3Kill ฆ่า ฆ่า ฆ่า

9.8

เขียนโดย ชิโร่

วันที่ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.04 น.

26 ตอน

32 วิจารณ์

31.77K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2558 22.57 น. โดย เจ้าของนิยาย

4) ตอนที่ 4 ของปลอม

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ผมเคยคิด ถ้าพลังคือความถูกต้อง การไร้พลังคือความผิดงั้นเหรอ? ที่พูดมาตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามันเป็นเรื่องจริงที่เลี่ยงไม่ได้...แต่การไร้พลังไม่ได้หมายความว่าจะไม่ถูกช่วย เมื่อถูกช่วยการกลายเป็นพลังส่งต่อไปได้ ทำให้ขาที่ก้าวไม่ได้กลับมาก้าวได้อีกครั้ง ไม่ว่าจะด้วยรอยยิ้ม หรือ น้ำตา..

เวลานี้กินไปราวๆ 6 โมง ผมกลับมาถึงบ้าน แสงอาทิตย์มันเริ่มร้อนสำหรับผมมากๆ เปิดเข้ามาประตูบ้านครั้งนี้ก็คิดจะไปฆ่าพ่อและแม่ให้สะใจเสียหน่อย ถึงในใจจะคิดอยู่หลายครั้งว่า ถ้าทำไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมา แต่คิดไปแล้วมันก็ปวดหัว แต่ถ้าทำแล้วให้ใจสบายขึ้น นั่นคงเป็นเหตุผลที่ดีที่สุดในตอนนี้ ... ผมไม่อยากจะหาเหตุผลมาทำให้ตัวเองดูดีด้วยการฆ่า เพราะการฆ่ามันคือบาปรวมถึงความเลวทรามภายในจิตใจ...

เมื่อผมถอดรองเท้าไปอย่างช้าๆ แววตาของผมไม่ต่างอะไรกับสัตว์ร้ายที่เปี่ยมไปด้วยความแค้น กำหมัดแน่นแฟ้นยิ่งกว่าอะไร และผมก็คิดเอาไว้แล้วว่า หากพ่อแม่ตายลง น้องชายผมจะเป็นคนเลี้ยงเอง เด็กน่ะมันไม่รู้ถึงความเลวทรามและจิตใจของพ่อแม่โสโครกนั่นหรอก

''ตึก... ~ ตึก ~''

ผมเดินไปอย่างช้าๆ

แต่... วินาทีนั้น ความแค้นทุกอย่างเหมือนหายไปในพริบตา เมื่อพ่อแม่รีบลงบันไดชั้น 2 ลงมาหาผม โดยท่านทั้งสองวิ่งเข้ามากอดผมไปทั้งน้ำตาซะแบบนั้น ผมยืนอึ้งไปเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น พวกเขาเป็นห่วงผมอย่างงั้นเหรอ ?

''แอล !! เมื่อคืนหายไปไหนมา แม่เป็นห่วงนะ !!''

แม่วิ่งเข้ามากอดผมแน่นเข้าไปอีก น้ำตาของแม่มันซึมซับกับเสื้อผ้านักเรียนของผม

วินาทีนี้ผมยังคงตาค้าง พูดอะไรไม่ออก ไม่ใช่แค่แม่ แต่พ่อเลี้ยงเองก็ร้องไห้เพราะผม... ผมงงกับน้ำตาหลายหยดที่ท่านทั้งสองโปรยลงมาสู่พื้นบ้าน ผมใช้เวลากว่า 30 วินาทีในการยืนอึ้งแบบงงๆ มองไปซ้ายและขวา คิดอยู่หลายครั้งว่ามันเป็นความฝันหรือเปล่า

แต่มัน..ไม่ใช่

''ผ.. ผมขอโทษนะ''

ผมพูดอะไรออกไปโดยไม่รู้ตัว นี่อาจจะเป็นสิ่งที่ผมต้องการก็ได้ ผมอยากจะทำดีเข้าไปเพื่อซักวันจะมีคนมาช่วยผม

''ป่ะ... กินอะไรมาหรือยัง แม่เตรียมข้าวไว้ให้แล้วนะ ''

''ค...ครับ''

และแล้วผมก็เข้าไปในครัวพร้อมกับพ่อและแม่ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมกับข้าวในครัวถึงได้ดูสวยงามและน่าอร่อยขนาดนี้ ทุกอย่างทำไมเหมือนเป็นเรื่องโกหก

ผมนั่งที่เก้าอี้ พร้อมหยิบช้อนส้อมเพื่อที่จะกินข้าว และพ่อแม่เองก็มานั่งใกล้ๆด้วยเช่นกัน

''รีบๆ กินนะ แล้วไปอาบน้ำด้วยล่ะ เนื้อตัวมอมแมมมากเลยนะ แอล ^^''

แม่พูดแบบนั้นกับผม ทำให้ผมเองก็หลุดยิ้มขึ้นมาหน่อยๆ

แต่..ทุกอย่างไม่เป็นไปอย่างที่คิด

ข้าวทุกเม็ด.. กับข้าวทุกอย่าง... ทุกอย่างล้วนขมไปหมด ผมไม่สามารถที่กินอาหารเหมือนคนทั่วไปอีกต่อไปแล้ว ทันทีที่อาหารเข้าสู่ลิ้นรับรสชาติ มันเหมือนนมบูดเน่าๆเท่านั้น

''อ๊วกกกก !!!!!!!!!!!''

ผมอ๊วกออกมาทันทีในวินาทีนั้น รู้ได้ทันทีว่าผมนั้นไม่ได้หิวอาหาร แต่เป็นหิวเลือดต่างหาก ในใจยังตะโกนร้องออกมาว่า เลือด... เลือดอยู่ที่ไหน ส่งเลือดมาให้เดี๋ยวนี้ ฉันต้องการเลือด !!

เลือด!

พ่อแม่ทั้งสองถึงกับลุกขึ้นมาลูบหลังผมด้วยความห่วงใย...

จังหว่ะนั้นเอง

''ผมขอตัวไปห้องนอนก่อนนะครับ !!!"

ผมออกจากห้องครัว วิ่งขึ้นบันไดไปยังห้องของตัวเองทันที เมื่อผมเข้าถึงห้องแล้ว จึงได้ล็อกประตูในจังหวะนั้น ผมหายใจรุนแรงมาก ร่างกายมันเจ็บปวดที่อกแบบบอกไม่ถูก แววตาผมสั่นคลอนเหมือนคนติดยา น้ำลายมันไหลออกจากปากโดยไม่รู้ตัว มือไม้มันสั่นไปหมด จะจับสิ่งของยังทำไม่ได้เลย

''ยัยปีศาจ!!!! ทำกับผมถึงขนาดนี้เลยรึไง!!!''

อุตส่าห์คิดว่าชีวิตมันจะดีขึ้นแล้วแท้ๆ ทำไมความโชคร้ายถึงยังกัดกินอยู่ได้

''แฮ่ก ... แฮ่ก ~''

ผมล้มลงทันที ร่างกายมันโหยหาเลือดอย่างเป็นที่สุด มันยิ่งกว่าหิวน้ำ... ไม่สิ มันเจ็บยิ่งกว่าความตายอย่างการกระโดดตึกเสียอีก เพียงเพราะร่างกายเป็นอมตะ ผมจึงไม่ตาย แต่รู้สึกเจ็บยิ่งกว่าอะไร

''ก็อกๆ !! ก็อกๆ!!''

ไม่นานพ่อแม่ก็วิ่งตามผมมา พร้อมเคาะประตูให้ผมเปิด

ตามมาด้วยเสียงของความเป็นห่วง

''แอล ! เป็นอะไรไปแอล.. ตอบแม่สิแอล''

แดรกเลือดมันสิ !!! เอาเลย... เลือดร้อนๆ.... สิแดง สีแดงสด !! ดื่ม

มันเข้าไป... หิวไม่ใช่เหรอ.... เลือดแดง... สีแดง... สีแดงเท่านั้น

เลือดมันอุ่นๆนะ... ลำคอนายแห้งไม่ใช่หรือ... เอาสิ กัดคอแม่ของนาย เอาเลือดใส่แก้ว

เลย.... ฆ่ามันซะ เอาเลือดหยอดปาก!!!

######################

''หุบปาก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!''

ฉุบบบบ!!!!!!!!! ผมเริ่มด้วยการทรมานตัวเองเพื่อเรียกสติกลับมา การเรียกสติกลับมาในครั้งนี้คือการใช้มือขวา ควักไปที่ลูกตาขวาออกมาอย่างน่าสยดสยอง มันเจ็บจนบอกไม่ถูก เลือดจากนัยน์ตามันไหลออกมาไม่หยุดหย่อนจนพื้นห้องของผมเลอะไปหมด ตามมาด้วยกลิ่นคลาว

''แอล!!! เป็นอะไรไปลูก... ตอบแม่หน่อย!!''

''อึก....''

แน่นอนว่าจะให้ครอบครัวของผมเห็นสภาพแบบนี้ไม่ได้...

''ม่ะ... ไม่เป็นไรครับ ! เดี๋ยวผมแต่งตัวไปโรงเรียนนะ!''

ลูกตาของผมฟื้นฟูอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ ทั้งๆที่ลูกตาอันเก่ายังอยู่ในมือแท้ๆ ผมลองดมกลิ่นตัวก็ต้องพบกับกลิ่นแปลกๆ ทีแรกก็คิดว่าไม่ได้อาบน้ำหนึ่งวันเต็มๆจะมีกลิ่นเหม็น แต่มันไม่ใช่... ร่างกายของผมมันสะอาดผิดปกติ ผิวดูขาวขึ้นมาในอีกละดับ เคี้ยวมันแหลมออกมาหน่อยๆแล้ว หูของผมมันยาวขึ้น.... เมื่อส่องกระจกดูเช่นนั้นแล้ว ก็ทำให้น้ำตาถึงกับไหลพร้อมทรุดตัวลงแบบสิ้นหวัง

ผมกลายเป็นปีศาจที่น่ารังเกียจไปเสียแล้ว....

''ม่ะ..ไม่เป็นไรจริงๆนะลูก ?''

แม่ยังคงเป็นห่วงและถามผมกลับมา

''ไม่เป็นไรครับ แค่โดนอะไรกัดนิดหน่อย...''

ถึงจะโกหกได้แย่และห่วยแตก แต่ถ้ามันทำให้แม่ออกห่างจากผมได้ละก็...

______________________________________________

เวลากินไปเกือบชั่วโมง นี่ก็ 7 โมงกว่าๆแล้ว แสงแดดผ่านหน้าต่างมันร้อนมาก แต่ก็ไม่ถึงกับทรมาน มันเป็นเหมือนฤดูร้อนธรรมดานั่นแหละ ในที่สุดผมก็ไม่ได้อาบน้ำ เพราะร่างกายมันสะอาดจนน่าตกใจจนไม่กล้าแตะน้ำเลยทีเดียว แถมกลิ่นตัวยังหอมขึ้นมาเหมือนดอกกุหลาบอีกต่างหาก

ในที่สุดเมื่อร่างกายยังไม่ได้เปลี่ยนแปลงแบบ 100 % ผมจึงต้องไปโรงเรียนอีกครั้ง ซึ่งวันนี้ก็เป็นวันสอบวันที่สอง คงจะขาดเรียนไม่ได้

เมื่อแต่งตัวเสร็จ ผมจึงออกจากห้องนอน และเดินออกจากบ้าน ตอนผมออกจากบ้านพ่อแม่ก็ถามอยู่หลายครั้ง เป็นอะไรไหม ? ไม่นอนหน่อยเหรอ ผมเองก็ตอบกลับไปว่าไม่เป็นไร....

แต่ว่านะ.. พ่อแม่กับเพื่อนมันคนละส่วนกัน ในเมื่อพ่อแม่เป็นแบบนี้ ก็ต้องระบายความแค้นใส่ไอ้พวกเพื่อนสวะให้หมด... วันนี้ผมคิดจะฆ่าพวกเขาทั้ง 30 คน หรือจะเรียกอีกอย่างว่าฆาตกรรมหมู่ แค่ฟังก็ชื่นใจแล้ว

_______________________________________________

ผมมาถึงโรงเรียนราวๆ 8 โมงครึ่ง ซึ่งนับว่าสายมาก ตอนเดินเข้าโรงเรียนมาก็ไม่เจอใครซักคน เพราะแบบนั้นผมจึงเดินเข้าห้องเรียนด้วยตัวคนเดียว แต่

ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องเรียน ก็พบกับเพื่อนๆกว่า 30 คน วิ่งโกยกันเข้ามากอดผมเหมือนเพื่อนสนิท ผมแปลกใจมาก ทำไมจู่ๆถึงได้เกิดเรื่องแปลกประหลาดนี้

''แอล.. เป็นอะไรไปรึเปล่า''

''เมื่อวานเป็นห่วงมากเลยนะ''

''ไม่บาดเจ็บใช่ไหม?''

เพื่อนๆในห้องกำลังมาห้อมล้อมผม.. จะซ้ายหรือขวา... อาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้องก็หันมายิ้มให้ผม จากนั้นผมจึงมองไปทางซ้ายและขวาอีกครั้ง แต่ว่ามันทำไมกัน... ทั้งๆที่ควรจะดีใจ แต่ทำไมถึงรู้สึกกลัวเพื่อนเหล่านี้

โดยเฉพาะไอ้จอร์จ มันเองก็มาทำท่าทางเป็นห่วงผม แถมยังพูดว่า

''แอล เมื่อวานโดนใครเล่นงานมาวะ บอกตูได้นะ จะซัดไอ้พวกนั้นให้เอง !!!''

อะไร... พวกแกพูดรื่องอะไร ... มันก็พวกแกไม่ใช่รึไงที่รุมซ้อมกูจนแขนหักน่ะ กูเกือบตายนะรู้ไหม

วินาทีนั้น เมย์ก็ใช้มือทั้งสองมาจับมือขวาของผมพร้อมกุมเอาไว้ พร้อมพูดว่า

''แอล.. เมื่อวานเกิดอะไรขึ้นเหรอ ?''

นี่มันอะไรกัน !?

ผมยืนตาค้างไปเลย ท่ามกลางเสียงของเพื่อนๆที่ยินดีแต่เปี่ยมไปด้วยความโกหก

''ปัดโถ่เว้ยยยย!!!!''

ผมวิ่งหนีออกมาจากห้องทันทีแบบไม่สนใจใครทั้งนั้น วิ่งหนีไปยังห้องน้ำชายโดยที่ไม่มีใครตามมา เมื่อผมเข้าไปยังห้องน้ำชายแล้ว ก็ปิดประตูล็อกกลอนทันที

ห้องน้ำชายของโรงเรียนนี้ก็ดูสะอาดเช่นเคย เป็นห้องน้ำสีขาวธรรมดาเท่านั้นเอง

ผมเองก็หายใจอย่างรุนแรงด้วยความตื่นตะหนัก เหงื่อจากร่างกายมันไหลออกมาไม่หยุด ตาค้างแบบเหมือนคนบ้าคนหนึ่ง

วินาทีนั้นเอง..

ผมได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคน โดยเขาคนนั้นเดินเข้ามาในห้องน้ำแบบเงียบๆ เสียงเดินของเขามันน่ากลัวแบบบอกไม่ถูก บรรยากาศในห้องน้ำกดดันไปด้วยความเยือกเย็นแบบเสียวสันหลัง

ตึก....ตึก ~

ผมเตรียมกำหมัดแน่นทันที เพราะรู้สึกได้ถึงอันตราย และคงคิดแน่ๆว่าคนที่เข้ามาในห้องน้ำชายคงไม่ใช่ใคร มันก็คงเป็นยัยผู้หญิงปีศาจคนนั้นแหละ

ในที่สุด... ความเงียบมันก็เกิดขึ้น เมื่อเธอเดินมาเปิดประตูห้องน้ำของผมแบบดื้อๆ ทั้งๆที่ผมล็อกกอนเอาไว้แล้วแท้ๆ ผมทำตัวไม่ถูกเลย ไม่กล้าที่จะขยับร่างกายเลยแม้แต่น้อย ผมกลายเป็นเหมือนของเล่นของเธอเท่านั้น ผมรู้สึกได้แบบนี้

''ไง.. แอล ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ''

''แค่ไม่กี่ชั่วโมงก็บอกนานแล้วเหรอ.. ยัยปีศาจ!''

ประโยคที่ผมด่าเธอว่าเป็นปีศาจ ดูท่าเธอจะทำหน้าโกรธอยู่หน่อยหนึ่ง

''เป็นอย่างไรบ้างละ การที่ถูกมนุษย์ที่เรียกว่า สังคมรักใคร่น่ะ ?''

''ว่าแล้วเชียว... พ่อ แม่.. และเพื่อนทั้งหลาย ทุกอย่างมันเป็นเรื่องโกหกสินะ.. ทำได้แสบจริงนะ ยัยปีศาจ! คิดจะเล่นสนุกกับชีวิตของผมงั้นเหรอ !?''

อีกแล้ว... ยัยนี่เล่นกับความรู้สึกของผมอีกแล้ว !!!!!

''ฉันชื่อว่าเฮลไซท์ เรียกให้ถูกนะ เจ้าบริวาร''

''ผมไม่ใช่ของเล่นของเธอ ! ถ้าว่างมากก็ทำให้ผมตายเดี๋ยวนี้ ของปลอมๆน่ะ ไม่อยากได้หรอก!''

ใช่..ของปลอมมันก็แค่ของปลอม ไม่มีทางเทียบจองจริงได้หรอก !!!

''อ้าวๆ แล้วอยากได้ 'ของแท้' งั้นเหรอ ?''

''มันก็ยังดีกว่าของปลอมอยู่แล้ว !! เดิมทีผมไม่สามารถตายได้ ก็เลยต้องแสวงหาบางอย่างเพื่อทดแทนยังไงล่ะ ! ยัยปีศาจอย่างเธอไม่มีทางเข้าใจหรอก เฮลไซท์''

''อ้อ.. ตายไม่ได้ ก็เลยคิดจะเริ่มชีวิตใหม่ น่าตลกจริงนะ แต่ว่าจะดีเหรอ ไม่ชอบของปลอมไม่ใช่เหรอ ขืนอยู่ในโลกมนุษย์ไป นายก็จะเจอแต่ของแบบนี้ ถึงแม้ฉันจะไม่สะกดจิตคนพวกนั้น นายก็จะถูกทำร้ายอยู่ดีไม่ใช่รึไง ? พวกนั้นมันก็เหมือนกันหมด''

''เธอจะสื่ออะไรกับผม... เฮลไซท์''

''แค่จะบอกว่าทุกอย่างมันก็แค่ของปลอม ต่อให้แสวงหามันเรื่อยไป วิ่งไปแค่ไหน นายก็จะเจอแต่ของปลอม''

''จะบอกให้ผมไปอยู่กับเธอยังงั้นเหรอ จะมาจากที่ไหนก็ไม่รู้แหละ แต่ผมไม่ไปกับเธอเด็ดขาด !''

''ไปอยู่นรกกับฉันเถอะนะ อยากได้อะไรฉันก็จะให้ได้ทุกอย่าง.. เงินทอง.. ผู้หญิงมากมาย จะมีเมียซักกี่คนก็ได้ จะมีลูกน้อง... ปีศาจ.. กองทัพ หรือจะเมือง เพื่อน พ่อ หรือแม่ ฉันก็ให้นายได้ทั้งนั้น''

วินาทีนั้น เธอเดินเข้ามาหาผมอย่างไม่เกรงกลัว ตัวผมได้แต่เพียงถอยหลังมาเรื่อยๆจนไปนั่งติดกับชักโครกในห้องน้ำ ส่วนตัวเธอก็รุกด้วยมารยาหญิง เดินเข้ามาใกล้ๆพร้อมยื่นหน้าจนริมฝีปากแดงๆของเธอกับผมแทบจะจูบกันไปหนที่สอง ไม่นานเธอก็เอียงคอสวยๆมาให้ผม....

คอของเธอมันใกล้กับปากของผมมาก....

ปากผมมันสั่นจนอยากจะกัดคอและดูดดื่มมัน...

''จะ...จะทำอะไร ?''

ผมกลืนน้ำลายอยู่หลายครั้ง คอของเธอมันช่างสวยจนผมอยากจะเอาฟันไปกัดและดูดเลือดเหลือเกิน แต่ร่างกายส่วนมนุษย์มันกำลังต่อต้าน....

''มองดูก็รู้ไม่ใช่เหรอ เอาสิ เลือดของฉันนะ อร่อยกว่าผู้หญิงทุกคนเลยนะ ^^''

เอาสิ... กัดสิ... ตอนนี้แหละ..

อ่ะ อย่านะ จะกัดไม่ได้ ห้ามนะ หยุดนะ... ต่ะ..แต่ว่า นิดหนึ่ง

เลือดมันน่าอร่อย.. ผิวของเธอมันขาวเหลือ กิน

ให้ผมกิน เลือดได้จริงๆเหรอ.. อา~ ผิวหนังแบบนั้น อยากจะดูดคอเธอเหลือเกิน ใกล้อีกนิดสิ... เลือด เลือด

เลือด !!!!!!

###

''ปัดโถ่เว้ยยยยยยยย !!''

วินาทีที่ผมทำหน้ากระวนกระวายเหมือนคนบ้าติดยา ก็ได้ตัดสินใจลุกขึ้นมาจากชักโครก พร้อมใช้เท้าขวา ถีบไปที่หน้าท้องของเธออย่างรุนแรง ถึงผมจะไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่หลบก็ตาม แต่ก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้น ผมถีบเธอรุนแรงมากด้วยแรงที่เกินมนุษย์...

ร่างกายของเธอกระเด็นออกจากห้องน้ำทันที แรงถีบผมค่อนข้างรุนแรงมาก ประตูห้องน้ำถึงกับพังทลายลง จากนั้นเธอจึงกระเด็นอย่างสุดแรงไปชนกับอ่างล่างมือนอกห้องน้ำจนน้ำแตกกระจายออกมาทั่วบริเวณ

เมื่ออ่างล้างมือพังทลาย ทำให้เศษซากหักพังของอ่างน้ำทิ่มแทงร่างกายของเฮลไซท์จนเลือดอาบไปทั้งตัว ... ส่วนตัวผมน่ะเหรอ ก็คงยืนหายใจเหมือนคนบ้าเช่นเคย

ฟู่ ~....

น้ำมันกระจายออกมาไม่หยุดหย่อน ร่างกายของผมและเธอตอนนี้เปียกน้ำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว....

ให้เราคนนี้ยอมแพ้เนี่ยนะ

แพ้มาเยอะขนาดไหน...อยากชนะซักครั้งได้รึเปล่า

ชนะชีวิตอันแสนน่าเกลียดของตัวเอง...

อุตส่าห์...

ชีวิตใหม่ที่เธอให้ผมก็ดีใจอยู่หรอก..อุตส่าห์คิดว่าจะไม่แพ้อีกแล้ว

ผมเกลียดความพ่ายแพ้ ทำไมคนเราถึงต้องแพ้

ไม่มีใครดีใจที่แพ้หรอก ถ้าแพ้ก็ต้องเจ็บใจ

แต่ผมไม่คิดว่าความพ่ายแพ้จะต้องจบลงด้วยความเจ็บปวด

ถ้าคิดว่าจะพยายามเพื่อไม่ให้แพ้อีก จำนวนบาดแผลที่ได้รับมาก็จะทำให้เราเข้มแข็งขึ้น

คนที่รู้จักความพ่ายแพ้มามากก็จะเปล่งประกายได้มากด้วย

ผมจะไม่แพ้เธอ ...ผมจะไม่ไปนรกกับเธอ

เธอนั้นแหละ ที่ต้องมาอยู่กับผม เฮลไซท์

''ไอ้ทาสชั้นต่ำ กล้ามาถีบฉันคนนี้ได้นะ.... น้ำเบื้องล่างของมนุษย์ ฉันเกลียดที่สุด''

หลังจากที่ผมถีบเฮลไซท์จนร่างกายของเธอเลือดอาบเพราะไปกระแทกกับเศษอ่างล้างมือ เธอก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนมาด้วยความโกรธแบบไม่เคยเห็น แววตาของเธอมันดุร้ายยิ่งกว่านางมารร้ายในละครน้ำเน่าเสียอีก... ร่างกายของผม กำลังจะถูกเธอ....