จับรักมัดใจยัยคุณหนูมาดนิ่ง

วันต่อมา

...

...

เฮ้อ~วันนี้ฉันก็ต้องไปโรงเรียนอีกแล้ว

ก๊อก ก๊อก~

เสียงเคาะประตูจากทางด้านหลังจองฉัน

คงเดาได้ว่าใครมา

แอ๊ด~

ฉันเปิดประตูและได้พบกับสองหนุ่มตามเคย

กิจวัตรประจำวันของฉันก็ยังคงเหมือนเดิมฉันเดินไปโรงเรียน

กับเขาทั้งสอง...

"วันนี้เป็นอะไรน่ะ เงียบผิดปกติ"

เสียงของอินเนอร์ถามขึ้นเพราะเห็นว่า

วันนี้เงียบผิดปกติ

"ก็ไม่มีอะไรจะพูดอ่ะ" =^=

"นั้นสิ ไม่ค่อยพูดเลย"พี่คริตตินเอียงหน้าหันมา

ถามฉันพร้อมกับ

งี้~ดึงแก้มฉันแบบหมั่นไส้-0-

"งึม~ เล่นไรเนี่ย"

อินเนอร์เห็นแบบนี้ก็เปลี่ยนจากจับมือ

เป็นกอดแขนฉันพร้อมกับอ้อนอย่างกับลูกแมว

กรี๊ด~น่ารักอ่ะ

แต่ทั้งสองก็ยังคงไม่ยอมแพ้กันง่ายๆ

"นี่~พอแล้ว พอเล่นไรเนี่ย"

...

...

...

ณ โรงเรียน

หลังจากที่เรียนได้2-3คาบแล้ว

ก็ได้มีคาบว่างเข้ามา

อือ~เบื่อจังพอคาบว่างก็ไม่มีไรทำเหมือนเคย

ฉันนอนฟุบโต๊ะอยู่ได้พักหนึ่งก็รู้สึกอุ่นๆจากทาง

ด้านข้าง

อินเนอร์ที่นอนฟุบโต๊ะเหมือนฉัน

เข้ามานอนเบียดที่โต๊ะฉันแทนโต๊ะของตัวเอง

ในขณะที่ฉันพยายามขยับหนี

เขาก็ได้คว้าเอวฉันไว้อย่างรู้ทัน

"นี่นายทำไรอ่ะ ปล่อยนะ"

ตอนที่ฉันหันไปว่าเขาก็ได้เห็นใบหน้าของเขาที่

ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมกับเอาคางขึ้นมาเกยไหล่ฉัน

จนหน้าเราเกือบชนกัน

"ถ้าปล่อย เธอก็ขยับหนีสิ"

ตอนนี้เขากอดฉันอยู่ ทำอะไรไม่รู้จักอายคนอื่นบ้างเลย

จึงสิ จะอายได้ไงก็ในเมื่อคาบว่างไม่มีคนอยู่ที่ห้องเลย

นอกจากเราสองคน

"วันนี้เป็นไรอ่ะ มีไรก็บอกได้นะ"

เงียบคงเป็นคำถามที่ดีที่สุดสำหรับฉัน

"เครียดเรื่องอะไรอ่ะ"

"ไวโอลิน"

ฉันหันไปหาเขาที่ทำหน้าจริงจังสำหรับฉัน

วะว่าแต่

ตอนนี้ช่วยเอาหน้าออกไปห่างๆหน่อยได้ไหมเนี่ย

อีกนิดเดียวหน้าจะชิดกันแล้ว=///=

"ฉันอยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้ได้ไหม"

"ฉันอยากรู้เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอ"

คำพูดพวกนั้นทำให้ฉันตกใจขึ้นมาบ้าง

แต่ที่ตกใจยิ่งกว่า

"วันนี้ฉันเห็นคาบเลือดตืดอยู่เต็มชุดนอนของเธอที่

อยู่บนเตียง"

หะ หาเขาเห็น

เลือด เลือดทำไมกัน

"อึก"

ฉันสะอึกอย่างแรงทำให้เขาตกใจขึ้นเล็กน้อย

"เธอเป็นอะไรรึเปล่า"

"ฉะ ฉันกลัวน่ะ"

"ฉันกลัวเลือด"

"ฉันเองก็คิดที่อยากจะมีคนที่ฉันบอกความรู้สึกทุกอย่างได้"

"เลือดพวกนั้นมาจากไหน"

เขาถามอย่างเป็นห่วง

"ฉันช่วยเธอได้นะ"

"ฉันกลัว"

"ฉันเป็นเพื่อนที่ดีให้เธอได้นะ ไวโอลิน"

"ฉันกลัวถูกทรยศ กลัวการถูกหักหลัง"

"เธอไม่ต้องกลัวฉัน"

"เลือดคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับฉัน"

"มันคือจุดเริ่มต้นแห่งความกลัวภายใต้จิตสำนึกของฉัน"

"มันทำให้จิตใจของฉัน...สั่นเทา"

"ฉันกลัวกับการสูญเสีย กลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้น"

อึก ฉันรีบลืมตาโพลงจึงได้รู้ว่าตอนนี้เขากำลังกอดฉันอยู่

อย่างแนบแน่น

"เธอไม่เป็นไรแล้วนะ"

"ไม่ต้องคิดมาก ตราบใดที่ฉันยังอยู่ข้างๆเธอ"

"ไม่ต้องกลัว"

...

...

...

ในช่วงเวลาไม่นานทั้งสองคนก็สนิทกันมากขึ้นอย่างไม่

น่าเชื่อ...

ตอนนี้ฉันก็ได้มีเพื่อนสนิทอย่างเขาบางแล้วหล่ะ^^

เย็นวันนั้น

ณ ห้องนอนของฉัน

บนโต๊ะมีซองจดหมายฉบับหนึ่ง

ความว่า"เริ่มแผนการทุกอย่างได้"

...