3Kill ฆ่า ฆ่า ฆ่า

9.8

เขียนโดย ชิโร่

วันที่ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.04 น.

26 ตอน

32 วิจารณ์

30.93K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2558 22.57 น. โดย เจ้าของนิยาย

12) ตอนที่ 12 แพ้...

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

CR.SHL

ทันทีที่รากูเอลบุกเข้ามาพร้อมกับดาบสายฟ้ายาวกว่า 4 เมตรที่มือขวา ก็ได้วิ่งเข้าจู่โจมโรรี่อย่างฉับพลัน ผมไม่รู้ว่ารากูเอลมีความไวขนาดไหน แต่สายตาของผมมันมองทันนิดหน่อย ดาบของเขากำลังง้างอย่างรวดเร็วเพื่อสับหัวกลางกระบานของโรรี่

วินาทีนั้นผมเองก็คิดว่าโรรี่เธอก็ใช่ย่อยเหมือนกัน เธอกางปีกของแวมไพร์ขึ้นมาผงาดเหนือหัว ปีกสีดำสนิทมันวาวเหมือนรองเท้าหนังกำลังโค้งงอจากแผ่นหลังมาสู่ด้านหน้า เพื่อปกป้องหัวของตนเองจากดาบที่แสนรุนแรงของรากูเอล

สุดท้ายแล้วดาบของรากูเอลก็กระทบกับปีกแวมไพร์ของโรรี่ในที่สุด เสียงสายฟ้าดังสั่นคลอนจนน่ากลัวเหมือนฟ้าแลบไม่มีผิด ในห้องกลายเป็นแสงแลบสีฟ้าในช่วงพริบตา ไม่น่าเชื่อว่าดาบที่แข็งแกร่งขนาดนั้นจะถูกหยุดโดยเพียงปีกของโรรี่

ปีกของโรรี่มันแข็งแรงมาก ต้านกับรากูเอลอย่างสูสี..

''ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ตั้งแต่ในคุก... โรรี่''

สายตาของรากูเอลกำลังต้านปีก จ้องมองไปยังแววตาของโรรี่

''รากูเอล ! นี่นายคิดจะทำอะไร !''

สายของโรรี่ที่กำลังต้านดาบ... แลดูหงุดหงิดพร้อมกับความกดดัน

''ก็นะ ข้าติดหนี้บุญคุณของเจ้าหนูเอาไว้ ก็เลยมาทดแทนซักนิด คงไม่ว่าอะไรนะ เพื่อนร่วมคุกเอ๋ย''

รากูเอลยิ้มออกมาพร้อมกำลังสนุกที่ตัวเองไม่ได้ออกกำลังกายซะนาน

เพร้งงง!! เพร้งงง !!! เสียงดาบของรากูเอลสะบัดขึ้นพร้อมกับการฟาดดาบสายฟ้าสีน้ำเงินดังสนั่นทันทีที่ประมือกับโรรี่อย่างไม่ยั้งมือ น่าแปลกที่โรรี่เธองัดปีกออกมาอีก 2 ปีก ซึ่งนับว่าตอนนี้เธอมีปีกทั้งหมด 4 ปีกงอกออกมาจากทางด้านแผ่นหลังจนเสื้อขาดไปหมด และดูเหมือนว่าจะเป็นอาวุธสำหรับโจมตีได้อีกด้วย

เธอใช้ปีกของเธอคอยรับการโจมตีและสวนกลับดาบของรากูเอลอยู่เรื่อยๆ เพียงแต่ ปีกของเธอมันใช้บินมากกว่า จึงไม่สามารถที่จะเอามาต่อกรกับรากูเอลได้เลย ทำให้เธอทำได้เพียงเดินถอยหลังไปเรื่อยๆเพื่อตั้งรับรากูเอลที่คอยฟาดดาบใส่อย่างไม่ยั้งมือ

''รากูเอล... คงไม่แพ้ยัยนี่หรอกนะ ! อย่าทำให้ผมผิดหวังล่ะ''

ผมพูดแบบนั้นออกไป เพื่อให้รากูเอลเด็ดหัวโรรี่ให้ไวที่สุด

''เจ้าหนุ่ม เห็นแบบนี้ข้าแข็งแกร่งนะ จะบอกให้''

ผ่านไปไม่กี่วินาทีหลังจากที่รากูเอลฟาดดาบใส่โรรี่ ดูเหมือนว่าเธอจะพลาดท่าเสียแล้ว เพราะการรับดาบของรากูเอลเรื่อยๆยิ่งทำให้จนมุม อีกทั้งปีกที่ถูกสายฟ้าช็อตเอาก็เฉื่อยชาไปเรื่อยๆ

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเธอไปทำอะไรมาถึงได้ดูอ่อนแอมาก แต่ตอนนี้เธอถูกรากูเอลตัดปีกจนขาดออกไป ปีกสีดำอันสวยงามของแวมไพร์ถูกขยี้จนขาดสู่พื้นในห้อง ทำให้โรรี่ถึงกับเหงื่อตกออกมาอย่างกระวนกระวาย และเดินถอยหลังหนีเหมือนคนไม่มีปัญญาสู้

การรับมือกับรากูเอลยากขึ้นไปเรื่อยๆ แต่เธอก็พยายามใช้ปีกมาบัดบังเอาไว้ พร้อมกับการฟื้นฟูปีกที่ขาดไปเรื่อยๆ แต่ฟื้นฟูไปเท่าไหร่ก็ยิ่งเสื่อมสภาพ ถูกตัดมันออกไปจนท้ายสุดก็ล้มลงไปนั่งคุกเข่าเพราะความเจ็บ

''เป็นอะไรไปโรรี่ ! ขาดเลือดรึไง''

สุดท้ายแล้วโรรี่ก็ถูกตัดปีกจนขาดสะบั้นออกทั้ง 4 ปีก จนตอนนี้เหลือเพียงร่างกายบอบบางของหญิงสาวเท่านั้น แว่นของเธอที่ใส่ มันแตกออกมาจนหล่นลงสู่พื้น ไม่นานเลือดที่หัวของเธอก็ออกมา แสดงให้เห็นว่าเธอนั้นหัวแตก เลือดไหลสู่ลงหน้าผาก... และผ่านตาลงมาจนถึงคาง

''ร่ะ...รากูเอล..''

หลังจากที่เธอปีกขาดออกไปพร้อมกับการคุกเข่าแล้ว วินาทีนั้นช่วงพริบตา เธอก็ใช้แรงเฮือกสุดท้ายเพื่อที่จะหนี ใช้แขนและขาทั้งสองดันพื้นของห้อง กระโดดข้ามตัวของรากูเอลไปเพื่อวิ่งหนีออกทางด้านประตูทันที

ส่วนรากูเอลก็กัดไม่ปล่อย ทันทีที่โรรี่กำลังย่างฝีกก้าววิ่งหนีออกไปทางประตู ก็ได้พุ่งจู่โจมอย่างรวดเร็ว วิ่งเข้าไปใช้ดาบสายฟ้าที่น่าสะพรึงแทงโรรี่จากทางด้านหลัง ทิ่มแทงเข้าสู่กระดูกสันหลังของโรรี่ ทะลุออกมายังด้านหน้าพร้อมเลือดอันมหาศาลสาดออกมาจากร่างกาย แค่นั้นยังไม่พอ เพราะการฟื้นฟูของเธอมันยังคงระดับความเร็วปานกลาง รากูเอลจึงได้กระชากดาบออกมาพร้อมแทงซ้ำเข้าสู่หัวใจของโรรี่อีกครั้ง

ดาบสะบัดแทงเข้าสู่หัวใจของโรรี่พร้อมเลือดกระอั๊กปาก เธอล้มลงคว่ำจมกองเลือดของตนเองทันที

แต่

เลือดมันเป็นสีเขียว....

นั่นทำให้ผมตกใจตาค้างไปเลยว่าเลือดนั่นมันคืออะไรกันแน่ !!

และโรรี่ก็ล้มลงทันทีจากการถูกรากูเอลแทง

พริบตาที่เธอนอนจมกองเลือด รากูเอลกำลังซ้ำเติมโดยการใช้ดาบแทงเธอที่ไร้ทางสู้

วินาทีนั้นผมกลับ...

''พอได้แล้ว รากูเอล!''

หลังจากที่ผมตะโกนคำๆนั้นออกไป รากูเอลก็หันกลับมามองผมแบบแปลกๆ

''อะไรกันเจ้าหนุ่ม.. ยัยนี่มันเป็นตัวปัญหานะ ถ้าฆ่าตอนนี้ล่ะก็โอกาสเหมาะเลย''

รากูเอลยื่นข้อเสนอให้ผม

''อย่าลืมสิว่ายัยนี่เป็นอมตะ''

ผมตอบกลับไป..

''งั้นจะเอาไง... จับยัยนี่มาทรมานรึไง ''

''จับมันไว้ก่อน ผมจะดูดเลือดยัยนี่... แล้วก็ มันยังใช้ประโยชน์ได้เยอะ ดูเหมือนว่าจะได้ข้อมูลเกี่ยวกับเฮลไซท์ได้แน่ อีกอย่าง อายุของยัยนี่คงไม่ใช่น้อยๆแล้วล่ะ ''

ใช่.. ตอนที่พูดกันยัยนี่บอกว่าต้องการฆ่าเฮลไซท์.. ในอนาคตอาจจะมีประโยชน์ก็ได้ เพียงแต่ ยัยนี่ก็อาจจะเป็นตัวปัญหาภายหลังจริงๆก็ได้ เพราะแบบนั้นต้องดูดเลือดยัยนี่ไว้ก่อน

หลังจากที่รากูเอลสยบโรรี่ได้แล้ว ก็เดินมาปล่อยตัวผมจากเชือกที่มัดกับเก้าอี้.. หลังจากนั้นผมจึงลุกขึ้นยืนและเดินไปหาโรรี่ช้าๆ เธอพยายามคลานหนีออกไปด้วยสีหน้าเย็นของความเจ็บปวดที่ถูกรากูเอลแทง ผมเองก็เข้าใจในความเจ็บปวดของเธอเหมือนกัน เพราะเราต่างก็ตกอยู่ในสภาพอมตะ

''ฉะ...ฉันยังไม่แพ้ หรอก''

เธอเหมือนผู้หญิงขอทานร่างเล็กๆที่อดอาหาร และพยายามคลานเหมือนหมาตัวหนึ่งที่กำลังจะตาย ตอนเธอคลาน เลือดมันก็ลากไปพร้อมกับรอยเปื้อน

ผมเดินไปอย่างช้าๆ..

ในขณะที่เธอไม่สามารถหนีผมได้ แต่ก็พยายามจะคลานหนี

ผมเอาตัวทั้งตัวไปขึ้นคล่อมโรรี่จากทางด้านหลัง เพื่อไม่ให้เธอลุกหนี ไม่นานก็จิกผมของเธอขึ้นมา พร้อมเอียงคอของเธอไปทางขวา แล้วเอาฟันอันแหลมคมของแวมไพร์ กัดไปที่คอขวาของเธอเบาๆ พร้อมดูดมันอย่างน่าชื่นใจ.. เพียงแต่

อ้วกกก !!!!!!!!!!

ผมไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น รสชาติเลือดของเธอมันห่วยแตกเกินคำบรรยาย ตอนที่ผมใช้ดาบของไอร่าฟันแขนของเธอขาดและเลียเลือดที่แก้มไป มันยังลิ้มรสอร่อยอยู่เลยแท้ๆ แต่ทำไม...

ไม่สิ เลือดมันทำไมกลายเป็นสีเขียวได้ รสชาติเลยเปลี่ยนตามอย่างงั้นเหรอ ?

''เฮ้ย.. โรรี่ ทำไมเลือดของเธอถึง''

''ฉันไม่แพ้..น่ะ..นายหรอก ฉันจะไม่แพ้ใครทั้งนั้น''

ในตอนนี้ซึ่งผมขึ้นคล่อมเธอไม่ให้หนีไปไหนอยู่ เธอก็ได้พูดกับผมออกมาด้วยน้ำเสียงของความหอบกระหายของคนที่โดนทรมาน แววตาของเธอมันบอบฉ้ำมากๆ

''ว่าแล้วเชียว.. เธอเป็นตัวอะไรกันแน่ โรรี่ !! ไม่ใช่ปีศาจแวมไพร์ธรรมดาสินะ ทำไมถึงกินแอปเปิ้ลได้กันล่ะ ตอบผมมาเดี๋ยวนี้ !''

''คิดว่าฉันจะยอมบอกรึไง ''

แม้แต่ตอนที่เสียเปรียบ เธอก็ยังปากแข็งซะจริง

''เจ้าหนุ่ม.. รีบๆเอาดาบแทงยัยนั่นต่อได้แล้ว เดี๋ยวมันก็ฟื้นฟูและหนีไปหรอก''

''ไม่จำเป็นหรอกครับ ยัยนี่นะ ไม่เคยดื่มเลือดของมนุษย์เลยแม้แต่น้อย...''

เข้าใจแล้วว่าทำไมโรรี่ถึงได้จู่ๆก็อ่อนแอ อาการกระวนกระวายแบบนี้ผมรู้จักดี มันคืออาการหิวยังไงละ ช่วงเวลาที่อยู่ในคุกเกือบ 3 เดือน ความหิวโหยเลือดมันเป็นเช่นไร ผมรู้จักมันดี ความเจ็บปวดของเธอตอนนี้มันคืออะไรกันนะ ผมรู้สึกตัวได้จากการสัมผัสร่างกายของเธอว่า ตลอดที่เธอมีชีวิต เธอไม่เคยดื่มเลือดเลย เธอทนไปได้ยังไงกันนะ ? ความหิวของแวมไพร์น่ะ มันยิ่งกว่าคนอดน้ำจนแห้งตายซะอีกนะ เรื่องแบบนี้บ้าไปแล้วรึไง

''ปะ..ปล่อยฉันนะ !! ฉันไม่อยากแพ้... ไม่อยากแพ้ !!!''

ผมเห็นเธอร้องไห้ออกมาอย่างสึอึกสะอื้น ทำเอาลืมสีหน้าเย็นชาที่เจอกันตอนแรกไม่ติดเลย เธอก็ไม่ต่างจากผู้หญิงอ่อนแอธรรมดานั่นแหละ แวมไพร์ที่ไม่ได้ดูดเลือดน่ะ

''เอาล่ะ เจ้าหนุ่ม จะบอกอะไรให้นะ ยัยโรรี่ตอนอยู่ในคุกได้รับการทรมานมากกว่านายอีกนะ ก็แค่อยากจะบอกว่า ยัยนี่ปากแข็งใช่ย่อยเลยนะ ข้าคิดว่ายัยนี่คงไม่บอกในสิ่งที่เจ้าอยากรู้หรอกนะ''

รากูเอลสลายดาบของตนเองให้อยู่ในสภาพปกติ.. ตอนนี้เขาเหมือนคนทั่วไป

''จะบอกให้ผมปล่อยยัยนี่ไปหรอครับ ?''

''ก็ไม่อยากจะพูดแบบนี้นะ แต่ยัยนี่นะ เป็นพี่สาวของเฮลไซท์เลยนะ''

''ว่าไงนะ !?''

อีกหนึ่งของความตกใจ ไม่น่าเชื่อว่าร่างกายเด็กๆแบบเธอจะเป็นพี่สาวของเฮลไซท์ มันคืออะไรกันแน่นะ เหตุการณ์แบบนี้ ทำไมเธอถึงเป็นแวมไพร์ ทำไมเฮลไซท์ถึงได้ครองนรก ทำไมโรรี่ถึงได้อยากฆ่าเฮลไซท์ พวกแกเป็นพี่น้องกันงั้นเหรอ กล้าฆ่าน้องตัวเองได้ลงคอเหรอ...

ไม่แปลกที่ผมจะโกรธ.. ถ้าเป็นไปได้ตอนนี้ก็อยากจะลูบหัวน้องสาวของตัวเองซักครั้ง แต่วันนั้นมันไม่มีทางมาถึง แต่กลับคนที่ยังมีน้องสาว เธอกลับบอกจะฆ่าเนี่ยนะ... มันน่าโมโหซะจริง

''โรรี่ !!''

วินาทีนั้น ผมจิกหัวของเธอขึ้นมา พร้อมทุ่มลงสุดแรงไปกระแทกกับพื้นจนเป็นรอยร้าวขนาดใหญ่ หน้าของเธอกระแทกกับพื้นในห้องจนพังทลายพร้อมกับเลือดไปทั้งหน้า เหมือนคนเอาหน้าไปจุ่มกับเลือดดีๆนั่นแหละ และฟันของเธอ หลุดออกมาหลายซี่จนกลายเป็นเด็กฟันหลอไปซะแล้ว ถึงจะรู้อยู่แก่ใจก็เถอะ ว่าเธอจะต้องฟื้นฟูกลับมาเป็นเหมือนเก่าก็ตามที

''ใจเย็นก่อนเจ้าหนุ่ม จู่ๆก็โมโห เป็นอะไรของเจ้ากัน ที่สำคัญตอนนี้ ต้องเลือกแล้วว่าจะปล่อยยัยนี่ไปหรือไม่ พวกเราคงไม่ลืมสัญญาข้อที่สองกันหรอกนะ ?''

วินาทีนั้นรากูเอลเตือนสติผมได้... พึ่งจะมารู้ตัวว่าตัวเองอารมณ์หลุดเป็นคนละคนก็คราวนี้แหละ

''อ่ะ... อ่า.. อืม ขอโทษนะรากูเอล ผมใจร้อนไปหน่อย ผมคิดว่าควรปล่อยยัยนี่ไปก่อน เราไม่มีเวลามากขนาดนั้น ถ้าเฮลไซท์สร้างลูกแก้วดำเสร็จเมื่อไหร่ มันจะมาตามล่าผมที่โลกมนุษย์แน่ แล้วก็ไอร่า เป็นไปได้ว่าเฮลไซท์ต้องไม่ปล่อยให้ลูกน้องตัวเองอยู่ในกำมือศัตรูแน่''

ในกรณีเลวร้ายที่สุด ยังมีโอกาสที่ไอร่าจะทรยศเราเพื่อกลับไปหาเฮลไซท์

_________________________________________________

สุดท้ายแล้วทั้งผมและรากูเอล ก็ปล่อยตัวโรรี่ทิ้งเอาไว้ที่ห้องแห่งนั้นจนได้ และพวกเราทั้งสองก็ออกจากบ้านหลังนั้นมา ไม่น่าเชื่อว่าบ้านหลังนี้จะอยู่ใกล้ๆกันกับในระแวกโรงเรียน เวลานี้มันก็มืดจนเห็นดาวเต็มท้องฟ้าเลยสิ แสงจันทร์เองก็ไม่มีซะด้วย

เมื่อผมกำลังจะกลับบ้านเพราะความเหนื่อยล้า

''เจ้าหนุ่ม คิดจะทำอะไรต่อไปรึ''

รากูเอลเดินออกมายังหน้าบ้าน จากนั้นก็ยืดเส้นยืดสายด้วยการยื่นแขนทั้งสองอยู่เหนือศีรษะ

''แน่นอนครับ เราจะไปถล่มนรกกัน แต่ตอนนี้ถ้าพวกเราสองคนกระโจนไปในถิ่นศัตรู ก็เหมือนมดตัวหนึ่ง เพราะงั้นผมจะหาพวกมามากกว่านี้ครับ...''

ส่วนผมเองก็ปัดฟุ่นอยู่หลายครั้งทีเดียว จะว่าไปผมเองก็ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าตั้งแต่อยู่ในคุกเลย เหม็นสุดๆเลยสิ พรุ้งนี้จัดการเรื่องเสื้อผ้าหน่อยแล้วกัน

''อ้อ เหรอ จะไปถล่มนรกนี่เอง ว่าแต่พวกที่เจ้าจะเอามาเป็นมิตร อย่าบอกนะว่าคิดจะลากพวกทวยเทพอย่างพวกข้าไปถล่มนรกน่ะ ?''

''นั่นสินะครับ ก็ตามนั้นแหละ''

''ฮ่ะๆ.. มนุษย์อย่างเจ้ามาถึงขนาดนี้ได้ ต้องขอยอมรับจากใจจริงเลย แต่ว่า เทพแต่ละตนไม่เหมือนกับข้าหรอกนะ ถ้าคิดจะชวนไอ้พวกบ้านั่นมาเป็นพวกได้ เจ้ามันก็ยิ่งกว่าพระเจ้าแล้ว''

รากูเอลชมผมด้วยท่าทีแบบหลุดหัวเราะ ที่น่าแปลกใจคือความอยากรู้ของผม ทำเอาอยากเห็นหน้าเทพที่เหลืออีก 6 ตนไวๆซะจริง

''ฮ่ะๆ นั่นสินะครับ ว่าแต่ กลับมาจากนรกยังไม่ถึง 24 ชั่วโมงเลย เอาเวลาไหนไปตัดหนวดเคราและย้อมผมซะหล่อเลยล่ะครับ ?''

''ความลับเฟ้ยย เจ้าหนุ่ม... ว่าแต่ พรุ้งนี้คิดจะไปฆ่าใครอีกล่ะ บอกหน่อยสิ ข้าอยากรู้ ''

รากูเอลมองหน้าผมด้วยสีหน้าจริงจังหน่อยๆ

ผมจึงตอบกลับไป...

''ที่จริงวันนี้ผมคิดจะไปฆ่าผู้หญิงร่วมห้องเรียนอีกคนน่ะครับ น่าเสียดายที่เจอโรรี่ซะก่อน เล่นเอาผมเหนื่อยเลยล่ะครับ พรุ้งนี้ก็ว่าจะไปเดทกับไอร่าซะหน่อย วันถัดมาค่อยไปไล่ฆ่าคนที่เหลือ''

ด้วยประโยคที่ผมพูดไป ทำเอารากูเอลตาค้างไป 2 วินาทีเลยทีเดียว

''.... คนที่ต้องการความตายอย่างเจ้า ต้องการอะไรจากการเดทกัน... รึว่าสนใจในความรักรึ ?''

รากูเอลทำหน้าสงสัยแบบงงๆกับผม...

''ไม่เอาน่ารากูเอล การที่ทำให้ตัวหมากสำคัญมาหลงรักหัวปักหัวปำมันต้องมีเหตุผลด้วยหรือครับ ?''

ผมยิ้มออกมา...

ใช่... ถึงเวลาหมดประโยชน์ ผมจะเขี่ยไอร่าทิ้งเหมือนเศษขยะโทรมๆไปเลย คุณเองก็เป็นหนึ่งในนั้นนะครับ รากูเอล ไม่สิ ไม่ใช่แค่คุณหรอก ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับผมเมื่อไหร่ จะเขี่ยทิ้งใส่ชยะรวมๆกันแล้วเอาไปทิ้งซะ มันก็แค่นั้นแหละ

ใช่รึเปล่าล่ะ ไอร่าที่รัก