จับรักมัดใจยัยคุณหนูมาดนิ่ง

วันต่อมา
...
...
เฮ้อ~วันนี้ฉันก็ต้องไปโรงเรียนอีกแล้ว
ก๊อก ก๊อก~
เสียงเคาะประตูจากทางด้านหลังจองฉัน
คงเดาได้ว่าใครมา
แอ๊ด~
ฉันเปิดประตูและได้พบกับสองหนุ่มตามเคย
กิจวัตรประจำวันของฉันก็ยังคงเหมือนเดิมฉันเดินไปโรงเรียน
กับเขาทั้งสอง...
"วันนี้เป็นอะไรน่ะ เงียบผิดปกติ"
เสียงของอินเนอร์ถามขึ้นเพราะเห็นว่า
วันนี้เงียบผิดปกติ
"ก็ไม่มีอะไรจะพูดอ่ะ" =^=
"นั้นสิ ไม่ค่อยพูดเลย"พี่คริตตินเอียงหน้าหันมา
ถามฉันพร้อมกับ
งี้~ดึงแก้มฉันแบบหมั่นไส้-0-
"งึม~ เล่นไรเนี่ย"
อินเนอร์เห็นแบบนี้ก็เปลี่ยนจากจับมือ
เป็นกอดแขนฉันพร้อมกับอ้อนอย่างกับลูกแมว
กรี๊ด~น่ารักอ่ะ
แต่ทั้งสองก็ยังคงไม่ยอมแพ้กันง่ายๆ
"นี่~พอแล้ว พอเล่นไรเนี่ย"
...
...
...
ณ โรงเรียน
หลังจากที่เรียนได้2-3คาบแล้ว
ก็ได้มีคาบว่างเข้ามา
อือ~เบื่อจังพอคาบว่างก็ไม่มีไรทำเหมือนเคย
ฉันนอนฟุบโต๊ะอยู่ได้พักหนึ่งก็รู้สึกอุ่นๆจากทาง
ด้านข้าง
อินเนอร์ที่นอนฟุบโต๊ะเหมือนฉัน
เข้ามานอนเบียดที่โต๊ะฉันแทนโต๊ะของตัวเอง
ในขณะที่ฉันพยายามขยับหนี
เขาก็ได้คว้าเอวฉันไว้อย่างรู้ทัน
"นี่นายทำไรอ่ะ ปล่อยนะ"
ตอนที่ฉันหันไปว่าเขาก็ได้เห็นใบหน้าของเขาที่
ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมกับเอาคางขึ้นมาเกยไหล่ฉัน
จนหน้าเราเกือบชนกัน
"ถ้าปล่อย เธอก็ขยับหนีสิ"
ตอนนี้เขากอดฉันอยู่ ทำอะไรไม่รู้จักอายคนอื่นบ้างเลย
จึงสิ จะอายได้ไงก็ในเมื่อคาบว่างไม่มีคนอยู่ที่ห้องเลย
นอกจากเราสองคน
"วันนี้เป็นไรอ่ะ มีไรก็บอกได้นะ"
เงียบคงเป็นคำถามที่ดีที่สุดสำหรับฉัน
"เครียดเรื่องอะไรอ่ะ"
"ไวโอลิน"
ฉันหันไปหาเขาที่ทำหน้าจริงจังสำหรับฉัน
วะว่าแต่
ตอนนี้ช่วยเอาหน้าออกไปห่างๆหน่อยได้ไหมเนี่ย
อีกนิดเดียวหน้าจะชิดกันแล้ว=///=
"ฉันอยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้ได้ไหม"
"ฉันอยากรู้เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอ"
คำพูดพวกนั้นทำให้ฉันตกใจขึ้นมาบ้าง
แต่ที่ตกใจยิ่งกว่า
"วันนี้ฉันเห็นคาบเลือดตืดอยู่เต็มชุดนอนของเธอที่
อยู่บนเตียง"
หะ หาเขาเห็น
เลือด เลือดทำไมกัน
"อึก"
ฉันสะอึกอย่างแรงทำให้เขาตกใจขึ้นเล็กน้อย
"เธอเป็นอะไรรึเปล่า"
"ฉะ ฉันกลัวน่ะ"
"ฉันกลัวเลือด"
"ฉันเองก็คิดที่อยากจะมีคนที่ฉันบอกความรู้สึกทุกอย่างได้"
"เลือดพวกนั้นมาจากไหน"
เขาถามอย่างเป็นห่วง
"ฉันช่วยเธอได้นะ"
"ฉันกลัว"
"ฉันเป็นเพื่อนที่ดีให้เธอได้นะ ไวโอลิน"
"ฉันกลัวถูกทรยศ กลัวการถูกหักหลัง"
"เธอไม่ต้องกลัวฉัน"
"เลือดคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับฉัน"
"มันคือจุดเริ่มต้นแห่งความกลัวภายใต้จิตสำนึกของฉัน"
"มันทำให้จิตใจของฉัน...สั่นเทา"
"ฉันกลัวกับการสูญเสีย กลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้น"
อึก ฉันรีบลืมตาโพลงจึงได้รู้ว่าตอนนี้เขากำลังกอดฉันอยู่
อย่างแนบแน่น
"เธอไม่เป็นไรแล้วนะ"
"ไม่ต้องคิดมาก ตราบใดที่ฉันยังอยู่ข้างๆเธอ"
"ไม่ต้องกลัว"
...
...
...
ในช่วงเวลาไม่นานทั้งสองคนก็สนิทกันมากขึ้นอย่างไม่
น่าเชื่อ...
ตอนนี้ฉันก็ได้มีเพื่อนสนิทอย่างเขาบางแล้วหล่ะ^^
เย็นวันนั้น
ณ ห้องนอนของฉัน
บนโต๊ะมีซองจดหมายฉบับหนึ่ง
ความว่า"เริ่มแผนการทุกอย่างได้"
...