3Kill ฆ่า ฆ่า ฆ่า

9.8

เขียนโดย ชิโร่

วันที่ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.04 น.

26 ตอน

32 วิจารณ์

30.94K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2558 22.57 น. โดย เจ้าของนิยาย

5) ตอนที่ 5 ศพที่หนึ่ง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

CR.SHL

(((ตอนนี้เนื้อหารุนแรงมาก ทำใจหน่อยนะ...))))

________________________________________________

''กล้ามาถีบฉันคนนี้ได้นะ ไอ้ทาสชั้นต่ำ''

วินาทีที่แสนจะเจ็บปวด เธอลุกพรวดอย่างรวดเร็วขึ้นมาจากซากของอ่างล้างมือ ผมไม่เข้าใจว่าวินาทีหนึ่งมันนานแค่ไหน แต่ผมรู้ตัวหน่อยๆว่าเธอใช้มือขวาที่แสนธรรมดา กระชากแขนซ้ายของผมจนขาดไปทั้งท่อนแบบดื้อๆ เลือดของผมมันสาดออกมาอย่างไม่หยุด กระเซ็นแบบไร้จุดหมาย

น้ำเลือดมันไหลไปปนกับน้ำของห้องน้ำ... ละลายและซึมซับมันเรื่อยไป...

''อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!!!!!!!''

เมื่อแขนซ้ายผมขาดไปแล้ว เธอก็ใช้มือขวา ผลักผมแบบธรรมดาจนร่างกายผมติดผนังห้องน้ำ ไม่นานก็บีบคอของผมพร้อมยกตัวขึ้นสูงเหนือพื้น ขาทั้งสองของผมห้อยโตงเตงไปมา น่าแปลกที่เธอบีบแรงมาก ผมรู้สึกได้เลยว่าถ้าเธอบีบแรงกว่านี้ คอผมคงขาดสะบั่นแน่ๆ

''แก ! ถ้างั้นก็ตายไปเหอะ ไอสวะชั้นต่ำ!!!''

เหมือนจะเข้าทางผม... หากเธอฆ่าผม ความปราถนาของผมก็จะเป็นจริง

''งั้นเหรอ... เอาสิ !''

เธอโมโหมาก ดูเหมือนว่าอยากจะฆ่าผมแต่เธอทำไม่ได้ เพราะถ้าทำ ความปราถนาของผมก็จะเป็นจริง หากไม่ทำ ผมก็จะคอยขัดใจเธอเรื่อยไป..

''ฉันจะมอบความรักให้แกแท้ๆ ทำไมถึงไม่เอา แกมันโง่ ไอ้เจ้ามนุษย์!!''

''ถุ้ยย!''

วินาทีนั้น ผมถุยน้ำลายใส่หน้าของเธอ ถึงแม้เธอจะหลบได้ก็ตาม...

''ไอ้เจ้ามนุษย์ กล้าถึงขนาดนี้เลยหรือ !?''

เธอบีบคอผมแรงขึ้นไปอีก.. รู้สึกได้นิดหนึ่งแล้วว่าเส้นเลือดของผมมันจะแตกเอา.. เพราะเธอ ใช้เล็บนิ้วมือ บีบตรงเส้นเลือดของผม...

''ความรัก.. ? อย่าพูดให้ขำไปหน่อยเลยเฮลไซท์ เธอเคยได้ความรักอย่างงั้นเหรอ ?''

''อะไรของแก !!!''

''ดูจากการกระทำของเธอแล้ว เธอมันก็แค่ไอ้พวกเผด็จการเท่านั้น !!''

''พูดบ้าๆ ไม่ว่าใครก็รักฉันคนนี้ ''

''เฮลไซท์ เธอกับผมมันต่างกัน ในเมื่อเธอบอกว่ามีคนรัก ทำไมถึงจะแสวงหาความรักต่อผมล่ะ ! ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยถูกใครรักมาก่อนรึไง !!!''

''หุบปาก !!!''

วินาทีนั้นเองดูเหมือนว่าจะไปจุดชนวนเฮลไซท์เข้า เธอใช้มือซ้ายกระชากแขนของผมออกมาอย่างรุนแรงจนขาดไปทั้งท่อน ตัวผมตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับไอ้ด้วนพิการคนหนึ่ง.... เลือดของผมมันสาดออกมาจนไปโดนใบหน้าอันสวยงามของเธอเสียแล้ว

''สุดท้ายเธอมันก็แค่ไอ้พวกของปลอมเท่านั้น การกระทำของเธอมันก็ไม่ได้ต่างกัน คนอย่างเธอไม่มีวันได้รับความรักแบบนั้นหรอก เฮลไซท์!!''

ผมตะโกนด่าออกไป....

''ทำเป็นพูดดี.. แอล.. แล้วตัวนายเองล่ะ ก็ไม่เคยได้รับความรักเลยไม่ใช่รึไง !?''

''ใช่... !ผมมันไม่เคยได้ความรักเลย!!!!เข้าใจรึยังเฮลไซท์ เธอกับผมต่างกัน เพราะเธอได้ความรักปลอมๆล่ะสิ ถึงได้แสวงหามันเพื่อสนองตัณหา... ส่วนผมมันไม่มีแต่แรกแล้ว ! เป็นแค่คนอ่อนแอธรรมดา''

''ก..กล้า.. กล้าพูดขนาดนี้เลยเรอะ !!!!''

ฉึบบบ!! ทุกอย่างมันเงียบลง.. ผมพอจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ดูเหมือนว่าเธอจะใช้มือซ้าย จับไปที่เส้นผมของผม จากนั้นก็ดึงหัวสดๆออกมานั่นเอง หรือจะพูดง่ายๆว่า ตัดหัวของผม.... มันเงียบ.. ไร้ความรู้สึก ทุกอย่างมันมืดไปหมด

________________________________________________

เวลาผ่านไป....

''หือ !''

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาจากห้องน้ำอีกครั้ง ลุกขึ้นยืนมาอย่างช้าๆ จากนั้นก็มองไปรอบๆห้อง ผมพบกับอ่างน้ำที่แตกสะบั้นเพราะฝีมือของผม.. น้ำยังคงไหลรินไปเรื่อยๆ พอจะเข้าใจแล้วว่าเฮลไซท์หายไปไหนก็ไม่รู้ ผมไม่เข้าใจการกระทำของเธอเลยจริงๆ

ผมลองจับไปที่หัวอยู่หลายครั้งก็ต้องแปลกใจ... ไม่สิ เพราะมันเป็นครั้งแรกที่หัวขาด มันก็ต้องรู้สึกกลัวเป็นธรรมดา

ผมรู้ได้ในตอนนี้ ว่าผมจะไม่ยอมแพ้เธอเด็ดขาด เป้าหมายมีสองอย่าง หากตายก็สิ้นสุด.. หากไม่ตายก็จะทำให้ชีวิตดีขึ้น มันก็แค่นั้น ไม่เห็นจะมีอะไรต้องกลัวเลย... ความเป็นอมตะมันดีแบบนี้นี่เอง...

เธอแข็งแกร่ง แต่เธอไม่รู้จักความอ่อนแอสินะ เพราะได้ความรักมากเกินไปเลยแสวงหาบางสิ่งล่ะสิท่า เฮลไซท์ เธอมันดูออกง่ายจะตาย เราไม่ได้ต่างกันเลย พวกเราแสวงหาของแท้เหมือนกัน เพียงแต่เธอที่ยืนอยู่บนจุดสูงจุดจะไม่มีทางเข้าใจไปมากกว่านี้หรอก

มนุษย์ที่รู้จักคำว่าอ่อนแอก่อนเท่านั้น ถึงจะรู้ว่าความเข้มแข็งเป็นอย่างไร ไม่ใช่ว่าเข้มแข็งอยู่แล้ว ถึงจะรู้ความอ่อนแอของผู้อื่น คนที่อ่อนแอนั้นน่ะ ถ้าหากลุกขึ้นมาได้แล้ว เขาจะไม่ยอมกลับไปล้มอีกครั้งหรอก ผม...ก็เช่นกัน

ผม.. ค่อยๆเดินออกจากห้องน้ำ กลับไปยังห้องเรียนเช่นเคย..

และเมื่อผม กลับมาถึงห้องเรียนแล้ว ดูเหมือนว่าการสะกดจิตของเฮลไซท์จะถูกคลายแล้วด้วย

เพราะเหตุนั้น เพื่อนๆที่รักผม ก็กลับมาเกลียดผมเช่นเคย

เสียงโหยหาแบบสวะอย่างพวกมัน กำลังเข้ามาสู่หูของผม

''ไอ้เลวว !!''

''ยังมีหน้ากลับมาเรียนอีกนะ !''

''สวะเอ้ยย !!!''

แม้แต่คุณครูก็ไม่เว้น จ้องผมด้วยสายตารังเกียจ แต่อย่าคิดว่าผมจะแคร์นะ อีกเดี๋ยวพวกแกก็จะถูกผมฆ่าแล้วนิ เอาไว้เวลานั้น พวกแกจะได้รับรู้ถึงความทรมานเอง...

ในเมื่อเป็นแบบนั้น ผมจึงเดินเข้าไปนั่งตรงริมหน้าต่าง ซึ่งก็คือที่นั่งประจำของผม... ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เสียงนินทา หรือสายตาของพวกเขา.. ทุกอย่าง เหมือนปกติ..

___________________________________________

เวลาผ่านไป....

ภายในห้องเรียนเวลาประมาณ เกือบ 6 โมง...ทุกคนกลับบ้าน..เหลือเพียงตัวผมที่อยู่ภายในห้อง ถ้ามันเป็นไปตามที่ผมคิดไว้ละก็...

เย็นวานที่แสนโหยหาความระนองเลือด

เย็นที่พรบค่ำทำให้แสงสีส้มปนแดง...

ในห้องเรียนซึ่งผมนั่งริมหน้าต่างเช่นเคย เวลานี้ถ้ามองจากชั้นบนลงไป จะเห็นได้ว่า เงาของต้นไม้นั้นเป็นสีดำสนิท ช่างดูน่ากลัวเหลือเกินกับคำว่า ''สีดำ''

มันก็เหมือนกับตอนแรกก่อนวันทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลง...ผมนั่งอาบลมอ่อนๆ ยามเย็นเกือบจะค่ำ..เพื่อนร่วมห้องต่างพากันกลับบ้าน

และในที่สุด..มันก็เป็นไปตามที่ผมคำนวณเอาไว้...

''เห้ย....ไงวะ แอล..''

จอร์จ กับสหายทั้ง 4 รวมถึงไอ้เก้าก็ด้วย คราวนี้ไม่ต้องพูดอะไรก็รับรู้ถึงความรู้สึกได้...พวกมันก็คงคิดจะมาซ้อมผมอีกเช่นเคย หากลองมองหน้ามันแล้วก็รู้ ดูท่ามันจะหงุดหงิดสุดๆ แต่คราวนี้พวกมันไม่แกล้งก่อน มันจะมาฆ่าเลยต่างหาก ไอ้จอร์จนั่น มันถือไม้กวาดมา...เตรียมจะฟาดผม...คนอื่นๆก็เช่นกัน...หากนึกถึงความหลัง มันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เด่นชัดว่ามันแกล้งผมเพราะอะไร

''อ้าว... จอร์จเองเหรอ อยากทำเวรรึเปล่า ^^''

''เหอะ ไอ้แอล... มึงนี่มันกวนประสาทจริงๆ''

ตุ๊บ!!!!!!

ไม่ทันที่จะได้พูดอะไรกันที่เป็นรูปธรรม เสียงฟาดไม้กวาดเกิดดังขึ้นมาหนึ่งครั้ง.....มันฟาดที่หัวผมอย่างรุนแรง...นึกไม่ออกเลยว่าตัวผมในตอนนั้นทนการแกล้งแบบนี้มาได้ยังไง ความเจ็บในการฟาดครั้งนี้.. เลือดมันไหลไปทั้งหัว..จะเรียกว่าหัวแตกก็คงไม่แปลก...แต่ความเจ็บแค่นี้มันก็แค่เหมือนมดกัดสำหรับผมแล้ว

หากเปรียบเทียบว่า ''โดนเฮลไซท์ถีบในตอนนั้น'' กับ ''โดนฟาดในครั้งนี้'' ถ้าผมคำนวนเป็นตัวเลข ก็คง 10 กำลัง -3 กับ 10 กำลัง 6 บอกได้คำเดียวว่ามันปัญญาอ่อน

''เห้ยย มันไม่เป็นอะไรเลยวะ ????''

จอร์จมันเริ่มงงว่า ฟาดไปเต็มแรงแท้ๆ แต่ผมดันยังนั่งนิ่งอยู่ริมหน้าต่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันคงจะตกใจ เมื่อมันฟาดหัวผมแล้ว ทำไมผมจึงยิ้มให้มันอยู่ แล้วที่มันตกใจ ก็คงเป็นเพราะรอยยิ้มอันน่าสยดสยองของผมนั่นแหละ เรื่องแค่นี้ผมรู้ตัวดี......

ทุกคนในกลุ่มของจอร์จต่างทำหน้างง...

ในขณะที่สายลมมันพัดไปพัดมา ทำให้บรรยากาศในห้องเรียนเริ่มดูน่ากลัวขึ้นมา แสงตะวันก็เริ่มทะยอยดับลงไปแล้ว บรรยากาศเริ่มเย็นเยือกมากกว่าน่ากลัว ไฟตามถนนเริ่มติดกันขึ้นมาเพราะดูเหมือนว่าจะเป็น ''ตอนกลางคืน'' แล้วนั้นเอง ในที่สุดในห้องก็มืดสนิท

''ฮะ..เฮ้ย รออะไรวะ ฆ่าแม่งเลย !!!''

''ตุ๊บ!! ตุ๊บบบ!!!''

รู้จักอีกความหมายของคำว่า ' 'ไม่พอใจ'' รึเปล่า? ใช่ ไอ้จอร์จมันไม่พอใจที่เห็นผมถูกไม้กวาดฟาดไปแล้วยังนั่งนิ่งๆ ทีนี้ มันเลยให้ไอ้ 4 คนนั้นมาช่วยอีกแรง เอาไม้กวาด ไม่ถูพื้น หรือแม้บานกระจกในห้องทุบใส่ผม!!

''แพร๊งงงงงง!'' กระจกบานใหญ่ๆตรงริมหน้าต่าง สหายของไอจอร์จคนหนึ่งมันเป็นคนแงะออกมา แล้วทุ่มใส่หัวของผมอย่างสุดแรง เท่านี้ก็รับประกันได้แล้วว่า ''มันไม่ได้แกล้ง'' แต่ ''มันจะฆ่าผม'' ในฐานนะ' 'เพื่อนร่วมห้อง''

เศษกระจกนั้น ทิ่มแทงสู่หนังหัว ทำให้เลือดมันไหลออกมาไม่หยุด มันแหลมคมจริงๆ เศษกระจกถึงกับเจาะไปที่หัวของผมจนตั้งแด่ แถมเลือดยังค่อยๆไหลจากหัวมาสู่ใบหน้าของผม....แต่...ถึงแบบนั้น พวกมันก็ไม่หยุดที่จะเอาไม้ฟาดผม

''ตุ๊บบ!! ตุ๊บ!ๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!''

แต่เวลาเล่นคงจะหมดแค่นี้ เพราะมันถึงตาผมแล้ว

''มีปัญญาแค่นี้เองเหรอวะ ไอจอร์จ!!!!!!''

ผมลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ ทั้งที่ตัวเต็มไปด้วยเลือด ความเจ็บนั้น มันก็แค่มดกัดสำหรับความเป็นอมตะของผม พวกมันทั้งเหนื่อย ทั้งหอบ และเหมือนจะหมดแรง

แววตาของผมมันเป็นสีแดงในความมืดมิด

เปรียบเหมือนปีศาจกระหายเลือด

''แฮ่กๆ~ เชี่ยไรของมันวะ ไม่เป็นเชี่ยไรเลย!!''

จอร์จมันตะโกนออกมาพร้อมเหงื่อเต็มตัว แถมยังกระวนกระวายห่อยๆด้วย

''เห้ย จอร์จ หนีเหอะ!!''

สหายคนหนึ่งของมันกล่าวไว้...

ผมนั้นยิ้มออกมา ในขณะที่หน้าของพวกมันทั้ง 5 ตัวได้แต่ทำหน้าผวาต่อรอยยิ้มของผม และในขณะที่พวกมันกำลังวิ่งหนี...ก้าวที่แสนจะเชื่องช้า ผมจับแขนของไอจอร์จไว้.... พวกมันที่เหลือ ต่างหนีกันอย่างหัวซุกหัวซุนเพื่อเอาชีวิตรอดจากผม.. นั่นคงเป็นเพราะ สัญชาติญาณแห่งความตายกำลังจะมาเยือนนั้นเอง

ตอนนี้ผมใช้มือขวา จับมือขวาของไอ้จอร์จจากทางด้านหลัง...

''ปล่อยกูนะ ไอ้แอล...เห้ย...ปล่อยกูสิวะ!!!!''

มันพยายามกระชากแขนและหนี..ในขณะที่ผมจับมันไว้แน่นจนหลุดไม่ปล่อย และมันยังคงพยายามหันกลับมาต่อยหน้าของผม แต่ผมนั้นก็ไม่ระคายเคืองอะไรเลยแม้แต่น้อย

''เห้ยยย พวกมึง ช่วยกูด้วย!!! พวกมึงหนีไปไหนวะ เป็นเพื่อนกันไม่ใช่รึไง!!!!''

มันพยายามขอความช่วยเหลือจากเพื่อนของมัน น่าเสียดายหน่อย ที่คำว่าเพื่อนของพวกมันก็คือของปลอม ถึงความจนจริง ใครๆก็รักชีวิตตัวเองมากกว่าทั้งนั้น มันไม่มีข้อยกเว้นหรอกนะ สันดานมนุษย์น่ะ โดยเฉพาะแก.. ไอ้จอร์จ

''กระวนกระวายไปเถอะ ในห้องเรียน..ไม่สิ ทั้งโรงเรียนที่เต็มไปด้วยความมืด และไม่มีคนอยู่ ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก ''จอร์จ...''

''แววตาของผมที่แสนน่ากลัว แววตาของแกที่กลัวหัวหด''

''รอยยิ้มที่แสนน่ากลัวของผม ปากที่แสนผวาต่อบางสิ่งของแก''

''ร่างกายอันบอบฉ้ำอันน่ากลัวของผม ร่างกายที่สมบูรณ์ของแกกำลังถูกขยี้''

''เพื่อนที่ไม่มีแต่แรกของผม กับเพื่อนที่มีแต่แรกและหายไปเพื่อนสันดานของแก....''

''ผมที่อ่อนแอและเข้มแข็งขึ้น แกที่เข้มแข็งแต่แท้จริงแล้วอ่อนแอ''

''เห็นไหมล่ะ? สถานะของพวกเรามันสลับกันแล้ว...^^''

''พ่ะ พูดอะไรของแกวะ ปล่อยนะเว้ยยยย !!! ปล่อยกู!!! ปล่อยกู!!! อย่าทำอะไรกูเลย!!!''

มันกระวนกระวายอย่างสุดขีด พยายามหนี พยายามออกห่าง แต่ผมจับแขนมันไว้แน่นมาก แรงมนุษย์ธรรมดาไม่มีทางสู้ผมได้หรอก...

''นี่..จอร์จ..รู้รึเปล่าว่า ร่างกายของคน เรามีกระดูกเท่าไหร่? ''

''บอกให้ปล่อยกูไงเล่า!!!''

'ตั๊บ!!!!!!!' ผม.. ใช้หลังมือข้างซ้าย ตบไปที่หน้าของจอร์จอย่างเบาๆ แต่ถึงจะว่าเบา แต่ฟันหลุดไปสองซี่แล้วทำให้ปากของมันอาบไปทั้งเลือด ไหลระนองออกมาจนเลอะพื้นห้องเรียนไปหมด..

แววตาที่แสนกลัวต่อบางสิ่งบางอย่าง ทำให้เหงื่อของจอร์จมันไหลไม่หยุด ตัวนั้นสั่นคลอน...

''คนกำลังพูดอยู่นี่ไง บอกให้ปล่อยอยู่ได้ ผมไม่ปล่อยนายหรอกนะ มาปาตี้กระดูกกันไหมล่ะ ^^''

''ก...กูขอโทษ ปล่อยกูไปเถอะ!!''

ผมไม่ปล่อยแกหรอก....น้ำตานั้นมันอะไร? ร้องไห้เหรอ? กลัวตายเหรอ? มนุษย์ที่ไร้จิตสำนึกมันก็เป็นซะแบบนี้พอกลัวอะไรเข้าหน่อยก็สติแตก แต่ก็แบบนี้แหละ ถึงเรียกว่า ''ดี''

''เอาล่ะ มาเรียน สุขศึกษา กันเถอะนะ จอร์จ^^''

''อ...อะไรของมึง!!..แฮ่ก~ แฮ่ก~''

''วันนั้น ผมยังจำได้นะ วันที่คุณทำชีทสุขศึกษาผมหาย...แต่มันไม่ได้หาย คุณเอาไปขยำทิ้ง..^^ นั่นทำให้ผมถูกหักคะแนนจนติดศูนย์ ต้องมานั่งเรียนแก้ แถมถูกพ่อใช้ไม้หน้าสามฟาดเป็นการลงโทษอีก ตอนนั้นผมเจ็บมากๆเลยนะ''

''ข่ะ...ขอโทษนะ.. ยอมแล้ว กูยอมแล้ว!!!''

กระวนกระวายมันเข้าไป... ร้องออกมาให้หมด น้ำตาอันโสโครกของมึงล่ะนะ !

''เอาล่ะ มาเริ่มกันซักที.... กระดูกคนเรามี 206 ชิ้น ^^''

เริ่มจาก นิ้วก้อยข้างซ้าย ...กึกกก!!! ''อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!''

ผมหักนิ้วก้อยซ้ายของมัน.. ดูท่าจะหักได้ง่ายๆโดยไม่ต้องออกแรงอะไรมาก ดูสิ มันร้องเหมือนคนบ้าไม่มีผิด ตลกจังเลย อยากหัวเราะจริงๆ

''อะไรกัน นิ้วข้างเดียวก็ร้องโวยวายซะแล้ว...ผมจะหักไปเรื่อยๆจนกว่ามึงจะตายนั้นแหละ ไม่ต้องห่วง จะไม่ทำใหเลือดไหลหรอกนะ^^''

นิ้วชี้ข้างขวา ...กึก

''อะ...อะ..อ๊ากกกกก !!! แฮ่ก...''

ตามมาด้วยการหักนิ้วข้างขวา.... มันยังคงร้องไปทั้งน้ำตาเช่นเคย ดูสิ น้ำมูกไหลย้อยแล้ว โสโครกจริงๆ

''นี่... การหักกระดูกตรงข้อต่อ กับ การหักไปทั้งท่อน อันไหนเจ็บกว่ากัน???''

กึกกกกกก!!!!!!!!! ผมนั้น หักข้อมือข้างขวาของจอร์จทิ้งอย่างไร้ปราณี มือของมันห้อยโตงแตงไม่เป็นท่า... แต่...ผมไม่ได้หักตรงข้อต่อ แต่หักตรงส่วนข้อมือไปทั้งอย่างนั้นเลย..........

ผมที่เคยกระดูกหักมาแล้วนั้นรู้ดี ข้อต่อของมนุษย์ถ้าหักไปมันก็ไม่เท่าไหร่หรอก มันก็เหมือนกับไหล่หลุด แต่การถูกหักกระดูกตรงที่ไม่ใช่ข้อต่อ มันโครตเจ็บปวดเลยนะจะบอกให้...

ผมไม่อยากจะบรรยายถึงเสียงกรีดร้องของมัน เพราะมัน ''ขยะแขยง''

ตุ๊บบบบ!!!! ผมใช้เท้าขวา ถีบไปที่ก้นของมัน จนมันล้มลงไปนอนกับพื้นด้วยความเจ็บปวด จากนั้นผมจึงค่อยๆก้มร่างกายลงเพื่อคุยกับมันอีกครั้ง แต่น่าเสียดาย ดูท่าสติจะหลุดเพราะความกลัวแล้ว

ผมจับมันนอนหงาย.... จากนั้นก็ค่อยๆเอาตัวทั้งตัวขึ้นคร่อมมันเพื่อไม่ให้มันหนี ในขณะที่มันมองหน้าผมด้วยหน้าที่กลัวหัวหด

จากนั้นผมก็เอามือข้างขวา จับคอของมัน...และจับไปที่ฟันหน้า...

''นี่.. ฟันแท้กับฟันน้ำนม อันไหนถูก ถอน แล้วเจ็บกว่า....''

......

''^^ เสียใจด้วยนะ ไม่มี ยาชา หรอก ถอนสดจ้า!!''

จึ๊กกก!!!!!'' อ๊ากกกกกกกกกก

'' กระดูกข้อมือ แบ่งออกเป็นแปดส่วน ข้อมือขวาที่หักไปแล้ว จะหักข้างซ้ายต่อละครับ^^''

กระดูกสแคฟฟอยต์ กึก!!!!! ''อ๊ากกกกกกกกกก'' !!!!!

กระดูกลูเนท กึก!!!!! ''อ๊ากกกกกกกกกก'' !!!!

กระดูกไตรกีตรัล กึก!!!!! ''อ๊ากกกกกกกกกก'' !!!!

กระดูกพิสิฟอร์ม กึก!!!!! ''อ๊ากก'' !!!!!

เป็นอะไรไป ที่แค่ส่วนหน้าเองนะ งั้นเอาแถวหลังอีกละกัน^^

กระดูกทราพีเซียม กึก!!!!

กระดูกทราพีซอยด์ กึก!''อ๊ากกกกกก'' !!!!

กระดูกแคปปิเตต กึก ''อ๊ากกกกกกก'' !!!

กระดูกฮาเมต กึก!! ''อ๊ากกกกกกกก'' !!!

สะดวกสบายจริง แค่ใช้นิ้วเดียวก็กดไปที่กระดูกส่วนย่อย กระดูกเล็กๆในร่างกายให้หักได้...ฮ่าๆ

''นี่...จอร์จ กระดูกฝ่ามือมีอยู่ 5 ชั้น นะ จำไว้แล้วเอาไปสอบในนรกด้วยล่ะ!''

กระดูกฝ่ามือชิ้นที่ 1 รองรับหัวแม่มือ กึก!!!!!

กระดูกฝ่ามือชิ้นที่ 2 จะรองรับนิ้วชี้...กึก!!!!!!!''อ๊าาากกกกกกกกก''

กระดูกฝ่ามือชิ้นที่ 3 รองรับนิ้วกลาง...กึก!!!!!!! ''อ๊ากกกกกกกกกก''

กระดูกฝ่ามือชิ้นที่ 4 นิ้วนางของแกไงล่ะ....

''อืม..จะเหลือส่วนที่ 5 ไว้แล้วกันนะ ผมสงสารนายอ่ะ...''

''นี่.. รู้รึเปล่าว่าต้นขานะ มันมีกระดูกทั้งหมด 32 ชิ้น. ..ถ้ากูหักไปกระดูกของมึงจะเหลือเท่าไหร่จะ 206 ชิ้นกันนะ ไหนลองลบเลขให้ดูหน่อยสิ!!!''

''ชะ..ช่วยด้วยยย ขอโทษ ....''

อ่า...หน้าเบื่อจริงๆ นี่แค่ทรมานไปนิหน่อยก็ดันพูดภาษาคนไม่รู้เรื่องซะแล้ว แกนี่มันน่าขยะแขยงจริงๆ

''206 - 32 เท่าไหร่ ! ตอบผมมา''

มันเงียบ... มันไม่ตอบ ก็คงช่วยไมไ่ด้ละนะ คงจะปวดเหงือกมากล่ะสิท่า ถึงได้พูดไม่ออก เพราะงั้นผมจึงต้องตบปากมันอีกครั้ง คราวนี้ผมใช้หน้ามือขวาตบอย่างรุนแรง ทำให้ฟันทั้งหลาย หักไปอย่างไร้ปราณี ก็ไม่ต่างอะไรกับพวกคนบ้าที่ฟันหลอหรอกนะ

''ปากของแกมันมีแต่เลือดจริงๆ ไปล้างน้ำหน่อยไหม ? อ้อ ไม่ดีกว่า มันเสียเวลาน่ะครับ ^^''

เงียบ.. ความเงียบเกิดขึ้นมา ดูเหมือนว่าใกล้จะตายแล้วล่ะมั้ง มันเหนื่อยหอบมาก แถมใต้ตาของมันก็เริ่มมีขอบดำๆอีกแล้วด้วย... ช่วยไม่ได้ หักกระดูกขาทั้งท่อนเลยแล้วกัน

''ขี้เกียจหักทีละท่อน งั้นเอาทั้งขาเลยละกัน ขาซ้ายหรือขวาดี... ผมให้คุณเลือก....''

จอร์จยังคงเงียบพร้อมกับสติที่ไม่เหลือเลยแม้แต่น้อย

''ซ้ายหรือขวา...ถ้าไม่เลือกซักทางกูจะหักมันทั้งสองข้างนี่แหละ...จอร์จ...''

''ซะ..ซะ...ซ้าย..ซ้ายยยย!!'''

โห? ยังเหลือสติที่จะตอบผมอีกเหรอเนี่ย ? ถ้างั้นก็...

กึกกกกกกกกก!!!!! หักกระดูกของมันโดยการที่จับไปที่ขาขวา จากนั้นก็ใช้หมัดต่อยไปอย่างสุดแรงจนกระดูกขาขวาแตกระเอียดทันที....

''หวา...โทษที..หักข้างขวาไปซะได้ แต่ไม่เป็นไร หักอีกข้างแล้วกัน...

กึก!!!!!!!!! ''อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

''ฮ่าๆ ... ฮ่าๆ ฮ่าๆ !!! สนุกจังเลย !! สนุกจังเลย เป็นไง ความรู้ด้านสุขศึกษาเพื่มขึ้นหรือยัง ?''

........

''เห้อ....พอๆ เปลี่ยนจากเครื่องกระดูกเป็น ลูกตา ดีกว่ามั้ง...จอร์จ..''

''นี่รู้รึเปล่าว่าร่างกายของมนุษย์มันวิเศษขนาดไหน จะอธิบายเรื่องเยื่อตาของมนุษย์ให้ฟังนะ ก่อนที่ตาของแกมันจะบอดไปซะก่อน''

''ปล่อยน๊าาาา !!! ปล่อยกูไปได้แล้วววววว !!! ~''

นั่นคือประโยคที่ผมได้ยิน แต่ที่จริงแล้วมันพูดไม่ชัดเพราะฟันมันหายไปทั้งปาก แต่ผมก็เข้าใจความหมายได้ น่าตลกจริงๆนะ ฮ่าๆ ฮ๊าๆ

''นี่... เยื่อตาส่วนหนังตานะ มันอยู่ตรงไหนนะ ไหนตอบผมหน่อยสิ ?''

มันเงียบ...

''อ่าห์.. เงียบเหรอ งั้นถามต่ออีกหน่อยนะ จะใบ้ให้ก็ได้ เยื่อตาน่ะมี 3 ส่วน ส่วนที่หนึ่งคือเยื่อตาส่วนหนังตา ส่วนที่ 2 คือส่วนทบเยื่อตา... ส่วนที่ 3 คือ เยื่อตาส่วนลูกตา.. เอาล่ะ มาถึงคำถาม เยื่อตาส่วนที่สองทำหน้าที่อะไรกันน๊าาา ~ ^^''

มันเงียบ... ร้องไห้ออกมาไม่หยุด มันไม่กล้าส่งเสียงหือกับผมอีกต่อไปแล้ว ใกล้จะตายเต็มทีแล้วสินะ ดูเหมือนว่าการเล่นสุขศึกษาจะถูกตัดจบเสียแล้ว

''ถ้าเกิดกูแหกตามึงแล้วเอาเศษกระจกน้อยๆหย่อนลงไปจะเกิดอะไรขึ้นนะ...อืม... หรือ เอาเศษกระจกแทงไปเลย ...เอ๊ะ..ไม่สิ เอาเศษกระจก โรยใส่ตาดำ น่าจะสนุกกว่า^^''

จอร์จนั้น หายใจหอบๆ และพยายามร้องลั่นไม่สนใจอะไรทั้งนั้นถึงแม้เสียงของมันจะแหบจนไม่ได้ยินแล้วก็ตาม... กระวนกระวาย หนีตาย... มันก็มีอยู่แค่นี้แหละชีวิตของพวกสวะ..

ผมค่อยๆ จับหน้าของมันมา...และแหกไปที่ตาขวา...และผมก็นำเศษกระจกหลายๆชิ้นที่มันเคยใช้ทุ่มใส่หัวผมในตอนแรกแถวๆนั้นขึ้นมา

จากนั้นก็ตามเสต็ป ผมแหกตาของมันแล้วนำเศษกระจกโรยสู่นัยน์ตา... ภาพที่เห็นก็คง...

'' ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ จอร์จ สนุกจังเลยอะ.... อย่าพึ่งตายนะ !!''

ตาที่บอด...แขนที่หัก...นิ้วที่หัก... ขาที่หัก...ฟันที่หลุด...ต่อไปเป็นอะไรดี? ลิ้นดีไหม? หรือจะเอาส่วนสำคัญที่สุดของผู้ชายดี?

''นี่ จอร์จ...อยาก ตัดลิ้น จังเลยอะ... มี กรรไกร แถวนี้ไหมอะ?''

''อ์้อแออ !#$@!#@!#''

อ้อ พูดไม่รู้เรื่องแล้วนะ.. ดีใจจังเลย

''อะไรนะ ไม่ได้ยิน...!! อ๋อ ให้ใช้กระจกแทนกรรไกรเหรอ. ..งั้นก็ดี''

แพร๊งงงง!!!!!!! ผมนั้นลุกขึ้นมา แล้วเดินไปทุบกระจกตรงหน้าต่างใกล้ๆ จนแตกเป็นท่อนๆ และเอาส่วนที่คมที่สุดมา

''นี่ รู้รึเปล่าจอร์จ ลิ้นน่ะถูกเลี้ยงโดยเส้นประสาทและหลอดเลือดเป็นจำนวนมากเพื่อช่วยในการทำงานและการเคลื่อนไหว เพราะแบบนั้น การตัดลิ้นมันถึงได้โครตเจ็บปวดไงล่ะ''

และผมก็ค่อยๆเดินมาหาจอร์จอีกครั้ง และค่อยๆก้มร่างกายลง ใช้มือขวาแหกปากของมัน ดึงลิ้นออกมา... และค่อยเฉือนมันอย่างช้าๆ

''อื้อ้อ้้อ้้!!!#$#^%&(!!!!!!!!!!!...........''

''อะไรจอร์จ พูดจาไม่รู้เรื่องเลย...!^^''

ผมนั้น เขย่าตัวของจอร์จ....แต่....

''อ้าว..เครื่องดับแล้วเหรอ จอร์จ... ตายง่าย จังเลยละเนี่ย...''

ผมวางจอร์จลงอย่างเบาๆ และลุกขึ้นมา เตรียมจะเอาศพไปซ่อน

''....ที่เหลือก็แค่เอาศพไปซ่อนสินะ....น่าเบื่อชะมัด!!''

ที่เหลือก็ฆ่า พ่อ แม่ ไอ้ 4 ตัวนั้น อีเมย์ เพื่อนร่วมชั้นทุกคน คุณครู...

ผมสนุกมาเลยนะ ไม่คิดมาก่อนเลยว่าการทรมานคนจะสนุกขนาดนี้ รู้แบบนี้ไม่ยอมที่ถูกแกล้งบ่อยๆหรอก ถ้ารู้แต่แรกก็คงฆ่าพวกแกไปแล้ว... ฮ่าๆ ฮ่าๆ

ฮ่าๆ...

ตอน 4

สารบัญ