3Kill ฆ่า ฆ่า ฆ่า

 
          แสงตะวันยังคงคล้อยลงมาเรื่อยไป สาดส่องไปด้วยแสงสีส้มของความมืด เวลาเย็นของราวๆ 6 โมง ในตึกชั้นที่ 3 ของโรงเรียนแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มผู้มีผมสีดำสนิทกำลังนั้งอยู่บริเวรหน้าต่าง คอยรับลมโชยที่แสนจะเย็นฉาบ.. ผ้าม่านตรงหน้าต่างกำลังพริ้วไหวมาโดนบริเวณใบหน้า 


 
 
ทำให้ผมหลับตาอยู่บ่อยครั้ง
 
          เสียงอีกาหลายตัวกำลังโบยบินขึ้นสู่ดาดฟ้า.. พร้อมขนสีดำสนิทของมันปลดปริวผ่านเข้ามาภายในห้อง พวกมันร้องไปด้วยเสียงที่น่าสยดสยองสำหรับใครหลายๆคนที่ได้ยิน ทางผมก็เช่นกัน
 
         ผม.. นั่งอยู่ภายในห้องคนเดียว ในขณะที่วันนี้เพื่อนๆร่วมชั้นได้กลับบ้านกันตั้งแต่บ่าย 2 แล้ว ซึ่งเพราะเป็นวันสอบ
 
แต่แล้วความสงบสุขของผมที่ได้รับลมโชยที่ริมหน้าต่างก็ได้จบลง..
 
     ''เฮ้ย !! ไอ้แอล ยังไม่กลับอีกเหรอ วะ !?''
 
          ชายหนุ่มผู้มีนามว่า ''จอร์จ'' กับเพื่อนสหายอีก 4 คน พวกมันทั้งหมดนี้ยังคงสวมชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียน .. หากมองจากรอยยิ้มของพวกมันทั้ง 5 คน มันบ่งบอกเลยว่าเหมือนพวกนักเลงที่พยายามมาหาเรื่อง อา... วันนี้ผมคงจะเจ็บตัวอีกแล้วสินะ
 
     ''มีอะไรงั้นเหรอ ?''



ผมกล่าวถามไปด้วยสีหน้าเย็นชา.. พยายามหลีกเลี่ยงคำพูดที่มีผลกระทบ
 
     ''หา !? มีอะไร ? บ่นอะไรของเอ็ง''
จอร์จ... หน้าตาของมันก็เหมือนพวกกุ๊ยทั่วไปนั่นแหละ ตอนนี้มันเดินมาจับคอเสื้อของผม และกระชากขึ้นมาราวกับหาเรื่อง
 
     ''จะว่าไปวันนี้เป็นเวรของนายด้วยนิ ไม่ทำจะโดนอาจารย์ด่าเอานะ.. ''
ผมพูดออกไปแบบเรียบๆ
 
     ''อารายยย !? จะทำก็ทำไปคนเดียวดิว่ะ ! ''
 
ตอนนี้มันยังคงจับคอเสื้อของผม ไม่นานผมก็พูดขึ้นมา
 
     ''เข้าใจแล้ว ผมทำคนเดียวก็ได้ พวกนายกลับบ้านไปเถอะ''
 
          ผมบอกแบบนั้นไป จากนั้นมันก็ปล่อยคอเสื้อของผม.. จากนั้นผมจึงเดินไปหยิบไม้กวาดตรงมุมห้องเพื่อที่จะเริ่มทำความสะอาด แต่ว่านะ... ขณะที่ผมกำลังใช้มือขวาไปหยิบไม้กวาดนั้น มันก็เดินมาอย่างรวดเร็ว และกระชากมือขวาของผมขึ้นมาด้วยความโมโห
 
     ''แกมันกวนโมโหซะจริงว่ะ ! แอล''
 
     ''ผมบอกว่าผมจะทำเอง.. เพราะงั้นพวกนายไม่ต้องลำบากหรอกนะ''
 
          ผมไม่รู้จริงๆว่าควรจะพูดอะไรกับพวกมัน ต่อให้พูดประโยคอื่น ''ผลลัพธ์'' มันก็เหมือนเดิม ไม่น่าแปลกใจเลย เมื่อผมพูดประโยคแบบนั้นออกไป ก็โดนพวกมันวิ่งเข้ามารุมซ้อมอย่างโหดเหี้ยม เริ่มด้วยจอร์จต่อยไปที่เบ้าหน้าของผมอย่างสุดแรง ทำให้จมูกของผมเลือดไหลออกมาทันใด.. ร่างกายของผมล้มลงไปนั่งกับพื้น...
 
          ผมพยายามที่จะลุกขึ้นและหนีแล้ว แต่คงไม่ทัน เพราะตอนที่ผมกำลังจะลุกขึ้นวิ่งหนี มันใช้เท้าขวา ถีบหน้าผมอย่างรุนแรงจนล้มลงไปนอนกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
 
          หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีต่อมา พวกมันก็ใช้เท้าอันโสโครก กระทืบผมแบบรัวๆ ผมถูกเท้าเหล่านั้นเตะไปที่ซี่โครง.. ใบหน้า.. สันหลัง... หัว... ใบหน้า.. มือ ... แขน ... ขา.. ผม.. โดนทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ เสื้อนักเรียนสีขาวของผมคงไม่ค้องพูดถึงว่ามันจะเกิดเป็นรอยอะไร เนื้อตัวของผมเต็มไปด้วยบาดแผลถลอกเต็มตัว
 
     ''ซัดมันเลยย !! ไอ้ห่าแอล !! ตูหมันไส้มานานแล้วว่ะ เก็กอยู่ได้ ไอ้สวะ!''
 
          แต่การซ้อมยังไม่จบ.. หลังจากที่พวกมันกระทืบผมได้ไม่นาน พวกมันก็หยิบไม้กวาด.. หรือแม้กระทั้งไม้ถูพื้น จับขึ้นมาฟาดไปที่หัวและหลังผมอย่างสุดแรง... มันเกินกว่าการแกล้ง ถ้าผมไม่ใช่คนที่มีร่างกายอึด อาจจะถึงตายได้เลย มันฟาด !... ฟาด !!! ฟาด!!! ฟาดเข้าไป !!!
 
          ผมนอนร้องไห้อย่างน่าสมเพช ไม่สมารถทำอะไรได้นอกจากนี้ มันไม่ใช้น้ำตาแห่งความเสียใจแต่อย่างใด มันคือความเจ็บ และทุกทรมานต่างหาก
 
แต่...
 
          อย่าหวังว่ามันจะจบแค่นี้ ผมที่โดนพวกมันกระทืบเป็นประจำนั้นรู้ดี พวกมัน หยิบถังขยะสีดำของห้องมา แล้วมาราดใส่ผมอย่างไม่เกรงใจ... น้ำอันเหม็นสาปของขยะเน่าๆ ถูกเทมาให้ผมแต่เพียงผู้เดียว ร่างกายของผมตอนนี้มีเพียงถังขยะโสโครก..
 
          และมันก็ไม่จบแค่นั้น เมื่อกระเป๋าเป้ของผมที่ใช้ไปโรงเรียนทุกวัน ถูกพวกมันหยิบขึ้นมา แล้วพวกมันก็หยิบหนังสือ หรือ สมุดต่างๆนาๆ... มาฉีกเล่นเหมือนกระดาษไร้ค่า โปรยปรายสู่พื้นห้องของโรงเรียนจนสกปรกเลอะเทอะไปหมด
 
     ''อ่ะ... จอร์จ.. พอเถอะนะ ! สงสารมัน''
 
          เก้า.. หน่งในกลุ่มของจอร์จพูดออกมา.. ก็เห็นมันอยู่หลายครั้ง ดูเหมือนว่าเจ้านี่ยังพอมีจิตสำนึกอยู่บ้าง แต่อย่ามาเห็ยใจกู.... !
 
     ''ชิส์! เออๆ พอก็ได้ แต่ว่าตูคิดเรื่องสนุกกว่านี้ออกแล้วว่ะ ตามตูมา!''
 
          ในที่สุดก็น่าจะจบลง พวกมันเริ่มทยอยเดินออกจากห้องเรียนได้ซะที ในขณะนั้นผมที่นอนจมเศษขยะที่แสนน่าเหม็นก็ได้พยายามที่จะลุกขึ้นมา แขนและขาของผมมันอ่อนปวกเปียกไปหมด มันเจ็บและทรมานมากจนบอกเป็นคำพูดไม่ได้
 
          ผมใช้เวลากว่า 10 นาที ถึงจะลุกขึ้นนั่งได้ แต่ว่า... ในห้องก็เต็มไปด้วยน้ำขยะ และ เศษขยะ .. เศษกระดาษจากหนังสือของผม เพราะแบบนั้นจึงช่วยไม่ได้ที่ผมจะกัดฟันและลุกขึ้นยืนไปเปิดไฟในห้องเรียนเพราะว่ามันเริ่มมืดแล้ว จากนั้นจึงไปหยิบไม้กวาอีกครั้ง...
 
          ผมค่อยๆหยิบไม้กวาด และกวาดห้องไปเรื่อยๆ หลังจากกวาดเสร็จ ผมก็ต้องถูพื้นห้องให้มันดูสะอาด 
 
     ''ไอ้บ้าพวกนั้น ทำห้องสกปรกซะได้... ''
 
          ถึงจะบ่นไปแบบนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น เมื่อผมทำความสะอาดห้องเสร็จแล้ว ก็เก็บกระเป๋า , ปิดไฟในห้องเรียน ปิดประตูและเดินลงไปชั้นล่างเพื่อที่จะกลับบ้าน
 
          แต่.. พอมาฉุดนึกขึ้นได้ วันนี้เป็นเวรรดน้ำต้นไม้นี่นา.. ถึงจะไม่ใช่เวลา แต่อย่างน้อยก็ควรไปเชคความเรียบร้อยซะก่อน
 
          สวนดอกไม้มันอยู่หลังตึกเรียน ซึ่งวิชาวิทยาศาสตร์ของเหล่านักเรียนปี 2 จะมาช่วยกันปลูกที่นี่เพื่อเอาคะแนน
 
          และมันก็คงเป็นเรื่องที่แย่ เมื่อผมไปพบสวนดอกไม้หลังตึก ก็ต้องพบว่า ดอกไม้หลายชนิดที่สวยงามเหล่านั้น ถูกขยี้ด้วยฝีมือของใครบางคน.. แทบไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นฝีมือใคร.. พวกไอ้จอร์จนั่นแหละ พวกมันล่ะตัวดีเลย
 
     ''เฮ้อ.... ''
 
          การถอนหายใจเป็นเรื่องที่แย่ ใช่.... มันแย่จริงๆ ผมทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ผมเหนื่อยและท้อแท้กับชีวิตสุดๆ ผมอยากจะ ''ฆ่าตัวตาย'' นั่นคือความคิดชั่วครู่ที่เข้ามายังในสมอง แต่นั่นมันก็แค่นั้น
 
          ผมไม่สามรถย้อนเวลาเพื่อไปปกป้องสวนดอกไม้ได้ วันรุ่งขึ้นแน่นอนว่าพวกจอร์จจะต้องใส่ร้ายป้ายสีให้เป็นความผิดของผมแน่นอน แต่ตอนนี้ ผมทำได้แต่เพียงยอมรับมัน
 
     ''แป๊ะ...''
 
          ผมตกใจขึ้นมาหน่อยๆ เมื่อเลือดตรงจมูกของผมมันไหลออกมาเป็นหยดๆ จึงช่วยไม่ได้ที่ผมจะใช้แขนเสื้อข้างขวา ซึมซับมันจนเป็นรอยเลือด
 
          ไม่นานผมก็แหงนมองไปยังพระจันทร์ในยามราตรี แต่มันก็คงจะเป็นเรื่องเศร้า เมื่อเมฆมันบดบังไปซะหมด จากนั้นจึงตัดสินใจที่จะเดินกลับบ้าน
 
__________________________________________________
ระหว่างทางเดินกลับบ้าน
ณ สวนสารธารณะ
 
          สวนสารธารณะแห่งนี้มันกว้าง และอยู่ประมาณตรงกลางระหว่างโรงเรียนและบ้านของผม มันเป็นสวนสารธณะที่คนแก่ๆมักจะมาออกกำลังกายกันทุกวัน ทางเดินกลับบ้านก็เป็นถนนแบบเรียบๆ มีเสาไฟตามทางทำให้เกิดแสงสว่าง
 
          ในระหว่างทางที่ผมเดินไปด้วยความเจ็บปวดจากบาดแผล ก็ได้เจอกับลูกสุนัขตัวหนึ่งกำลังวิ่งเข้ามาเห่าผมอย่างเอาเป็นเอาตาย...
 
     ''โฮ่งๆ !!! ''
 
     ''หืม !?''
 
          ฮ่ะๆ.. ฮ่าๆ ผมหลุดหัวเราะไปหน่อยหนึ่ง สุนัขตัวนี้มันช่างทำท่าทางตลกซะจริง มันเป็นลูกหมาน้อยตาดำๆตัวสีน้ำตาล ขนก็ท่าทางจะนุ่มด้วย.. และด้วยเหตุนั้นผมจึงค่อยๆก้มลงเพื่อที่จะลูบหัวของมัน แต่มันคงน่าเสียดาย ไม่ทันที่ผมจะได้ลูบหัวของมัน... มันก็หนีไปเสียแล้ว
 
______________________________________________________
 
ณ.. บ้านของผม
 
          บ้านของผมมีลักษณะเป็นบ้านสองชั้นธรรมดา อยู่ติดกับบ้านอีกหลายหลัง ขณะที่ผมเดินเข้ามาทางประตูหน้าบ้าน ก็ค่อยๆถอดรองเท้าและเดินเข้ามา
 
          วันนี้ก็อีกเช่นเคย บ้านของผมไม่นิยมเปิดไฟในตอนกลางคืนสักเท่าไหร่ ทำให้มันมืดมาก แถมบรรยากาศยังดูหดหู่อีก
 
          หลังจากที่ผมเดินเข้ามาในบ้านเพียงไม่กี่ก้าว ''พ่อเลี้ยง'' ของผม ก็เดินเข้ามาหาผมพร้อมสีหน้าโกรธเกรี้ยว
 
     ''แอล!!!''
 
     ''คะ.. ครับ..''
ผมตอบรับด้วยน้ำเสียงของความกลัว
 
          พ่อของผมเป็นชายวัยกลางคนธรรมดา ผมหงอกไปทั้งหัว ใส่แว่นตาสีดำ เป็นพ่อเลี้ยงที่โหดเหี้ยมที่สุด ไม่สนว่าผมจะเป็นหรือตาย ได้แต่คอยหาเรื่อง ทำร้ายผมเป็นประจำ
 
          แม้แต่ตอนนี้ก็ไม่เว้น เขาเดินมาอย่างรวดเร็ว ใช้มือขวาง้างตบไปที่แก้มของผมอย่างรุนแรง นั่นทำให้ผมลิ้มลงไปนอนกับพื้นทันที.. มันแย่มากๆหลังจากการถูกซ้อมยังมาโดนพ่อเลี้ยงตัวเองตบหน้าอีก
 
     ''ไปมีเรื่องกับใครมาวะ !!! หิวข้าวแล้ว ไปทำกับข้าวมาซะ ไอ้ลูกเวรตะไล!!!''
 
     ''ครับ !''
 
          มันไม่มีทางเลือก.. พ่อผมสั่งให้ผมทำกับข้าว ส่วนเจ้าตัวก็เดินไปรอที่ห้อง .. กะจะให้ผมทำให้แล้วไปเสริฟถึงห้อง แต่เพราะมันช่วยไม่ได้ มีทางนี้เท่านั้นที่ผมจะไม่ถูกชายคนนั้นทำร้าย
 
     ด้วยเหตุนั้น ทำให้ผมหยิบผ้ากันเปื้อนตัวโปรดมาใส่ เตรียมผัดหมูให้พ่อกิน ขณะที่ผมกำลังผัดข้าวอยู่นั่นเอง ''น้องชาย'' ของผม ที่อายุได้ราวๆ 6 ขวบก็เดินเข้ามาหา พร้อมกระตุกที่ผ้ากันเปื้อนเบาๆด้วยความไร้เดียงสา
 
     ''พี่แอล... เป็นอะไรไปเหรอ.. เจ็บรึเปล่า''
 
นี่แหละ... ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่ใช่พี่น้องแท้ๆกัน แต่ผมก็รักน้องชายคนนี้ที่สุด 
 
     ''พี่ไม่เป็นไรหรอกน่า.. แค่นี้เอง เอาล่ะ ไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าวนะ เดี๋ยวพี่ผัดข้าวให้กิน''
 
          ข้าวมันเหลือน้อยนิด แถมข้าวในหม้อมันก็แข็งจะน่าคลื่นไส้ แต่ผมก็จำเป็นต้องกินมัน โชคดีเท่าไหร่แล้วที่กับข้าวมันเหลือเยอะจนทำให้อิ่มท้อง
 
          วันวานยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง.. เมื่อผมผัดข้าวให้พ่อและน้องชายกินแล้ว มึงจึงเริ่มถอดเสื้อเพื่อไปอาบน้ำ คงไม่ต้องบอกว่าร่างกายของผมเหม็นในระดับใด เพราะโดนน้ำเน่าๆจากขยะมาสาดทั่วลำตัว พอดมดูแล้วมันน่าหมันไส้จริงๆ
 
ขณะที่ผมกำลังถอดเสื้อหน้าห้องน้ำนั่นเอง... คุณแม่ก็เดินเข้ามาหาผมทันใด
 
          คุณแม่ของผมก็เหมือนผู้หญิงวัยทำงานปกติ เพียงแค่เธอยังสาวอยู่เท่านั้น ผมของเธอยาวและสีดำสนิทเหมือนกับผม แต่งตัวด้วยชุดทำงานออฟฟิต ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอพึ่งกลับมาจากการทำงานเหนื่อยๆ และดูท่าอารมณ์จะไม่ดีอีกด้วย
 
     ''เห้ยย !! แอล ข้าวมันหมดหม้อแล้วไม่ใช่รึไง !!!''
 
     ''เอ่อ.. ค .. คือว่า เดี๋ยวผมหุงให้ใหม่น่ะครับ''
 
          เมื่อแม่ออกคำสั่ง ผมไม่คิดจะขัดขืนหรอก จำใจเดินไปหุงข้าวๆทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำ แต่ไม่ทันที่ผมจะวิ่งไป แม่ผมก็ใช้มือขวา ตบหน้าของผมอย่างรุนแรงจนล้มลงไป
 
     ''มึงไปมีเรื่องกับใครมา ! ห่ะ ! ดูสิ ร่างกายมีแต่บาดแผล อยากตายรึไง ไอ้ลูกเวร''
 
     ''ผ่... ผมขอโทษ''
 
     ''แล้วดูสิ ไปทำห่าอะไรมา เหม็น.. แกนี่มันน่ารังเกียจจริงๆ''
 
          แม่แท้ๆยังเป็นแบบนี้... ชีวิตของผมมันน่าสมเพชจริงๆ ไม่นานก็ถูกแม่ใช้เท้าขวา เหยียบหน้าของผมอย่างไร้ความปราณี พร้อมขยี้มันอย่างสะใจ ผมทำได้เพียงรับรอยเท้าของผู้มีพระคุณพร้อมพูดคำว่าขอโทษนะครับคุณแม่... เท่านั้นเอง
 
     ''จะเอาไข่ดาวกับแฮม ไปทำมาซะ ไม่กินแล้วข้าวอะ กูจะอาบน้ำก่อน ส่วนมึงทีหลัง เข้าใจแล้วใช่ไหม ไอ้แอล!!''
 
เมื่อเหยียบหน้าของผมจนอิ่มใจแล้ว เธอจึงเดินเข้าไปยังห้องน้ำ ส่วนผมน่ะเหรอ...
 
นั่งพิงกับกำแพงเบาๆ
 
ในที่สุด น้ำตาแห่งความโศกที่ทั้งวันมันไม่ไหล... ก็ไหลออกมาจนได้