พลิกร็อคหัวใจ นายหน้าหวาน

อือ~ที่นี่ที่ไหนอ่ะ เท่าที่ฉันจำได้ก่อนหน้านี้ฉันโดนไอเด็กหน้าหวาน เอ่อ...จูบ หลังจากนั้นก็ ไม่นะฉันคงไม่ได้ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าต้วเองโดนลักพาตัวมาทำมิดีมิร้ายใช่ไหมเนี่ย
"ตื่นแล้วหรอนูน่า" ฉันหันไปมองตามเสียงก่อนที่หน้าของฉันจะร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ แต่ที่หน้าของฉันร้อนไม่ได้มีสาเหตุมาจากเรื่องเมื่อกลางวันอย่างเดียวหรอกนะ แต่เป็นตอนนี้ต่างหาก เดาว่าอีกไม่นานฉันคงเป็นตากุ้งยิงแน่นอน ก็สภาพของฮุนไดตอนนี้นะสิ มีแค่บ็อกเซอร์ตัวจิ๋วและผ้าพาดบ่า และตอนนี้เค้ากำลังเดินมาทางที่นอน เดี๋ยวนะ!ฉันนั่งอยู่บนที่นอนหมายความว่าเค้ากำลังเดินมาทางฉันนะสิ กลิ่นโลออนอ่อนๆบวกกับกลิ่นสบู่สดชื่นเหมือนอยู่กลางทะเล เเต่นี่ไม่ใช่เวลามาชื่นชมนะเพราะตอนนี้เขาก้าวเข้ามาถึงเตียงแล้วจัดการค่อมบนตัวฉันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"นูน่าเป็นอะไรหรือป่าว อย่าบอกว่าโดนผมจูบจนความจำเสื่อม"ฮุนไดทำหน้าเหมือนหมาหงอย?หนอยๆไอเด็กนี่ถ้าฉันไม่เห็นแก่ความหล่อของนายละก็นะ นายได้ลงไปกองที่พื้นแล้ว อ๊ะๆหลายคนคงหวังให้ฉันถามเขาว่าที่นี่ที่ไหนเหมือนในละครใช่ไหม ตื้ดคุณคิดผิดค่ะ5555
"ออกไปห่างๆก่อนที่ฉันจะอัดหน้านาย"
"ถ้าอัดด้วยปากล่ะก็...ผมยอมให้อัดเป็นร้อยๆรอบเลย"นายอย่ายิ้มแบบนี้ได้มั้ยแล้วจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆจากเดิมที่ใกล้อยู่แล้วก็ยิ่งใกล้เข้าไปใหญ่ทำไม T^T
"ได้ยินที่ถามไหมฮะนูน่า แล้วรู้ตัวหรือป่าวว่าตัวเองอยู่ในห้องผู้ชายมาเป็นเวลากี่ชั่วโมง หืม"ยังอีกยังจะยื่นหน้าเข้ามาอีก ถ้าฉันอดใจไม่ไหวล่ะก็ฉันอาจจะเผลอ(จุ๊บปาก)อัดหน้านายก้ได้
"อ๊ะ!"ผ้าห่มที่ฉันใช้ห่มก่อนหน้านี้ถูกกระชาออกโดยนายหน้าหวาน ฮุนไดมองตาฉันก่อนที่จะค่อยๆไล่ลงไปเรื่อยๆโดยที่สายตาของฉันก็มองตามไปด้วยและสิ่งที่ฉันเห็นก็คือ มีเพียงเสื่อเชิ้ตตัวยาวที่ปกคลุมร่างกายของฉัน ม่ายยน้าาไอเด็กบ้านี่ทำอะไรช้านน ㅠ.ㅠ ทันไดนั้นขาของฉันก็เหมือนจะรู้งาน เพราะมันได้ทำการเตะเข้าไปที่ฮุนๆน้อยของฮุนไดเรียบร้อยแล้ว โฮ๊ะๆๆ
"อ๊ากกก นูน่า"
แบร่ฉันหันไปแลบลิ้นใส่นายหน้าหวานก่อนจะวิ่งออกจากห้องของหมอนั่นไป เอ๊ะ!ที่นี่คุ้นๆแหะเหมือนบ้านปุยฝ้ายเลย
"อ้าว มินตื่นแล้วหรอ เรื่องที่โรงเรียนของน้องฉันเรียบร้อยดีไหม"ฉันรู้สึกอุ่นใจเป็นอย่างมากที่รู้ว่าที่นี่คือบ้านของปุยฝ้ายแต่ไอที่พอเจอหน้าฉันแล้วเอาแต่ถามเรื่องของน้องน่ะใช้ได้หรอ ฉันพึ่งโดนหมอนั่นลวนลาม?มานะ
"ที่โรงเรียนเรียบร้อยดี แต่คิดว่าตอนนี้น้องเธอคงต้องไปหาหมอแล้วล่ะ"ปุยฝ้ายทำหน้างงเล็กน้อยก่อนที่ฉันจะไขปริศนาให้พูดแล้วก็สะใจ คงใช้งานไม่ได้อีกนาน วุ้ฮ่ะฮ่า (เสียงหัวเราะนางเอกนารักมาก)ปุยฝ้ายมีท่าทีงงเล็กน้อยก่อยจะเปลื่ยนเป็นเเววตาเจ้าเลห์ทันที
"เธอรู้ไหมว่าตอนนี้เธอมีเเค่เสื้อเชิ้ตของน้องฉันเพียงตัวเดียวเท่านั้น"ตัวเดียวที่ไหนฉันยังมีกางเกงชั้นในและบลาเซียอยู่นะ เดี๋ยวนะ! ฉันก้มลงสังเกตตัวเองก่อนจะพบว่าข้างในมัน เออ โล่งโจ้งไม่มีเเม้แต่วี่แววของบลาเซียหรือกางเกงชั้นในเลยแม้แต่น้อย หมอนั่นคงไม่ได้ •///•
"ปุยฝ้ายเธอเปลี่ยนชุดให้ฉันใช่ไหมT^T"
"ฉันป่าว ก็ฉันพึ่งมาถึงแล้วก็เห็นเธอออกมาจากห้องน้องฉันเนี่ย ฉันคิดว่าเธอเปลี่ยนเองซะอีก" ไม่น้าาา งั้นก็แปลว่าเขาเห็นหมดเลยใช่ไหมT^Tแง่งๆๆ อย่าได้เจอกันอีกเลยไอหน้าหวาน(นี่คือคำด่า) หลังจากทำใจอยู่นานปุยฝ้ายก็ให้ฉันยืมชุดของมันใส่กลับบ้านมาก่อนเพราะว่าฉันไม่ยอมเข้าไปเอาในห้องของฮุนได แน่ล่ะมีหวังเข้าไปฉันได้ตายคามือหมอนั่นแน่ๆ ฉันเห็นนะว่าก่อนที่ฉันจะออกมาหมอนั่นส่งสายตาประมาณว่า'เธอตายแน่'งื้อ~น่ากลัว ฉันกลับมาถึงบ้านด้วยอาการป่วยทางจิตสุดขีด ตอนนี้เป็นเวลา2ทุ่มกว่าแล้ว เอ๊ะกุญแจล่ะ ไม่สิ!กระเป๋าต่างหากกระเป๋าฉันอยู่ไหน เรียบเรียงเรื่องไปมา ชัดเลยอยู่ที่ห้องไอเด็กบ้านั่น โทรศัพท์ กระเป๋าตังค์ บัตรอีกสารพัด ขยะเศษเปลือกลูกอม ที่สำคัญ กุญแจบ้าน อ๊ากกก ฉันจะเข้าบ้านยังไงเนี่ยย ㅠ^ㅠฉัน ต้องนอนนอกบ้านหรอ ไทม์เมื่อไหร่จะกลับมาล่ะ ความหวังของฉันอยู่ที่พี่นะ
"อ้าว!มานั่งทำอะไรตรงนี้"เจ๋ง!อย่างน้อยพระเจ้าก็เห็นใจสาวน้อยแสนสวย?อย่างฉันที่ส่งให้พี่ชายกลับบ้านมาเร็วขนาดนี้ พี่ชายสุดหล่อของฉันน่ะ มีดีกรีเป็นถึงเเฟนของปุยฝ้ายเลยนะขอบอก พ่อกับแม่ฉันไปทำงานอยู่ที่เกาหลีน่ะ พ่อแม่ของฉันกับปุยฝ้ายสนิทและทำงานร่วมกันมานานแล้วจึงไม่แปลกเลยที่ฉันจะรักปุยฝ้ายเอามากๆ
"ไทม์"
"ว่าไงยัยเตี้ย"
"ฮึกๆฮือๆ"พี่ไทม์วิ่งเข้ามาดูฉันที่ตอนนี้น้ำตาอาบแก้มด้วยท่าทางงุนงงเอามากๆ
"เฮ้ๆมินตราเป็นไรไป ร้องไห้ทำไม"
"ไทม์ เค้าหิวอ่ะ"ฉันพูดแล้วเอามือลูบท้องตัวเอง
"ยัยเตี้ยนี่ ตกใจหมดรอก่อนละกัน"ไทม์เปิดประตูบ้านก่อนที่จะตรงดิ่งไปที่ห้องครัว
แต่จริงๆแล้วฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะหิวหรอกนะ แต่มันเป็นเพราะว่าพอเจอหน้าพี่ชายก็รู้สึกตื้นตันจนอยากร้องไห้ออกมาถึงแม้เขาจะเกิดก่อนฉันเพียงไม่กี่นาทีเรียกได้ว่าคลานตามกันมา แต่ไทม์ก็ทำหน้าที่พี่ที่ดีมากๆไทม์เป็นคนเดียวที่ฉันอยากเล่าเรื่องทุกอย่างรวมทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ให้ไทม์ฟังให้หมดแต่ก็ทำไม่ได้เพราะอะไรฉันก็ไม่เข้าใจ ฉันเดินขึ้นบันไดเพื่อจะขึ้นไปอาบน้ำแล้วนอนหลับให้สบายใจ ส่วนเรื่องข้าวน่ะไม่หิวหรอกแต่ก็นะ อาบน้ำเสร็จค่อยลงไปละกัน ผ่านไปประมาณ15นาทีฉันเดินลงมาที่โต๊ะอาหารเพื่อรออาหารที่พี่ชายสุดที่รักของฉันทำให้
"ไทม์ เร็วๆ"
"ยัยเตี้ยเอ๊ย"ไทม์เดินถือจานที่คิดว่าน่าจะเป็นข้าวผัดออกมา
"ฮึ่ย หอมอ่ะ"ไม่นึกเลยนะเนี่ยว่าจะเก่งขนาดนี้ อิจฉาปุยฝ้ายเนอะ
"ไม่กินหรอ"ฉันถามเมื่อเห็นไทม์เอาแต่นั่งมองหน้าฉัน
"ไม่อ่ะ อิ่มแล้ว =)"
"มีอะไรก็ว่ามาไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น"ไอสายตาปริบๆแบบนั้นน่ะ ไทม์ชอบทำทุกครั้งเวลาที่เขาจะให้ฉันชวนปุยฝ้ายไปไหนมาไหนให้เขา ซึ่งมันบ่อยจนฉันจับได้หมดแล้ว
"ว้าแย่จัง โดนจับได้ซะแล้ว"
"อย่า ลี ลา!"ฉันกระแทกเสียงที่ละประโยค
"ค้าบๆเอานี้ไปให้ปุยฝ้ายหน่อยสิ"
"ทำไมไม่ให้เอง"
"น้าๆๆๆๆ"
"ก็ได้ แต่ว่ามื้อนี้อ่ะไทม์ล้างจานนะ"
"เฮ้อ เอางั้นก็ได้"ก็ได้ แล้วถอนหายใจ ทำไมเดี๋ยวก็ไม่เอาไปให้ซะหรอก ฮึ่ย ฉันลุกยืนก่อนจะยื่นหน้าไปจุ๊บที่แก้มของไทม์ ฉันทำแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ
"ฝันดีนะไทม์"
"อืม"ไทม์ยื่นมือมาขยี้หัวฉันจนยุ่ง
ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียง ฮ้าวง่วง เอ๊ะ!อยู่ๆหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมา ไอเด็กบ้า ว่าแต่หาไรทำหนุกๆดีกว่า เอ วันจันทร์นายหน้าหวานก็ต้องไปโรงเรียน หึๆๆ แล้วแผนการอันบรรเจิดก็บังเกิดขึ้น นายเสร็จฉันแน่

 ✌