จำเลยสวาท

“พี่โก้วันนี้กลับเร็วหน่อยนะ ผิงมีงาน” หญิงสาวบอกเขาขณะที่พากันเดินเลือกของตามเชลฟ์ในห้างสรรพสินค้า ไม่เห็นเขาจะซื้ออะไร หยิบดูแล้วก็วาง ทำแบบนี้ซ้ำๆจนจะเดินครบทุกเชลฟ์หล่อนก็ไม่รู้ว่ากฤษตฤณพามาซื้ออะไร
            “งานอะไร” ชายหนุ่มหันมาถามขณะที่แขนข้างหนึ่งก็วางพาดไหล่หญิงสาวอีกข้างก็หยิบขวดสินค้าอะไรดูไปเรื่อย
            “ส่วนตัวค่ะ” หญิงสาวแกล้งย้อนเขา แต่หล่อนก็บอกเขาจริงๆไม่ได้อยู่ดี กฤษตฤณหันมาเลิกคิ้วมองหล่อน
            “พี่กับผิงนี่เกินจะมีความลับต่อกันแล้วนะครับ”
            “ทีเมื่อเช้าพี่โก้ยังมีความลับกับผิงได้เลย” หล่อนตอกเขากลับ
            “อะไร เรื่องเมื่อเช้านี้น่ะเหรอ ก็ไม่มีอะไรนี่เถ้าแก่แค่ฝากให้พี่ดูแลผิงดีๆเฉยๆ ทำไมต้องเป็นความลับ”
            “ก็เห็นซุบซิบกัน ถามก็ไม่ตอบนี่” เพลงพิณว่าอย่างไม่จริงจังนัก
            “แล้วความลับของผิงล่ะ คืออะไร” กฤษตฤณหยุดเดินก่อนจะรั้งร่างหญิงสาวที่เดินเข็นรถไปหยุดมองเขา เพลงพิณมองแววตาของชายหนุ่มก็รู้เขาจริงจังกับคำถาม เหตุของการตึง ๆ ไปหลายวันระหว่างกัน และผลที่มาที่นี่ก็คือสิ่งนี้ คล้ายช่วงเวลาที่ห่างกันไปมีเรื่องข้องใจที่ต้องสะสางและช่วงเวลานั้นก็มาถึงเมื่อชายหนุ่มรั้งไหล่ตนไว้ก่อนจะถามด้วยสีหน้าจริงจัง เพลงพิณไม่แปลกใจหากเขาจะแค่สงสัย เพราะอย่างน้อยกฤษตฤณก็เป็นถึงนายตำรวจ หญิงสาวพยายามโกหกตัวเองว่าเขาก็แค่สงสัยที่หล่อนทำตัวผิดปกติ อย่าได้ตื่นเต้น และหายใจให้ปกติก่อนที่เขาจะจับได้
"ความลับอะไร" หญิงสาวถามเขากลับ
"นั่นสิ... ความลับอะไร" กฤษตฤณมองแววตาที่สั่นไหวของหญิงสาวก่อนจะเจ้าหล่อนจะดึงให้มันกลับไปนิ่งปกติ แต่เท่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา
"เพี้ยนแล้วพี่โก้... ความลับอะไรที่ไหนมี" เพลงพิณแกล้งขมวดคิ้วใส่เขา จะเดินต่อก็ไม่วายถูกรั้งไว้
           "ความลับที่ทำให้ผิงนอนน้อย ไม่ค่อยคุยกับพี่ ชวนไปไหนก็ไม่ไป และความลับที่ทำให้ผอมลงนี่ไง" เอาเป็นว่าหญิงสาวนั้นเป็นคนตัวเล็กแต่กลมกลึงสมส่วน เขาแตะเอวหล่อนก็สะดุ้งเพราะไม่รู้ว่าเขาจะสังเกตขนาดว่าหล่อนตัวเล็กลง ทั้ง ๆ ที่ตัวเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำ นี่หล่อนเป็นขนาดที่เขาว่าเชียวหรือ หญิงสาวรีบปัดมือเขาทิ้งเหมือนโดนน้ำร้อนลวก กิริยาร้อนรนแปลก ๆ แต่พยายามกลบเกลื่อนสร้างความสงสัยให้กฤษตฤณเก็บเอาไว้ในใจ
           "ความลับที่ไหนเล่า ผิงแค่ไม่ค่อยกินข้าว ก็ผอมลง" 
           "อ่ะ แล้วทำไมไม่กินล่ะ" กฤษตฤณยังไม่ยอมเลิก เขาพยายามพาหล่อนวนเข้าวงเวียนคำถามที่ท้ายที่สุดหากหล่อนยอมตามกลไปตอบกับเขา สุดท้ายกฤษตฤณจะสามารถไขข้อมูลจากหล่อนว่าสุดท้ายแล้วความลับมันคืออะไร หญิงสาวจึงโมโหกลบเกลื่อนเขา และก็โมโหจริงๆด้วยที่เขาช่างซักไซ้อะไรกับหล่อนนัก
           "อย่าเยอะน่าพี่โก้ ผิงก็มีอยากผอมบ้างสิ จะถามอะไรนักหนาเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ" หล่อนเตือนเขา แต่กฤษตฤณไม่สนใจในอาการเริ่มจะวีนของหล่อน
           "แล้วที่ไม่ยอมนอน นี่คืออยากผอมด้วยหรือเปล่า" 
           "พี่โก้!!!" เพลงพิณสะบัดมือเขาออกจากไหล่อย่างโมโหจริงๆ 
           แววตาของเขายังคงนิ่งสงบไม่มีท้อถอย และมันก็ช่างน่าโมโหที่เป็นหล่อนอีกแล้วที่หลุดต่อหน้าเขา 
           เนิ่นนานที่มองตากันและไม่มีเสียงใดเล็ดลอด กฤษตฤณมองหน้าหญิงสาวตรงหน้าอย่างใคร่คิดว่าเหตุผลใดที่ทำให้หล่อนมีท่าทีที่เปลี่ยนไป เถ้าแก่เลิศบอกกับเขาว่าเจ้าหล่อนออกไปพบใครบางคนข้างนอกบ่อย ๆ และกลับมาด้วยสภาพเหงื่อโทรมกายคล้ายมีอะไรปิดบังท่าทีลุกลนไม่มากนักแต่ก็พอรู้สึกได้ แล้วเขาก็ได้เห็นแววตานั้นจากคนรัก เพลงพิณมีอะไรบางอย่างที่พยายามเก็บไว้ไม่ให้เขารู้ มันจะเป็นเรื่องอะไร สำคัญขนาดไหนหญิงสาวถึงต้องปิดบัง
           หล่อนมองตาเขาด้วยความรู้สึกที่พลาดไปแล้ว กฤษตฤณกำลังพิจารณาหล่อนโดยไม่ต้องสงสัย เขานิ่งและมองหล่อนอย่างเยือกเย็น เพียงเท่านั้นก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกเหมือนกำลังตกอยู่ในบ่วงของนายพราน กฤษตฤณตั้งใจรวนให้หล่อนหลุดออกมา แล้วมันก็ช่างพลาดเสียจนไม่น่าให้อภัยที่หล่อนไปทำตามที่เขาปั่นเสียจนลืมตัว ลืมไปได้อย่างไรว่ากฤษตฤณเป็นตำรวจ เขาต้องมีสัมผัสที่ห้าหกเจ็ดหรือแปดอย่างที่คนธรรมดาไม่มี เขาถูกฝึกมาและเขาก็มีสัญชาติญาณนักล่า ทำไมหล่อนถึง ไม่พึงระลึกข้อนี้เอาไว้ให้ดี
           "ผิงขอโทษที่ใช้อารมณ์" เป็นคำแก้ตัวที่เปิดได้ดีเพราะอย่างน้อยหล่อนก็รู้ว่าเขาไม่ชอบให้ใช้อารมณ์นัก
           "พี่ไม่โกรธหรอก" กฤษตฤณก็ช่างใจดีเสียนี่กะไร เขาพูดธรรมดาแถมยังยิ้มเหมือนเมื่อสักครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
           "พี่โก้ก็อย่าแกล้งให้ผิงหงุดหงิดสิคะ ผิงใกล้เป็นประจำเดือนเลยหัวเสียง่าย" หล่อนแถไปอย่างนั้นและหวังว่าเขาจะเชื่อ ถึงแม้ในยามปกติเพลงพิณจะชอบอารมณ์เสียเอาง่าย ๆ บ่อยครั้ง แต่ช่วงหลังมานี้หล่อนจะชักอารมณ์เสียผิดเรื่องไป กลัวเขาจะสังเกตเห็น
           "พี่ขอโทษที่แกล้งให้ผิงหงุดหงิด" แต่อะไรกัน ...เมื่อครู่เขายังบี้ไล่หล่อนอยู่เลย ทำไมคราวนี้กฤษตฤณทำเหมือนเขาเป็นฝ่ายผิด นั่นคือกลลวงของเขาอีกแน่ๆ
           "ใช่ค่ะ พี่โก้นั่นแหละผิด" ธรรมดาเขาต้องถูกหล่อนซ้ำเติมอยู่แล้ว และครั้งนี้เป็นการซ้ำเติมที่ทั้งตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ เพลงพิณกำลังพยายามที่จะเป็นปกติที่สุดและจะไม่ยอมหลุดต่อหน้าเขาอีก
           "ไม่เห็นพี่โก้ซื้ออะไร" หญิงสาวเริ่มตั้งคำถามอีกครั้ง คราวนี้กฤษตฤณสมควรจะถูกหล่อนล่าบ้างล่ะ เขาพามาที่นี่เป็นเพราะสงสัยและพยายามเค้นในสิ่งที่หล่อนพยายามหนีมาหลายวันใช่หรือไม่
           "พี่เข้าเวรติดกันหลายวัน วันนี้หยุดเลยพามาเที่ยวเล่น คิดถึงไม่ได้หรอ" แววตาเขาเจ้าเล่ห์จนเพลงพิณเขินไม่ลง
           "แล้วพรุ่งนี้ล่ะคะ" 
           "เข้าเวรยาวครับ" กฤษตฤณพาหล่อนเดินเข็นรถไปต่อโดยตอบคำถามหล่อนไปเรื่อย ๆ อย่างไม่ได้สนใจอะไรคนถามมากมายนอกจากเดินเข็นรถมือหนึ่งและอีกมือหนึ่งก็จับมือหล่อนไว้
           เพลงพิณพยักหน้าเข้าใจก่อนจะครุ่นคิดว่าพรุ่งนี้หล่อนต้องไปดูโกดังของเสียหน่อยแล้ว กฤษตฤณไม่อยู่และทางคงสะดวก หล่อนจะไม่ต้องคอยมาพะวงเรื่องเขา แต่กลับเป็นพะวงเรื่องเวลาที่ใกล้ถึงขีดแดงไปทุกที 
           "ไม่ซื้ออะไรก็กลับเถอะค่ะพี่โก้"
           "หิวแล้ว ไปทำอะไรให้กินที่บ้านหน่อยสิ ได้ไหมครับ" เขาหันมาถามหล่อน แต่เพลงพิณขมวดคิ้ว
           "พี่โก้ไม่เข้าใจว่าผิงมีงานใช่ไหมคะ" 
           "ไหนเถ้าแก่ว่าวันนี้ไม่ได้ใช้ผิงทำอะไรไง" เขาดักหล่อนไว้ได้ทัน ไหนว่าแค่ฝากฝังลูกสาวอย่างเดียว แสดงว่าสองคนนี้กำลังมีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับหล่อนที่เจ้าตัวไม่สามารถรู้ได้ หรืออย่างนั้นเพลงพิณเชื่อว่าหล่อนกำลังถูกสงสัยจริงๆ
           "ก็มีบัญชีรายจ่ายที่โกดังข้าวโพดยังไม่ได้เคลียร์เลยนี่คะพี่โก้"
           "วันหลังไม่ได้หรอ พี่เหนื่อยงานมา ดูแลว่าที่สามีหน่อยสิครับ" เขาอ้อนแล้วหล่อนก็กรอกตากับเขา
           "วันหลังไม่ได้หรอ อยากให้งานเสร็จเร็ว ๆ จะได้ไปนอนบ้านพี่โก้บ่อยๆไงคะ" หล่อนทำสำเร็จ เห็นแววตาของเขาลุกวาว ต่อมหื่นคงไวต่อการรับรู้สินะ 
           "พูดแล้วนะ" แววตากรุ้มกริ่มยังพอทน แต่ที่หล่อนจะไม่ทนก็ตรงเขาใช้นิ้วโป้งลูบหลังมือให้ได้หวาดเสียวเล่นนี่ล่ะ
           "ค่ะ" เพลงพิณยิ้มรับ แต่ใจอยากจะแยกเขี้ยวใส่ โถ่เอ้ย ที่แท้ก็ห่วงแต่เรื่องอย่างว่า
           "ค่ะอะไร คือพี่จะได้อุดมสมบูรณ์ขึ้นมากกว่าเดิมใช่ไหม" เป็นคำถามที่คนเดินสวนไปสวนมาได้ยินแล้วอาจจะฟังดูธรรมดา เหมือนเขาถามคำถามทั่วไป แต่แววตาหวานเชื่อมและยิ้มมุมปากทำให้หล่อนเข้าใจ มันเป็นประโยคลับที่เข้าใจกันสองคน
           "พี่โก้..." หล่อนเอ็ดเขา
           "พูดแล้วไม่คืนคำนะครับ ป่ะ" เขาจูงมือหญิงสาวดึงไปข้างหน้าคู่กัน
           "เดี๋ยวค่ะพี่โก้ ไปไหน" เพลงพิณรั้งข้อมือเขาไว้
           "ผิงต้องไปทำงานนะ" เวลาใกล้หมดแล้วด้วย กฤษตฤณดูไม่สนใจในสิ่งที่หล่อนบอกเลยสักนิด
           "รู้แล้วครับ ค่อยไปทำให้พี่ทานวันหลังก็ได้ แต่ตอนนี้หิวแล้วไปหาอะไรทานก่อน" สุดท้ายเขาก็ลากเอาตัวไปด้วยจนได้ แม้จะพยายามดึงรั้งและบอกเหตุผลอะไรไปกฤษตฤณก็ทำเหมือนไม่ได้ยิน ครั้นจะให้หล่อนโวยวายมันก็ดูจะร้อนรนไปหน่อย เลยต้องเลยตามเลยไปกับเขา
 
 
 
           "เดี๋ยวก็ติดคอ" เขาพูดเตือนหญิงสาวในชุดที่ไม่ได้ต่างจากอยู่บ้านมากนัก เห็นเจ้าหล่อนรีบยัดอาหารเข้าปากก็เตือน แต่เพลงพิณไม่สนใจ หล่อนควรรีบยัดและรีบออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
           "พี่โก้นั่นแหละค่ะรีบ อ้อยอิ่งแบบนี้ถ่วงเวลาหรือเปล่า" เพลงพิณแกล้งแย๊บเขาเข้า แต่กฤษตฤณกลับทำแค่ยิ้มแล้วตอบกลับมา
           "รู้ด้วย" หญิงสาวมองหน้าเขาตาโตขมวดคิ้ว เพลงพิณตกใจที่เขายอมรับตรงๆ
           "พี่โก้..." ไม่รู้จะพูดอะไร หล่อนรำพึงชื่อเขาเพราะกลัวว่าเขาจะรู้เรื่องแล้วแต่แกล้งคะยั้นคะยอบีบให้หล่อนพูดเอง แต่เขากลับพูดอีกอย่าง
           "ก็พี่คิดถึง ไม่เจอตั้งอาทิตย์กว่า อยู่ด้วยกันนานๆก็ได้หรอก" ชายหนุ่มพูดหยอดหล่อนอีกครั้ง จนเพลงพิณถอนหายใจ ถึงจะอย่างนั้นหล่อนก็ไว้ไม่ไว้ใจ 
           "เชื่อได้หรือเปล่า" เพลงพิณถามทั้งหวาดระแวง
           "ทำไมต้องโกหกล่ะครับ" 
           "ก็..." เพลงพิณรีบชะงักในสิ่งที่กำลังจะหลุดออกจากปากไป หญิงสาวตั้งใจจะบอกเขาว่ากฤษตฤณนั้นถ่วงเวลาไม่ให้หล่อนออกไปพบคนที่นัดไว้ ถึงได้ลีลานัก แต่นั่นแหละ เธอเก็บมันไว้ทัน
           "ไม่มีอะไรค่ะ รีบทานเถอะพี่โก้" กฤษตฤณเลิกคิ้วรอหล่อนต่อประโยคให้จบ แต่เขาก็ไม่ได้อะไรนอกจากที่เพลงพิณทิ้งค้างไว้เท่านั้น