3Kill ฆ่า ฆ่า ฆ่า

9.8

เขียนโดย ชิโร่

วันที่ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.04 น.

26 ตอน

32 วิจารณ์

31.78K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2558 22.57 น. โดย เจ้าของนิยาย

11) ตอนที่ 11 แวมไพร์คนแรก

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

CR.SHL

''เธอ... เป็นใคร ?''

ผมถามกลับไปแบบนั้น ถึงภายในใจจะรู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นใครกันแน่ เห็นเขี้ยวของเธอก็รู้แล้วว่าเธอคือแวมไพร์คนแรกของเฮลไซท์แน่นอน เรื่องนี้ที่ไม่ผิด เพราะก่อนหน้านี้ตอนที่ไอร่าคุยกับแมมม่อนที่หน้าประตูปราสาทนรกในวันที่ผมไปนรกครั้งแรก ผมก็ได้ยินเรื่องนี้ด้วย

''ฉันชื่อว่าโรรี่''

เมื่อผมกวาดสายตอมองไปข้างๆเธอ.. ก็ต้องพบว่าบนกำแพงหน้าบ้านของลินดาที่เธอนั้งอยู่ มันมีแอปเปิ้ลเขียววางอยู่ 1 ลูก ไม่นานเธอก็ใช้มือซ้ายหยิบแอปเปิ้ลลูกนั้นมากัดเบาๆ

''กร๊อบบบ... ~''

แอปเปิ้ล ?

เธอเคี้ยวไปอย่างช้าๆจนเลอะปากในบริเวณแก้มน้อยๆทั้งสองเต็มไปหมด...

ทำให้ผมหวนคิดอีกครั้งว่าเธอเหมือนเด็กจริงๆ

''แล้ว.. คุณโรรี่ มีธุระอะไรกับผมงั้นเหรอครับ ?''

''อืมม.. อืมม ''

เธอพึมพำออกมาหน่อยๆ

ทำให้ผมสับสนซะจริงว่าคุณเธอต้องการอะไรจากผมกันแน่ ตอนนี้ผมก็ทำได้แค่เพียงจ้องมองเธอกินแอปเปิ้ลอยู่เท่านั้น บางทีผมเองก็สงสัย ทำไมร่างกายมันบ่งบอกว่า อย่าขยับไปจากตรงนี้ ?

เป็นเวลากว่าหลายนาที.. พวกเราไม่ได้พูดกันเลย และในที่สุดเมื่อเธอกินแอปเปิ้ลเสร็จแล้ว ก็เลียนิ้วโป้งและนิ้วชี้ของตนเองเพื่อทำความสะอาด จากนั้นก็กระโดดลงมาจากกำแพงบ้าน เพื่อย่างฝีก้าวเดินมาหาผมเบาๆด้วยสีหน้าเย็นชา...

''หือ !?''

เพียงผมกระพริบตาไปครั้งเดียว เธอก็มาอยู่ด้านหลังของผมเสียแล้ว และเธอกำลังใช้มือขวาน้อยๆของเธอมาควักหัวใจของผมจากทางด้านหลัง ทำเอารู้เลยว่าเธอก็รู้จุดอ่อนของแวมไพร์ด้วยกันเอง ช่วงเวลานั้นยังดีที่ผมรู้ตัวทัน รีบขยับร่างกายออกมาจากบริเวณนั้นทันที แต่ทันทีที่ผมย่างฝีก้าวออกไปไม่กี่ก้าว วินาทีนั้นเธอก็ใช้หน้าแข้งน้อยๆของเธอ กระโดดเตะเข้ากลางหลังของผมอย่างรุนแรง

หลังของผมโค้งงอพร้อมน้ำลายของความจุก... แรงเตะแบบนี้.. ความแรงเท่ากับเฮลไซท์ไม่มีผิด..

ผมกระเด็นออกจากบ้านของลินดาทันที.. พุ่งอย่างรุนแรงไปชนกับกำแพงบ้านที่อยู่ตรงกันข้ามกับบ้านหลังนี้... กำแพงปูนถึงกับแหลกระเอียดไปด้วยฝุ่นควันและเศษซาก... แต่ผมก็พยายามที่จะลุกขึ้นเพื่อหนี เพราะมันรู้สึกได้ว่า ผมไม่สามารถที่จะสู้เธอได้เลย

ด้วยเหตุนั้น ขณะที่ผมถูกถีบจนกระเด็นไปชนกำแพงจนแตกระเอียด จมกองเศษหินเศษปูน ทำให้ผมลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ใช้แรงฝีเท้ากระโดดหนีขึ้นไปบนหลังคาบ้าน จากนั้นก็กระโดดไปยังหลังคาของอีกบ้านหลังหนึ่ง ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆเพื่อหนีจากเธอ

แต่ไม่ทันที่ผมจะหนีไปได้ไกลซักเท่าไหร่ เธอก็ตามมาติดๆ

ที่น่าแปลกใจกว่านั้นคือเธอไม่ได้กระโดดขึ้นหลังคามาเพื่อตามฆ่าผม... แต่เธอกลับมีปีกของแวมไพร์... ที่มีลักษณะเหมือนค้างคาวยักษ์ที่เป็นสีดำสนิท มันวาวเหมือนใช้อะไรขัดรองเท้าสักอย่าง

เธอบินอย่างรวดเร็วเหนือน่านฟ้า และใช้มือขวาพุ่งจู่โจมอย่างรุนแรงและกระทันหัน เพื่อควักหัวใจของผมจากทางด้านหลัง

วินาทีนั้นผมจึงใช้ความสามารถที่มีอยู่ตอนนี้ ซึ่งก็คือดาบของไอร่า ก่อนหน้านี้ตอนผมจูบกับเธอที่ดาดฟ้าตอนกลับมายังโลกมนุษย์ ผมได้ใช้เขี้ยวน้อยๆกัดไปที่ริมฝีปากของเธอเบาๆเพื่อเอาเลือดมา และความสามารถของผมก็คือการลอกเลียนแบบจากคนที่เคยดูดเลือด เหมือนกับตอนที่ผมสู้กับแมมม่อนตัวต่อตัว...

ขณะที่เธอบินถลาลงมาเพื่อควักหัวใจขั้นประชันชิด ผมจึงควักดาบออกมาจากฝ่ามือซ้าย พร้อมเหวี่ยงดาบสะบัดออกไปทางด้านหลังเพื่อสวนกลับระยะประชิด.... ทำให้ดาบอันแหลมคมของผม ตัดไปที่แขนขวาของโรรี่จนขาดไปบางส่วน เลือดมันพุ่งกระเด็นออกมาจนติดไปที่แก้มของผม แถมยังกระเซ็นออกไปจนที่พื้นหลังคาบ้านที่ผมยืนอยู่อีกด้วย

ผมจึง เลียเลือดที่แก้มเบาๆ...

แต่ว่า...

อย่างที่รู้กันว่าเธอคือแวมไพร์ แถมยังเป็นรุ่นแรกของเฮลไซท์อีกต่างหาก... แน่นอนว่าการฟื้นฟูมันคนละระดับกันเลย เพียงไม่ถึงวินาทีที่ผมใช้ดาบของไอร่าตัดแขนของเธอไป เธอกลับฟื้นฟูงอกออกมาได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แขนมันงอกออกมาเหมือนหางจิ้งจก

ในระยะประชิดนี้.. ผมไม่สามารถออกการโจมตีอีกครั้งได้เลย

เพราะเธอ ใช้ฝ่ามือซ้าย ตัดแขนขวาของผมออกไปอย่างหน้าตาเฉย ดาบของไอร่าถึงกับหล่นลงไป..

จากนั้น...

ทำให้ผม...

ถูกเธอ

ควักหัวใจออกไปจากร่างกาย

ผมพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดออกจากมือขวาของเธอที่กำลังกุมหัวใจสดๆ

''เจ็บ !''

ใช่... มันเจ็บมาก ถึงจะเป็นอมตะ แต่ความเจ็บนี้คือของจริง

!!! ปัดโถ่เว้ยย ! ยัยนี่มันต้องการอะไรกันแน่

ชวนโมโหซะจริง หล่อนต้องอะไรกันกับผมกันแน่นะ มาไล่ฆ่ากันแบบนี้ หรือว่าจะจับตัวไปให้เฮลไซท์ ถ้าเป็นอย่างงั้นละก็ทุกอย่างจบแน่.. ใครมันจะไปยอมกัน

ในที่สุดก็ไม่สามารถขัดขืนได้.. เธอกระชากหัวใจของผมออกมาจากร่างกาย ทำให้ผมล้มลงโดยไร้การต่อต้าน หลังจากนั้นก็ถูกเธอใช้มือซ้ายเปล่าๆกระชากหัวสดๆของผมออกมา

ตาของผมถึงกับค้างเมื่อถูกดึงหัวใจออกไป... ตามมาด้วยฝ่ามือขวาของเธอ เหวี่ยงสะบัดเหมือนมีีดเล่มหนึ่ง ตัดหัวของผมออกไปจากร่างกายในวินาทีนั้น

ทุกอย่างวูบดับไปทันที....

ผมนอน... จมกองเลือด

''น่าเบื่อจังนะ อ่อนแอขนาดนี้ นี่น่ะเหรอคนที่ทำให้เฮลไซท์ร้องไห้... ?''

_____________________________________________________________

ทำไมกันนะ.. เธอแข็งแกร่งจริงๆ

เมื่อการต่อสู้ของผมจบลงภายในไม่ถึงนาที ทุกอย่างก็เงียบลงเพราะผมถูกกระชากหัวขาด ถึงแม้ผมจะตาย แต่ผมก็ยังมีความรู้สึก แต่ว่า ท่ามกลางความรู้สึกเหล่านี้ผมมองเห็นได้แต่สีดำเพราะหัวมันถูกตัดออกไป...

ตื่นมาอีกทีก็ต้องพบว่าตัวเองอยู่ในห้องปริศนา นั้งด้วยเก้าอี้สีน้ำตาลหนึ่งตัว ถูกมัดแขน มัดขาไว้กับเก้าอี้ตัวนั้น บอกตรงๆว่าผมไม่สามารถหาสาเหตุได้เลยว่า ทำไมตัวเองเหมือนไม่มีแรง

มองไปรอบๆห้องก็พบว่าในห้องมันโล่งมาก เป็นเหมือนปูน.. ไม่สิ เป็นเหมือนห้องที่ยังไม่ได้ทาสี ลักษณะคือสีเหลี่ยมแคบๆ... ไม่มีอะไรเลยนอกจากไฟดวงเล็กๆสีขาวบนเพดาน ข้างหน้าผมมีประตูทางออกสีน้ำตาล 1 บานเท่านั้น

ทันทีที่ผมพยายามขยับร่างกาย โรรี่ก็เดินเข้ามาจากทางหน้าประตู...

เธอยังคงใส่เสื้อกล้ามตัวเดียวเช่นเคย ส่วนท่อนล่างของเธอคือกางเกงในสีฟ้าลายขาวตัวเดียว..

''ตื่นแล้วเหรอ แอล... ?''

เธอถามผมด้วยน้ำเสียงเย็นชา.. เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

''จับผมมาเนี่ย... ต้องการอะไรกันครับ ?''

ผมกล่าวถามออกไป พรางยิ้มเล็กๆเหมือนมีแผน

''ตัดสินใจแล้ว.. มาทำลูกกับฉันซะ''

''ตลกร้ายจริงๆ.. แต่ยังไงก็ขอปฏิเสธไว้ก่อนล่ะครับ''

ทันทีที่ได้ยินเรื่องแบบนั้น เล่นเอาซะผมเกือบหลุดหัวเราะไปเลย...

''แต่ว่าฉันตัดสินใจแล้วนิ''

โรรี่พูดเหมือนกับเฮลไซท์เลยนะ พวกเธอสองคนชอบเอาแต่ใจ มันก็แค่เด็กน้อย...

''เอาแต่ใจซะจริงนะ แต่ว่า จะดีเหรอ... ขืนทำอะไรผมละก็ เฮลไซท์ไม่ปล่อยเธอไว้แน่ เพราะดูจากการกระทำแล้ว เธอน่าจะไม่น่าจะเป็นมิตรกับเฮลไซท์ซะเท่าไหร่เลย''

''ทำไมถึงคิดว่าฉันไม่ได้เป็นมิตรกับเฮลไซท์ละ ?''

''งั้นถ้าผมเป็นเฮลไซท์ล่ะก็ ผมจะสั่งให้เธอจับตัวผมและกลับไปนรก.. แต่การที่คุณมาขังผมไว้ในห้องแบบนี้ นั่นแปลว่าคุณมันเป็นคนละพวกกับเฮลไซท์ ผมไม่รู้ว่าแวมไพร์รุ่นแรกอย่างคุณไปเจออะไรมา มีเรื่องอะไรกับเฮลไซท์รึเปล่า แต่ว่าคุณคงแยกกันอยู่กับเฮลไซท์หรือไม่ก็เป็นศัตรู .. ผมพูดผิดหรือเปล่าครับ ?''

เธอเงียบ....

จากนั้นก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเย็นชา

''เก่งจริงๆเลยนะ เป็นนักสืบงั้นเหรอ ชักจะชอบนายขึ้นมาแล้วจริงๆนะ''

''งั้นขอถามเหตุผลที่ต้องการมีลูกกับผมก่อนได้รึเปล่าครับ ?''

''ได้สิ... เพียงแต่ ฉันอยากให้นายรู้ไว้ก่อนว่าฉันไม่ใช่ศัตรูของนาย''

เธอกล่าวแบบนั้นออกมา

''งั้นบอกเหตุผลได้แล้วล่ะครับ ผมไม่ชอบเสียเวลาไปแบบสูญเปล่า..''

''ได้... ที่ฉันจะทำก็คือการผลิตทายาทขั้นสุดยอด ที่สามารถฆ่าเฮลไซท์ได้''

ทันทีที่โรรี่พูดแบบนั้น นั่นทำให้ความอยากรู้ของผมถูกกระตุ้นแบบไม่รู้ตัว

เธอเงียบ....

ผมจึง...

''พูดต่อเรื่อยๆเลยครับ ผมฟังและเข้าใจอยู่เสมอ'''

''พวกเราต่างโดนเฮลไซท์ผูกมัดร่างกายและจิตวิญญาณไว้อยู่ จะสรุปง่ายๆว่าเฮลไซท์เพียงเอ่ยปากให้เราตาย พวกเราก็ต้องตาย หรือจะพูดในอีกแง่มุมคือพวกเราเหมือนมีโซ่คล้องคอเอาไว้อยู่ตลอดเวลา เหมือนทาสชนิดหนึ่ง ถึงจะมีความอมตะที่แสนวิเศษ แต่ก็ถูกเฮลไซท์อยู่เหนือสิ่งนั้น''

''แต่หากพวกเรา สร้างทายาทขึ้นมา จะเกิดอะไรขึ้นล่ะ ? นายตอบฉันได้รึเปล่า ?''

เธอถามกลับผมมา... จากนั้นก็เดินเข้าใกล้ๆ พร้อมเอามือขวาจับไปที่คางของผมเบาๆเหมือนเป็นการยั่วยวนแบบเด็กๆ

''พันธสัญญากับเฮลไซท์ จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับลูกของพวกเรา สรุปคือ เฮลไซท์ต่อให้แกร่งมาจากไหนก็ไม่สามารถฆ่าลูกของเราได้ แถมลูกของเรายังเป็นอมตะ หรือจะสรุปง่ายๆกว่านี้ ว่าความเป็นอมตะของลูกเราจะสามารถฆ่าเฮลไซท์ซักวันหนึ่งได้... อย่างงี้หรือเปล่าครับ ?''

ผมเดาคำถามเมื่อครู่ พร้อมตอบตามความคิดของตัวเอง

''ฮืมมม... นายมันฉลาดจริงๆด้วยสินะ ไม่แปลกใจเลยที่แหกนรกออกมาได้ ฉันใช้เวลาถึง 50 ปีเชียวนะ แต่นายกลับใช้เวลาเพียงไม่กี่เดือน''

''เรื่องนั้นก็ขอบคุณครับ แต่ว่าผมไม่ร่วมมือกับคุณหรอกครับ''

ทันทีผมพูดแบบนี้ออกไป เธอก็จ้องมองตาผมระยะประชิด จนหน้าของพวกเราแถบจะติดกัน

''บอกเหตุผลได้หรือเปล่า เจ้ารุ่นน้อง ?''

ท่ามกลางสีหน้าเย็นชา เธอเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา

''หากเฮลไซท์ตาย.. ผมก็จะกลายเป็นคนเร่ร่อนที่มีชีวิตอันนิรันดิ์สิครับ ผมน่ะต้องการความตาย ไม่ได้ต้องการให้เฮลไซท์ตายเลยแม้แต่น้อย''

''อย่างนี้นี่เอง ความปราถนาของนายคือความตายสินะ''

''ใช่แล้วครับ นั่นคือสิ่งที่ผมปราถนา แต่ว่า คุณยังไม่ได้ตอบคำถามผมในตอนแรกเลย''

ผมยิ้มออกมาอย่างน่าสยดสยอง... ทำให้เธอถึงกับสั่นคลอน

คงจะแปลกสินะ ที่คุยกันอยู่ดีๆผมถึงได้ยิ้มออกมา.. เธอคิดเหรอว่าการผูกมัดผมแค่นี้จะทำให้ผมหนีออกจากเธอไม่ได้ ปีศาจโง่ๆอย่างพวกแกมันอ่อนหัดแบบนี้ไงล่ะ ซักวันไม่ว่าจะเป็นหน้าๆไหน ก็ต้องถูกผมเหยียบจมดินอยู่ดี

'' อะไรของนาย ''

เธอกระวนกระวายหน่อยเมื่อได้มองใบหน้าอันยิ้มแย้มของผม

''งั้นขอถามนะครับ จับผมมาได้กี่นาทีแล้วครับ''

เธอเงียบลง... ทำหน้างงๆเกี่ยวกับคำถามของผม

''59 นาทีน่ะ... มีอะไรงั้นเหรอ ถึงได้อยากรู้เวลา ?''

''ฮ่ะ เวลานี้เป็นเลขสวยจริงๆนะครับ งั้นขอถามอะไรอีกซักข้อนะครับ''

ผมยังคงยิงคำถามไปพร้อมกับรอยยิ้ม

''อะไรล่ะ ?''

''ข้างหลังของคนเรา มักจะมีสิ่งที่ไม่คาดฝันเสมอ คนที่ไม่รู้ตัวคนๆนั้นเป็นใครกันครับ ?''

คำถามที่พวกปีศาจอย่างเธอจะไม่มีวันเข้าใจยังไงล่ะ ยัยโง่ !

''แอล... นายพูดเรื่องอะไร ? นายถูกจับไว้แบบนี้ อย่าหวังเลยว่าจะมีคนมาช่วย''

ดูเหมือนว่าโรรี่จะพอเข้าใจอะไรอยู่บ้าง แต่เธอน่ะมันไม่รู้อะไรเลย

ใช่.. เพราะไม่รู้ ถึงได้กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น นั่นคือความรู้สึกของมนุษย์

ผมเห็นมานักต่อนักแล้ว มนุษย์จะใฝ่หาสิ่งที่ไม่รู้อยู่เสมอ ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ตอนไหน

และเพราะความไม่รู้ และเพราะว่าหาคำตอบไม่ได้ เหล่าผู้คนถึงได้กลัวคำถามไงล่ะ

''งั้น รากูเอลที่อยู่หลังประตู เข้ามาในห้องเพื่อสั่งสอนยัยรุ่นพี่หน้าโง่ทีนะครับ ^^''

ปั๊งงงงง !!!!!!!!!!!!

พริบตาที่ประตูในห้องพังลง... รากูเอลได้กลับมาเพื่อรับใช้ผมตามสัญญา โดยการกลับมาในครั้งนี้ของเขา คือการเอาหนวดเคราบนใบหน้าออกทั้งหมด ผมเองยังแปลกใจเลย เขากลายเป็นทวยเทพหนุ่มหล่อไปซะแล้ว แถมยังย้อมผมสีทองอีกต่างหาก

และรากูเอล.. ถือดาบเรืองแสงสีฟ้าอยู่ที่มือขวา เป็นดาบที่ยาวถึง 4 เมตร ผมออร่าสายฟ้าน้ำเงินรอบๆดาบ ช็อตไปมาจนน่าสะพรึง นั่นคงเป็นอาวุธของเขาไม่ผิดแน่

วินาทีที่รากูเอลบุกเข้ามาในห้อง โรรี่ถึงกับทำตาค้างไปเลย

''อ้อ ขออีกซักคำถามนะครับ คุณจะสู้กับรากูเอลไหวหรือครับ

รุ่นพี่... ^^