3Kill ฆ่า ฆ่า ฆ่า

9.8

เขียนโดย ชิโร่

วันที่ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.04 น.

26 ตอน

32 วิจารณ์

30.94K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2558 22.57 น. โดย เจ้าของนิยาย

20) ตอนที่ 19 บทสรุปของศึกที่ไร้เหตุผล

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

CR.SHL

เมื่อผมได้ทิ้งไอร่าให้ตายอย่างโดดเดี่ยวแล้วมันก็ช่วยไม่ได้ เวลานี้ชัยชนะคือทุกสิ่ง หมากพลิกกระดานน่ะ ไม่ควรจะหวนกลับมาตั้งแล้ววางหมากใหม่หรอก.. ใช่ มันก็แค่นั้นแหละ อย่าร้องไห้ออกมาเชียวนะตัวผม !! ตัดสินใจแล้วนิว่าจะไม่หันหลังกลับเด็ดขาด ไม่ว่าจะฆ่าหรือสูญเสียอะไรไปก็ตาม วิธีการแสวงหาผลลัพธ์น่ะ ไม่ต้องใช้วิธีการเหมือนคณิศาสตร์หรอกนะ

ร่างกายของผมตอนนี้เป็นแวมไพร์แสนร้ายกาจเต็มตัว มีความเป็นอมตะและการฟื้นฟูร่างกายขั้นสุดยอด มีปีกอันแข็งแกร่งที่ใช้ป้องกันและโจมตีได้ ร่างกายภาพสุดแข็งแกร่ง ความสามารถในการวาป ระยะไกลของโรรี่ก็สามารถใช้ได้ชำนาญขึ้นมาหน่อยหนึ่ง มีดาบของไอร่าที่ตัดได้ทุกสิ่ง มีลูกน้องเป็นอัครเทพ ไม่ว่ายังไง ชัยชนะก็คือของผมเพียงผู้เดียวเท่านั้น !!!

ในขณะที่ผมบินขึ้นมาเหนือน่านฟ้าเพื่อช่วยรากูเอลกำจัดเซร่าฟิม พอมองไปรอบๆดาดฟ้ารวมถึงพื้นที่รอบๆบริเวณ ทีแรกคิดว่ารากูเอลกำลังสู้กับเซร่าฟิมอยู่ซะอีก ที่ไหนได้ รากูเอลโดนอัดยับไปนอนเจ็บปางตายอยู่กับพื้นดาดฟ้าซะงั้น ร่างของรากูเอลมีแต่เลือดกับเลือดขนขยับไปไหนไม่ได้

แต่ผมเห็นแค่รากูเอลนอนเจ็บนี่ ส่วนเฮลไซท์ยังไม่ได้ขยับไปจากหัวของเซอร์เบอรัส แล้วเซร่าฟิมไปไหนกันล่ะ ? ด้วยการที่ผมไม่เจอเซร่าฟิมบนดาดฟ้า ผมจึงมองซ้ายและมองขวา แต่ก็ไม่เจอเลย...

พอผมแหงนมองท้องฟ้า ก็เห็นเซร่าฟิมบินอยู่สูงมาก ช่วงเวลานี้ก็คือเวลาที่เซร่าฟิมเธอกำลังเผด็จศึกฆ่ารากูเอลที่นอนเจ็บปางตายโดยการพุ่งดาบลงมาฆ่า เซร่าฟิมพุ่งลงมาเร็วมาก หากรากูเอลโดนดาบที่พุ่งลงมาอย่างรุนแรงและรวดเร็วของเธอแล้วล่ะก็ เขาไม่รอดแน่

จึงช่วยไม่ได้ที่ผมจะบินอย่างรวดเร็วไปช่วยรากูเอลโดยการอุ้มเขาออกมาจากระยะการโจมตีของเซร่าฟิม ทำให้จังหวะที่ผมอุ้มรากูเอลออกมาแล้ว ทำให้เซร่าฟิมพุ่งดาบพลาดไปชนพื้นดาดฟ้าเต็มๆ ที่น่าตกใจกว่าก็คือ ตึกทั้งตึกถึงกับพลังทลายลงมาอย่างไม่น่าเชื่อ

เหมือนกับมีอุกกาบาตลูกหนึ่งตกลงมาเลยทีเดียว

ไม่.. เหมือนมีลุกระเบิดถล่มตึกต่างหาก..

เศษซากของตึกต่างพังทลายลงมาพร้อมฝุ่นควันมากมายและแรงสั่นสะเทือนจากการถล่มในครั้งนี้ ที่สำคัญเลยก็คือ เซอร์เบอรัสที่เฮลไซท์นั้งอยู่บนหัว ก็กระโดดลงมาบนพื้นดินอีกด้วยเพื่อหลีกเลี่ยงการถล่มของตึก... การต่อสู้บนดาดฟ้าจบลง เพราะต่อจากนี้คือการต่อสู้บนพื้นดินนั่นเอง.. ตอนนี้เซร่าฟิม กับเฮลไซท์ ต่างอยู่ท่ามกลางเศษซากของตึก

ส่วนผมอุ้มรากูเอลไว้ด้วยมือขวาและบินอยู่เหนือน่านฟ้า...

พอมาลองคิดดูดีๆแล้ว หากรากูเอลยังพลาดท่า แล้วผมจะสู้ตัวๆกับเซร่าฟิมได้ยังไงกัน ?

แถมยังเหลือเฮลไซท์กับเซอร์เบอรัสอีกหนึ่งตัวด้วย

ในกรณีที่เลวร้ายที่สุดคือแพ้ กรณีรองลงมาคือปล่อยให้รากูเอลตายและผมหนีไป

อีกหนึ่งกรณีคือผมชนะเซร่าฟิม.. ไม่สิ เป็นไปไม่ได้ ถ้าจะต้องรอด ก็บุกเข้าไปซึ่งๆหน้าเพื่อทำลายลุกแก้วสีดำในท้องของเซอร์เบอรัสซะ ถ้าทำสำเร็จ ศึกครั้งนี้จะกลายเป็นการเสมอทันที

แต่ว่า ถึงจะคาดเดาว่าแพ้หรือชนะ แต่ตอนนี้เซร่าฟิมบินขึ้นมาโจมตีผมอย่างรวดเร็ว ทำให้เกิดการต่อสู้บนอากาศของสองเราเริ่มขึ้น ผมแทบจะไม่ได้ตั้งตัวเลยแม้แต่น้อย ถึงจะบอกว่าผมในตอนนี้แข็งแกร่ง มีความสามารถมากมาย แต่พออยู่ต่อหน้าเซร่าฟิมก็เหมือนไอ้ง่อยคนหนึ่งไปเลย การพุ่งมาโจมตีของเธอในครั้งนี้ มันมีความแปลกประหลาด เป็นเหมือออร่าสัญชาติญาญแห่งความตาย หากเป็นคนปกติมายืนใกล้ๆเธอคงช็อกและตายค่าที่แน่นอน...

ไม่ไหว... สู้ไม่ได้แน่!!!

ในเมื่อสุูไม่ได้ ผมจึงขว้างร่างกายของรากูเอลไปให้ไกลที่สุด เพราะอย่างน้อยก็ยังพอมีประโยชน์

ส่วนผมที่คิดว่ากลัว แต่ในเมื่อหลีกเลี่ยงการต่อสู้ไม่ได้ ก็เลยต้องจำยอม

ผมคว้าดาบออกมาทันที่เพื่อเข้าปะทะกับเซร่าฟิม

แต่ดาบของไอร่าที่คิดว่าตัดได้ทุกอย่าง กลับถูกดาบของเซร่าฟิมสับจนพังเละไปเลย...

''ดาบต้นตำหรับน่ะ ยังไงก็เหนือกว่านะ เจ้าหนู''

เซร่าฟิมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาของความเหนือชั้น

วินาทีที่ดาบ D. ของผมพังทลายลงเพราะการเข้าปะทะกับดาบของเซร่าฟิม เธอก็ใช้ดาบมาแทงผมในบริเวณหัวใจ เธอคงจะรู้จุดอ่อนของผมอยู่ก่อนแล้วแน่ๆ แต่ถึงจะรู้ ผมก็ต้องหลบดาบของเธอโดยการใช้วาปแบบฉับพลัน โดยผมวาปไปด้านหลังของเธอเพื่อที่จะสวนกลับโดยการดูดเลือดของเธอ

แต่มันก็ไม่สำเร็จ เซร่าฟิมตาไวมาก เหวี่ยงดาบมาทางด้านหลังในทันที จนมือขวาของผมถูกดาบของเธอตัดขาดออกไปทั้งท่อน นอกจากจะตัดมือขวาของผมในช่วงวินาทีนั้นแล้ว ยังใช้เท้าซ้ายถีบผมในบริวเวณหน้าอก กลางอากาศจนผมกระเด็นจุกอย่างรุนแรง ร่างกายที่คิดว่าทนทานกลับพุ่งดิ่งลงสู่พื้น

ผมกระเด็นตกลงจากท้องฟ้าไปกระแทกกับพื้นจนเกิดรอยร้าวขนาดใหญ่ นอนหงายกลางเศษดินเศษฝุ่นจากการถูกถีบอย่างน่าสมเพช ไร้ศึ่งการต่อกร

อา... แพ้งั้นเหรอ.. เกลียดคำว่าแพ้จริงนะ คิดว่าทำได้สมบูรณ์แล้วแท้ๆ

''ขอชมเชยนะว่าเป็นแค่มนุษย์แท้ๆ แต่ต่อกรพวกเราได้ถึงขนาดนี้ แถมยังทำให้บริวารท่านเฮลไซท์ทรยศได้ อีกทั้งยังใช้เทพมาเป็นลูกน้องได้อีก แต่ว่ามันจบเท่านี้แหละ ฉันคือความแข็งแกร่ง และความแข็งแกร่งคือความถูกต้อง ผู้แพ้มันคือฝ่ายผิดแต่แรกแล้ว จำไว้ซะ เจ้าหนู''

เซร่าฟิมกางปีกเพื่ออวดความสวยของปีกท่ามกลางอากาศ ผมเห็นแสงระยิบระยับออกมาจากสีรุ้งของปีกแมลงวันปีกนั้น ถึงจะมีแรงลุกไหวและสู้ได้ต่อ แต่ผมก็ไม่คิดจะสู้กับเธอหรอก... ความต่างชั้นระหว่างแมวกับสิงโตน่ะ รู้ดีแล้วล่ะว่ามันห่างชั้นกันขนาดไหน

''เซร่าฟิม จับตัวแอลมาแล้วกลับไปนรก... ''

ในที่สุดเฮลไซท์ก็เอ่ยปากพูดจนได้ ก็หล่อนเงียบมาตั้งแต่ตลอดศึกเลยนี่เนอะ สมกับเป็นแม่ทัพลูซิเฟอร์

ผมยอมแล้วจริงๆแล้วล่ะ เซร่าฟิมเองก็บินอย่างช้าๆมาเพื่อจับตัวของผม

''ฮ่ะ... ฮ่าๆ ฮ๊าๆ... ''

น่าแปลกที่ผมหัวเรอะออกมาทั้งๆที่ตัวเองกำลังจะแพ้

อา.. ตัวผมตอนนี้กำลังยอมแพ้และนอนหงายสิ้นหวังอยู่สินะ พื้นที่โรงเรียนนี่มันกว้างจัง พอนอนหงายท่านี้ทำให้มองเห็นดวงจันทร์ที่เยอกเย็นซะจริง ดาวก็ไม่เห็นซักดวง อย่างน้อยๆก็อยากจะเห็นมันก่อนที่ถูกจับไปขังในคุกอีกรอบนะ คราวนี้ถึงสุดท้ายแล้วจริงๆ ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้แหละ

จริงๆแล้วตัวผมก็แค่อยากชนะก็ได้ บางทีก็คิดแบบนั้น ย้อนกลับไปยังความทรงจำวันวาน ผมนั่งอยู่หลังมุมห้องเรียนตรงริมหน้าต่าง มองไปยังหน้าห้องในช่วงพักกลางวัน เห็นเพื่อนๆยิ้มและสนุกหัวเราะในเรื่องที่คุยกัน ผมได้แต่มองด้วยความอิจฉาและคิดว่าทำไมผมจึงไม่มีส่วนนั้นกับเขาบ้าง

รู้ตัวอีกทีก็โดนกลั่นแกล้งเข้าซะแล้ว มองไปยังเพื่อนคนไหน ทุกคนต่างพากันนินนาและหันมาส่งสายตารังเกียจกับผม ผมไม่กล้าที่จะมองหน้าพวกเขากลับไป ได้แต่ก้มหน้าและสำนึกในใจว่าขอโทษนะครับ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว..

กลับมาบ้านก็ถูกแม่ทำเป็นเหมือนเด็กข้างถนน ไม่ใช่แค่แม่ แต่พ่อเลี้ยงก็ด้วย.. จริงสิ เรายังมี ลุกซ์ อยู่นี่นา.. หมอนั่นถ้าโตมาจะเป็นเด็กดีหรือเปล่านะ ฮ่ะ ฮะๆ คิดแล้วมันก็น่าขำ ตัวเองเนี่ย เป็นคนแบบไหนกันนะ ว่ากันว่าตัวเองน่ะ เข้าใจยากที่สุด แต่สำหรับผมแล้วไม่ใช่เข้าใจยาก แต่ไม่เข้าใจเลยต่างหาก ปราถนาทุกอย่างให้มีความสุข จนไม่รู้ว่าอยากจะได้ความสุขแบบไหนก่อน

ได้รับความรักเหรอ ไม่ใช่... ความสุขสบายเหรอ... ไม่ใช่ การมีชีวิตอย่างอิสระโดยไม่ผูกมัดกับใครงั้นเหรอ นั่นก็ไม่ใช่ แล้วอะไรล่ะคือความต้องการของผม การเอาชนะ... การแก้แค้น การฆ่า นั่นก็ไม่ใช่.. จนสุดท้ายก็หาที่ลงเอยไม่ได้จนอยากที่ตาย การหลับไหลตลอดการนี่แหละ คือความไม่เป็นสุขและทุกข์ในเวลาเดียวกัน

เราไม่ได้อยากให้ใครมารักรึเปล่านะ

หรือจะอยากรักใครซักคน ?

อา... ตอนนี้ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย รู้เพียงแต่ว่า เซร่าฟิมกำลังเดินมาอย่างช้าๆเพื่อจับตัวของผม

ผมหลับตาไปอย่างเบาๆพร้อมกับความเตรียมใจ

แต่...

วินาทีนั้น สิ่งที่เรียกว่าโชคก็เข้าข้างผม.. เมื่อผมได้ยินเสียงลูกแก้วสีดำแตกออกมา ผมไม่รู้ว่าลูกแก้วมันแตกได้ยังไง แต่เมื่อผมลืมตาขึ้นและมองไปรอบๆ ก็เห็นมิคาเอลปรากฏตัวมาในสนามรบ สายตาของผมไม่ได้มองเซร่าฟิมที่กำลังจะจับตัวผมเลยแม้แต่น้อย แต่ผมมองไปยังมิคาเอลที่มาครบเครื่องเต็มสูบอย่างเกราะทองคำเรืองแสงที่สง่าในทรวงอกและบริเวณไหล่และเข่าทั้งสอง ดาบที่แห่งแสงที่ไม่ยาวมากนักที่มือซ้ายของเขา อร่ามไปด้วยความน่าเกรงขาม

จังหวะนั้นรู้ได้อย่างเดียวว่า ดาบของมิคาเอล แทงไปที่ท้องของเซอร์เบอรัสจากทางด้านข้าง เฮลไซท์ และเซร่าฟิม รวมถึงผม ต่างไม่เคยรู้ตัวเลยว่ามิคาเอลมาตั้งแต่ตอนไหน เมื่อไหร่ และมีเป้าหมายอะไรกันแน่ แต่ตอนนี้รู้ได้เพียงอย่างเดียวว่า ดาบของมิคาเอลที่แทงท้องของเซอร์เบอรัส ดันไปโดนลูกแก้วสีดำในท้องของมันจนแตกหัก

สรุปคือตอนนี้ ผมแข็งแกร่งกว่าเซร่าฟิมแน่นอน

พริบตาที่เซร่าฟิมหันไปมองน้องสาวตัวเองด้วยความเป็นห่วง ผมก็ได้ฉวยโอกาศนี้ ใช้เท้าขวา ถีบเธออย่างรุนแรงในบริเวณหน้าอก ในตอนที่ผมถีบไปเบาๆนั้น เหมือนจะกลายเป็นการถีบที่รุนแรงไปซะงั้น นึกไม่ถึงว่าแค่ลูกแก้วดำพังทลายลง ร่างกายของพวกปีศาจก็กลายเป็นเหมือนกระสอบทราย

แต่อย่างไรก็ตาม เซร่าฟิมยังเป็นคนที่มีไหวพริบและเข้าใจสถานการณ์ เธอรู้แน่ๆว่าฝ่ายตัวเองที่กำลังชนะ กลายเป็นแพ้อย่างราบคาบ ในขณะที่เธอถูกผมถีบจนกระเด็นไปไกล จึงได้อดทนต่อความเจ็บ และใช้แรงทั้งหมด บินไปหาเฮลไซท์อย่างรวดเร็วด้วยความเร็วสูงสุดที่มี เวลานั้นมิคาเอลกำลังจะใช้ดาบแห่งแสงสังหารเฮลไซท์ด้วย

ถ้าเป็นตอนนี้ผมสามารถเด็ดหัวของเซร่าฟิมได้สบาย

แต่ผมก็ไม่คิดจะทำแบบนั้น เพราะตอนนี้มิคาเอลกำลังฆ่าเฮลไซท์โดยการแทงซึ่งๆหน้า สรุปคือ หากผมปล่อยให้เฮลไซท์ตาย ผมจะไม่สามารถทำให้ความปราถนาความตายของผมเป็นจริงได้ เพราะแบบนั้นจึงช่วยไม่ได้ที่จะปล่อยเซร่าฟิมให้ไปช่วยเฮลไซท์

ถึงจะขอบคุณที่มิคาเอลมาช่วย แต่ถ้ามิคาเอลฆ่าเฮลไซท์เมื่อไหร่ ผมได้เลือดขึ้นหน้าและไล่ฆ่ามิคาเอลแน่ๆ ขอร้องล่ะ เซร่าฟิม อย่าให้เฮลไซท์ตายเด็ดขาดเลยนะ !!!

เหมือนผมจะลุ้นระทึกในจังหวะนั้น โชคดีเท่าไหร่แล้วที่เซร่าฟิมบินอย่างรวดเร็วไปอุ้มเฮลไซท์ให้ออกห่างจากอันตราย ... ดาบของมิคาเอลเฉียดฉิวมากๆ เกือบได้ฆ่าตายทั้งพี่ทั้งน้องแล้วไหมล่ะ... หลังจากที่เธออุ้มเฮลไซท์หนีไปได้แล้ว ก็บินเหนือน่านฟ้าในระยะสูงที่สุด พร้อมรีบเปิดประตูเกทสู่นรกและบินหนีข้ามมิติในทันที จากนั้นมิติสีดำก็ปิดตัวลง..

และการต่อสู้ครั้งนี้ ก็จบลงได้เสียที

''มิคาเอล.. ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ?''

ผมตะโกนถามมิคาเอลที่อยู่ห่างออกไปประมาณ 50 เมตร

''ทีแรกข้าคิดว่าเจ้ากับเซร่าฟิมคือพวกเดียวกันเสียอีก พอดีว่าการต่อสู้ครั้งนี้มันโจ่งแจ้งมากเกินไป ข้าก็เลยรู้สึกได้และรีบมายังสนามรบไงล่ะ นึกไม่ถึงเลยว่าแวมไพร์อย่างเจ้าคิดจะก่อการต่อสู้กับลูซิเฟอร์ ขอนับถือในความกล้า แล้วก็น่าเสียดายที่ข้าไม่มีพลังพอที่จะสังหารเฮลไซท์ได้''

อย่างนี้นี่เอง.. ยังไงก็จบได้ด้วยดีล่ะนะ

''งั้นข้าขอตัวล่ะ เมื่อกี้เจ้าช่วยชีวิตรากูเอลไว้ใช่หรือเปล่าล่ะ ข้าขอบใจเจ้ามาก ไว้พบกันอีก ข้าจะถือว่าเจ้าคือสหายที่ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน''

สุดท้ายแล้ว มิคาเอลก็เดินออกจากโรงเรียนไป..

พอมองไปรอบๆโรงเรียนก็ต้องผง่ะ เมื่อมันพังเละไปทั้งตึก ทั้งสวนดอกไม้ ทุกๆอย่างรอบอาคารกลับกลายเป็นซากปะหรักหักพัง ส่วนร่างกายของผมมันเหนื่อยล้าเอามากๆ ไม่นานร่างกายก็กลับมาในสภาพเดิม ผมกลายเป็นสีดำ ผิวที่คล้ำกลับมาขาว เขี้ยวกลับมาเหมือนคนปกติ แววตาสีแดงกลายเป็นสีดำ กล้ามเนื้อแน่นๆบางส่วนกลายหายออกไป เล็บที่ยาวกลับมาสั้นเหมือเดิม ปีกแวมไพร์ก็หุบเข้ามาในสันหลังจนเหมือนเป็นคนปกติในทุกส่วน

ผมนั่งอยู่กับที่โดยที่ยังไม่คิดจะกลับบ้าน

แหงนมองท้องฟ้าพร้อมกับความเหนื่อยล้าเอามากๆ

เมื่อมองมันนานเข้าก็ได้รู้

ว่าพระจันทร์คืนนี้สวยมาก ไม่มีเมฆมาบดบังเลยแม่แต่น้อย

เวลาผ่านไป ทำไมผมถึงได้ร้องไห้ล่ะ...

พอมองพระจันทร์ก็ดันไปนึกภาพใบหน้าอันยิมแย้มของไอร่าซะแบบนั้น

อะไรกันเนี่ย.. น่าสมเพชชะมัด ก็รู้อยู่หรอกว่ามันหยุดไม่ได้แล้ว ไม่ว่ายังไง การต่อสู้กับเฮลไซทท์ครั้งหน้ามันจะต้องเริ่มขึ้นอีกแน่นอน

''ฮึก... อึก... T^T''

พยายามก้มลงแล้วเอามือที่สกปรกไปด้วยคราบดินมาเช็ดน้ำตาของตัวเอง เหมือนเด็กที่ชอบไปนั้งร้องไห้คนเดียวที่หลังบ้านไม่มีผิด.. หยุดร้องสิ จะร้องทำไมเล่า !! ตัดสินใจแล้วนิ

บ้าจริงๆ ร้องหนักกว่าเดิมอีก เสียงสะอึกสะอื้นทำให้อยากต่อยหน้าของตัวเองที่กำลังร้องไห้ ให้ตายสิ ให้ตายสิ ให้ตายเหอะ... ผมนี่มันโง่จริงๆ ทำไมต้องร้องไห้ด้วย พอซักที

ค่ำคืนอันแสนเหน็บหนาวแบบนี้ อยากได้ใครซักคนมากอดจริงๆ จะใครก็ได้... ใครก็ได้จริงๆ อ้างว้างและต้องกลับมาอยู่ตัวคนเดียวอีกครั้งงั้นเหรอ เหมือนไม่เหลืออะไรเลยซักอย่าง

เสียงเดินของผู้หญิงบางคน ก็ได้เดินเข้ามาหาผมโดยไม่รู้ตัว

ผมเองก็หันไปมองเธอช้าๆ คนๆนั้นคือโรรี่...

ผมไม่คิดจะพูดอะไรกับเธอทั้งนั้น บอกตรงๆว่าอายที่ตัวเองร้องไห้ต่อหน้าผู้หญิง แต่ดูจากท่าทางของโรรี่แล้ว สีหน้ามันบ่งบอกว่าสมเพชผม สงสารผม รู้สึกอารัยอาวรอย่างเป็นที่สุด.. ฮ่ะๆ ฮ่ะๆ อะไรล่ะนัน อยากร้องไห้เป็นเพื่อนผมงั้นเหรอ ไม่ว่าอะไรหรอกนะ

''แอล.. ที่ขอให้ทำลูกน่ะ ฉันไม่ต้องการแล้วนะ ตัวนายน่ะ น่าสงสารเกินไป.. ฉันมาเพื่อที่จะบอกแค่นี้แหล่ะ แล้วก็ ซักวัน นายจะได้เจอกับคนที่นายรักอีกครั้ง ยังไงก็เข้มแข็งขึ้นนะ ล่าก่อน...''

อะไรกัน อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นแล้วเดินจากผมไปสิ โรรี่.. เธอนี่มัน

_________________________________________________________________

เป็นเวลากว่า 2 ชั่วโมงที่ผมนั้งมองท้องฟ้า เมื่อทำใจได้แล้วระดับหนึ่ง ก็ได้ตัดสินใจลุกขึ้นยืน และเดินไปดูศพของไอร่าเพื่อที่จะไป... จะไปทำอะไรล่ะ ไม่ใช่หรอก ก็แค่อยากไปดูหน้าไอร่าตอนตายว่าเธอยิ้ม เศร้า หรือโกรธผมต่างหาก โดยผมค่อยๆเดินก้มหน้าไป..

น่าเสียดายนะ พึ่งจะมาสังเกตุเอาป่านนี้...

ศพของไอร่า ลุกซุเรีย และอินวี่ หายไป...

?????

ตอน 19

สารบัญ

ตอน 21