พลิกร็อคหัวใจ นายหน้าหวาน

HUNDAI
ยัยนูน่าตัวแสบ! บังอาจมากนะที่มาทำร้ายฮุนไดน้อยของผมถ้าเจอพ่อจะฟัดให้หายน่ารักเลย ฮึ่ย! อยากรุ้ใช่มั้ยว่าใครเปนคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นูน่า ปิ๊งป่อง!ผมเองแหละ555ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะว่านูน่าตัวเล็กๆน่ารักๆจะมีหุ่นที่น่าฟัดขนาดนี้ ผมน่ะเป็นคนมีความอดทนสูงนะขอบอก ปกติผมไม่ค่อยถนัดใส่เสื้อผ้าให้หญิงที่ไหนหรอก ถนัดแต่ถอดออกมากกว่า ผมไม่ได้หื่นนะ?
"เฮ้อ~วันจันทร์เรียนอะไรมั่งเนี่ยหนังสือก้ยังไม่มี ช่างแมร่งละกัน"ผมว่าพลางทิ้งตัวลงนอนบนเตียง แต่ว่านะหุ่นของนูน่าตัวเล็กทำให้ผมข่มตาหลับไม่ลง แปลกนะ ผมไม่เคยจำหุ่นของผู้หญิงคนอื่นได้เลย แต่ทำไมนูน่าถึงทำให้ผมจำติดตาขนาดนี้ แต่แล้วความคิดอันล้ำเลิศก็โผล่เข้ามาในความคิด
"วันจันทร์ โรงเรียน ฮึฮึฮึ หลี่หญิงดีกว่า"

Minta
โย้วๆกลับมาแบ้ว
วันนี้วันจันทร์วันน่าเบื่อสำหรับหลายๆคนหนึ่งในนั้นไม่มีฉันแน่ๆ555ที่ว่าสนุกน่ะวันนี้ฉันมีแผนการเด็ดๆ เด็ดจริงๆนะก็แค่เอาแมลงสาบตัวน้อยๆที่ให้ไทม์ไปลักพาตัวมาให้?มาใส่ไว้ในล็อกเกอร์ของปุยฝ้ายเป็นการทักทายเช้าวันใหม่ให้ไม่น่าเบื่อ อิอิแล้วก็เอาระเบิดตดไปวางทิ้งไว้ในลิ้นชักโต๊ะคุณครูและสุดท้ายที่ขาดไม่ได้คือ แทนแท๊น นั่นไงเป้าหมาย น้องฮุนไดน้อยกลอยใจเดินมากับพี่ปุยฝ้ายแสนสวยหึหึหึ เดี๋ยวเจอสิ่งในล็อกเกอร์แล้วจะสวยไม่ออก555 ฉันไม่รอช้าเดินเข้าไปหาปุยฝ้ายแล้วทักทายแบบรักใคร่?
"ปุยฝ้าย อันยอง"โบกมือด้วยเห็นดาราเค้าชอบทำกัน
"เอ่อ..อันยองมาแปลกนะวันนี้"ทำไมต้องทำหน้าระเเวงขนาดนั้น ไอที่เธอต้องระปวงน่ะในล็อกเกอร์ต่างหาก
"นูน่าตัวเล็กน่ารักกรุ๊งกริ๊งๆอันยองค้าบ นูน่าต้องรับผิดชอบฮุนไดน้อยของผมเดี๋ยวนี้!!"ไม่ มี ทาง!!! ฮ่า ฮ่า ไม่เปนไรหรอกเดี๋ยวนายก็จะไม่เอาเรื่องฉันเพราะฉันได้เอาของมาปลอบขวัญฮุนไดน้อยของนายแล้ว และรับรองว่านายจะลืมไม่ลงเหมือนปุยๆนูน่าของนายในไม่กี่นาทีข้างหน้า โฮะโฮะ(ชั่วร้าย) ฉันทำท่าเหมือนจะเป็นลมโดยที่พยายามเซไปทางฮุนไดมากที่สุด เยี่ยมเค้าระบตัวฉันไว้ด้วยแหละ จังหวะนี้ฉันใช้ความเร็ว300กิโลเมตรต่อชั่วโมงเอาผ้าอ้อมของเด็กข้างบ้านที่ใช้เเล้วย้ำว่าใช้แล้วยัดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อเสื้อนักเรียนตัวนอกของเขาแถมๆสำหรับค่าเสียหายของฮุนไดน้อยมีน้องหนอนน้อยชิเมโจได๊ด้วยแหละ สำเร็จหมอนี่ไม่รู้ตัวด้วย
"โทษที ปวดหัวนิดหน่อย ไปนะ"ไปสิคะอยู่ให้เขาจับได้ทำไม ฮ่ะฮ่า ณ จุดๆนี้ สะใจมากค่ะคงเน่าไปอีกนาน อ่ะนะว่าแล้วก็โดดดีกว่าเรา3คาบเเรกเป็นคาบว่างนี่หน่า แอบไปนอนในห้องฟิตเน็ตใหม่ดีกว่าน่าจะยังไม่ค่อยมีคนมาใช้หรอก มั้ง ว่าแล้วฉันก็เดินจ้ำอ้าวจุดหมายคือห้องฟิตเน็ต ทันทีที่มาถึงหน้าห้องความเมื่อยล้าเเละความขี้เกียจก็บังเกิดให้แก่ข้า ฉันหมุนลูกบิดหน้าประตูก่อนจะมีเสียงบางอย่างเข้ามาในโสทประสาทของฉัน เสียงนั่นทำฉันหายง่วงเป็นปริดทิ้งเลย
"อ๊ะ..เบาๆสิกีวี่เจ็บน้า"เอิ่ม สงสัยมีคนออกกำลังกายอยู่ในห้องแน่เลย ฉันตั้งท่าจะเดินไปหาที่นอนที่อื่นแต่เสียงเรียกชื่อของบางคนทำให้ฉันหยุดชะงักก่อนจะหันมาสนใจการออกกำลังกายแบบมาราธอนอีกครั้ง
"ฮุนไดคะ เบาๆสิมันเจ็บนะรู้อ๊ะป่าว"ถ้าได้ยินไม่ผิดเมื่อกี้เธอเรียกชื่อฮุนไดใช่มั้ย
"นูน่าช่วยพูด...ภาษาที่..เข้าใจง่ายกว่านี้หน่อย อืม..ได้มั้ย"ชัดเลยเสียงแบบนี้นายหน้าหวานแน่ๆ เดี๋ยวนะ ความคิดบรรเจิดอีกแล้วครับท่าน ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนจะค่อยๆแง้มประตูออกแบบเบามือที่สุด โอ้วกำเดาจิไหล ไม่ขออธิบายเป็นคำพูด ฉันเปิดกล้องถ่ายวีดิโอแล้วจ่อกล้องให้โฟกัสทั้งสองคนให้มากที่สุด ผ่านไปประมาณ15นาทีไม่สิมันมากกว่านั้น ไปตายอดตายอยากมาจากไหนเนี่ยฉันเริ่มเมื่อยแล้วนะ นั่นไงเรียบร้อย แหมกว่าจะเสร็จนะ ฉันกดบันทึกวีดิโอก่อนจะค่อยๆปิดประตูอย่างเบาที่สุดย้ำว่าเบามาก ก่อนจะเดินออกมาอย่างอารมณ์ดีแล้วแผนการอันชั่วร้ายก็โผล่มา(อีกแล้ว)ฉันตั้งใจจะหลบอยู่ตรงมุมแถวห้องฟิตเน็ตเพื่อรอทำตามแผนที่วางไว้(เมื่อกี้)ไม่นานสาวสวยน่าใสก็เดินออกมาถ้าจำไม่ผิดนี่มันรุ่นพี่ม.6นี่ ว้าวความสามารถไม่เบาเลยนะ ผู้หญิงคนนั้นเดินออกไปได้ไกลพอสมควรฮุนไดก็เดินตามออกมาแล้วเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อนอก เดี๋ยวนะกระเป๋าเสื้อนอก แจ๋วแผนฉันจะสำเร็จพร้อมกันที่เดียวสองแผนเลยหรอ
"เฮ้ย!!!!ชิเมโจได๊"ฮุนไดอุทานออกมาแล้วหยิบเอาผ้าอ้อมโยนทิ้งทันที ฉันเห็นแว๊บๆว่าน้องชิเมโจได๊กระเด็นลงมาด้วย คงเจ็บน่าดู
"ฮึ่ย! ยัยตัวแสบ"เอ๊ะใครคือยัยตัวแสบ
"เลิกซ่อนได้ละ ออกมาสักที!!"หึ? หมายถึงใครหรอ
"บอกให้ออกมาไง!!"หันมองซ้าย ไม่มี มองขวา ไม่มี แล้วพูดถึงใครหนอ
"นับ3ไม่ออกมาจับกด"ไม่น้ารอยยิ้มพันปี?เดี๋ยวๆใจร้ายไปนะสงสารคนๆนั้นจังจะโดนนายหน้าหวานจับกด อิอิ ดีนะที่ฉันหาที่ซ่อนได้ดี
"1...2..."ไม่นะฉันจะได้ดูหนังสดอีกแล้วหรอ ไม่เอาน่าเดี๋ยวตาเป็นกุ้งยิง
"2นิดๆ"3สักที่สิรอถ่ายอยู่นะ
"3!"
"ว๊าย!!!"เสียงใคร ปิ๊งป่อง ฉันเอง ก็ไม่มีไรมากแค่อีตาบ้าฮุนไดโผล่มาจากไหนก้ไม่รู้แต่ที่แน่ๆ หมอนี่ค่อมฉันอยู่ อ๊ากกกก
"ผมเตือนแล้วน้า"รอยยิ้มเจ้าเลห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวาน
"อะไรของนะ อุ๊บ0x0"ไม่น้าหมอนี่ จูบฉันอีกแล้ว จูบที่เร่าร้อนถูกกระตุ้นโดยคนข้างบนโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดมัน ลิ้นร้อนรุกเร้าเข้ามากวาดหาความหวานในขณะเดียวกันมือซุกซนก็ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนฉันออกช้าๆ ฉันต้องขัดขืนสิแต่ว่าไม่ไหวแล้ว ไม่มีเรี่ยวแรงเลยแรงของฉันมันหายไปไหนหมด เฮือก!เสื้อนักเรียนของฉันลอยหายไปในอากาศ จังหวะนี้ฉ้นควรทำอะๆรสักอย่างสิ ฮุนไดจับขาของฉันแยกออกช้าๆในขณะที่ปล่อยให้ริมฝีปากของฉันเป็นอิสระแต่ก็ยังคงวนเวียนอยู่ตามซอกคอ
"อ๊ะ!" ไม่นะหมอนี่ทำอะไรกับคอแสนสวยของฉัน ฮือๆไม่เอาๆๆๆ
"อั้ก!"
"!!!!!"

เอาแล้วๆฮุนได้อย่าจะทำอะไนะ//หายไปนาน ขอประทานอภัย//ก้มลงกราบ~