จำเลยสวาท

ส่งถึงบ้านเขาก็ไม่พูดอะไร จะลงจากรถเข้าไปในบ้านก็ไม่มี “ฝันดีครับ” เป็นคำเดียวที่ออกจากปาก หลังจากนั่งเงียบมาตลอดทาง ตอนพูดหน้าหล่อนเขาก็ยังไม่มองเลยด้วยซ้ำ เพลงพิณโวยวายตามหลังทันทีที่เขาขับรถออกจากบ้านไป น่าโมโหที่สุด ...หล่อนทำผิดอะไรกัน เขาพูดน้อยขนาดนั้นกลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือไง หญิงสาวเลยเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงเข้าบ้านไปวางถุงขนมเบื้องให้บิดาเสียงดังจนคนกำลังเชียร์มวยสะดุ้งเฮือก

“แว้ก!! ลูกผิง!! ป๊าตกใจหมด! ...โอ้ ตายแล้ว!! ขนมข้า!!” ขนมเบื้องที่ตนฝากซื้อแหลกคามือลูกสาว ท่าคล้ายตบยุงนั่นบี้ขนมของตนจนแบนติดโต๊ะ ลูกสาวไปอารมณ์เสียมาจากไหน ก็ออกไปข้างนอกกับลูกเขยนี่นา ไอ้หยา... งอนกันบ่อยขนาดนี้สงสัยจะลูกดก

“แม่ไปไหนอ่ะป๊า ไม่มาเชียร์มวย” ปกติเถ้าแก่เลิศกับภรรยาก็จะมานั่งเชียร์มวยเย็นด้วยกันตลอด ไม่รู้วันนี้มารดาคนสวยของหล่อนหายไปไหน

“แม่ไปเยี่ยมยายสีข้างบ้าน ...เห็นว่าเพิ่งกลับจากโรง’บาล”

“ลูกผิงตีขนมป๊าแตก...” เถ้าแก่เลิศมองเศษขนมใต้ฝ่ามือลูกสาว

“ลูกโมโหป๊า พี่โก้ทำลูกรมณ์เสีย” เพลงพิณไม่อยากพูดว่าเขาชวนทะเลาะเพราะเรื่องอะไร เหตุผลของวัยรุ่นมันจะดูงี่เง่าในสายตาคนแก่

“เจ้าโก้หาเรื่อง หรือลูกผิงหาเรื่องกันแน่” กฤษตฤณมีความเป็นผู้ใหญ่สูง มองปราดเดียวก็รู้ มีแต่ลูกสาวของตนที่ใจร้อน วู่วาม นิสัยก็ไม่ค่อยเหมือนผู้หญิง หากจะถามว่าใครเป็นคนรวนเถ้าแก่เลิศขอลงคะแนนว่าลูกสาวของตนนั่นแหละรวนเขาก่อน แล้วก็มาโมโหเอง

“ป๊ารักลูกบ้างหรือเปล่า อะไรพี่โก้ก็ดีกว่าลูกตลอด” อย่างตอนที่บิดาขอร้องให้หล่อนยอมตกลงหมั้นหมายกับเขา ยังไม่มีท่าทีหวงลูกสาวเลยสักนิด เพลงพิณเป็นลูกสาวคนเดียวและผู้เป็นบิดาควรมีอาการหวงลูกสาวบ้าง ไม่ใช่เอาแต่คะยั้นคะยอให้หล่อนรับหมั้นที่พันไกรบิดาของกฤษตฤณได้มาคุยกับบิดาตนเอาไว้ว่าอยากให้ลูกหมั้นหมายกัน ปรองดองสายเลือด เพราะฝ่ายผู้ใหญ่เป็นเพื่อนสนิทรักกันยิ่งกว่าอะไรดี

“ป๊ารักลูกผิงถึงยอมให้หมั้นกับเจ้าโก้ ถ้าไม่ใช่เจ้าโก้มีหรือป๊าจะยกลูกให้” หนุ่มแก่หนุ่มเด็กล้วนแต่หลงใหลรูปกายและนิสัยของลูกสาวตนไม่ใช่น้อย บ้างเข้ามาพูดเรียบเรียงด้วยตนเองก็มี ให้พ่อแม่มาคุยให้ก็มี มีหรือเถ้าแก่เลิศจะยอมยกลูกสาวให้ใครง่ายๆ หวงดั่งแก้วตาดวงใจ รักยิ่งกว่าชีวิต นี่ถ้าไม่ใช่ลูกชายของเพื่อนรักที่เห็นว่าหน่วยก้านใช้ได้แถมหน้าที่การงานและนิสัยก็เป็นคนดี ถ้าไม่อย่างนั้นเถ้าแก่เลิศคนนี้ไม่ยกให้ง่ายๆหรอก

“แล้วพี่โก้ทำลูกอารมณ์เสียป๊าจะเข้าข้างลูกหรือเปล่า”

“ลูกผิงกับเจ้าโก้งอนกันเรื่องอะไร ต้องเล่าให้ป๊าฟัง” เพลงพิณกอดอกหน้างอ พยายามหาพวก นิสัยเหมือนตอนเด็กไม่มีผิดเพี้ยน แสบยังไงแสบยังงั้น

“พี่โก้ถามลูกว่าเขาสำคัญต่างจากคนอื่นบ้างหรือเปล่า”

“แล้วลูกผิงก็ตอบว่า ไม่ต่าง ...สมควรแล้วที่โดนโกรธ” เถ้าแก่เลิศรู้นิสัยของลูกสาวดียิ่งกว่าอะไร เพลงพิณน่ะปากแข็งที่สุด

“ลูกเปล่า ...ลูกไม่ได้ตอบพี่โก้หรอกป๊า ไม่เห็นต้องถามเลย เป็นคู่หมั้นมันจะเหมือนคนอื่นๆได้ไงอ่ะป๊า ลูกผิดนักหรือไง ไม่เห็นต้องโกรธเลย” เพลงพิณรีบแก้ตัวในสิ่งที่บิดากำลังเข้าใจผิด เถ้าแก่เลิศพยักหน้ากับคำตอบของลูกสาวอย่างช้าๆ ปากแข็งยิ่งกว่าหินอีกไอ้ลูกเอ๊ย

“ป๊าตอบลูกสิ ว่าลูกไม่ผิด”

“ป๊าไม่ตอบหรอก” เถ้าแก่เลิศเล่นแง่กับลูกสาว

“น่ะ ...เห็นไหม ป๊าก็เข้าข้างพี่โก้อยู่ดี” เพลงพิณเริ่มงอแงใส่บิดาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครเข้าข้างหล่อนเลยสักคน

“น่ะ ...เห็นไหม พอป๊าเขาไม่ตอบ ตัวเองก็หาว่าป๊าเข้าข้างพี่โก้ ทีตัวเองไม่ตอบเขา ไม่คิดว่าพี่โก้จะเข้าใจผิดบ้างหรือไง”

“แม่!” พุดซ้อน สาววัยทองที่ผิวพรรณขาวเอี่ยมสะอาดบ่งบอกราศีคุณนายเดินเข้ามาได้ยินตั้งแต่สองพ่อลูกกำลังสนทนากัน ตั้งใจว่าจะเข้ามาหาตั้งแต่ทีแรกเด็กครัวก็ดันเรียกเอาไว้เสียก่อน จึงมาได้ทันสอนลูกต่อจากพ่อพอดี

“ไม่ต้องมาเสียงดัง ตัวเองน่ะผิด ไปง้อพี่โก้เขาเลย” เพลงพิณหันไปมองเสียงที่ดังมาจากหน้าประตูก็พบว่าเป็นมารดาที่เข้ามาต่อบทเทศน์จากบิดาอีกที หล่อนก็รู้ว่าตัวเองผิดอยู่แล้ว แต่มันก็แค่โมโหและหงุดหงิดที่กฤษตฤณทำเป็นเฉยชาใส่ แค่จะหาพวก หาใครเข้าใจตัวตนของหล่อนว่าไม่ได้ตั้งใจ นิสัยปากแข็งมันติดเป็นสันดานไปเสียแล้วจะให้แก้ง่ายๆได้อย่างไร ยิ่งพอเห็นทั้งบิดามารดาไม่มีใครเข้าข้าง หญิงสาวก็ยิ่งหน้างอ

“ป๊า...”

“ป๊าเห็นด้วยกับแม่นะ ลูกผิงไปง้อเจ้าโก้เถอะ” มารดาของหล่อนเดินมานั่งโซฟาชุดเดียวกับบิดา เป็นอันบอกว่าเลือกข้างแล้ว

“ผัวเมียกันก็ทะเลาะเรื่องงี่เง่าแบบนี้แหละผิง แต่ถ้าจะอยู่กันนานต้องรู้จักยอมบ้าง เข้าใจหรือเปล่า หนูไม่ชอบพี่โก้หรือ” มารดาถามหล่อนจริงจัง คนอย่างเพลงพิณถึงจะนิสัยอย่างนั้นแต่หล่อนจริงใจและพูดตรงอยู่แล้ว หากรู้สึกก็บอกว่ารู้สึก

“เปล่าจ้ะ... หนูไม่ได้ไม่ชอบพี่โก้” ก็รู้สึกดีแต่ไม่รู้ว่าเรียกว่ารักหรือยัง

“แม่กับป๊าแนะนำแล้วนะว่าให้ง้อ ยังไงคราวนี้ลูกก็เป็นคนผิดนะ ทุกครั้งเห็นแต่พี่โก้เขามาง้อ ยอมเขาบ้างก็ได้นะเรา”

“ก็ได้ ...หนูไปง้อก็ได้ ป๊ากับแม่จะได้หันมารักลูกคนนี้บ้างเสียที” เพลงพิณก็ตั้งใจจะไปง้อเขาอยู่แล้วแต่ไม่รู้ว่าจะไปดีไหม ลังเลบอกไม่ถูก ก็คราวแรกหล่อนว่าเขาผิดที่น้อยใจตัวเองแล้วมาลงที่หล่อน แต่คราวนี้ก็ได้คำตอบจากสองผัวเมียที่รักกันปานจะกลืนกิน แต่ก็พูดแกล้งบิดามารดาไปเช่นนั้นแหละ เลยได้เป็นคำค่อนขอดอาการปากเป็นของตนจนต้องรีบหนีอายไปเตรียมตัวอาบน้ำนอน ...ก่อนจะทิ้งตัวปิดไฟ หญิงสาวยังอุตส่าห์ส่งข้อความออนไลน์ไปหาเขา กฤษตฤณทำแค่ส่งสติ๊กเกอร์กลับมา หลังจากนั้นเขาก็อ่านแล้วไม่ตอบจนหญิงสาวโมโหจนนึกไม่อยากไปง้อเขาเสียแล้ว แต่ใจลึกๆก็เป็นห่วงความรู้สึกของชายหนุ่มอยู่เหมือนกัน ไม่อยากให้เขาต้องคิดมากเพราะนิสัยไม่ดีของตน

ผ่านไปหนึ่งวันนิดๆที่หญิงสาวทำใจในการขับรถมาที่นี่ หมู่บ้านจัดสรรโครงการเดียวที่มีพวกข้าราชการอาศัยอยู่เยอะที่สุด บ้านของกฤษตฤณอยู่หลังด้านในสุด และตอนนี้หล่อนก็กำลังนั่งอยู่ในรถที่จอดอยู่หน้าประตูบ้านเขา เพลงพิณทำใจอยู่สักพักตั้งแต่เมื่อคืนก่อนจะหยิบกุญแจรถและขับไปตลาดซื้อของกินแวะมาหาเขาถึงที่ ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะง้ออย่างสุดความสามารถ

หญิงสาวเปิดประตูรถสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะเดินเรียบเข้าไปประตูบ้านที่เป็นทางเท้า เอาไว้เซอร์ไพรส์ให้เขาตกใจเล่นแล้วค่อยมาเอารถเข้าไป กฤษตฤณคงเข้าใจว่าหล่อนจะไม่มาบ้านเขาและเขาก็ต้องเหวอแน่ๆที่หล่อนมาพร้อมอาหารที่เขาชอบทาน

แต่คนที่เซอร์ไพรส์กับกลายเป็นหล่อน...

กฤษตฤณ ...เขายืนกอดกับผู้หญิงอยู่ตรงประตูเข้าตัวบ้าน

“ขอบคุณนะคะผู้หมวด ไว้จะมารบกวนใหม่นะคะ” หญิงสาวขยิบตาให้เขาข้างหนึ่งอย่างต้องการหว่านเสน่ห์ ผู้หมวดหนุ่มก็ยิ้มคืนให้อย่างมีมารยาทก่อนจะค่อยๆปล่อยอ้อมแขนออกจากร่างบาง

“พิสาไปก่อนนะคะ ขอบคุณอีกทีสำหรับวันนี้ค่ะ” ชายหนุ่มก็ยังคงยิ้มพยักพยักหน้าให้หล่อนก่อนจะมองตามไป จนเห็นหลังคนไวๆตรงประตูทางเข้า แค่เห็นหลังก็จำได้แล้วว่าใคร ยิ่งรถสีแดงๆที่จอดอยู่ตรงประตูสำหรับรถที่ปิดสนิทยิ่งรู้เลยว่าเป็นเพลงพิณ ผู้หมวดหนุ่มรีบวิ่งนำหน้าหญิงสาวที่เพิ่งล่ำลาเขาไปเมื่อครู่อย่างรวดเร็ว ทั้งยังเรียกชื่อของเจ้าหล่อนที่กำลังจะเดินพ้นประตูบ้านเขาให้หยุดรอ

“ผิง!!!” หญิงสาวคงมาทันเห็นตอนที่เขากอดพิสาไว้ในอกพอดี แล้วนั่นก็คงเป็นสาเหตุของกล่องอาหารมากมายที่กองระเนระนาดกับพื้น เพลงพิณไม่หยุดรอเขาทั้งยังหันกลับมามอง พอเห็นเขาวิ่งมาข้างหลังเจ้าตัวก็รีบวิ่งหนีจะไปขึ้นรถ แต่ก็หาได้ทันเพราะเขาตัวสูงกว่า ขาก็ต้องยาวกว่า

“ปล่อย! ไอ้พี่โก้! ชั่วจริงๆเลย อุตส่าห์ไว้ใจ ปล่อยสิ ปล่อยโว้ย!!” เพลงพิณไม่เคยยอมแพ้ใคร พละกำลังของหล่อนแม้จะตัวเล็กก็ออกกำลังกายอยู่สม่ำเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องใดหล่อนก็ไม่ยอมแพ้ แต่ตอนนี้ทั้งดีดทั้งดิ้นก็ยังโดนเขาอุ้มจากข้างหลังจนตัวลอย

“อย่าดิ้นสิผิง พี่เหนื่อยนะ” ที่จริงแรงหล่อนน้อยกว่าผู้ร้ายที่เขาสู้ด้วยเสียอีก แต่คำด่าสาดเสียที่เจ้าหล่อนพ่นออกมาทำให้เขาไม่ชอบเท่าไหร่

“ก็ปล่อยสิวะ!!” เพลงพิณจะก้มลงไปกัดแขนเพราะรู้ว่าสู้เขาไม่ได้ แต่แขนของเขาก็กอดรัดอยู่ใต้ฐานอกหล่อน ยกขึ้นจนตัวลอยขาไม่ติดพื้นอย่างนี้จะให้สู้ได้ทางไหนบ้าง กฤษตฤณอุ้มหญิงสาวที่ดีดดิ้นไม่ยอมเข้าไปในบ้านอย่างง่ายดาย ไม่สะทกสะท้านกับแรงดีดของเจ้าหล่อนเลยสักนิด

เห็นพิสายืนอ้าปากค้างอยู่ตรงทางออกประตูใหญ่เขาก็ค้อมหัวให้อย่างขอไปที

....ว่าจะอ่อยเสียหน่อย ยายผิงอะไรนี่โหดจริงๆด้วย ลาล่ะค่ะผู้หมวด

“จะปล่อยหรือไม่ปล่อย” กฤษตฤณอุ้มหล่อนพ้นประตูบ้านเข้ามายังห้องโถงด้านในหญิงสาวก็ยังดิ้นไม่ได้หยุด แถมหน้าแดงก่ำเพราะด่าเขามาตลอดทาง

“ฟังก่อน แล้วจะโกรธค่อยโกรธ” ชายหนุ่มก็ไม่เข้าใจว่า ไปๆมาๆ สุดท้ายทำไมเขาต้องกลายมาเป็นง้อเธอทุกที

“ฟังคำแก้ตัวน่ะเหรอ ไม่ฟัง!!” หญิงสาวเชื่อขึ้นใจกับลมปากของผู้ชาย ได้ยินมาหลายต่อหลายครั้ง ต่อให้ผิดก็พูดให้ถูกได้ เห็นยืนกอดสาวอยู่คาตายังจะมีมาอธิบายอะไรกันอีกล่ะ เรื่องนี้ต้องถึงหูป๊าแน่นอน!!

“หึงแรงนะ” กฤษตฤณแกล้งเย้าให้หล่อนหยุดดิ้น แล้วมันก็ได้ผล เพลงพิณหยุดครู่เดียวเพื่อหันมาว้ากใส่หูเขาและก็กลับไปดิ้นให้หลุดพ้นจากเขาอีกครั้ง

“ไม่ ได้ หึง โว้ย!! กรี้ด!!” สู้เขาไม่ได้หล่อนก็โมโหจนหูตาลาย

กฤษตฤณอุ้มหญิงสาวในอ้อมแขนไปทิ้งเอาไว้กับโซฟายาว พอเจ้าหล่อนตั้งตัวได้จะลุกขึ้นมาเขาก็โถมตัวลงไปกักขังเจ้าหล่อนเอาไว้ ทันทีที่แขนเขาคร่อมหล่อนสำเร็จชายหนุ่มก็รู้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้นจึงได้เกร็งหน้าท้องแน่น เพราะเพลงพิณกำหมัดก่อนจะชกมาที่ชายพกจนเต็มแรง เสียงเนื้อเขากระทบกับหมัดหล่อนดังแต่เท่านั้นก็ไม่เกิดอะไรขึ้นอีกนอกจากเขาถอนหายใจออกมาและล็อคมือเจ้าหล่อนเอาไว้

“แต่อันนี้เริ่มไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่แล้ว ฟังก่อนสิครับ”

“ลมปากผู้ชาย ตอแหลทุกคนนั่นแหละ” คำพูดของหล่อนไม่เข้าหูเขาเอามากๆ กฤษตฤณโตมาในครอบครัวที่ค่อนข้างสุภาพ เขาเลยไม่ค่อยถูกใจกับคำหยาบเท่าไหร่แม้จะเป็นผู้ชายเต็มยศ

“พูดคำหยาบทำไม”

“ก็พูดกับคนใจหยาบ เลิก! เลิกเลย! ถอนหมั้น นึกว่าตัวเองหล่อนักหรือไง เหอะ บอกไม่ให้เรานอกใจที่แท้ตัวเองก็ทำเอง เป็นคนนะไม่ได้เป็นควาย ปล่อยเดี๋ยวนี้แล้วจะไม่เอาเรื่อง!!”