LOVE YOU WITCH รักนะยัยแม่มด

ที่นี่มันคือที่ไหนเนี่ย!!!!ก็รู้อยู่หรอกนะว่ามันคือโลกมนุษย์แต่ว่ามันคือที่ไหนกันเนี่ยฉันเดินวนไปวนมาอยู่แถวนั้นสักพักเผื่อจะเจอที่พักของฉันแต่ว่าไม่มีแม้แต่วี่แววของคนเลยสักนิดฉันเลยตัดสินใจนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ข้างๆที่ที่ฉันมาครั้งแรกพลางถอนหายใจไปเบาๆตอนนี้ท้องฟ้าก็ลับขอบฟ้าไปนานแล้วเสียด้วยแต่ว่าก็มีแสงสว่าจากเสาสูงๆที่มนุษย์เรียกว่าเสาไฟคอยส่องแสงข้างๆเก้าอี้ให้ฉันอยู่
ตึก...ตึก...ตึก...ตึก
เสียงฝีเท้าค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆมันค่อยๆตรงมาที่ฉันอย่างช้าๆ
สักพักแสงไฟก็ค่อยๆแสดงให้ฉันเห็นถึงรูปร่างของเจ้าของเสียงฝีเท้านั้นมันคือสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าผู้ชายกำลังเดินถือสิ่งที่เรียกว่าถุงเดินเข้ามาเขาหันมามองฉันพลางทำหน้าตกใจ
"หลงทางหรอ"ชายผู้นั้นเริ่มบทสนทนา
ฉันรู้ดีว่าตัวฉันน่ะเข้าใจที่เขาพูดแต่เขาไม่เข้าใจที่ฉันพูดหรอกก็ฉันพูดภาษามนุษย์ไม่เป็นน่ะสิT~Tฉันเลยพยักหน้าแทนเขาหยิบถุงออกมาพร้อมหยิบอะไรสักอย่างมาให้ฉัน
"ถ้าไม่รังเกียจรับขนมปังไหมครับ"
เขายื่นไอ้สิ่งที่เรียกว่าขนมปังมาให้ฉันฉันก็รีบรับมาสิหิวจะตายอยู่แล้วฉันเลยหยิบไอ้ห่อขนมปังขึ้นมาแต่ว่า...มันแกะยังไงอ่ะ...สงสัยว่าตอนนั้นท่าทีของฉันจะแสดงออกมากเกินไปมั้งเขาเลยมานั่งข้างๆฉันแล้วนำขนมปังของฉันไปแกะให้แล้วยื่นขนมปังมาให้ฉัน
งั่ม...งั่ม
ถ้ามีใครถามว่ามันอร่อยมั้ยตอนนี้ฉันตอบได้เพียงคำเดียวเลยว่าอร่อยมาก!!!
"แล้วจะไปที่ไหนหรอครับ"
ฉันนั่งเอ๋ออยู่สักพักแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าฉันมีแผนที่นี่หว่าฉันเลยรีบหยิบแผนที่ออกมาแต่ว่า!!!...มันเป็นภาษามนุษย์อ่ะT-Tชีวิตฉันมันจะรันทดไปถึงหนายยยยยย
ชายหนุ่มคนนั้นเลยหยิบแผนที่ไปดูแล้วลุกขึ้นยืน
"เดี๋ยวผมนำทางให้ครับ"
ฉันก็รีบลุกสิคะจะรออะไรมีคนนำทางให้ขนาดนี้แล้วเขาเดินนำหน้าฉันไปพลางดูแผนที่ไปสักพักก็ถึงคฤหาสขนาดใหญ่ที่กว่าจะเดินเข้าไปถึงตัวคฤหาสคงจะอีกนานเลยหละแต่ทว่า
"ถึงแล้วครับ"
ที่นี่เนี่ยนะ!มันจะใหญ่เวอร์เกินไปมั้ยรู้สึกว่าฉันกับเจ้าหญิงแล้วก็ผู้ดูแลอยู่รวมกันแล้วก็แค่4คนเองนะยะเวอร์ไปมั้ย!
"ตาราคาราระ(ขอบคุณนะคะ)"
ชายผู้นั้นทำหน้าเหวอเล็กน้อยก็แหงล่ะฉันดันเผลอพูดภาษาที่เค้าไม่เข้าใจให้เค้าฟังไปเองนี่
"คุณอยู่ที่นี่หรอครับเอ้อ...ถ้าถึงบ้านของคุณแล้วผมก็ไปก่อนนะครับ"
ในเมื่อถึงแล้วฉันก็รีบเดินเข้าไปในคฤหาสสิคะรออะไร
แฮก...แฮก....กว่าจะเดินเข้ามาถึงเหนื่อยยิ่งกว่าเหนื่อยคนส้างที่นี่มันจะสร้างให้ใหญ่ไปไหนกันเนี่ยแต่ว่าเมื่อเปิดประตูเข้าไปมันกลายเป็นเพียงห้องโถงเล็กๆที่ทางด้านซ้ายมีห้องครัวที่แอบๆอยู่ส่วนทางขวาก็มีแจกันใส่ดอกไม้วางอยูตรงกลางมีบันไดสำหรับขึ้นไปชั้นสองอยู่ท่าทางจะเป็นคฤหาสแบบเน้นห้องเยอะๆสินะส่วนตรงกลางก็มีโต๊ะกลมวางอยู่โดยมีฮานะจังและเจ้าหญิงอีกคนนั่งอยู่ตรงข้ามกันดูท่าทางรังสีอัมหิตระห่างสองคนนั่นจะมีไม่ใช่น้อยเลยนะนั่น
"นั่งก่อนสิซาระ"
ฮานะจังพูดบอกให้ฉันนั่งที่เก้าอี้ฉันก็ไม่รอช้าสิคะรีบวิ่งไปนั่งลงที่เก้าอี้อย่างเร็วปวดขาจะตายแล้วว่าแต่...
"เขาเป็นใครอ่ะ"
ฉันพูดออกมาพร้อมใช้นิ้วชี้ไปที่คนที่นั่งตรงข้ามกับฮานะจัง
"ก็ยัยคานะที่ดูไม่ค่อยมีมนุษยสัมพันธ์ไงที่ดูหยิ่งๆพูดจาอวดดีนั่นไง"
"อ๋อคานะจังเองหรอ"
"ก็ใช่สิยะแล้วอีกอย่างนะฉันไม่ใช่คนอย่างนั้นสักหน่อยฉันก็แค่พูดจาให้สมฐานะของฉันเท่านั้นเองไม่ได้ทำตัวเหมือนพวกเธอสักหน่อย"
ตุบ
"ฉันทำอะไรผิดกันเธอนั่นแหละที่พูดจาอวดดีเกินไปต่าห่าง"
ซาระจังปิดหนังสือแล้วหันไปเถียงกับคานะจังแทน
"เอ่อ...ทุกคน..อย่าพึ่งทะเลาะกันสิ"
ฉันพูดให้ทุกคนหยุดทะเลาะกันแต่ทว่า
"เธอนั่นแหละที่เวอร์เกินไป"
"เธอนั่นแหละที่ลดฐานะเกินไป"
"เธอนั่นเเหละที่ผิด"
"เธอต่างหาก"
ตุบ!
เสียงวางถาดดังขึ้นทำให้คานะจังและซาระจังเงียบลงเมื่อฉันหันไปมองที่ต้นเสียงฉันก็เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งมีหน้าตาสะสวยถ้าคีเป็นอายุของมนุษย์ก็คงจะราวๆ20ละมั้งเธอสวยมากจนฉันตาค้างไปครู่นึงเลยหละ
"สวัสดีจ้า!ฉันชื่อมิอุ มาอาคาระพุนะจ๊ะอายุ24อาชีพนักแสดงตำแหน่งผู้คุมการสอบนี้จ้า!"
อะไรยะนั่นพูดเร็วอย่างกับรถไฟฟ้าแรงสูง
"ซาระจังใช่มั้ยจ๊ะ"
"อ่ะอ่า...ค่ะ"
"ฉันมีข่าวจะมาแจ้งกับทุกคนว่าเราจะเริ่มการทดสอบในอีก1เดือนนะจ๊ะ"
ยิ้มได้เหมือนเด็กเวอร์ๆว่าแต่ทำไมต้องอีกหนึ่งเดือนล่ะ
"แล้วเราจะใช้เวลา1เดือนก่อนจะเริ่มการทดสอบนี้ไปทำอะไรหรอคะ"
น่านไม่ทันจะจะถามเลยฮานะจังก็ถามก่อนซะละ
"เราจะไปทำเรื่องบางอย่างกันจ๊ะหึหึ"
เดี๋ยวสิแล้วไอ้สีหน้าน่ารักนั่นทำไมมันกลายเป็นหน้ากลัวอย่างนี้ล่ะ
 
~~~~~~~~~~~จบ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ช่วงพบผู้เขียน
ในที่สุดก็เขียนตอนนี้จบแล้วตอนหน้าอาจจะช้าสักหน่อยน้าาาาาขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ