เอ่อ...คือ...เป็นนักเรียนใหม่หน่ะค่ะ"

"อ๋อ~จริงด้วยสิวันนี้จะมีนักเรียนใหม่มานี่นา...เด็กๆวันนี้จะมีนักเรียนใหท่ย้ายเข้ามานะ...เอาหละแนะนำตัวเลยจ้า"

"อ่า...สวัสดีค่ะฉันชื่อมารากาโนะ ซาระค่ะเพิ่งจะย้ายมาเรียนที่นี่เป็นวันแรกขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"

หลังจากฉันแนะนำตัวเสร็จเสียของเพื่อนๆก็เงีบยลง

อะไรฉันทำอะไรผิดงั้นหรอ

"เธอคือซาระแห่งวงอาคานิคุหรอ"

เสียงของเพื่อนผู้หญิงดังขึ้น

"เอ๋..อ่ะ..ค่ะ"

ฉันตอบไปอย่างงงๆ

"ว้าวนั่นซาระจังตัวเป็นๆหละหู!"

ตอนนี้ทุกคนในห้องกำลังให้ความสนใจมาที่ฉันซะแล้วสิเอ๋!ทำไมหรอออ

"เอ่อเอาหละเงียบๆกันหน่อยนะเด็กๆ"

"แล้วจะให้ซาระจังนั่งตรงไหนหรอคะ"

เพื่อนๆในห้องพากันถามขึ้นมา

"อืม~จริงสิที่ในห้องก็ดูเหมือนจะเต็มแล้วด้วยอ้ะนั่นไง"

คุณครูชี้ไปที่ที่หนึ่งที่อยู่ริมหน้าต่างทางหน้าห้องแต่ว่ามันมีสองโต๊ะไม่ใช่หรอแล้วเค้าหายไปไหนกันนะ

"อืม~ส่วนคนข้างๆซาระจังก็~...อ้อใช่แล้วทาโตะคุงน่ะ"

"หา!"

หลังจากที่คุณครูพูดจบทุกคนก็ออกเสียงอุทานขึ้นมาพร้มกันซะงั้นคนครนั้นมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยรึไง

      หลังจากนั้น1ชั่วโมงเค้าก็ยังไม่มีวี่แววที่จะมาส่วนวี่แววที่ฉันได้ยินมาจากเพื่อนเค้าก็แค่พูดกันว่า"อะไรนะจะให้ซาระจังไปอยู่กับไอ้คนพรรนั้นเนี่ยนะแค่นั้นแหละ

"กึก"

"ขออนุญาติเข้าห้องครับ"

หืมใครกันนะ

"เอ๋"

นะนั่นมันคนที่เจอกันตอนนั้นนี่แต่ทำไมเขาดูไม่ค่อยเป็นมิตรเลยแฮะ 

    ทางด้านทาโตะ

ยัยนี่ยัยผู้หญิงที่หลงทางนี่

    ซาระ

"เอ่อ...สวัสดีค่ะ"

"..."

"ทาโตะคุงใช่มั้ยคะ"

"..."

เขาไม่พูดอะไรเพียงแต่เดินมานั่งที่โต๊ะข้างๆฉันเท่านั้น...ทาโตะคุงจริงๆด้วย

     พักเที่ยง

"นี่ซาระจังไปทานข้าวกับพวกเรามั้ย"

"เอ่อคงจะไม่ได้หรอกค่ะพอดีว่ามีนัดไว้แล้วหนะค่ะ"

เมื่อฉันพูดจบฉันก็รีบลุกขึ้นและเดินไปที่ชั้นดาดฟ้า

แต่ว่าคิดแล้วน่าโมโหชะมัดเราอุตสาห์ชวนพูดด้วยทั้งวันแต่อีตาทาโตะนั่นกลับไม่สนใจเราซะได้ตาบ้าเอ้ยตาบ้าเอ้ยตาบ้าเอ้ย!

ฉันเดินไปพลางทำหน้ามุ่ยไปพอรู้ตัวอีกที่ก็มาอยู่บนดาดฟ้าซะแล้วฉันตีหน้าแปะๆก็จะถอนหายใจ

"เห้อ"

"สวัสดีจ้าทุกคน"

ตัวฉันกล่าวทักทายคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทรงกลมสีขาวที่ได้จัดไว้อย่างสวยงามส่วนคนที่นั่งอยู่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกก็เป็นฮานะจังกับคานะจังที่กำลังนั่งหน้ามุ่ยใส่กันอยู่

"มาช้าจังนะซาระ"

ฮานะจังเป็นคนเริ่มบทสนทนาพร้อมนำน้ำชาที่อยู่ในแก้วมาจิบ

"แหะๆคือว่าโดนพวกแฟนคลับดักไว้นิดหน่อยน่ะ"

"เธอนี่มันโง่หรือซื่อเกินไปกันแน่นะจะไปบอกชื่อจริงกับแฟนคลับทำไมกันละหา"

คราวนี้คานะจังเป็นคนพูดต่อ

"จริงด้วยสิลืมวิธีนี้ไปสนิทเลยนี่นา"

"ยัยบ้าเอ้ยนี่เธอลืมจริงๆหรอเนี่ย"

คานะจังหันมาใส่ฉันพร้อมตะคอกกลับมา

"แหะๆพอดีฉันลืมไปสนิทเลยอ่ะแต่ว่าตอนนี้กินข้าวกันก่อนเถอะนะฉันหิวแล้ว"

"ก็กินไปเลยสิยะฉันกับยัยฮานะกินเสร็จตั้งแต่รอเธอมาแล้วย่ะ"

หลังจากประโยคนั้นสิ้นสุดลงฉันก็รีบกินอย่างไม่รอช้าก็คนมันหิวนี่จะให้ทำยังไงล่ะ

หลังจากพักเที่ยงสิ้นสุดลงพวกเราก็แยกย้ายกันไปเรียนโดยที่เจ้าบ้าทาโตะก็ยังไม่ยอมพูดกับฉันอยู่ดีตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าโรงเรียนเพื่อรอฮานะจังมากลับบ้านด้วยกันอยู่ที่ชั้นต้องมารอฮานะจังอยู่อย่างนี้ก็เพราะว่าพวกเราอยู่คนละห้องกันไงล่ะ

 

 

                                  แผนผังเวลา

โรงเรียนนี้มีสายชั้นละ3ห้อง.                        ฮานะ

           คานะ                              ซาระ           เข้าเรียน

       เข้าเรียน9.00น.         เข้าเรียน8.00น.   7.00น.

ห้องม.5-3ห้องshining  ห้องม.5-2ห้องlight ห้องม.5-1

       เลิกเรียน14.00น.    เลิกเรียน15.00น.   The sun

                                                                      เลิก16.00น.

มันจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมซาระจึงต้องรอ

"เมื่อไหร่ฮานะจังถึงจะมานะ"

ฉันชะเง้อมองไปภายในประตูมาราวๆสิบนอบได้แล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววของฮานะจังเลยซักนิดเฮ้อ

"อ้ะนั่นไงซาระจังงง"

ฉันโบกมือเรียกฮานะจังพร้อมตะโกนเรียกดังๆ

"จะทำตัวเด่นทำไมยะยัยบ้า"

"แหะๆก็เค้ากลัวไม่ได้ยินอ่ะ"

"ฉันไม่ได้หูไม่ดีแบบเธอนะยะ"

"จ้าๆกลับบ้านกันเถอะ"

"แล้วไม่รอยัยนั่นหรอ"

"ยัยนั่น...อ๋อคานะจังกลับไปก่อนแล้วหละจ้ะ"

"อืมงั้นเรากลับกันเถอะ"

"จ้ะ"

    ระหว่างทางกลับบ้าน

ตอนนี้ฉันกับฮานะจังกำลังยืนติดไฟแดงอยู่เพื่อจะข้ามไปฝั่งตรงข้าม

"ทาโตะนี่นะบ่นเป็นคนแก่ไปได้แค่ให้ถือของให้นิดหน่อยเอง"

"นิดหน่อยที่ไหนเล่า"

ฉันได้ยินเสียงของผู้หญิงกับผู้ชายคนหนึ่งกำลังถกเถียงกันอยู่ข้างหลังฉันฉันจึงหันหลังไปดู

"อ้าว...ทาโตะ"

"...."

ยังไม่ตอบอีกหรอกรอดตอนนี้ฉันชักอยากกระโดดถีบนายเต็มทีแล้วนะ

"พี่สาวคะ"

เสียงของเด็กผู้หญิงที่มากับทาโตะเรียกฉัน

"พี่สาวคือซาระจากวงอาคานิคุใช่มั้ยคะ"

"อ่าใช่จ้ะ"

"เอ๊ะเดี๋ยวนะ...พี่สาว..ธะเธอไม่ใช่แฟนของตานี่หรอกหรอ"

"ไม่ใช่หรอกค่ะหนูเป็นคุณน้องสาวของทาโตะต่างหากค่ะอืม...แต่ทำไมมีแต่คนคิดว่าหนูเป็นแฟนทาโตะกันนะ"

นี่ยังจะสงสัยอีกหรอ...

"ว่าแต่พี่รู้มั้ยคะว่าหนูน่ะเป็นแฟนตัวยงพี่เลยนะคะ"

"หรอจ้ะพี่ขอบคุณนะจ้ะที่ติดตามผลงานของพี่ตลอดมาและขอบคุณสำหรับกำลังใจของน้องด้วยนะจ้ะ"

หลังจากพูดจบมันก็ทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมา

"ซาระไฟเขียวแล้ว"

"อ้ะจ้างั้นพี่ไปก่อน้ะบายจ้า"

ฉันบอกลาน้องสาวคนนั้นแล้วเดินข้ามถนนมา

"เอะพี่ซาระก็กลับทางนี้หรอคะ"

เอะเสียงคุ้นๆแฮะ

"อ้าวคุณน้องสาวของทาโตะ"

"หนูชื่อว่าซาโยค่ะ"

"อ๋อซาโยจังใช่มั้ยจ้ะ"

"ค่ะ"

"เอ๋ะซาโยจังก็กลับทางนี้หรอจ้ะ"

"ค่ะบังเอิญจังเลยนะคะ"

"นั่นสินะ"

ระหว่างทางกลับบ้านฉันก็คุยกับซาโยจังเรื่อยมาจนถึงสวนสาธารณะที่ฉันเคยหลงมาตอนแรก

"อ่า...งั้นหนูขอแยกตรงนี้เลยนะคะ"

"จ้าบายนะ"

"ค่ะ"

ฉันบอกลาซาโยจังแล้วเดินต่อไปแค่นี้ก็เหลือแค่ฉันกับฮานะจังสามคนแล้วสินะ...เอ๊ะ...สามคน!!!ฉันหันไปดูข้างหลังอย่างทันควันเมื่อรู้สึกว่ามีคนที่กำลังตามฉันกับฮานะจังมาอีกหนึ่งคนเมื่อฉันหันไปก็พบกับ...

"ทาโตะนี่นายยังไม่กลับอีกหรอเลยบ้านนายมาไกลแล้วนะ"

"ใครบอกบ้านชั้นอยู่ทางนั้นกันล่ะ"

เอ๊ะทาโตะไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันกับซาโยจังหรอกหรอ

"ไม่ชั้นไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันกับยัยนั่นซักหน่อย"

"อ่ะเอ๊ะนายพูดอ่ะไรน่ะชั้นยังไม่ได้ถามอะไรเลยนะ"

"ก็เธอทำหน้าสงสัย"

อะไรนะหน้าชั้นมันออกขนาดนั้นเลยรึไง

"ออกจนเห็นได้ชัดเลยหละ"

"ช...ชั้นยังไม่ได้พูอะไรเลยนะ"

"ก็บอกแล้วไงว่าหน้าเธอมันฟ้อง"

ตานี่อ่านใจได้รึไงนะ

"ไม่หรอกแต่ก็เคยมีคนบ่นแบบนั้นมาเหมือนกันนะ"

"นะ...นายเป็นตัวอะไรกันน่ะทำไมถึงอ่านใจชั้นออกหมดเลย"

"ก็บอกแช้วไงว่าหน้าเธอมันฟ้องหัดไปดูกระจกส่องหน้าตัวเองบ้างนะ"

"หนอย...อีตาบ้า"

ฉันเงียบไม่คุยกับทาโตะไปสักพักแล้วจึงเริ่มประโยคต่อ

"นี่ทาโตะ.."

"..."

"ทำไมนายถึงไม่ยอมพูดกับฉันทั้งวันเลยหละ"

เมื่อฉันพูดจบท่าทีของทาโตะก็เปลี่ยนไป

"ก็เพราะว่า...คนที่เป็นอย่างเธอไม่น่าเชื่อใจ...ไม่สิเชื่อใจไม่ได้เลยมากกว่า"

เมื่อพูดประโยคนั้นจบทาโตะก็เดินเข้าอพาทต์เม้นที่เป็นที่อยู่ไปส่วนชั้นก็เดินสงสัยกับประโยคที่ทาโตะพูดไว้