3Kill ฆ่า ฆ่า ฆ่า

CR.SHL
 หนึ่งเดือนให้หลัง หลังจากเหตุการณ์ที่แอลไปนรก
 
          ณ ร้านเหล้าแห่งหนึ่ง ที่นั่นคือร้านเหล้าหรูๆ กระจกใส แอร์เย็นๆ ให้ความมีระดับเป็นอย่างดี ข้างในมีเก้าอี้กที่สวย รวมถึงดนตรีให้ฟังสบายๆของชาวตะวันตก ข้างในร้านแม้จะเป็นตอนกลางวัน แต่ก็มีแสงไฟสีส้มภายในร้านที่สวย
 
          หญิงสาวผมบรอนแดงฉานคนหนึ่ง กำลังนั่งดื่มเหล้ากับหญิงสาวผมหางม้าอีกคนหนึ่ง ภายในโต๊ะข้างหน้าของพวกเธอ มีแก้วเหล้าใส่น้ำแข็งพร้อมกับน้ำเหล้าสีออกน้ำตาล
 
     ''อึก...~ อึก ~ กร๊าาาาาา !! >///< อร่อยที่สู๊ดดดดด ~''
ราฟาเอลดื่มเหล้าแบบรัวๆจนฟินเป็นที่เรียบร้อย...
 
     ''งั้นเหรอ คิดว่ารสชาติมันก็ไม่เลวหรอกนะ''
เซร่าฟิมดื่มเหล้าแบบจิบๆ
 
     ''~//~ พักนี้เป็นยังไงมั่งล่ะ เซร่า ~''
ราฟาเอลพูดด้วยน้ำเสียงของคนเมาเต็มแก่ ดูท่าทางเซร่าฟิมจะหน่อยใจหน่อยๆด้วย
 
     ''เฮ้อ~ ก็เรื่อยๆล่ะนะ ว่าแต่เธอเถอะ ออกมาร้านเหล้าแท้ๆ ทำไมถึงยังสวมเสื้อกล้ามตัวเดียวอีกล่ะ ไม่อายคนอื่นบ้างรึไง กางเกงก็ใส่ขาสั้นอีกต่างหาก บอกตรงๆว่าถ้าฉันเป็นเธอก็ชวนอวกสายตาของพวกผู้ชายของมนุษย์แล้วล่ะ เพราะมันน่าขยะแขยงยังไงล่ะ''
 
          ราฟาเอลแม้ออกมาข้างนอก ตัวเองก็ยังไม่ใส่เสื้อผ้าให้ดูดีเลย ใส่แค่เสื้อกล้ามสีแดงตัวเดียวพร้อมกางเกงขาสั้น ผู้ชายในร้านต่างพากันจ้องมองหุ่นสวยของราฟาเอล แตกต่างกับเซร่าฟิมที่แต่งตัวด้วยเสื้อยืดสีขาวธรรมดาพร้อมเสื้อคุลมสีดำปิดมิดชิด รวมถึงกางเกงขายาวก็ด้วย
 
     ''คิดมากน่าเซร่า ! ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี มาดื่มเหล้าคราวนี้ก็อย่าชวนคุยเรื่องไม่เป็นเรื่องสิ มาฉลองกับงานเขียนของฉันเถอะน่า !! วันนี้ฉันเรียกรากูเอลกับมิคาเอลมาด้วยน๊าาา อย่ากลับก่อนล่ะ ~//~''
 
     ''ว่าไงนะ... ถึงฉันจะเป็นเพื่อนกับเธอมาก่อน แต่ถ้าเรียกไอ้หมาสองตัวนั่นมา มีหวังซัดกันแหลกคาร้านเหล้าแน่ อย่าลืมสิ ว่าฉันยังเป็นศัตรูกับหมาสองตัวนั่นอยู่นะ จะฆ่ากันตอนไหนก็ไม่รู้ ขอตัวกลับก่อนล่ะ ฉันเกลียดผู้ชายเธอก็รู้นิ''
 
          พูดจบเซร่าฟิมก็ดื่มเหล้าจนหมดแก้วที่เต็มไปด้วยน้ำแข็ง จากนั้นก็รีบลุกเดินออกไปจากร้านทันที แต่ในระหว่างที่เธอกำลังเดินออกจากร้านไป ก็หันมาบอกกับราฟาเอลด้วยสีหน้าของคนที่อยากขอร้อง
 
     ''ยังไงฝากโรรี่ด้วยนะ''
 
     ''จ้าๆ รู้แล้ว ~//~ ไปดีมาดีน๊าาา เซร่า !!''
และแล้วเซร่าฟิมกับราฟาเอล ก็จากกันในร้านเหล้าแห่งนั้น
 
________________________________________________
 
ณ สวนสารธารณะแห่งหนึ่งในช่วงบ่ายๆ 
 
          รากูเอลกับมิคาเอลเดินไปด้วยกัน โดยทั้งสองกำลังเดินไปยังร้านเหล้าตามคำเชิญชวนของราฟาเอลนั่นเอง ทางด้านมิคาเอลยังคงย้อมผมสีฟ้าพร้อมใส่เสื้อยืดสีดำกางเกงขายาว ส่วนรากูเอลก็ยังคงไว้ผมสีทองพร้อมกับแว่นตาเพื่อเสริมความหล่อ แต่งตัวด้วยชุดหรูๆที่มีระดับมากกว่ามิคาเอลเป็นไหนๆ
 
     ''รากูเอล นี่ไม่หลงทางแน่นะ... ''
ระหส่างที่เดินไปด้วยกันสองคน มิคาเอลก็เอ่ยถามรากูเอล
 
     ''ก็ยัยนั่นมันบอกว่าแถวนี้นิ ข้าเองก็คิดว่าแถวนี้หล่ะ ... คิดว่านะ''
 
     ''ให้ตายสิ ยัยนั่นคิดจะทำอะไรก็ทำ แต่ก็เอาเถอะ ยัยนั่นบอกจะเลี้ยง มันก็ช่วยไม่ได้นะ''
 
     ''มิคาเอล อยู่ในโลกมนุษย์ก็ต้องทำงานหาเงินนี่เนอะ รู้สึกว่าพักนี้เจ้าจะชอบของฟรีจริงนะ''
รากูเอลหัวเราะออกมาหน่อยๆ พร้อมมองไปยังหน้าของมิคาเอล
 
     ''ของฟรีใครๆก็ชอบแหล่ะ ว่าแต่พักนี้หมอนั่นเป็นยังไงบ้างล่ะ ?''
มิคาเอลกล่าวถามถึงผู้ชายคนหนึ่ง...
 
     ''หมอนั่นน่ะเหรอ นั่นสิ เราไม่ควรไปยุ่งแล้วนะ''
 
__________________________________________________________
 
          เสียงเปิดประตูร้านเหล้าดังขึ้นมา... ทำให้คนในร้านต่างจ้องมองไปยังหน้าร้าน ซึ่งก็เพราะ มีแต่งสาวแว่นคนหนึ่งเดินเปิดประตูเข้ามา เจ้าของร้านเองก็อยู่ใกล้ๆประตูด้วย เขาเป็นชายแก่ๆผมหงอกคนหนึ่ง โดยเขากำลังทำท่าทีสงสัยโรรี่...
 
     ''เฮ้ หนู ถ้ายังไม่ 18+ ก็เข้าร้านเหล้าไม่ได้นะ รีบๆกลับไปได้แล้ว''
เจ้าของร้านที่เดินดูแลร้านอยู่ ก็พบกับโรรี่ที่หน้าประตู จึงได้กล่าวตักเตือนโรรี่ ซึ่งเพราะโรรี่ความสูงและร่างกายเหมือนกับเด็ก
 
     ''ไม่เป็นไรคร๊าาา ~ เจ้าของร้าน นั่นน้องสาวหนูเองน่า ! ~///~''
ราฟาเอลโบกมือเรียกโรรี่ พร้อมกับบอกเจ้าของร้านเหล้า
 
     ''งั้นเหรอ...  งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก''
เจ้าของร้านก็ปล่อยให้โรรี่เข้ามาจนได้
 
หลังจากนั้นโรรี่ก็เดินเข้ามาหาราฟาเอลที่โต๊ะ พร้อมนั้งข้างๆ
 
     ''ราฟาเอล มีอะไรเหรอ ถึงได้เรียกมาคุย เธอก็รู้นิว่าตอนเช้าฉันเดินลำบากขนาดไหน''
โรรี่กล่าวถามพร้อมมองหน้าราฟาเอล
 
     ''อะ... อ้าว ลืมไปเลย ~///~ ลืมบอกให้เซร่าฟิมอยู่รอพบเธอก่อนนี่ ทะ.. โทษทีนร๊าาา ฉันเมาไปหน่อย... อ้าว.. โรรี่ มาแล้วเหรอ เมื่อกี้ฉันลืมบอกเธอไป... อ้าว ฉันนัดเธอมาเหยยอออ ~''
ราฟาเอลสะอึกอยู่หลายครั้งพร้อมใบหน้าที่แดงกร่ำ แสดงออกถึงความเมาอย่างเต็มที่
 
     ''ราฟาเอล อะไรเนี่ย!! เมาจนพูดไม่รู้เรื่องแล้ว ฉันกลับล่ะ''
โรรี่หงุดหงิดมากจนตัวเองลุกออกจากที่นั้งพร้อมเดินออกจากร้านในทันที
 
          เมื่อโรรี่เดินออกไปยังหน้าร้าน เธอทำได้เพียงแค่มองไปยังแสงอาทิตย์ที่ร้อนแรงมากๆสำหรับวันนี้จนเหงื่อตกไปทั่วร่างกาย พลางบ่นในใจอยู่หลายครั้ง ว่าวันนี้มันร้อนมากๆ
 
     ''ให้ตายซิ อุตส่าห์ช้ำรักมาแล้วแท้ๆคิดว่าจะมาปลอบใจ ดันเมาแอ๋ซะนิ''
โรรี่บ่นด้วยน้ำเสียงเย็นชาแบบหงุดหงิดซักหน่อย
 
____________________________________________________________
 
ณ บ้านสองชั้นหลังหนึ่ง ภายในหน้าบ้าน เด็กหนุ่มกำลังมัดเชือกรองเท้า
 
     ''ถ้างั้น ผมออกไปก่อนนะครับ แม่.... ''
เสียงชายผมสีดำสนิทคนหนึ่ง ตะโกนบอกแม่ที่อยู่ภายในครัว และเขากำลังลุกขึ้นและเดินออกจากบ้านเพื่อไปออกกำลังกลายที่สวนสารธารณะ เขากำลังใส่ชุดสำหรับออกกำลังกาย ไม่ว่าจะเป็นเสื้อกางเกง หรือรองเท้าสำหรับวิ่ง ผ้าเช็ดเหงื่อ และโทรศัพท์พร้อมสายสโมท็อกสำหรับฟังเพลงขณะวิ่ง
 
          ในตอนที่เขากำลังเปิดประตู เขาได้เจอกับหญิงสาวที่เขาไม่รู้จักชื่อคนหนึ่ง... โดยเธอคนนั้นมีผมสีดำยาวสลวย หน้าตาดูน่ารัก ใส่ชุดกระโปรงสีขาว รองเท้าเองก็ดูดีเหมือนเจ้าหญิง พร้อมใส่หมวกฟลอบบี้สีน้ำตาลอ่อน
 
เขาตกตะลึงในความสวยของเธอทันที... คาค้างไปชั่วขณะ ก่อนที่ทั้งสองจะคุยกัน
 
     ''เอ่อ... มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ ? หรือว่าจะมาหาแม่ของผม ?''
ชายคนนั้นทำหน้างงๆพร้อมกล่าวถามหญิงสาวคนนั้นไป
 
     ''เปล่าหรอก วันนี้ฉันมาหานายน่ะ แอล... ''
หญิงสาวคนนัน้ยิ้มออกมาแบบเศร้าๆ
 
     ''อ้าว รู้จักผมด้วยเหรอครับ ?''
แอลตอบกลับไป...
 
     ''รู้จักสิ พวกเราเคยเป็นมากกว่าคำว่าเพื่อนอีกนะ''
 
          หลังจากที่พูดคำว่าเพื่อนออกไป แอลก็ทำสีหน้าเหงื่อตกแบบเกรงใจ เพราะตัวเองจำเรื่องของเธอคนนั้นไม่ได้เลยแม้แต่น้อย กำลังอ้ำๆอึงๆว่า ถ้าตัวเองพูดออกไป จะทำให้เธอเสียใจหรือเปล่า
     ''เอ่อ... คือว่า ขอโทษนะครับ เพราะความทรงจำผมหายไปส่วนหนึ่งน่ะครับ ผมน่ะถูกรถชนจนต้องนอนโรงพยาบาลหลายเดือนครับ คะ...คือว่าถ้าไม่รังเกียจ บอกชื่อของคุณให้ผมได้หรือเปล่าครับ บางทีผมอาจจะจำได้ก็ได้นะครับ''
 
     ''ฮ่ะๆ งั้นเหรอ.. อืม ฉันชื่อว่าไอร่.. ไม่สิ โนพาน่ะ... ว่าแต่ นายกำลังไปออกกำลังกายเหรอ ?''
โนพายังคงทำหน้าสงสัยพลางยิ้มเล็กๆ
 
     ''อะ..อ๊ะ ใช่ครับ เพราะช่วงที่ผมนอนที่โรงพยาบาล ร่างกายก็เลยต้องได้รับอะไรพวกนี้บ้างน่ะครับ ถึงตอนที่อยู่ที่นั่นจะหลับเหมือนเจ้าชายนิทราก็เถอะ''
 
     ''เป็นอาการป่วยที่แปลกดีนะ ท่าทางนายจะจำอะไรไม่ได้เลยสินะ.. เอาเถอะ ไหนๆนายก็กำลังจะไปออกกำลังกายแล้ว มาเล่นเทนนิสกับฉันไหมล่ะ จะเป็นคู่มือใหเอง ^^''
 
     ''อะ.. เอ๋ จะดีเหรอครับ เอ่อ คะ..คุณโนพา ?''
แอลพูดอย่างเกรงใจกลับไปหาโนพา
 
     ''ดีสิ... เมื่อก่อนฉันก็เคยเล่นเทนนิสกับนายด้วยนะ ^^''
 
     ''ถ้างั้น เดี๋ยวผมกลับไปเอาอุปกรณ์ในบ้านก่อนนะ !!''
 
          ว่าแล้วแอลก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อไปหยิบอุปกรณ์กีฬา แต่ในขณะที่เขากำลังหันหลังไป โนพาก็ฉุดแขนของแอลเอาไว้ จากนั้นก็รุกตัวเข้าไปจูบอย่างกระทันหันในวินาทีนั้น ช่วงเวลาที่ฝีปากกระทบกัน แอลถึงกับตาค้างไปเลย พยายามคิดแล้วคิดอีกว่านี่คือความฝันหรือเปล่า...
 
เมื่อปากของทั้งสองคนแยกห่างออกจากหัน...
 
     ''o///o เอ่อ.. คือ''
แอลทำหน้างงๆ.. พลางมองไปยังหน้าหวานๆของโนพาไม่ขาดสาย พร้อมใบหน้าเขินอาย...
 
     ''รู้รึเปล่าว่ามากกว่าเพื่อนคืออะไร... เมื่อกี้ฉันยังไม่ได้บอกนิ''
 
     ''อะ...เอ๋ หรือว่าคุณ... ''
 
     ''ใช่จ๊ะ.. ฉันเนี่ยแหละ แฟนของเธอล่ะ วันนี้มาเดทกันนะ ^^''
ว่าแล้วครั้งเดียวคงไม่พอ โนพายังเอื้อมปากไปจูบกับแอลอีกครั้ง มันคือรสชาติจูบของวันวาน
 
ความทรงจำจอมปลอมที่ทัดเทียมกับของจริงของเขาก็ได้เริ่มขึ้นตั้งแต่วันนั้น แต่สิ่งที่เรียกว่าของปลอมย่อมอ่อนด้อยกว่าของแท้ แต่ไม่ได้บอกว่าของปลอมจะไม่ดีกว่าของแท้ การที่ของปลอมดีกว่าของแท้ เพียงเพราะสิ่งนั้นเราคิดว่ามันเพียงพอแล้ว
 
          ชีวิตน่ะ มันรีเซ็ตไม่ได้ก็ต่อเมื่อเรายอมแพ้เท่านั้นแหละ.... ชวิตที่ฉันทำให้นายพังทลายไปอีกเป็นหนที่สอง ฉันได้ชดใช้มันให้นายแล้วนะ สนุกกับชีวิตของมนุษย์อันสั้นเถอะนะ 
เหนื่อยมามากพอแล้วนะแอล เริ่มต้นใหม่-เฮลไซท์
 
End....