3Kill ฆ่า ฆ่า ฆ่า

CR.SHL
 
ตอนที่ 7 โซ่แห่งการผูกมัด....
 
นี่น่ะเหรอ นรก....
 
.....
 
          ผมและไอร่า ย่างก้าวเข้าสู่ดินแดนนรก จะบอกว่าตื่นเต้นก็ใช่ แปลกใจก็ไม่เชิง การที่มนุษย์ที่แสนธรรมดาอย่างผมมาที่นี่ได้ นับว่าเป็นเรื่องที่วิเศษ
 
อา... ลมที่นี่แรงจริงๆ แถมยังได้กลิ่นศพแปลกๆอีกด้วย ฝุ่นมันเข้าตาผมอยู่หลายครั้งแล้วนะ....
 
          พวกเราใช้เวลาเดินราวๆ 30 นาทีจนถึงที่หมาย นั่นคือปราสาทแห่งนรกของเฮลไซท์ ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าประตูบานใหญ่สีน้ำตาลมหึมาของปราสาท ผมถึงกับตาค้างไปเลย เพราะไม่สามารถแหงนมองปราสาทได้สุด มันสูงจนมากจนมองไม่เห็นยอด แถมขนาดใหญ่มากกว่าที่คิดไว้ตอนแรกเสียอีก
 
พวกเรายังคงเงียบและไม่ได้พูดกันเลย ไอร่าเพียงนำทางผมไปเท่านั้น
 
          เมื่อไอร่าใช้มือทั้งสอง ดันประตูปราสาทขนาดใหญ่มหึมาออก ผมและเธอก็ได้ย่างก้าวเข้าสู่ปราสาทแห่งนรก แต่ว่า ทันทีที่ประตูมันถูกเปิดจนสุด ผมก็ได้เจอกับสนุัขเฝ้านรก
 
มันคือ
 
เซอร์เบอรัส
 
          หรือจะเรียกง่ายๆว่าหมาเฝ้านรก 3 หัวที่รู้จักกันดี ตัวของมันมีขนาดราวๆ 20 เมตร หากวัดจากสายตาของผม ตัวของมันมีสีดำสนิท มันกำลังเฝ้าประตูตามหน้าที่ของมันอยู่ มองออกเลยว่าเจ้าหมาที่ตะครุบผมในตอนแรกมันโครตกระจอกไปเลย เจ้า 3 หัวตัวนี้มันดุร้ายสุดๆ ผมคิดได้หน่อยๆเลยว่า หากผมคิดจะหนีออกจากปราสาท โดนมันกินแน่.. อย่างมากก็ถูกกระชากไส้ขาดเป็นอย่างต่ำล่ะนะ
 
ลองนึกภาพที่เขี้ยวของมันกำลังเคี้ยวไส้ของผมอยู่ นั่นทำให้ถึงกับสั่นคลอน
 
          เมื่อมันอ้าปากออกมา.. ผมก็ได้เห็นถึงฟันและเคี้ยวที่แหลมคมและน่าสยองสุดๆ สัญชาติญาณของผมมันบอกอย่างนั้น น้ำลายของมันที่หยดมาเป็นสายๆ น่ากลัวมาก.... มันเหมือน้ำกรดไม่มีผิด เพราะเวลาน้ำลายของสุนัข 3 หัว หยดลงมา มันก็ละลายพื้นปราสาท...
 
หากโดนกัด นอกจากจะไส้ขาดแล้ว ร่างกายคงละลายเหมือนน้ำแข็งใส
 
     ''เป็นอะไรไปคะ ? รีบๆเดินต่อเถอะค่ะ''
 
     ''อ่ะ... อ่า''
 
          เกือบลืมไปเลย ก็ผมเอาแต่ยืนจ้องหมา 3 หัวตัวนั้นนี่เนอะ การที่มนุษย์ธรรมดามาถึงในที่แบบนี้ เหมือนทัวร์นรกเลยแฮะ... แต่จะให้วางใจก็ไม่ได้ เพราะอยู่ในดินแดนศัตรู
 
          ไม่คิดว่าจะมีพวกอันตรายถึงขนาดนี้ ... ถ้าเป็นไปตามแผนที่เราวางไว้ ก็อาจจะไม่มีปัญหา แต่ยังไงก็ต้องระวังเรื่องของ 6 บาปที่เหลือ ไหนจะเรื่องเฮลไซท์ เพื่มสัตว์นรกมาอีกซักเรื่องก็คงไม่เป็นไร
 
และแล้วพวกเรา ก็เดินผ่านตัวสนุัข 3 หัวมาแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น 
 
          หลังจากที่พวกเราเดินมาได้ระยะหนึ่ง ในปราสาทมันก็มีลักษณะคือเป็นเหมือนห้องโถงที่กว้างใหญ่ เพดานห้องโถงมันสูงมาก รอบๆห้องมีโต๊ะผ้าคลุมสีแดง พร้อมอัญมณีล้ำค่ามากมายวางอย่างเป็นระเบียบ.. แก้ว แหวน เงิน ทอง มงกุฏ หรืออะไรก็ช่าง แต่แสงระยิบระยับของอัญมณี หากไปขายในโลกมนุษย์ล่ะก็รวยแหงๆ... 
 
ผมพยายามหันซ้ายหันขวาเพื่อสำรวจไว้ก่อน แต่ในห้องนี้มันก็กว้างซะเหลือเกิน...
 
แต่ว่า
 
          หลังจากที่พวกเราเดินเข้าลึกไปเรื่อยๆ ก็ได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง.. ที่เฝ้าห้องโถงนี้ไว้ หากมองลึกเข้าไปอีก ก็จะเจอประตูบานใหญ่มหึมาอีกบาน ทำเอาเข้าใจเลยว่า ปราสาทแห่งนี้มีประตูสองชั้น ถึงว่าให้หมา 3 หัวเฝ้าเอาไว้หลังประตูที่หนึ่งก็เพราะเหตุนี้เองเหรอเนี่ย...
 
     ''แมมม่อน ?''
ดูท่าไอร่าจะเรียกชื่อเธอคนนั้นที่เฝ้าประตูชั้นที่สองว่า แมมม่อน
 
     ''ไอร่า.. เจ้าคิดจะทำอะไร ? ทำไมถึงได้เอามนุษย์ที่เหม็นสาปเข้าสู่นรก''
แมมม่อนเธอดูน่าจะโกรธมากที่เห็นหน้าของผม...
 
          แต่จะทะเลาะกันก็ที่อื่นเถอะแม่คุณ.... ดูท่าทั้งสองคนจะไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ แม้กระทั่งตอนนี้ยังทำหน้าโกรธเกรี้ยวใส่กันซะแบบนั้น
 
     ''อย่าเข้าใจผิดล่ะ แมมม่อน ท่านผู้นี้คือแวมไพร์คนที่สองของท่านเฮลไซท์ เป็นพวกของเรา..''
 
          เฮ้อๆ.. ผมเป็นพวกของหล่อนตั้งแต่เมื่อไหร่ พอถึงเวลาจะขยำให้เหมือนเศษขยะเลย พวกแกมันก็เหมือนทิชชู่นั่นแหละ รอก่อนเถอะนะ ไอ้พวกบาปทั้งหลาย โดยเฉพาะเฮลไซท์ จะย่ำยีไม่ให้เหลือความรู้สึกเลย เอาให้มันสำนึกผิด ที่ชุบชีวิตผมขึ้นมา...
 
     ''ข้าเกลียดมนุษย์ ไม่ว่าจะคนไหน ข้าก็เกลียดมัน โดยเฉพาะกลื่นสาบๆนั่น''
แมมม่อนยังคงทะเลาะกับไอร่า....
 
          วินาทีนั้น แมมม่อน เธอเปลี่ยนมือขวาที่แสนธรรมดากลายเป็นมือที่น่ากลัว เพราะมือขวาของเธอมันคือมือของจิ้งจอกขนสีเหลืองทั้งท่อน เล็บของมันเป็นสีดำ เพียงแต่ออร่าที่มือขวาของเธอเป็นเหมือนกลิ่นน้ำมันพร้อมความร้อนระอุ.. แถมยังมีกลิ่นไอน้ำร้อนๆ รอบๆมืออีกด้วย
 
ไอร่าถึงกับชักดาบออกมาเตรียมต่อสู้
 
     ''คิดจะทำอะไร แมมม่อน ?''
ไอร่ากำลังชี้ดาบใส่หน้าของแมมม่อนด้วยมือขวา.... แววตาของผู้หญิงทั้งสอง จ้องกันด้วยความโกรธ
 
เมื่อพวกหล่อนจะทะเลอะกัน ผมจึงเดินถอยหลังออกมาหน่อยๆ ก็ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งหรอกนะ...
 
     ''เอาไอ้มนุษย์โสโครกออกไปจากปราสาทซะ.. ที่นี่ไม่ต้อนรับเศษขยะ''
 
          เหอะยัยแมมม่อน... จะทะเลอะกันก็ว่าไปอย่าง แต่การประเมินค่าผมว่าเป็นแค่เศษขยะมันน่าโมโหซะจริงนะ คุณบาปแห่งความโลภ อยากโดนผมกดรึไง ?
 
     ''จะสู้กับดิฉันเหรอ แมมม่อน...''
 
     ''เออ... ข้าเกลียดเจ้าไงล่ะ ไอร่า ข้ารู้นะว่าท่านเฮลไซท์ไม่ได้สั่งให้ไปพาตัวชายคนนี้มา เจ้าทำอะไรโดยพละการอีกแล้วใช่ไหม ?''
 
     ''เพื่อความสุขของท่าเฮลไซท์ เธอไม่เห็นด้วยงั้นเหรอ แมมม่อน''
 
          วินาทีที่การต่อสู้ของทั้งสองจะเริ่ม ถ้าจะให้ผมเดา ดูจากท่าทางของไอร่าก็รู้ว่าเธอมีประสบการณ์น้อยกว่าแน่ๆ เพราะแบบนั้นหากพวกเธอคิดจะสู้กันจริงๆ ไอร่าแพ้หมดรูปแน่นอน จึงช่วยไม่ได้ที่ผมจะมาห้ามทั้งสองคนไว้
 
          มือจิ้งจอกของเธอกำลังเข้าโจมตีไอร่าในเสี้ยววินาที ไอร่าเธอไม่สามารถตั้งรับได้ทันเวลา แต่ถ้าเป็นผมล่ะก็ไม่แน่หรอกนะ ด้วยเหตุนั้นในจังหวะที่แมม่อนกำลังใช้มือขวาซัดไอร่า ผมสามารถเอาตัวเองเข้าไปแทรกระหว่างทั้งสองคน และสามารถใช้มือซ้ายที่แสนธรรมดาของผม รับหมัดของแมมม่อนได้อย่างสบาย
 
     ''อะไรกัน !!''
แมมม่อน เธอคงจะตกใจล่ะสิ ที่มนุษย์อย่างผมสามารถรับหมัดปีศาจเน่าๆของเธอได้
 
          นอกจากผมจะสามารถรับหมัดของแมมม่อนได้แล้ว ผมก็ใช้มือขวาไปคว้าดาบของไอร่าที่อยู่ใกล้ๆ พร้อมใช้ดาบของไอร่า สับไปที่หน้าอกของแม่มอนทันที ...ร่างกายของเธอถึงกับเลือดกระฉูดออกมา ผมไม่อยากจะพูดชมว่าดาบของไอร่ามันคมมาก ราวกับว่ามันตัดได้ทุกอย่างจริงๆ
 
          แต่ผมไม่ได้หยุดแค่นั้น เพราะวินาทีมันเร็วมาก ทันทีที่แมมม่อนถูกผมฟัน เธอก็ล้มลง แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ล้มลง ผมก็ใช้มือขวา จับมือของเธอ พร้อมเหวี่ยงอย่างสุดแรง ทุ่มร่างกายของเธอลงสู่พื้นปราสาทจนแตกระเอียดไปด้วยความรุนแรง เสียงกระทบในครั้งนั้น มันดังมาก...
 
          เมื่อเธอถูกผมทุ่มใส่ด้วยแรงอันมหาศาล ผมก็ใช้เท้าขวา กระทืบซ้ำไปที่หน้าอกของเธออย่างรุนแรง แรงอัดจากการกระทืบเพียงครั้งเดียว ก็ทำให้ร่างกายของเธอถึงกับสลบคาที่ไปเลย.... น้ำลายของเธอกระเซ็นออกมาพร้อมกับเลือดด้วยความจุก
 
          ไอร่าดูท่าจะตกใจมาก ว่าวินาทีนี้มันเกิดอะไรขึ้น เธอคงจะสงสัยผมแน่ๆว่าเอาพลังมาจากไหนถึงขนาดเล่นงาน แมมม่อนย่อยยับในเสี้ยววินาที....
 
แน่นอนว่าถ้ามีโอกาส ผมก็จะฆ่าแมมม่อนทิ้งซะตรงนี้ เพราะเธอคงเป็นอุปสรรคต่อผมในวันข้างหน้า
 
          ในขณะที่แมมม่อนกำลังนอนสลบอยู่ ผมจึงรีบทรุดตัวเข้าไปเพื่อหวังที่จะดูดเลือดของเธอกินเป็นอาหาร แต่น่าเสียดายที่ไอร่าเธอควักดาบอีกเล่มออกมาจากมือซ้าย และใช้ดาบเล่มนั้นจี้มาที่คอของผมจากทางด้านหลังเสียก่อน นั่นทำให้ผมหยุดชะงักลง และเหล่ตาไปมองไอร่าทางด้านหลังพร้อมแววตาเย็นชา
 
     ''ผมกำลังช่วยเธอจากแมมม่อนอยู่นะ ไอร่า... ทำไมถึงต้องเอาดาบมาจี้คอผมด้วยล่ะ ?''
 
     ''ดิฉันมาเพื่อให้คุณพบกับท่านเฮลไซท์เท่านั้น ไม่อนุญาติให้ดูดเลือดค่ะ''
 
          ผมแกร่งกว่าไอร่าแน่นอน หากถามว่าผมเอาพลังขนาดนี้มาจากไหน คงตอบได้คำเดียวว่าเพราะเลือดของไอร่าที่ผมดูดมาก่อนหน้านี้ทำให้ผมแกร่งขึ้นมาผิดหูผิดตา ประสบการณ์ต่อสู้ของเธอถูกผมเลียนแบบมาส่วนหนึ่ง เพราะแบบนั้นผมจึงเอามาใช้ได้... แถมยังอยู่ในแดนนรก พลังของผมยิ่งเพื่มเป็นหลายเท่าตัว.. โชคดีจริงๆ
 
          แต่ว่าผมก็ต้องหยุดลง เพราะว่า สัตว์นรกอย่างเซอร์เบอรัสกว่า 4 ตัวมาห้อมล้อมผมไว้ บอกตรงๆว่าสัตว์นรกขนาดใหญ่ 20 เมตร ทั้ง 4 ตัวแถมกล้ามเนื้อของพวกมันก็โหดร้ายแตกต่างกัน ผมสู้ไม่ไหวแน่นอน 
 
     ''อะไรกัน แค่ผมอาระวาดหน่อยเดียว กะจะใช้สัตว์นรกตั้ง 4 ตัวมาหยุดเลยงั้นเหรอ ?''
 
ไอร่ายังคงเงียบ.. และยังคงใช้ดาบจี้คอของผม...
 
     ''เข้าใจแล้ว ผมจะหยุดแค่นี้ ขอโทษนะที่เล่นแรงเกินไปหน่อย ^^''
 
          ผมหยุดการกระทำเหล่านั้น พร้อมส่งดาบคืนให้กับไอร่า เท่านี้ก็ได้ข้อมูลที่สำคัญบางส่วนมา อย่างแรกเลยคือสัตว์นรกมีมากกว่าหนึ่ง ข้อมูลส่วนที่สองคือ ไอร่าเธอมีอายุต่ำมาก..หรือจะเรียกว่าเป็นข้ารับใช้มือใหม่ก็ได้ละมั้ง ดูจากทรงแล้ว แมมม่อนคงจะเป็นรุ่นพี่ของเธอนั่นแหละ 
 
แล้วก็ลืมไปเลย ได้ข้อมูลที่สำคัญที่สุดก็คือ ผมแกร่งกว่าบาปทั้ง 2 คนแล้ว หึหึๆ....
 
เมื่อผมโค่นแมมม่อนไปนอนกับพื้นแล้ว สัตว์นรกทั้ง 4 ตัวก็หายตัวไปตามคำสั่งของไอร่า 
 
จากนั้นไอร่าจึงทำกับผม....
 
     ''ขอเสียมารยาทนะคะ แอล''
 
          อืม... จะเรียกว่าระวังก็คงไม่แปลก ไอร่าเธอฉีกเสื้อในบริเวณแขนขวา เพื่อนำเศษผ้านั่นมาปิดตาผมไว้ ดูเหมือนว่าจะไม่ต้องการให้ผมจำทางที่เดิน หรือจะพูดง่ายๆว่า เพื่อป้องกันโอกาสที่ผมจะหนีให้มากที่สุด เหตุผลที่ต้องระวังผมถึงขนาดนั้น น่ายินดีไม่ใช่น้อย
 
     ''อะไรกัน ปิดตาผมยังงั้นเหรอ ผมไม่หนีหรอกน่า...''
 
     ''ดิฉันยังไม่ไว้ใจคุณนะคะ เรื่องนี้ขอให้จำไว้''
//ชายคนนี้... อันตราย//
 
ก็คงต้องยอมๆไป เพราะตอนนี้อยู่ในแดนศัตรูทั้งกองทัพ
 
____________________________________________
 
ณ ห้องบัลลังค์ของเฮลไซท์
 
          หลังจากที่ผมถูกปิดตา และเดินเข้ามาในปราสาทช่วงเวลาหนึ่ง ผมก็ได้มาหยุดอยู่ที่ห้องบัลลังค์ของเฮลไซท์เสียที ที่นั่นมีลักษณะคือ มีที่นั่ง ที่เหมือนกับราชาในยุคโบราณไม่มีผิด ที่นั่งของเฮลไซท์มันช่างสูงส่งเหมือนราชินี และตัวเธอก็นั่งอยู่บนบัลลังค์นั่นพร้อมกับน้ำตา...
 
     ''ร้องไห้งั้นเหรอ เฮลไซท์''
เมื่อไอร่าดึงผ้าปิดตาผมออก ผมก็เริ่มกล่าวทักทายเฮลไซท์ทันที
 
          ตอนนี้ ไอร่าก็เดินถอยห่างออกไป เพื่อให้ผมและเฮลไซท์ คุยกันสองต่อสอง ดูจากหน้าของเฮลไซท์แล้ว เธอคงจะร้องไห้เหมือนเด็กงองแงที่อยากจะได้ของเล่นจริงๆ น่าขยะแขยงผู้หญิงแบบนี้ที่สุด
 
     ''แอล... ทำไมถึงได้ทำกับฉันขนาดนี้''
 
          อะไรกัน ทำไมถึงได้ทำเสียงน่าเศร้าแบบนั้นล่ะ ถ้าอยากได้ตัวผมขนาดนั้น ก็ใช้กำลังพาไปก็ได้ หรือว่าจะอยากให้ผมเต็มใจมานรกเอง โลภมากจริงนะ อยากได้ทั้งกายและใจ เห็นแก่ตัวที่สุด
 
     ''เหอะ เฮลไซท์ ผมไม่อยากมาเป็นของเล่นของเธอหรอกนะ ^^''
 
     ''หุบปาก แกคือของเล่นของฉัน !!!''
 
อยู่ๆแขนขวาผมก็ขาดโดยไม่รู้สาเหตุ...
 
          ฉึบบบ!!.. อา... กี่ครั้งแล้วนะที่แขนขาดเนี่ย ทำไมต้องมาทำให้แขนขวาของผมขาดอีกครั้ง ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ เลือดไหลออกมาจนเลอะพื้นไปหมดเลย แถมเลือดยังสาดมาโดนแก้มของตัวเองอีกต่างหาก ผมลืมเอาผ้าเช็ดหน้ามานะ แบบนี้ก็ไม่ไหวหรอก...
 
     ''เฮลไซท์ เธอมันก็เหมือนกับเด็กน้อยนั่นแหละ''
 
          ความปากดีของผมมันก็รู้ดีอยู่หรอกว่าสามหาว ไอร่าที่ตอนแรกเธอยืนฟังเฉยๆ ก็โกรธทันตาเห็นถึงกับวิ่งมาสับแขนซ้ายของผมจนขาดสบั่นในวินาทีนั้น ผมเองก็สามารถหลบดาบนั่นได้นะ แต่คงไม่ เพราะถ้าหากหลบดาบของไอร่าเมื่อไหร่ เฮลไซท์ต้องทรมานผมมากว่านี้แน่
 
ตอนนี้ ไอร่าใช้ดาบจี้มาที่คอของผม.. พร้อมพูดว่า
 
     ''แอล... พูดจาให้มันดีๆหน่อย หากคุณพูดจาไม่ให้เกียติท่านเฮลไซท์มากกว่านี้ คอของคุณขาดแน่''
 
ร่างกายผมแข็งแกร่งขึ้นก็จริง แต่คงไม่ปฏิเสธว่า ดาบของไอร่ามันคมจริงๆ
 
          เอาล่ะ ยังไงก็มาคิดก่อนว่าสถานการณ์แบบนี้ ผมจะกลับไปยังโลกมนุษย์และฆ่าพ่อแม่ยังไง ไม่สิ คงเรียกว่ากลับไม่ได้ แต่ผมควรจะหนีออกไปด้วยวิธีไหนต่างหาก สัตว์นรกและบาปทั้ง 6 หนักหนาสำหรับแวมไพร์กระจอกๆแบบผมเป็นอย่างมาก แต่ถ้าคิดว่ากำลังและพลังคือทุกสิ่ง มันก็ผิดแล้ว!
 
มันผิดมาตั้งแต่แรกแล้ว เฮลไซท์
 
     ''อา... เรียกผมมาคุย.. หรืออะไรล่ะ สุดท้ายมันก็เหมือนเดิมแหละเฮลไซท์ อยากได้ร่างกายของผมขนาดนั้นเลยเหรอ น่าเสียดายนะที่ได้แต่ร่างกาย แต่ความรักเธอจะไม่สามารถได้มันมา ตราบเท่าที่เธอมองเห็นสิ่งมีชีวิตอยู่ต่ำว่าคุณค่าของชีวิตตัวเอง...''
 
     ''ไม่ว่าใครก็รักชีวิตของตัวเองทั้งนั้น มันผิดนักรึไง แอล !!''
เฮลไซท์ลุกขึ้นมาจากบัลลังค์และตะคอกใส่ผมทันที...
 
     ''เธอเข้าใจผิดแล้ว เฮลไซท์ รักตัวเองนะเป็นเรื่องที่ใครๆก็ทำกัน เพียงแต่ เธอเคยรักคนอื่นงั้นเหรอ''
 
          เจอคำพูดแบบนี้เข้าไป เฮลไซท์ก็ดูท่าจะพูดไม่ออกเหมือนกัน ตอนนี้ไอร่าเองก็ยังไม่ได้วางมือจากดาบลง เธอจะตัดหัวของผมเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่ผมไม่กลัวหรอกนะ ความตายน่ะ...
 
     ''แอล... ตอนนี้นายอยู่ที่นี่แล้ว ไม่มีวันออกไปจากนรกได้หรอก ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ยอมมอบจิตใจและร่างกายให้ฉันซะดีดี บอกไปแล้วนิ ถ้ายอมฉันจะให้นายได้ทุกอย่าง เงินทอง ผู้หญิง ปีศาจ บ้าน เพื่อน พ่อแม่ หรืออะไรก็ได้....''
 
เห้อ... บอกไปตั้งแต่ในห้องน้ำแล้วแท้ๆว่าของปลอมน่ะไม่อยากได้หรอก ของแท้เท่านั้นที่ผมแสวงหา
 
     ''ครับ.. ผมรู้อยู่แล้วล่ะเฮลไซท์ว่าคุณจะพูดแบบนั้น แต่ว่านะ ขอผมพูดอะไรซักคำก่อนแล้วกัน''
 
     ''อะไรล่ะ ?''
ดูท่าเธอจะกลัวคำพูดของผมในแต่ละคำมาก เพราะตั้งแต่เจอเธอ ผมก็ใส่คำพูดที่แทงใจดำเธอมาตลอด ดูสิ เธอเหงื่อตกเป็นหยดๆแล้ว ตอนเจอเธอตอนแรกเป็นผู้หญิงที่งดงามแท้ๆ ตอนนี้กลายเป็นเหมือนเด็กน้อยเอาแต่ใจ น่าสมเพชยิ่งกว่าผมเสียอีกนะ เฮลไซท์
 
     ''ในฐานะที่ผมเป็นบริวารของเธอ ผมก็ได้รู้อะไรบางอย่าง เพราะเหตุผลนั่นทำให้ผมมอบความรักให้เธอไม่ได้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม''
 
     ''พูดเรื่องอะไรของแก ! แอล''
 
     ''ก็นะ... เฮลไซท์ เธอไม่ใช่ผู้หญิงหรอก !!!''
 
เอาล่ะ แผนการแหกนรกของผมพร้อมการทำลายนรกของผม กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว