จับรักมัดใจยัยคุณหนูมาดนิ่ง

"ฉันเกลียดนาย!!! ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ"
แววตาฉันที่กำลังหวาดกลัวคนตรงหน้า
"ฉันรัก...เธอนะไวโอลิน"
ถึงแม้จะเป็นเสียงพึมพำจนแทบไม่ได้ยินแต่ในห้องนี้
เราอยู่ด้วยกันแต่สองคน
ฉันตกใจนิดหน่อยสำหรับคำพูดนั้น
"ฉันขอโอกาสอะ"
"ไม่!!!"
"ทำไม"
"นายทำความหวังดีของฉันพังทลายกับความไว้ใจใครมากไป
ความผิดของฉันเอง"
น้ำเสียงของฉันสั่นขึ้นเรื่อยๆฉัน
"ขอโทษ"
"เราจะไม่รู้จักกันอีก"
"แต่ฉันรักเธอนะ"
"หึ"ฉันลุกจากเตียงพร้อมกับเดินถอยหลังห่างจากเขาไป
"นายต้องเกลียดฉัน"
"ไม่มีวัน!!!"
"นายน่ะ ไม่รู้อะไรเลยสินะ"
"ฉันไม่มีวันเกลียดเธอแน่"
"ทั้งๆที่ฉันกำลังหลอกลวงนายน่ะหรอ"
"ฉันรู้ว่าเธออ่อนแออยากมีคนคอยปกป้อง เธอเสียใจ เธอ"
ปัง!!!
เสียงฉันทุบโต๊ะอย่างแรง
"ถอนคำพูดนั้นซะ!!"
"ไม่!!!"
...
...
...
วันต่อมา...
วาเลนส์เขามารับฉันตอนเช้าอีกเช่นเคย
อินเนอร์เขากลับไปแล้วหล่ะ...ช่างเถอะ
"ไวโอลิน"
"อือ"
"เธอไม่สบายหรอ"
"มีอะไรหล่ะ"
"เธอลืมไปแล้วรึไง เย็นนี้มีงานเลี้ยงของทางโรงเรียน"
"อือลืม"
"งานเริ่มตอนบ่ายเป็นต้นไปนะ"
---
---
---
เที่ยงวันนั้น...
"วาเลนส์"
"ครับ"^^
"ต่อไปนี้ช่วยดูแลอาระให้ฉันนะ"
"ฉันมะ"
"ขอร้อง"
"ว่ามาเลยครับ"
ฉันยื่นกล่องของขวัญใบใหญ่สีหวานให้เขา
"ช่วยเอาไปให้เธอหน่อย"
"อะไรหรอในนี้น่ะ"เขาว่าพลางเขย่ากล่องเบาๆแบบอยากรู้
"ฉันคิดว่ายัยนั่นคงไม่มีชุดใส่ไปงาน"
"ได้เลย"
"อ้อ~วันนี้ช่วยเป็นคู่ควงของอาระเต้นรำงานนี้ด้วย"
"มะ"
ก่อนที่เขาจะว่าอะไรต่อฉันก็รีบเดินหนีซะก่อน
เที่ยงวันนี้ฉันขอเลิกเรียนก่อนเวลาพร้อมรีบกลับไปแต่งตัว
สำหรับงานน่ะนะดีจังที่วาเลนส์เขาไม่ถามมาก
แต่ประเด็น...คืนนี้ฉันต้องขึ้นร้องเพลงอีกแล้วสิ...