3Kill ฆ่า ฆ่า ฆ่า
9.8
เขียนโดย 
ชิโร่
วันที่ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.04 น.
26 ตอน
32 วิจารณ์
30.95K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2558 22.57 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
6) ตอนที่ 6 นรก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหลังจากที่ผมฆ่าจอร์จด้วยวิธีการสุดเด็ดไปแล้ว ผมก็ได้เอาศพของมันไปซ่อน เพียงแต่ ผมไม่รู้ว่าจะซ่อนไปทำไม ในเมื่อกล้องวงจรปิดในห้องเรียนมันเห็นภาพของผมซะแจ่มแจ้ง แต่อย่าคิดว่าผมจะกลัวตำรวจหรือว่าอะไร เรื่องนั้นก็แค่เศษเสี้ยวของความทะเยอทะยาน..
จากนั้นผมจึงกลับมาที่ห้อง เนื้อตัว.. ไม่สิ เสื้อผ้าดูเปื้อนเลือดไปหมด รวมถึงดินที่ฝังมันก็ด้วย และผมก็เดินไปหยิบกระเป๋าเป้สีดำตัวโปรด ล็อกประตูห้องทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำความสะอาดห้องเลยแม้แต่น้อย เพราะพรุ้งนี้อยากสีหน้าอันผวาของพวกนั้นไงล่ะ จะไล่เก็บทีละตัวเลย ไอพวกสวะ!
เวลานี้กินราวๆ 2 ทุ่ม หากนับดูแล้วมันก็ครบประมาณ 24 ชั่วโมงที่ผมตายแล้วสินะ เวลาผ่านไปไว และทำอะไรหลายๆอย่างพอตัวเลยนะเนี่ย แม้แต่พักผ่อนก็ยังไม่ได้ผักผ่อน ร่างกายนี้มันเหนื่อยได้งั้นสินะ.. หรือจะเป็นที่จิตใจกันแน่ ที่เหนื่อยกว่ากายภาพ...
ผม..เดินกลับบ้านในทางเดิม ซึ่งก็คือสวนสารธารณะแห่งเดิม ไฟตามถนนยังคงกระพริบมันเรื่อยไป ผมเดินก้มหน้าไปอย่างช้าๆพลางแบกเป้ไว้ที่ไหล่ขวา..
เดิน...
และเดิน....
แต่ว่า..
จำหมาตัวนั้นได้ไหม ? ไม่สิ ลูกหมาต่างหาก
มันทำให้ผมแปลกใจซะจริง ลูกหมาที่ผมเจอก่อนจะฆ่าตัวตาย มันมีร่างใหญ่ถึง 10 เมตร ดูออกเลยว่าเกี่ยวกับเฮลไซท์แน่นอน หากจะเดาอีก มันคงเป็นสัตว์นรกแน่ๆ เพราะปากของมันมีฟันที่แหลมคมเหมือนอยากจะขยี้ใครซักคน
น้ำลายของมัน เล่นเอาขนลุกเลยทีเดียว
แววตาของมันเป็นสีแดง
ขนสีน้ำตาลของมัน ลุกซู่เหมือนแมวไม่มีผิด...
''เจ้าหมา ?''
''แฮ่ ! ~''
เสียงดุดันของมันช่างสั่นคลอนจิตใจผมซะจริง หากโดนฟันขนาดยักษ์นั่นกัดเอาที่ลำตัว ตัวของผมต้องขาดสะบั่นแน่ๆ เรื่องนั้นที่ไม่ผิด....
แต่จะให้หนี ?
ไม่มีทาง...
''อยากตายรึไง ? เจ้าหมาน้อย ผมไม่คิดจะฆ่าคนที่ไม่เกี่ยวข้องหรอกนะ ''
ผมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แววตาตายด้านเหมือนคนไร้อารมณ์ ไม่สิ แววตาเหมือนสัตว์ร้ายต่างหาก
ผมไม่รู้ว่าทำไมหมาตัวนั้นถึงถอยออกห่างไป 2 ก้าว ?
กลัว ?
หรือจะหนีผม ?
ไม่... ไม่ใช่ มีผู้หญิงตามหลังผมมาต่างหาก
นอกจากเจ้าหมามาดักหน้าแล้ว ผมเองก็รู้ตัวแต่แรกแล้วว่ามีคนตามหลังมาตลอดทาง แต่ยังไม่รู้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร แต่ตอนนี้ก็รู้แล้วว่าเธอเป็นผู้หญิง แอบสะกดรอยตามผมมา.. และด้วยเหตุนั้น
''ตามผมมาต้องการอะไรกัน คุณผู้หญิง ?''
ผมหันไปมองด้านหลัง ซึ่งมันมืดมาก อาจจะเพราะแววตาของผมมันยังปรับสภาพให้เป็นแวมไพร์ได้ไม่เต็มร้อย อาจจะทำให้วิสัยทัศน์แย่กว่าสายตาของมนุษย์เสียอีก...
''อืม... รู้ตัวด้วยเหรอคะ''
และแล้วเธอคนนั้นก็ปรากฏตัว.. ทีแรกก็คิดว่าเป็นเฮลไซท์ซะอีก เพราะนอกจากบรรยากาศรอบตัวจะเยือกเย็นแล้วยังหน้าตาเหมือนกับฝาแฝดอีกต่างหาก แต่เฮลไซท์ผมสั้น ส่วนเธอคนนี้ผมยาวไว้หน้าม้า
ผมยาวๆของเธอมันพริ้วไหวสง่างามในตอนกลางคืนจริงๆ
อารมณ์ของเธอต่างจากเฮลไซท์... เธอดูเย็นชา เหมือนอัสวินในหนังที่จงรักภักดีต่อเจ้านายตัวเอง
และผมกับเธอ...
''เธอชื่ออะไร ต้องการอะไรจากผม... หรือว่าจะ ?''
ผมมองหน้าเธอ
''สวัสดีค่ะ... ฉันชื่อว่า ไอร่า... เป็นบริวารของท่านเฮลไซท์''
เธอเคารพผมโดยการก้มลง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองตาผม
''ไอร่า... ภาษาละตินที่แปลว่าบาปแห่งความโกรธ ?''
ตาทั้งสองของผมและเธอ จ้องกันไม่กระพริบ
''ค่ะ.. รู้ดีเหมือนกันนี่คะ งั้นเข้าเรื่องกันเลยดีไหมคะ ?''
''อ่า... มีอะไรก็ว่ามา''
เธอคนนี้... มารยาทงามมาก การแต่งตัวของเธอคือใส่ชุดสีดำที่เหมือนกับชุดนักเรียน แต่ไม่ใช่... เธอเองก็ใส่กระโปรงที่สั้นจนเกือบเห็นขาอ่อนๆ ริมฝีปากของเธอเป็นสีชมพู ซึ่งแตกต่างจากเฮลไซท์ที่เป็นสีแดงฉ่ำ
''คุณน่ะ ทำท่านเฮลไซท์ร้องไห้อย่างงั้นเหรอ ?''
เหอะ.. ร้องไห้ ยัยนั่นน่ะเหรอ เจอกันไม่ถึงวัน ก็กลายเป็นเรื่องยุ่งยากไปซะแล้ว ชีวิตนี้มันจะอะไรกันนักหนา ผมล่ะเบื่อพวกเสแสร้งซะจริง
ผมเงียบ... จากนั้นก็หัวเราะเบาๆ
''หึ... อะไรกันๆ ก็แค่เด็กขี้แยที่อยากให้พ่อแม่โอ๋เอ๋ไม่ใช่รึไง เฮลไซท์เป็นคนแบบนั้นเองเหรอ''
อา.. ดูเหมือนว่าปากผมจะเสียไปนิดหน่อย ไอร่าเธอโกรธมาก.. โกรธแบบสุดขีด ดูนั่นสิ แววตาของเธอมันแดงกร่ำเหมือนปีศาจบ้าคลั่ง แถมยังกัดฟันจนเลือดออกปากอีกต่างหาก....
ผมไม่รู้ว่าเธอมีความสามารถอะไร แต่... เธอหยิบดาบออกมาจากฝ่ามือซ้ายได้หน้าตาเฉย และผมก็ไม่รู้อีกว่า วินาทีหนึ่งของเธอ กับวินาทีหนึ่งของผม มันห่างกันเท่าไหร่... รู้ตัวอีกที เธอก็พุ่งเข้ามาตัดแขนซ้ายของผมจนขาดไปทั้งท่อน เลือดสาดออกมาจนความเจ็บตามไม่ทัน
แขนของผมหลุดรอยไปกลางอากาศ ตกลงสู่พื้นแบบไม่มีทางกลับ...
จากนั้นเธอก็ใช้ขาขวา ถีบผมที่หน้าท้องอย่างรุนแรง น้ำลายจากปากของผมถึงกับกระเซ็น
จากนั้นผมก็ล้มลงไปนอนทันที เธอแข็งแกร่งมาก
ยังไม่พอ...
ส่วนเจ้าหมาน้อยขนาด 10 เมตรเมื่อกี้ ก็พุ่งเข้ามากระครุบผม... ใช้ขาหน้า 1 ข้าง เหยียบผมเพื่อไม่ให้หนี... แถมยังกดด้วยแรงอันมหาศาลของสัตว์นรกอีกต่างหาก ผมขยะแขยงน้ำลายของมันที่หกใส่ลำตัวของผมซะจริงๆ แถมเท้าของเจ้าหมา น้ำหนักของมันก็พอควรเลย ถ้าเป็นคนธรรมดา ไส้แตกไปแล้วแน่นอน
แต่.. ผมก็ยังทำหน้าเย็นชาต่อไป ดูเหมือนว่าจะทนกับความเจ็บได้ในระดับหนึ่งแล้ว
และไอร่า..เธอเดินมาหาผม พร้อมใช้ดาบที่แสนสวยงาม จี้มาที่หน้าผม
ดาบเล่มนั้นก็เหมือนดาบธรรมดา เพียงแต่ เวลามันสะท้อนกับแสงจันทร์ มันดูงดงามเหลือเกิน
''เอาดาบมาจี้หน้าผมแบบนี้ จะฆ่ากันเหรอ ?''
''คุณน่ะ ฆ่ายังไงก็ไม่ตาย เรื่องนี้ฉันรู้ดีค่ะ''
''อ่อ.. งั้นเข้าเรื่องกันซะที เธอน่ะต้องการอะไรจากผม เมื่อกี้บอกว่าเฮลไซท์ร้องไห้สินะ''
เธอเก็บดาบเข้าที่มือซ้าย ดูเหมือนว่าจะไม่ใช้ในการต่อสู้แล้ว
''งั้นช่วยไป นรก ด้วยค่ะ นี่คือคำขอร้องของฉัน อย่าทำให้ท่านเฮลไซท์ร้องไห้ไปมากกว่านี้เลย เธออาจจะเป็นคนแบบนั้น แต่ที่จริงแล้วเธอสนใจคุณมากเลยนะ''
โกหกได้ไม่เนียนเลยนะ ไอร่า เฮลไซท์ในตอนนี้ กำลังคิดว่าผมเป็นของเล่นราคาแพง ที่ไม่สามารถบังคับหรือซื้อได้นั่นเอง จะร้องไห้งองแงมันก็ไม่แปลกหรอกนะ เด็กน้อยซะจริงๆ
แต่... หากลองเดาดูแล้ว ในเมื่อมีบาปแห่งความโกรธ แล้วอีก 6 คนที่เหลือก็ต้องมีสินะ นั่นหมายถึงหากผมหนีเธอตอนนี้ ในอนาคตก็ต้องถูกพวกมันทั้ง 6 คนตามล่าอยู่ดี แถมสัตว์นรกยังมีขนาดใหญ่แบบนี้ ใครมันจะไปสู้ไหว
ถ้างั้น จะลองไปนรก ? แต่หากไปแล้วไม่สามารถกลับมาโลกมนุษย์ได้ นั่นหมายถึงผมก็ไม่ต่างอะไรกับคนติดคุกไปตลอดชีวิต ไม่สิ หากผมเป็นอมตะ ก็จะกลายเป็นติดคุกชั่วนิรันดิ์
ถ้างั้น ผมจะพลิกโอกาสที่แสนสิ้นหวัง กลายมาเป็นหมากรุกฆาตให้เอง ยัยพวกปีศาจ
''นี่... ไอร่า ขอจับมือซ้ายของเธอหน่อยสิ''
''คะ ?''
เธอเองก็ยอมให้ผมจับมือซ้ายด้วยความยินดี ตอนนี้เนื่องจากมือซ้ายของผมมันขาดไปแล้ว ก็เลยช่วยไม่ได้ที่ต้องใช้มือขวา สัมผัสชีพจรของเธอ.. นึกไม่ถึงว่าปีศาจเองก็มีชีพจรด้วย
''ไอร่า... ผมขอถามซักคำถาม.. ไม่สิ ขอร้องอะไรซักอย่างได้ไหม ? ถ้าหากได้ ผมจะยอมไปนรกด้วยก็ได้นะ ทำแบบนี้แล้ว มันก็ดีต่อเฮลไซท์สุดที่รักของเธอไม่ใช่รึไง''
''ได้ค่ะ แต่ขอฟังคำขอร้องก่อน หากมากเกินไป ฉันจะไม่รับ...''
''งั้นขอแค่อย่างเดียว ผมอยากจะขอร้องอะไรซักอย่างตอนไปนรกน่ะ ไว้ตอนนั้นถ้าคำขอร้องไม่ยากเกินไป เธอจะสามารถทำให้ผมได้หรือเปล่า ?''
เมื่อพวกเราตกลงกันได้แล้ว เจ้าหมาขนาด 10 เมตรก็จางหายไปอย่างไร้ร่องรอย ส่วนไอร่า เธอค่อยๆถอดเสื้อออกมาจนเห็นร่างเปลือยท่อนบนของเธอ
ทางด้านผมก็ลุกขึ้นมายืนแบบงงๆ แขนซ้ายเองก็เริ่มฟื้นฟูในอีกระดับแล้ว
''ถอดเสื้อ ?''
ไอร่าเธอไม่มีความเขินหรืออายเลยซักนิด เป็นผู้หญิงใจกล้าจริงๆ
''ค่ะ... คนที่จะไปนรกได้ จะต้องได้รับเลือดของเชื้อสายท่านเฮลไซท์เสียก่อนค่ะ''
''อย่างนี้นิเอง''
ถึงว่า.. เฮลไซท์ตอนรุกใส่ผมในห้องน้ำ พยายามให้ผมดูดคอเธอ โชคดีจริงๆที่ตอนนั้นปฏิเสธไป แต่ถ้าหากผมเป็นเฮลไซท์ล่ะก็ ผมจะคงจะควักเลือดของตัวเองหยอดใส่ปากศัตรูไปแล้ว เฮลไซท์เป็นคนที่ไม่เด็ดขาดและหยิ่งผยองจริงๆ
''ถ้างั้น''
ผมไม่รู้ว่าตัวเองหิวขนาดไหน ตาของตัวเองมันแดงฉ่ำโดยไม่รู้ตัว เคี้ยวผมก็งอกออกมาจนคมกริบอีกต่างหาก ผมรู้สึกมีอารมณ์มากเมื่อจ้องไปยังคอสวยๆของไอร่า ผมและเธอ ค่อยๆเดินหันหน้าเข้าหากันช้าๆ
ไม่นานผมก็ดึงแขนขวาของเธอ... ส่วนเธอก็เอียงคอไปทางด้านซ้ายเพื่อให้ผมกัด แต่ว่านะไอร่า เธอไม่ควรมาทำหน้าเขินตอนนี้ เอาเถอะ ยังไงก็เป็นผู้หญิง การที่มีผู้ชายมาดูดคอแล้วไร้อารมณ์มันคงจะผิดไปหน่อย.. ดูสิ จะทำหน้าแดงไปทำไม หรือกลัวว่าที่ถูกผมดูดเลือด หรือจะเป็นครั้งแรก ? ปีศาจอย่างเธอที่คิดจะมอบเลือดให้กับผมน่ะ ก็ไม่เลวนักหรอกนะ
กึก......
เขี้ยวของผม จมสู่ก้านคอสวยๆของเธอเป็นที่เรียบร้อย เขี้ยวของผมมันค่อยๆดิ่งจนมิด เลือดจากรูค่อยๆทะเล้นออกมาเป็นหยดๆ เธอหลับตาพร้อมกับใบหน้าที่แดงฉ่ำ ร้องครางออกมาหน่อยๆ ทำเอาผมมีอารมณ์ยิ่งกว่าเดิมซะอีก เพราะแบบนั้นผมจึงได้กอดไปที่ร่างกายของเธอเหมือนคนรักเก่า พร้อมดูดเลือดหนักยิ่งกว่าเดิม
กอดเธอมันก็รู้สึกดีไม่เบาเลยนะ โดยเฉพาะคนสวยๆแบบเธอ ที่มากกว่านั้นคือเลือดแสนอร่อย
''ดะ..เดี๋ยวก่อนสิคะ ! เบาๆหน่อย!''
ใครมันจะไปสนเรื่องนั้นกัน...
ผมยังคงดูดเลือดของเธอ... มันยิ่งกว่าการดื่มน้ำทั้งขวดเป็นไหนๆ ดูดแล้ว ดูดอีก... เธอร้องครางออกมาพร้อมน้ำลายจากปากของเธอ มันไหลย้อยออกมาจนเลอะผมไปหมด เสียงหายใจของไอร่ามันแรงมาก แรงจริงๆ
''แฮ่ก... แฮ่ก ~ พ่ะ.. พอก่อนเถอะค่ะ มากกว่านี้ฉันไม่ไหวนะ !''
อา..ดูเหมือนจะดูดคอเธอแรงไปหน่อย ก็คงได้เวลาที่ผมต้องแยกตัวออกมาจากเธอซะแล้ว น่าแปลกที่เธอทรุดตัวลงไปทั้งกับพื้นทันที เหมือนคนหมดแรงยังไงยังงั้น เธอร้องไห้ออกมาหน่อยๆพร้อมหยิบเสื้อที่เธอถอดมาปิดบังร่างกายของเธอ ทำเอาผมสงสัย ที่เธอเขินงั้นเหรอ เป็นปีศาจจริงหรือเปล่า
''แล้ว ยังไงต่อล่ะ จะพาไปนรกได้เลยงั้นเหรอ ?''
''ค..ค่ะ''
ไอร่าลุกขึ้นยืนพร้อมใส่เสื้อของเธอ....
จากนั้น เธอก็หยิบลูกแก้วสีดำขนาดเหมาะมือมา ผมไม่รู้ว่าเธอหยิบมาจากไหน เพราะมันเหมือนการเสกลูกแก้วมาที่มือมากกว่า ตาของผมมันมองไม่ทันหรอก แต่เรื่องนั้นก็ข่างมันปะไร
เพราะลูกแก้วสีดำ มันแผร่ออร่าประหลาดออกมาในช่วงพริบตา
หนึ่งวินาทีหลังจากนั้นมันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนกันตัดฉากของหนัง เมื่อผมมาอยู่ในนรกแบบงงๆ ผมไม่เข้าใจว่า ตอนนี้ผมกำลังทำอะไร ที่นี่มันคือนรกจริงๆงั้นเหรอ
ท้องฟ้ามันเป็นสีเลือดหมู เมฆเองก็เช่นกัน ที่สำคัญคือมีพระจันทร์สีแดงสดเหมือนเลือด ข้างหน้าประมาณหลายกิโลเมตร ผมเห็นปราสาทขนาดมหึมา เดาได้หน่อยๆว่านั่นคือปราสาทของเฮลไซท์ ทำเอาผมตกใจในอีกระดับ เมื่อรู้ว่าเธอยิ่งใหญ่แค่ไหน
รอบๆพื้นของนรก มีซากกระดูกของสัตว์นรก รวมถึงกระดูกของมนุษย์ธรรมดา พื้นดินมันทั้งแข็งและแห้งมาก หรือจะเรียกง่ายๆว่ามันแห้งแล้ง แถมลงในนรกยังร้อนหน่อยๆอีกต่างหาก ผมไม่ปฏิเสธว่า เมื่อผมมาถึงที่นี่ ดูเหมือนร่างกายจะแข็งแรงขึ้นหลายเท่า ต่างจากโลกมนุษย์
นี่น่ะหรือ นรก ?
''ไปกันได้หรือยังคะ ?''
อา.. ต้องเจอหน้าเธออีกแล้วเหรอ เฮลไซท์
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
