พลิกร็อคหัวใจ นายหน้าหวาน

อือ~ที่นี่ที่ไหนอ่ะ เท่าที่ฉันจำได้ก่อนหน้านี้ฉันโดนไอเด็กหน้าหวาน เอ่อ...จูบ หลังจากนั้นก็ ไม่นะฉันคงไม่ได้ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าต้วเองโดนลักพาตัวมาทำมิดีมิร้ายใช่ไหมเนี่ย "ตื่นแล้วหรอนูน่า" ฉันหันไปมองตามเสียงก่อนที่หน้าของฉันจะร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ แต่ที่หน้าของฉันร้อนไม่ได้มีสาเหตุมาจากเรื่องเมื่อกลางวันอย่างเดียวหรอกนะ แต่เป็นตอนนี้ต่างหาก เดาว่าอีกไม่นานฉันคงเป็นตากุ้งยิงแน่นอน ก็สภาพของฮุนไดตอนนี้นะสิ มีแค่บ็อกเซอร์ตัวจิ๋วและผ้าพาดบ่า และตอนนี้เค้ากำลังเดินมาทางที่นอน เดี๋ยวนะ!ฉันนั่งอยู่บนที่นอนหมายความว่าเค้ากำลังเดินมาทางฉันนะสิ กลิ่นโลออนอ่อนๆบวกกับกลิ่นสบู่สดชื่นเหมือนอยู่กลางทะเล เเต่นี่ไม่ใช่เวลามาชื่นชมนะเพราะตอนนี้เขาก้าวเข้ามาถึงเตียงแล้วจัดการค่อมบนตัวฉันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว"นูน่าเป็นอะไรหรือป่าว อย่าบอกว่าโดนผมจูบจนความจำเสื่อม"ฮุนไดทำหน้าเหมือนหมาหงอย?หนอยๆไอเด็กนี่ถ้าฉันไม่เห็นแก่ความหล่อของนายละก็นะ นายได้ลงไปกองที่พื้นแล้ว อ๊ะๆหลายคนคงหวังให้ฉันถามเขาว่าที่นี่ที่ไหนเหมือนในละครใช่ไหม ตื้ดคุณคิดผิดค่ะ5555"ออกไปห่างๆก่อนที่ฉันจะอัดหน้านาย""ถ้าอัดด้วยปากล่ะก็...ผมยอมให้อัดเป็นร้อยๆรอบเลย"นายอย่ายิ้มแบบนี้ได้มั้ยแล้วจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆจากเดิมที่ใกล้อยู่แล้วก็ยิ่งใกล้เข้าไปใหญ่ทำไม T^T"ได้ยินที่ถามไหมฮะนูน่า แล้วรู้ตัวหรือป่าวว่าตัวเองอยู่ในห้องผู้ชายมาเป็นเวลากี่ชั่วโมง หืม"ยังอีกยังจะยื่นหน้าเข้ามาอีก ถ้าฉันอดใจไม่ไหวล่ะก็ฉันอาจจะเผลอ(จุ๊บปาก)อัดหน้านายก้ได้"อ๊ะ!"ผ้าห่มที่ฉันใช้ห่มก่อนหน้านี้ถูกกระชาออกโดยนายหน้าหวาน ฮุนไดมองตาฉันก่อนที่จะค่อยๆไล่ลงไปเรื่อยๆโดยที่สายตาของฉันก็มองตามไปด้วยและสิ่งที่ฉันเห็นก็คือ มีเพียงเสื่อเชิ้ตตัวยาวที่ปกคลุมร่างกายของฉัน ม่ายยน้าาไอเด็กบ้านี่ทำอะไรช้านน ㅠ.ㅠ ทันไดนั้นขาของฉันก็เหมือนจะรู้งาน เพราะมันได้ทำการเตะเข้าไปที่ฮุนๆน้อยของฮุนไดเรียบร้อยแล้ว โฮ๊ะๆๆ"อ๊ากกก นูน่า"แบร่ฉันหันไปแลบลิ้นใส่นายหน้าหวานก่อนจะวิ่งออกจากห้องของหมอนั่นไป เอ๊ะ!ที่นี่คุ้นๆแหะเหมือนบ้านปุยฝ้ายเลย"อ้าว มินตื่นแล้วหรอ เรื่องที่โรงเรียนของน้องฉันเรียบร้อยดีไหม"ฉันรู้สึกอุ่นใจเป็นอย่างมากที่รู้ว่าที่นี่คือบ้านของปุยฝ้ายแต่ไอที่พอเจอหน้าฉันแล้วเอาแต่ถามเรื่องของน้องน่ะใช้ได้หรอ ฉันพึ่งโดนหมอนั่นลวนลาม?มานะ"ที่โรงเรียนเรียบร้อยดี แต่คิดว่าตอนนี้น้องเธอคงต้องไปหาหมอแล้วล่ะ"ปุยฝ้ายทำหน้างงเล็กน้อยก่อนที่ฉันจะไขปริศนาให้พูดแล้วก็สะใจ คงใช้งานไม่ได้อีกนาน วุ้ฮ่ะฮ่า (เสียงหัวเราะนางเอกนารักมาก)ปุยฝ้ายมีท่าทีงงเล็กน้อยก่อยจะเปลื่ยนเป็นเเววตาเจ้าเลห์ทันที "เธอรู้ไหมว่าตอนนี้เธอมีเเค่เสื้อเชิ้ตของน้องฉันเพียงตัวเดียวเท่านั้น"ตัวเดียวที่ไหนฉันยังมีกางเกงชั้นในและบลาเซียอยู่นะ เดี๋ยวนะ! ฉันก้มลงสังเกตตัวเองก่อนจะพบว่าข้างในมัน เออ โล่งโจ้งไม่มีเเม้แต่วี่แววของบลาเซียหรือกางเกงชั้นในเลยแม้แต่น้อย หมอนั่นคงไม่ได้ •///•"ปุยฝ้ายเธอเปลี่ยนชุดให้ฉันใช่ไหมT^T""ฉันป่าว ก็ฉันพึ่งมาถึงแล้วก็เห็นเธอออกมาจากห้องน้องฉันเนี่ย ฉันคิดว่าเธอเปลี่ยนเองซะอีก" ไม่น้าาา งั้นก็แปลว่าเขาเห็นหมดเลยใช่ไหมT^Tแง่งๆๆ อย่าได้เจอกันอีกเลยไอหน้าหวาน(นี่คือคำด่า) หลังจากทำใจอยู่นานปุยฝ้ายก็ให้ฉันยืมชุดของมันใส่กลับบ้านมาก่อนเพราะว่าฉันไม่ยอมเข้าไปเอาในห้องของฮุนได แน่ล่ะมีหวังเข้าไปฉันได้ตายคามือหมอนั่นแน่ๆ ฉันเห็นนะว่าก่อนที่ฉันจะออกมาหมอนั่นส่งสายตาประมาณว่า'เธอตายแน่'งื้อ~น่ากลัว ฉันกลับมาถึงบ้านด้วยอาการป่วยทางจิตสุดขีด ตอนนี้เป็นเวลา2ทุ่มกว่าแล้ว เอ๊ะกุญแจล่ะ ไม่สิ!กระเป๋าต่างหากกระเป๋าฉันอยู่ไหน เรียบเรียงเรื่องไปมา ชัดเลยอยู่ที่ห้องไอเด็กบ้านั่น โทรศัพท์ กระเป๋าตังค์ บัตรอีกสารพัด ขยะเศษเปลือกลูกอม ที่สำคัญ กุญแจบ้าน อ๊ากกก ฉันจะเข้าบ้านยังไงเนี่ยย ㅠ^ㅠฉัน ต้องนอนนอกบ้านหรอ ไทม์เมื่อไหร่จะกลับมาล่ะ ความหวังของฉันอยู่ที่พี่นะ"อ้าว!มานั่งทำอะไรตรงนี้"เจ๋ง!อย่างน้อยพระเจ้าก็เห็นใจสาวน้อยแสนสวย?อย่างฉันที่ส่งให้พี่ชายกลับบ้านมาเร็วขนาดนี้ พี่ชายสุดหล่อของฉันน่ะ มีดีกรีเป็นถึงเเฟนของปุยฝ้ายเลยนะขอบอก พ่อกับแม่ฉันไปทำงานอยู่ที่เกาหลีน่ะ พ่อแม่ของฉันกับปุยฝ้ายสนิทและทำงานร่วมกันมานานแล้วจึงไม่แปลกเลยที่ฉันจะรักปุยฝ้ายเอามากๆ"ไทม์""ว่าไงยัยเตี้ย""ฮึกๆฮือๆ"พี่ไทม์วิ่งเข้ามาดูฉันที่ตอนนี้น้ำตาอาบแก้มด้วยท่าทางงุนงงเอามากๆ"เฮ้ๆมินตราเป็นไรไป ร้องไห้ทำไม""ไทม์ เค้าหิวอ่ะ"ฉันพูดแล้วเอามือลูบท้องตัวเอง"ยัยเตี้ยนี่ ตกใจหมดรอก่อนละกัน"ไทม์เปิดประตูบ้านก่อนที่จะตรงดิ่งไปที่ห้องครัว แต่จริงๆแล้วฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะหิวหรอกนะ แต่มันเป็นเพราะว่าพอเจอหน้าพี่ชายก็รู้สึกตื้นตันจนอยากร้องไห้ออกมาถึงแม้เขาจะเกิดก่อนฉันเพียงไม่กี่นาทีเรียกได้ว่าคลานตามกันมา แต่ไทม์ก็ทำหน้าที่พี่ที่ดีมากๆไทม์เป็นคนเดียวที่ฉันอยากเล่าเรื่องทุกอย่างรวมทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ให้ไทม์ฟังให้หมดแต่ก็ทำไม่ได้เพราะอะไรฉันก็ไม่เข้าใจ ฉันเดินขึ้นบันไดเพื่อจะขึ้นไปอาบน้ำแล้วนอนหลับให้สบายใจ ส่วนเรื่องข้าวน่ะไม่หิวหรอกแต่ก็นะ อาบน้ำเสร็จค่อยลงไปละกัน ผ่านไปประมาณ15นาทีฉันเดินลงมาที่โต๊ะอาหารเพื่อรออาหารที่พี่ชายสุดที่รักของฉันทำให้ "ไทม์ เร็วๆ""ยัยเตี้ยเอ๊ย"ไทม์เดินถือจานที่คิดว่าน่าจะเป็นข้าวผัดออกมา"ฮึ่ย หอมอ่ะ"ไม่นึกเลยนะเนี่ยว่าจะเก่งขนาดนี้ อิจฉาปุยฝ้ายเนอะ "ไม่กินหรอ"ฉันถามเมื่อเห็นไทม์เอาแต่นั่งมองหน้าฉัน"ไม่อ่ะ อิ่มแล้ว =)""มีอะไรก็ว่ามาไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น"ไอสายตาปริบๆแบบนั้นน่ะ ไทม์ชอบทำทุกครั้งเวลาที่เขาจะให้ฉันชวนปุยฝ้ายไปไหนมาไหนให้เขา ซึ่งมันบ่อยจนฉันจับได้หมดแล้ว"ว้าแย่จัง โดนจับได้ซะแล้ว""อย่า ลี ลา!"ฉันกระแทกเสียงที่ละประโยค"ค้าบๆเอานี้ไปให้ปุยฝ้ายหน่อยสิ""ทำไมไม่ให้เอง""น้าๆๆๆๆ""ก็ได้ แต่ว่ามื้อนี้อ่ะไทม์ล้างจานนะ""เฮ้อ เอางั้นก็ได้"ก็ได้ แล้วถอนหายใจ ทำไมเดี๋ยวก็ไม่เอาไปให้ซะหรอก ฮึ่ย ฉันลุกยืนก่อนจะยื่นหน้าไปจุ๊บที่แก้มของไทม์ ฉันทำแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ"ฝันดีนะไทม์""อืม"ไทม์ยื่นมือมาขยี้หัวฉันจนยุ่ง ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียง ฮ้าวง่วง เอ๊ะ!อยู่ๆหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมา ไอเด็กบ้า ว่าแต่หาไรทำหนุกๆดีกว่า เอ วันจันทร์นายหน้าหวานก็ต้องไปโรงเรียน หึๆๆ แล้วแผนการอันบรรเจิดก็บังเกิดขึ้น นายเสร็จฉันแน่
 ✌