3Kill ฆ่า ฆ่า ฆ่า

9.8

เขียนโดย ชิโร่

วันที่ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.04 น.

26 ตอน

32 วิจารณ์

31.33K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2558 22.57 น. โดย เจ้าของนิยาย

24) ตอนที่ 23 การอำลาครั้งสุดท้าย

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

CR.SHL

''เฮลไซท์ !!!!''

''แอล !!''

พริบตาที่การต่อสู้เริ่มขึ้น ต่างฝ่ายต่างใช้พลังกันเต็มที่อย่างไม่เกรงกลัว ทางด้านผมชักดาบออกมาพร้อมวิ่งกระโจนเข้าหาเฮลไซท์ โดยผมแปรงร่างขั้นสมบูรณ์ ปีกทีหลังทั้ง 6 ขยายใหญ่ขึ้น ผิวหนังกลายเป็นสีคล้ำ เส้นผมกลายเป็นหัวงอกทั้งหัว แววตาสีแดงฉานพร้อมเล็บนิ้วมือยาวขึ้นเหมือนปีศาจกระหายเลือด วิ่งเข้าหาเฮลไซท์พร้อมที่จะเอาดาบฟันใส่เธอ

ทางด้านเฮลไซท์เองก็ถือเคียวเล่มเบอเร่อ วิ่งพรวดเข้ามาพร้อมกระโดดสูงเหนือหัว สับหัวของผมแบบตรงๆ ส่วนผมเองก็ควักดาบออกมาป้องกันการโจมตีของเธอ ทำให้ดาบ D. ของผมและเคียวของเธอเข้าปะทะกันแบบตรงๆโดยไม่มีการอ้อมค้อม หลังจากที่อาวุธของพวกเราเข้ากระทบกันก็เกิดเสียงดังขั้นพร้อมเสียงลมจะการตะหวัดอาวุธกระจายออกมาเป็นวงกว้างด้วยแรงอันมหาศาลของสองฝ่าย

มารู้ตัวเอาป่านนี้ก็สายไปแล้ว ว่า D. ไม่สามารถใช้ได้เต็มประสิทธิภาพ หรือก็คือไม่สามารถตัดทุกสิ่งให้ขาดได้อีกแล้ว เพราะก่อนมานรกผมกินเลือดของไอร่าที่บรรจุหลอดที่แข็ง จึงทำให้อาวุธของผมตอนนี้เป็นเหมือนดาบไร้ค่าไปเลย

วินาทีนั้นผมรู้ตัวเองว่า หากเข้าประชิดตัวเธอต้องเกิดเรื่องอันตรายขึ้นแน่ๆ จึงช่วยไม่ได้ที่ผมจะกางปีกแวมไพร์บินขึ้นไปเหนือน่านฟ้าเพื่อถอยหลังออกมาดูท่าที แต่ไม่ทันไรเฮลไซท์ก็กางปีกของปีศาจทั้งสองที่แผ่นหลังของเธอ พร้อมบินตามมาอย่างรวดเร็ว

วินาทีที่เธอพุ่งมาจู่โจมกลางอากาศ จังหวะนั้นเธอได้เปลี่ยนอาวุธจากเคียวเป็นขวานดำสนิทเล่มใหญ่ โดยเริ่มแรกคือการเสกเคียวกลับเข้าไปในร่างกาย จากนั้นก็เสกอาวุธชิ้นใหม่ออกมาด้วยมือขวาข้างเดียว สิ่งๆนั่นก็คือขวานสีดำสนิทเล่มใหญ่มาก ลักษระของมันมีสิ่งเดียวคือ ''สีดำ''

''แอล !!''

เฮลไซท์ตะโกนเรียกชื่อของผมออกมา พร้อมบินพรวดเข้ามาพร้อมกับกระแสลมดังสนั่น ง้างขวานสีดำ สับอย่างรุนแรงมาที่กระบานผม ส่วนทางด้านผมที่กำลังถูกเฮลไซท์ใช้ขวานสับหัว จึงได้ใช้ความสามารถของโรรี่ในการวาปหลบการโจมตีของเธอ แต่มันไม่ใช่การวาปหลบธรรมดา เพราะการวาปในครั้งนี้คือการวาปไปด้านหลังของเฮลไซท์เพื่อโจมตีทางด้านหลังของเธอ ซึ่งผมก็ใช้ความสามารถของราฟาเอลในการลบจิตสังหารด้วย ทำให้วินาทีนั้นเฮลไซท์ไม่รู้ตัวเลยว่าผมไปโผล่ด้านหลังของเธอ จากนั้นผมจึงคว้าดาบ D.แทงเธอที่ด้านหลัง

แต่ว่า... ดาบของผม แทงไม่เข้า...

ไม่ใช่แทงไม่เข้า แต่มันทะลุร่างกายของเฮลไซท์ออกไป... เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ได้ยังไง ???

พริบตาที่ผมกำลังตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น เฮลไซท์หันหลังกลับมาพร้อมการโจมตีสวนกลับ ทำให้ขวานสีดำเล่มนั้น ตัดไปที่แขนซ้ายของผมไปทั้งท่อนอย่างรวดเร็ว.. เลือดสาดออกมาจนเปื้อนไปที่ใบหน้าของเฮลไซท์ และในตอนที่แขนขาดไป รับรู้ได้เลยว่า น้ำหนักของขวานเล่มนั้น ไม่เบาเลยทีเดียว

เมื่อแขนขวาของผมขาดไปแล้วจึงได้ใช้ความสามารถในการวาปอีกครั้งเพื่อถอยไปตั้งหลัก พร้อมกับพลังการฟื้นฟูเพียง 0.5 วินาที ทำให้แขนซ้ายของผม กลับมาอยู่ในสภาพเดิม ส่วนเสื้อผ้าในบริเวณแขน ไม่สามารถฟื้นฟูกลับมาได้

''แกร่งจริงๆเลยนะ... เฮลไซท์''

''วันนี้คือวันที่ฉันจะชนะนาย.. มันก็แค่นั้นแหละ''

เฮลไซท์พูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธแบบสุดๆ

หลังจากที่ผมถอยออกมาตั้งหลัก เฮลไซท์เธอก็เปลี่ยนอาวุธอีกครั้งซะแล้ว ทำเอาสงสัยเลยว่า นอกจากเคียวและขวาน เธอยังมีอาวุธอย่างอื่นอีก..

เฮลไซท์เธอเสกขวานกลับเข้าไปยังร่างกาย จากนั้นก็ชักดาบออกมาจากฝ่ามือซ้าย มันทำให้ผมอึ้งไปเลย เพราะสิ่งๆนั้นมันคุ้นตาสำหรับผมมาก เพราะดาบเล่มนั้นที่เฮลไซท์กำลังคว้าออกมา มันคือ D. ไม่ผิดแน่ หวนคิดอีกครั้งว่าเธอสามารถใช้มันได้เหมือนกันอย่างนั้นเหรอ

''เฮลไซท์... ใช้อาวุธนั่นได้ด้วยงั้นเหรอ ''

ผมกล่าวถามไปด้วยสีหน้าเหงื่อตก...

''แอล.. รู้รึเปล่าว่า ทำไมเราจึงใช้ความสามารถแบบนี้ได้... ใช่ เพราะเราน่ะเหมือนกับนายยังไล่ะ มีความสามารถในการก็อปความสามารถ ในนรกแห่งนี้ เราใช้ความสามารถของบริวารทุกคนได้ รวมถึงนายก็ด้วย แอล !!!''

นอกจากจะใช้ดาบ D. ได้แล้ว ยังสามารถกางปีกของแวมไพร์ได้เหมือนกับผมอีก เส้นผมของเฮลไซท์กลายเป็นผมหงอกทั้งหัวเหมือนกับผม มีเคี้ยวที่ยาวออกมา ตาสีแดงพร้อมเล็บมือยาวออกมา บอกเลยว่าสภาพเธอในตอนนี้คือแวมไพร์นั่นเอง ไม่น่าเชื่อว่าจะก็อปกันได้ง่ายๆแบบนี้ โดยไม่ต้องดูดเลือด หรือว่าทำการใดๆทั้งสิ้น

''เฮลไซท์.. นี่เธอ...''

ถ้าก็อปปี้ความสามารถได้ก็เท่ากับว่า เราแพ้มาตั้งแต่เริ่มแล้ว...

อย่างนี้ก็เหมือนกับว่า เหมือนตัวเองสู้กับตัวเอง แถมเฮลไซท์ยังเป็นอมตะ มีดาบของไอร่าเหมือนกับผม แถมยังใช้ความสามารถของ 7 บาปได้ทุกคน แม้แต่ตอนนี้ ร่างกายของเธอก็มีไฟสีฟ้าลุกโชนออกมาอย่างมหาศาล นั่นคือความสามารถของลุกซุเรียไม่ผิดแน่

''อย่าเข้าใจผิดล่ะ แอล ดาบที่ฉันถือไม่ใช่ดาบที่ก็อปมาจากไอร่า แต่นี่คือดาบของท่านพี่เซร่าฟิมต่างหาก! ถ้างั้น ก็เตรียมตัวแพ้แล้วยอมทำตามคำสั่งของเราซะ !''

อีกความหมายหนึ่งของคำว่าบริวาร วินาทีนั้นผมไม่คิดเลยว่า เฮลไซท์จะสามารถใช้ความสามารถของโรรี่ผู้เป็นพี่สาวได้เหมือนกัน มันคือความสามารถในการวาป แต่การวาปมันไม่เหมือนกับของโรรีซักเท่าไหร่ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจว่าการวาปในแบบของเฮลไซท์ต่างกับโรรี่ตรงไหน เพียงแต่ ระหว่างที่เธอวาปมาด้านหลังของผม ร่างกายมันก็หยุดนิ่งไปแบบดื้อๆ

รู้ตัวอีกทีเฮลไซท์ก็มาโผล่ด้านหลังของผม พร้อมถูกฟันเข้าเต็มๆที่กลางแผ่นหลัง ปีกแวมไพร์ของผม ขาดไปจำนวน 3 ปีกจนไม่สามารถบินได้

นอกจากผมจะถูกเธอฟันกลางอากาศแล้ว เธอก็โจมตีผมต่อเนื่องในเสี้ยววินาที.. ผมได้ถูกเธอใช้หน้าเข้งขวา ซัดเข้ากลางหลังอย่างรุนแรงจนร่างกายของผม พุ่งกระเด็นหล่นลงจากฟากฟ้านรก พุ่งตรงดิ่งอย่างรวดเร็วไปกระแทกกับพื้นดินนรกจนเกิดรอยร้าวขนาดใหญ่ เหมือนกับอุกาบาตตก

ผมนอนเจ็บคาที่...

ก็นึกว่ามันคือดาบ D. ที่ตัดทุกอย่างได้ขาดแบบธรรมดา แต่การที่ผมถูกเธอฟันเพียงหนึ่งครั้ง ถือว่าเป็นความผิดพลาดอันใหญ่หลวง เพราะดาบของเฮลไซท์ ก็อปมาจากเซร่าฟิม สรุปคือ แผ่นหลังของผมที่ถูกเธอฟันเมื่อสักครู่ จึงถูกพิษของเซร่าฟิมเข้าไปเต็มๆ

เพราะพิษของเซร่าฟิม มีคุณสมบัติในการยับยั้งทุกอย่างเช่นเดียวกับตอนดาดฟ้า ในตอนที่เซร่าฟิมสู้กับผมในคราวนั้น ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมตอนนั้นร่างกายแวมไพร์ชั้นสุดยอดของผมในตอนนั้น ถึงได้กลับกลายมาเป็นร่างมนุษย์ครึ่งแวมไพร์ตามปกติ

ผลจากพิษนี้ คือร่างกายขาดการฟื้นฟูแบบ 100 % แถมยังเหมือนถูกยาชาฉีดไปทั้งร่างกายอีก ขยับเหมือนไม่มีแรงเลยซักนิดเดียว ที่สำคัญ เมื่อถูกพิษของเซร่าฟิมเข้าสู่ร่างกาย รู้ได้เลยว่าผมสูญเสียความสามารถในการวาปไปแล้ว ตอนนี้คือแวมไพร์กระจอกๆคนหนึ่ง... ไม่ผิดแน่ ไม่สิ เหมือนมนุษย์กึ่งอมตะคนหนึ่ง...

งั้นเหรอ.. ในตอนที่ผมอยู่ในคุก เกือบ 3 เดือน ยัยเซร่าฟิมนี่เองที่เป็นคนทรมานผม

ไม่ใช่เธอหรอกเหรอ.. เฮลไซท์ หรือว่าจริงๆแล้ว เธอไม่คิดจะทำร้ายผมแต่แรก...

หลังจากผมลุกขึ้นยืนมาด้วยสีหน้างงงวย ด้วยร่างกายอันบอบช้ำ พอเงยหน้าขึ้นสู่ฟ้า ก็พบว่าเฮลไซท์กำลังพุ่งมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับค้อนเพชรยักษ์มหึมาสีเงินระยิบระยับไปทั้งด้ามและตัวค้อน ถือมันด้วยสองมือ ง้างเข้ามาทุบร่างกายของผมอย่างรุนแรง

''บึ้มมม !!!!!!!!!!!! ~''

ค้อนนั่น น้ำหนักคงหลายตันน่าดู เพราะร่างกายของผมที่โดนฆ้อนนั่นทุบ ร่างกายก็แหลกระเอียดไปถึงกระดูก เป็นการแพ้หมดรูปที่น่าสมเพช

แต่ว่านะ ถึงจะบอกว่าค้อนมันหนักหลายตัน แต่เฮลไซท์ดูเหมือนจะออมแรงในการทุบครั้งนั้นอยู่มากเลยทีเดียว ทำให้ผมอยู่ในสภาพกึ่งตายท่ามกลางฝุ่นควันของการทุบ

ทำเอารู้ซึ้งเลยว่า การที่ผมสามารถเอาชนะลุกซุเรียกับอินวี่ได้ในการต่อสู้แบบ 2 ต่อ 1 ในตอนนั้นเพียงเพราะที่นั่นคือโลกมนุษย์ สนามต่อสู้ต่างกันสินะ ก็นั่นแหละ.. มันคนละโลกนี่นา

ผมนอนหงายอยู่บนพื้นนรก ขยับร่างกายไปไหนไม่ได้ ร่างกายอยู่ในสภาพตายแล้ว แต่ก็ยังไม่ตาย เสื้อผ้าบางส่วนก็ขาดสะบั้นออกไป แถมแขนและขายังกระดูกหักไปเยอะอาการจนไม่สามารถลุกขึ้นมานั่งได้ แถมการฟื้นฟูยังไม่เริ่มจนกว่าพิษของเซร่าฟิมจะจางหายไป ในขณะที่ผมนอนแพ้หมดรูป เฮลไซท์ก็เดินเข้ามาหาผมพร้อมทำสีหน้าเศร้าๆ

''แอล นายชนะเราในนรกไม่ได้หรอกนะ ร่างกายของเราคือสภาพเงา การโจมตีแบบไหนก็ทะลุร่างกายเราทั้งนั้น ต่อให้เป็นดาบที่ตัดได้ทุกอย่าง หรือพิษร้ายแรง นายก็จะไม่สามารถชนะเราได้...''

ก็นั่นน่ะสิ เพราะงั้นผมจึงแทงเธอไม่เข้าสินะ หลอกชนะมาตั้งแต่แรกแล้วเหรอ เธอนี่มันเห็นแก่ตัวจริงๆเลยนะ ยุ่งกับชีวิตผมไปซะทุกเรื่อง ไม่ว่าจะตอนไหน หรือเวลาไหน...

''อยากจะทำอะไรก็เชิญ สภาพของผมตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับแพ้แล้วนะ ที่บอกไว้ว่าจะแต่งงานน่ะ ตามใจเธอแล้วกัน หรือว่าจะให้ผมไปเป็นทาส จะจับขังคุกอีก ก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ ร่างกายผมน่ะ เป็นของเธอมาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ว่านะ เฮลไซท์ จิตใจของผม จะไม่เป็นของเธออย่างเด็ดขาด''

ด้วยประโยคเมื่อซักครู่ เฮลไซท์ถึงกับเลือดขึ้นหน้า

''อะไรเล่า ! ถ้าแต่งงาน นายก็ต้องมอบจิตใจให้เราด้วย ทุกอย่างของนาย คือของเราทั้งหมดนะ แต่งงานแค่ร่างกาย เราไม่เอาหรอก !! มันต้องจิตใจของนายด้วยสิ มอบมาให้เราซะดีๆ''

''ที่ตกลงกันไว้คือการแต่งงาน ไม่ได้มอบจิตใจให้ ผมพูดได้เท่านี้ ที่เหลือก็แล้วแต่เธอ... เฮลไซท์''

''อึก... แอล !! ไอ้คนเจ้าเล่ห์ !!''

ตั้งแต่ที่คุยกับโรรี่แล้ว รู้ทั้งรู้ว่าถ้ามานรกก็เท่ากับฆ่าตัวตาย แต่ผมก็ยังจะมา โอกาสชนะมันไม่มีอยู่เลย กะอีแค่มนุษย์คนเดียวบุกไปถล่มนรก จะไปทำอะไรได้ ไร้ค่าสิ้นดี แต่นี่... มันคืออครั้งสุดท้ายแห่งการยินยอม เอาสิ เฮลไซท์ ผมในตอนนี้มันก็คนตายทั้งเป็นอยู่แล้ว ไม่เหลือสิ่งที่เรียกว่าจิตใจหรอก เพราะงั้นผมไม่สามารถมอบจิตใจให้ใครได้ เพราะมันไม่หลงเหลืออยู่แล้ว

''นี่สินะ มนุษย์บางคนถึงได้บอก หนีไปจากนรกไม่ได้''

''นายน่ะ ต้องการอะไรกันแน่.... ''

เฮลไซท์ถามผมด้วยสีหน้าเศร้าๆ พร้อมกับร้องไห้ออกมาด้วยชัยชนะที่ผิดหวังต่อความรู้สึก

''จะถามไปทำไมล่ะ เฮลไซท์ ใช้กำลังบังคับผมเหมือนทุกทีสิ... ''

ประโยคที่พูดออกไปคำนั้น เฮลไซท์ถึงกับร้องไห้ออกมาเป็นหยดๆ

''ไอบ้าเอ้ยยย !! ทั้งๆที่ฉันรักนายขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงได้ทำกับฉันแบบนี้ ทำไมไปรักกับไอร่าได้เล่า !! ทั้งๆที่ฉันรักไอร่าเหมือนลูกคนหนึ่งเลยนะ !! นายมันเลวที่สุด คนป่าเถื่อน ไม่สำนึกบุญคุณ''

เฮลไซท์ทิ้งค้อนยักษ์ไปทางด้านหลัง พร้อมกับทรุดเข้ามาอย่างรวดเร็ว เอาร่างกายขึ้นเธอขึ้นคร่อมผม พร้อมเอาหมัดขวา ซัดไปที่แก้มซ้ายของผมอย่างรุนแรงพร้อมกับน้ำตา.. บอกเลยว่ามันเจ็บมาก เพราะร่างกายของผมตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับกระสอบทราย..

โดนเธอต่อยไป 2-3 หมัด ฟันก็หลุดมา 2 ซี่แล้ว..

''อะไรเล่า !! คิดเองเออเองได้ตลอด ยัยปีศาจ ฉันน่ะ ไม่ได้ขอร้องเธอเลยแม้แต่น้อย นิสัยเอาแต่ใจเป็นเด็กน้อยของเธอน่ะ เกลียดที่สุด ยัยบ้าเอ้ยยย !!''

หลังจากผมถูกต่อยมาได้หลายหมัด ผมก็ตะคอกใส่เฮลไซท์ด้วยอารมณ์สุดจะทน

''จับผู้หญิงเป็นว่าเล่น ไปทำร้ายคนอื่นอย่างการข่มขืน ไม่คิดว่าคนที่อยู่ข้างหลังจะเสียใจบ้างรึไง !! แอล นายมันบ้า !! บ้าที่สุด ฉันรักนายก่อนใครเลยนะ !! รักมาตั้งนานแล้ว !! คอยแอบเฝ้ามองนายมาห่างๆตั้งแต่ยังเล็กแล้ว แต่นายกลับ... !! ''

''ยัยสต็อกเกอร์ ! เธอมันก็ไม่ต่างกันหรอก ใช้แต่กำลัง เอะอะอะไรไม่ได้ก็จะเอาให้ได้ ใช้แต่วิธีการส่งเดชเพื่อสนองความต้องการของตัวเอง บอกไปแล้วนิ ว่าฉันไม่ใช่ของเล่นของเธอ อย่ามาตัดสินฉันนะ เฮลไซท์ !!''

อา... เหมือนกลายเป็นว่าพวกเราทะเลอะเหมือนคู่รักกำลังแยกทางกันด้วยเตุผลงี่เง่าชะมัดเลยนะ

''ไอบ้าเอ้ยยย !!!''

และแล้วการระบายอารมณ์ด้วยน้ำตาของเฮลไซท์ก็เริ่มขึ้น เธอต่อยหน้าผมทั้งหมัดซ้ายและขวาไปเรื่อยๆ ผมไม่สามารถตอบโต้เธอได้ทั้งนั้น ได้แต่นอนนิ่งๆให้เธอต่อยไปเรื่อยๆ.. ใบหน้าของผมตอนนี้บอบฉ้ำไปทั้งจิตใจและทางกาย

''คิดว่าฉันชอบนักรึไง ! เป็นไปได้ก็อยากเริ่มชีวิตใหม่จนแก่แล้ว !! ไอ้ชีวิตจอมปลอมแบบนี้มันไม่ควรจะมีอยู่แต่แรกแล้ว !! ฉันนะ ไม่ได้อยากอยู่อีกต่อไปแล้ว สูญเสียมันไปทั้งหมด ! ไม่สิ ไม่มีมันมาตั้งแต่แรกแล้ว พ่อ แม่ ครอบครัว คนรัก หรือแม้กระทั้งเพื่อน แล้วเธอล่ะว่าไง คอยยิ้มตอนผมเศร้าใจรึไง เฮลไซท์ !! เธอมันมีทุกอย่างไง ถึงได้พูดได้ เอาแต่ใจได้ สุดท้ายเธอมันก็ไอ้แก่ที่ทำตัวเป็นเด็กน้อย คอยอ้อนบริวารตัวเองเหมือนพ่อแม่ ''

''ปากดีนักก็ตายไปซะสิ แอล !!!''

เฮลไซท์ตะคอกผมพร้อมการต่อยหน้าเช่นเคย

''เออ ต้องการอยู่แล้ว ฉันเองตอนนี้ก็ไม่เหลือใครแล้ว เอาสิ เฮลไซท์''

ผมท้าทายออกไปด้วยอารมณ์โมโห

''อย่ามาท้าฉันนะ ! เดี๋ยวได้ลงมือฆ่าจริงๆหรอก !''

ทุกอย่างมันเงียบลงไปหลังจากนั้น ไม่รู้ส่าพวกเราหยุดเถียงกันไปทำไม อาจจะเป็นเพราะตอนนี้ เฮลไซท์กำลังบีบน้ำตาร้องไห้หนักมากจนพูดออกมาเป็นประโยคไม่ได้ น้ำตาของเธอมันไหลออกมา หล่นลงเป็นหยดๆสู่ใบหน้าของผม...

มาไกลเกินกว่าที่จะถอยแล้ว ทุกอย่างมันคือความผิดพลาด ตัวตนของผมที่แสนชั่วร้าย มันควรลูกลบออกไปจากโลกนี้ การมีตัวตนของผม ต้องทำให้ใครอีกหลายคนต้องเจ็บปวด ! ถ้าตายแบบตัดจบได้ซะตั้งแต่ตอนนี้ นี่คือโอกาสสุดท้าย ถ้าไม่ตายตอนนี้สิ่งที่ทำมาทั้งหมด รวมถึงโอกาส จะไม่มีอีกแล้ว!!

''เฮลไซท์.... ขอร้องล่ะ''

ผมขอร้องกับเฮลไซท์ ด้วยท่าทีแสนเศร้า ส่วนเธอเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด

''ทะ... ทำไมกันล่ะ ทำไมถึงได้อยากตายขนาดนั้น นายน่ะรู้คุณค่าของชีวิตบ้างรึเปล่า... ชีวิตน่ะ เริ่มใหม่ได้ตลอดเลยนะ ความเป็นอมตะของนายน่ะ... มันดีนะ ...ทำไมล่ะ ... T^T''

''ฉันมาไกลเกินกว่าที่หยุดแล้ว สิ่งที่ล้ำค่าที่ได้มา ฉันก็กลับทำลายไปด้วยมือของตนเอง ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ! สิ่งที่เติมเต็มน่ะ คือความปราถนาห้วงสุดท้ายที่เคยใฝ่ฝันไว้.... มันก็แค่นั้น''

เฮลไซท์กำลังปาดน้ำตาของตัวเองที่กำลังร่วงหล่น รวมถึงตัวผมเองก็ทำได้เพียงแค่มองเธอ

''ไม่ว่ายังไง นายก็รักฉันไม่ได้งั้นเหรอ.. ''

เฮลไซท์ ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะ....

''ขอโทษนะ... แต่ฉันนะ ไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว ไม่ว่าจะตอนนี้ หรือหลังจากนี้ ถ้าชีวิตมันรีเซ็ตได้ล่ะก็ ฉันก็คงไม่แสวงหาความตายบ้าบอแบบนี้หรอก... ขอร้องล่ะ ให้ผมหลับไปตลอดการเถอะ หรือว่าเธอ จะเอาร่างกายของผมไปล่ะ สำหรับผมในตอนนี้ อย่างไหน มันก็เหมือนกับตายนั่นแหละ...''

เงียบ... สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือเพียงหญิงสาวผู้แสนน่าสงสาร กำลังปาดน้ำตาของตัวเองอย่างไม่สนและอายใคร ทำได้เพียงแค่นั้น ร้องคร่ำครวญด้วยเสียงสะอึกสะอื้น บีบมันเข้าไป... น้ำตาน่ะ ร้องเท่าไหร่มันก็ไม่แห้งเหือดไปจากชีวิตหรอก แล้วถ้าเวลาผ่านไป... เธอก็จะหยุดร้องเอง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เศร้าแค่ไหน และวันข้างหน้า เธอก็จะต้องร้องไห้แบบนี้เพื่อใครซักคนอีกแน่ และมันจะเป็นแบบนี้อย่างไม่มีวันจบ นั่นแหละ คือสิ่งที่เรียกว่าชีวิต

เป็นเวลากว่าหลายชั่วโมงที่ผมนอนหงายให้เธอคร่อม เธอเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว...

ผลลัพธ์ตอนนี้น่ะ แค่เห็นก็รู้แล้ว...

''งั้นเหรอ... ถ้างั้นก็ช่วยไม่ได้นะ''

เฮลไซท์หยุดร้องไห้พร้อมกับปาดน้ำตาครั้งสุดท้าย ที่เห็นตอนนี้คือคราบน้ำตา รวมถึงใต้ตาสีแดงของคนพึ่งหยุดร้องไห้เท่านั้น

''เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่มีคนปฏิเสธฉันคนนี้ได้ลงคอ''

เฮลไซท์พูดอย่างเศร้าๆ

''เจ็บใจรึไง... ไม่สมเป็นลูซิเฟอร์เลยนะ ใจอ่อนแบบนี้...''

ผมพูดออกไป....

''หนวกหู นายน่ะ... นายน่ะ.... ''

เธอกำลังจะร้องไห้อีกรอบ ช่างน่าหมันไส้จริงๆเลยนะ เธอเนี่ย เด็กขีแยจนวันสุดท้ายจริงๆ

''ฟังนะ เฮลไซท์ ผมกับเธอน่ะ มันอยู่คนละโลกมาตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ควรจะมาเจอกัยด้วยซ้ำ เพราะงั้น เธอไม่ควรจะมาพบหน้ากับผมตั้งแตกแรกแล้ว พวกเราน่ะ.. มันต่างกัน''

''รู้อยู่แล้วน่า ! ไอ้บ้าเอ้ยย !!!''

ฝึบบ!! เธอซัดหน้าผมด้วยหมัดขวาอีกครั้ง...

''เฮลไซท์... ''

''ขอโทษนะ.. ฉันคิดว่าจะตัดใจจากนายแล้วล่ะ ถ้างั้น ฉันจะลบความทรงจำของตัวฉันเองเกี่ยวกับนายออกทั้งหมด จากนี้ไปฉันจะกลายเป็นคนที่ไม่เคยเจอกับนายมาก่อน เป็นเฮลไซท์คนเก่า เป็นราชาแห่งนรกที่แท้จริง ฉันจะลืมเรื่องเกี่ยวกับนาย และตัดใจจากรักในครั้งนี้... ฉันมันก็แค่ปีศาจที่หลงรักมนุษย์ ทำได้แค่โดนปฏิเสธมาสินะ ก็คงเป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว ฉันรู้ตัวดี ว่าถ้ารักนายไป แต่นายไม่รักฉัน แต่ก็เพราะแบบนั้นแหละ ฉันอยากขอบคุณนายน่ะ แล้วก็ ต่อจากนี้ พวกเราจะไม่มาเจอกันอีกเป็นหนที่สอง ลาก่อนนะ แอล ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง''

''อา.. ลาก่อนนะ''

ผมบอกกล่าวกับเฮลไซท์ไป พลางหลับตาเตรียมใจครั้งสุดท้าย

''ตายไปซะ... แวมไพร์ของข้า''

ทำไมเธอถึงไม่พูดคำว่า 'ตายไปซะ... แอล' ล่ะ ทำไมต้องเป็นคำว่าแวมไพร์ล่ะ... หรือว่ามัน... ช่างเถอะ เราอาจจะตายแล้วจริงๆก็ได้

หนึ่งวินาทีหลังจากที่ผมหลับตา ทุกอย่างก็มืดลงไป ความมืดครั้งนี้ มันคืออะไรกันนะ พอมาลองๆคิดดูแล้วว่าวันพรุ้งนี้อาจจะไม่ได้ลืมตาขึ้นมาเป็นอีกครั้งที่สอง ในใจมันก็ร้องไห้ออกมา