จำเลยสวาท

“มองอะไรน่ะ ผิง” สายตามองไปยังกลุ่มคนที่เดินกันขวักไขว่จนลับสายตา เขาสังเกตเห็นตั้งแต่ที่เจ้าหล่อนไม่ได้สนใจฟังที่เขาพูดในทีแรก แต่กลับมองสนใจไปยังจุดหนึ่ง ซึ่งพอมองตามก็ไม่รู้ว่ามีอะไรน่าสนใจในเมื่อตลาดนัดวัยรุ่นตอนเย็นก็คนเยอะเป็นแบบนี้ประจำ

            เพลงพิณรู้ตัวทันทีว่าเขาสังเกตเห็นที่เพ่งไปเมื่อครู่ก็รีบเบี่ยงความสนใจมาหาคนตรงหน้าทันที

            “ผิง ...ดู ...ร้านแทททูตรงนั้นค่ะ คนเยอะดี สงสัยทำสวย” อันที่จริงวัยรุ่นก็ฮิตกันเยอะแยะไป ไอ้สนใจก็สนใจอยู่แหละ สนใจมาตั้งนานแล้ว แต่ที่ยังเนื้อตัวเอี่ยมสะอาดทุกวันนี้ก็เพราะเจ้านายใหญ่ทั้งสองที่บ้านนั่นแหละที่หวงเอาไว้ตลอด พอรอดพ้นวัยดูแลตัวเองได้ก็ไม่ได้หลุดพ้นคนตรงหน้านี้อีก ...แต่เอาจริงๆก็ กลัวเจ็บอยู่เหมือนกันถึงไม่ได้ลองแอบทำเสียที

            “ฮึ... คนเยอะอยู่แล้วนะตรงนั้น” ก็มันเป็นโซนร้านขายของจำพวกโหมดดาร์กๆ วัยรุ่นเดี๋ยวนี้ก็ให้ความสนใจของพวกนั้นไม่น้อย ไม่เห็นน่าแปลกใจตรงไหนมากี่ครั้งก็เห็นคนออเต็มอยู่ตรงนั้นทุกครั้ง น่าแปลกก็ตรงพฤติกรรมของคนตรงหน้านี่แหละ ที่มันส่อพิรุธ ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเลิกคิ้วโต้ตอบกลับ

            “อ้าว หรอคะ” หญิงสาวยิ้มเก้อให้เขาทันที

            “พี่โก้ไม่กินอย่างอื่นอีกหรอ” เขาเพิ่งออกเวรแล้วก็พากันมาเดินเที่ยวที่นี่ทันที เอสเพรสโซ่เย็นแก้วเดียวจะไปพออะไร ขนาดเพลงพิณไปเตร็ดเตร่เล่นไปทั่วมาค่อนวันงานการไม่ได้ทำยังรู้สึกแบตเตอรี่น้อยจนต้องรับ นมชมพูปั่น ไก่มายองเนส กับแซนวิสทูน่าเลย

            “ไม่ล่ะ ...รอแย่งผิงกินดีกว่า”

            “ไม่ได้นะ ผิงหิวห้ามแย่ง” เขาน่าจะจำได้ว่าเวลาหล่อนโมโหหิวนั้นน่าปวดหัวเพียงใด เห็นตัวเล็กๆแบบนี้เหวี่ยงเอาเรื่อง

            “กับพี่ก็หวงหรอ” ใบหน้าหล่อเหลาขบคิ้วดกดำยาวเป็นทรงลงเล็กน้อยจนใบหน้าดูออดอ้อน เขายื่นหน้าเข้ามาถามใช้มือเท้าคางเสียดูน่ารักเชียว จริงๆไม่ค่อยได้เห็นกฤษตฤณทำหน้าแบบนี้บ่อยนักหรอก เขาวางมาดจะตายเวลาอยู่ข้างนอก ก็นายตำรวจยศใหญ่นี่นะ ก็ต้องหล่อเป็นธรรมดา อายุไม่มาก หน้าตาค่อนข้างดีเกินชาวบ้าน แถมพ่อรวย แต่ขอโทษ... คนนี้เพลงพิณจองแล้ว!

            “ก็พี่โก้กินเยอะ...” เพลงพิณว่าเขาไม่จริงจังนัก แต่เขาเล่นตอบเสียหญิงสาวรู้สึกอยากให้ในร้านกาแฟติดกระจกรอบร้านแห่งนี้มีเพียงเขาและหล่อนสองคน จะฟาดให้มือพรุนเลยเถอะ

            “ก็พี่กินจุ...”

            “พี่โก้! ตลกละ” หญิงสาวไม่สนใจเขาอีก ก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารตรงหน้า แล้วเขาก็ไม่แตะของหล่อนสักชิ้นเดียว เอาแต่นั่งยิ้มขันมองหน้าแดงๆของเพลงพิณจนเจ้าตัวแทบอยากจะเอาหลอดน้ำทิ่มตาเขา

“อร่อยไหม” เขาเงียบไปตั้งนานและสุดท้ายก็ถามคนที่ตั้งหน้าตั้งตากินไม่ยอมมองหน้าเขา

“ก็มาร้านนี้ทุกทีจะถามทำไม” เพลงพิณอุบอิบตอบเขา แต่นั่งใกล้กันขนาดนี้ต่อให้นินทายังแทบจะได้ยิน โต๊ะร้านกาแฟไม่ใช่ร้านข้าว ไม่จำเป็นต้องกว้างใหญ่อะไรมากมาย

“วันนี้เห็นตั้งใจกิน นึกว่าจะอร่อยกว่าทุกครั้ง” เขายิ้มกริ่มเมื่อคราวนี้หญิงสาวเลิกสนใจอาหาร วาดดวงตากลมโตอย่างผู้หญิงแก่นๆขึ้นมามองเขาอย่างเคืองจัด

“จะกวนกันไปถึงไหน...” วันนี้เขาไม่เห็นจะสุภาพเรียบร้อยเนี้ยบเป๊ะตามสโลแกนแบบทุกวัน สงสัยจะอารมณ์ดีถึงได้แกล้งตั้งแต่ขาไปรับหล่อนที่บ้านแล้ว

“เดี๋ยวนี้ไม่ไปบ้านพี่เลย อยู่คนเดียวเหงานะ” กฤษตฤณมีบ้านอยู่ที่นี่อีกหลัง เขาซื้อเอาไว้ตั้งแต่ปีแรกและไม่ค่อยได้กลับไปบ้านใหญ่สักเท่าไหร่

คราวนี้เพลงพิณไม่ค้อนเขาอีก แต่หล่อนเบ้ปากใส่เลยทันทีที่เขาพูดจบ

“ไม่ๆ ...มันจะบ่อยไปไหมคะพี่โก้ เพิ่งเดือนที่แล้วนี่เอง” เพลงพิณต่อว่าเขาทั้งยังหน้าแดง

“แล้วก็อยู่คนเดียวให้มันจริง” อย่าให้ต้องได้ยินว่าผู้หมวดหิ้วสาวเข้าบ้าน วันนั้นคงเป็นวันสิ้นลมหายใจของผู้หมวดฝีมือดีแน่นอน แม้ตลอดเวลาที่ผ่านมาจะไม่มีเรื่องพวกนี้ให้ต้องกังวลแต่อย่างน้อย ผู้ชายของหล่อนก็หน้าตาดีกว่าผู้คนที่อาศัยอยู่ในจังหวัดนี้จนเกินเหตุ ดังนั้นถ้าจะหวงบ้างก็คงไม่ผิด... หรือเปล่า

“พี่ชอบเวลาผิงหวง น่ารักดี” เขาพูดตรงๆ แล้วหล่อนก็อายที่แสดงออกชัดเจนเกินไป หญิงสาวเลือกเก็บอาการแล้วก็วางฟอร์มใส่เขาต่อไป

“พี่โก้ไม่อยากเจอเวลาผิงหวงหรอก”

“ทำไมล่ะ”

“ก็ผิงมือหนัก แถมอารมณ์ร้ายด้วยนะ” อันนี้เขารู้ดีอยู่แล้วเถอะ ยังจะมาถาม ปีกว่าที่ผ่านมาเขาคงจะชินกับมันจนมองว่าเป็นเรื่องธรรมดา

“อืม... แต่พี่ก็ชอบเวลาที่ผิงมือหนักนะ ผ่อนคลายดี” กฤษตฤณพูดเหมือนคุยเรื่องดินฟ้าอากาศทั้งๆที่ความหมายโดยนัยของประโยคมันไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด! หญิงสาวที่รู้สึกตันแล้วซึ่งอาหารตรงหน้าพอดีเอื้อมมือไปฟาดแขนเขาจนเกิดเสียง

“พี่โก้! นี่แน่ะ!”

“โอ้ย!! …เจ็บนะผิง”

“ชอบให้ผิงมือหนักไม่ใช่หรอ ...อีกทีไหมล่ะ” กฤษตฤณนั่งลูบแขนที่โดนตีไปมาคล้ายเจ็บมากมายทั้งๆที่กล้ามแขนเขนใหญ่เกือบจะเท่าลำคอของหล่อน ท่าทีสำออยจนเกินเหตุทำให้เพลงพิณเบ้ปากใส่เขา แล้วชายหนุ่มก็หัวเราะออกมาอย่างขบขัน           

“ทำร้ายเจ้าหน้าที่มีโทษนะครับ”

“ผิงไม่กลัวตำรวจนะคะ บอกไว้ก่อน...” ตำรวจสิต้องกลัวเพลงพิณคนนี้ โดยเฉพาะคุณตำรวจสุดหล่อตรงหน้า

“ระวังเถอะ จะเป็นหม้ายขันหมาก” กฤษตฤณคงอารมณ์ดี แต่มันเป็นอารมณ์ดีเกินเหตุ เพราะรู้สึกช่วงนี้เขาจะขี้มักกลั่นแกล้งให้เพลงพิณต้องโมโหหน้าแดงหน้าดำอยู่บ่อยครั้ง

“สนที่ไหนล่ะ หน้าอย่างผิงรอต่อคิวกันเป็นแถว หลุดจากพี่โก้ได้สองวันผิงก็หาที่อยู่ใหม่ได้แล้วมั้ง” เพลงพิณชอบเป็นต่อเขาอยู่เสมอ และไม่ว่าจะเถียงเรื่องใดหญิงสาวก็จะไม่ยอมให้แพ้กฤษตฤณ หรือไม่เขาก็ชอบเห็นหล่อนชนะ เพราะมันรู้สึกดีชะมัดเวลาเห็นหญิงสาวตั้งหน้าตั้งตาเถียงเขาจนไม่สนเหตุผลหรือความจริงใดๆ แต่ครั้งนี้คงไปกระตุกต่อมหึงของชายหนุ่มเข้า กฤษตฤณเลิกแกล้งหล่อนทันที ใบหน้านิ่งๆนั่นน่ากลัวที่สุดเสมอ เพลงพิณรู้ดี ก็เวลาเขาทำหน้าแบบนี้หมายความว่าเอาจริงทุกครั้งไป แต่กระนั้นจะให้ไปยอมมันก็ไม่ใช่หล่อนอยู่ดี

“แล้วเคยทำไหม” เวลาเขาไปราชการมันก็ไม่ใช่แค่สองวัน แล้วหลายวันที่เขาไม่อยู่เพลงพิณจะเคยทำอย่างที่แกล้งพูดมาหรือเปล่า ชายหนุ่มก็ไม่เคยคิดมากอะไรจนเจ้าตัวพูดออกมาหน้าตาเฉย

“ไม่รู้สิ”

“อย่าลองเลย ดีที่สุด” เพลงพิณรวนเขาเพราะหล่อนมีนิสัยไม่ชอบยอมแพ้ และเขาก็ชอบรอมชอมให้เพราะเห็นเป็นเธอเท่านั้น แต่ถึงจะอ่อนข้อให้แต่ก็ไม่วายวางมาดดุ

“ถ้าผิงลอง จะทำให้พี่โก้เห็นทำไมล่ะ จริงไหมคะ”

“ขนมผิง” กฤษตฤณเรียกชื่อเล่นหญิงสาวเต็มยศเพื่อเตือนให้รู้ว่าหล่อนควรจะหยุดพูดเล่นกับเขาเสียที เพลงพิณก็คล้ายจะรู้ว่าเขาเริ่มอารมณ์เสียเข้าแล้ว ถึงได้นั่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรออกมาอีก สักพักเขาก็เดินไปคิดเงินค่าอาหารก่อนจะเดินมาที่โต๊ะ กางมือหนากว้างออกเพื่อจะชวนหล่อนออกไปข้างนอก เพลงพิณวางมือลงไปบนฝ่ามือของเขาตามปกติก่อนจะเดินจับจูงกันออกไปเดินเล่นที่ตลาดนัดเย็น

ท้องฟ้าสว่างแต่ไร้ซึ่งความร้อนของแสงอาทิตย์ ผู้คนมากมายเดินขวักไขว่กันไปมา บางคนก็มาเที่ยวกับเพื่อน บางคนก็มากับแฟน บ้างก็มากับพ่อแม่ มาคนเดียวก็มี วันทำงานวันสุดท้ายของสัปดาห์เช่นนี้ที่กลางเมืองจะมีตลาดนัดของกิน เสื้อผ้า และของวินเทจมากมายจากแม่ค้าพ่อค้าทั่วสารทิศมาตั้งแคมป์ขายของกันเต็มไปทั่วทุกพื้นที่ของลานกว้าง ที่มีทั้งร้านอาหาร ร้านนั่งดื่ม หรือร้านกาแฟ

             กฤษตฤณ ชายหนุ่มร้อยตำรวจเดินจูงมือแฟนสาวฝ่ากับฝูงชนเพื่อเดินดูของไปทั่วอย่างที่เคยทำเป็นประจำ แต่ไม่ว่าจะเดินไปมุมไหนต่อมุมไหนก็เป็นอันต้องหยุดเมื่อมีคนรู้จักมักเข้ามาทักทายพวกเขา หมวดโก้เป็นตำรวจหนุ่มรูปหล่อที่ประจำอยู่ที่นี่ได้หนึ่งปีพอดีเป็นที่รู้จักของชาวบ้านและข้าราชการด้วยกัน เพราะความหน้าตาดีและยศที่สูงตั้งแต่อายุยังน้อย เขาเข้ามาประจำสัปดาห์แรกผู้คนที่นี่ก็พากันกล่าวขวัญว่าตำรวจ สน. นี้หล่อจนป้อมแตก ไม่พอเขายังจับผู้ร้ายเก่งจนคดีต่างๆที่เคยเป็นโจทก์เป็นจำก็เป็นอันได้เคลียร์หมดเมื่อผู้หมวดคนใหม่เข้ามาประจำการ

            อยู่ไม่ถึงสี่เดือนก็มีข่าวว่าผู้หมวดขวัญใจชาวบ้านนั้น ได้หมั้นหมายกับลูกสาวเถ้าแก่ที่รวยติดอันดับจังหวัด หรือก็คือเพลงพิณ จะไม่ดังได้อย่างไรในเมื่อบิดาของหญิงสาวนั้นก็รวย ดังอยู่แล้ว แต่เจ้าหล่อนกลับชอบทำตัวเป็นเด็กแว้น ไม่ถือตัว ไม่มีหยิ่ง เที่ยวเล่นติดดินทักทายชาวบ้านอย่างกับเป็น สส. เพลงพิณนั้นมีนิสัยใจกล้าบ้าบิ่น แถมยังพวกพ้องเยอะ บ้านรวยแต่หล่อนก็รู้จักทำตัวมีประโยชน์ เคยช่วยเหลือนักเรียนทุนน้อย สร้างศาลาวัด งานน้ำท่วมที่ต่างจังหวัดหญิงสาวก็ยังเคยเป็นแกนนำเรี่ยไรชาวบ้านเพื่อพากันทำบุญช่วยเหลือผู้อื่น จนชื่อ ไอ้น้องผิง ดังไปทั่วทั้งจังหวัด เอาเป็นว่าใครไม่รู้จักชื่อเป็นอันว่ายังมาไม่ถึงที่นี่ แต่ทุกคนก็ไม่ได้สนิทกับเจ้าหล่อนไปซะหมด มีบ้างที่เห็นตามอินเตอร์เน็ตแล้วใจกล้าเข้ามาทัก อันนั้นหญิงสาวก็ตอบรับพวกน้องๆเป็นอย่างดี ส่วนมากที่รู้จักกันก็จะเป็นคนรู้จักบิดา มารดา หรือไม่ก็พวกพ้องของหล่อน ดังนั้นไม่ว่าจะไปทางไหน ทั้งสองก็จะเป็นที่รู้จักของผู้คนทั่วไปเสมอ

            “อย่าลืมไปหากันบ้างนะพี่ผิง พวกฉันคิดถึงพี่ผิงจะแย่ พี่ผิงเลิกเล่นแบตแล้วไม่มีคนเลี้ยงหมูกระทะหลังแข่งเหมือนทุกที พวกฉันต้องเฉลี่ยกันออก เซ็งเป็ด ” ชมจันทร์พูดยาวเป็นหางว่าว ทีแรกหล่อนไม่ได้ตั้งใจจะมาเดินตลาดที่นี่เพราะมันอยู่ไกลจากตัวอำเภอที่หล่อนอยู่ แต่พอดีต้องออกมาทำธุระเลยแวะมา ไม่คิดว่าจะเจอหัวหน้าชมรมแบตมินตันคนเก่า เพลงพิณเป็นที่รักของรุ่นน้องก็เพราะนิสัยจริงใจ ใจป๋า กล้าได้กล้าเสีย ตั้งแต่ลาออกไปช่วยที่บ้านทำงานเพลงพิณก็ไม่ได้แวะไปที่นั่นอีก น้องๆโทรตามก็ไม่ค่อยว่างมา ที่ไหนได้มาเดินเที่ยวเล่นอยู่กับแฟนสุดหล่อนี่เอง พอชมจันทร์เจอเข้าโดยบังเอิญก็รีบปรี่เข้ามาทักทายอย่างคนที่ไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายเดือน

            “ไอ้นี่ เห็นแก่กินเรอะ” เพลงพิณยกมือขึ้นจะเขกมะเหงกหญิงสาวขี้งกตรงหน้า แต่เจ้าตัวก็กลับหัวเราะออกมาเสียก่อน

            “แหม ล้อเล่นน่ะ คิดถึงพี่ผิงจริงๆ พวกนั้นบ่นถึงพี่บ่อยจะตาย หายแล้วหายลับไปเลย ไม่คิดถึงกันบ้างหรือไงนะ” หญิงสาวยังคงตัดพ้ออย่างไม่จริงจังนัก

            “คิดถึงสิ แต่พี่มีเวลาที่ไหนล่ะ”

            “ก็แหม ...แต่มาเดินเที่ยวตลาดกับพี่หมวดได้นี่เนอะ ยุ้งยุ่ง” ชมจันทร์แกล้งแซว สายตาของหญิงสาวเหล่ไปที่มือของผู้หมวดที่กำมือพี่สาวตนไว้แน่นอย่างล้อเลียน จนคราวนี้ก็ได้รับมะเหงกจากเจ้าตัวจริงๆ

            “ตลาดมันใกล้บ้านพี่เหอะ ล้อเลียนนะ เดี๋ยวๆ” กฤษตฤณก็หัวเราะไปกับชมจันทร์กับท่าทีที่เพลงพิณนั้นเขินจนทำร้ายร่างกายรุ่นน้อง

            “แล้วแต่เลย แล้วแต่เลย ...ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะพี่ อย่าลืมแวะไปหากันบ้างล่ะ” ชมจันทร์ขอตัวกลับบ้านไปในที่สุด เพราะกว่าเจ้าหล่อนจะขับรถถึงอีกหนึ่งอำเภอก็เป็นครึ่งชั่วโมง ฟ้าจะมืดเอาเสียก่อน สองหนุ่มสาวก็เลยเดินไปเที่ยวดูอะไรกันเรื่อยๆ หยุดคุยกับคนนู้นทีคนนี้ทีก็เป็นอันได้เวลา

            “กลับยังอ่ะพี่โก้ ผิงเหนื่อยแล้วแหละ”

            “ก็ไปซนมาทั้งวันนี่...” เพลงพิณรายงานกับเขาตั้งแต่เจอกันเมื่อเย็นว่าเจ้าหล่อนออกไปดูโรงสีข้าวเปิดใหม่มา แล้วก็เลยไปเที่ยวหาเพื่อนที่เปิดร้านทำผมอยู่ในตลาดสด เท่านั้นยังไม่พอเจ้าหล่อนยังอุตส่าห์แวะเอาขนมเข้าไปให้เขาถึงโรงพักกว่าจะกลับถึงบ้าน เขาก็ถึงเวลาออกไปรับหล่อนออกมาเที่ยวข้างนอกด้วยกันพอดี

            “คนมันไฮเปอร์ ถ้าอย่างนั้นไปซื้อขนมเบื้องให้พ่อก่อนค่ะ เดี๋ยวรอบนี้ไม่ได้ไปโดนบ่นอีก” เพลงพิณยังจำได้ว่าบิดางอนที่หล่อนมัวเที่ยวจนลืมซื้อขนมเบื้องที่สั่งไปคราวก่อน ครั้งนี้ลืมอีกคงไม่มีลูกไปอีกสองวัน กฤษตฤณก็หัวเราะที่สองพ่อลูกมักมีเรื่องแง่งอนกันเสมอ ทั้งอย่างนั้นบิดาก็เป็นคนเดียวที่เพลงพิณมักเชื่อฟังยามโดนออกคำสั่ง นอกนั้นน่ะหรือ ...สั่งซ้าย เธอก็ไปทางขวาน่ะ

            *************************************************************

            “ไม่ไปบ้านพี่จริงหรือ” กฤษตฤณยังคงไม่ลืม เดินถึงลานจอดรถเขาก็ถามทันทีที่เปิดท้ายรถเอาของที่ซื้อมาทั้งหมดไปเก็บ ขึ้นรถได้เขาก็หันมาถามหล่อน เพลงพิณหน้าแดงจนต้องรีบเสหน้าไปมองอย่างอื่น

            “บ่อยไปค่ะ พี่โก้” หญิงสาวปฏิเสธ

            “บ่อยอะไร เดือนที่แล้วนั่นนะ” กฤษตฤณคาดเข็มขัดนิรภัยให้เจ้าหล่อน ก่อนจะหยุดรั้งร่างตัวเองไว้กับเบาะของหญิงสาวที่หันหน้าหนีเขา พอเขายื่นหน้ายื่นตัวไปค้างมองหล่อน คาดคั้นเอาคำตอบแบบนั้นก็เลยได้รับค้อนวงโตจากหญิงสาวทันที

            “จะเอาหน้ามาใกล้ทำไมเนี่ยพี่โก้ พูดตรงนั้นก็ได้ยิน” เพลงพิณรีบเอามือไปยันอกเขาเอาไว้ทันที เมื่อหันหน้ามาแล้วพบว่าเขาเอี้ยวตัวมาฝั่งเบาะที่เจ้าหล่อนนั่งอยู่เสียเยอะมากมาย

            “เดือนที่แล้วเลยนะผิง สงสารพี่เหอะ อดๆอยากๆ” กฤษตฤณไม่ยอมขืนตัวออกตามที่หญิงสาวพยามดัน แม้เจ้าหล่อนจะลงคมเล็บนิดๆให้เขาได้คันเล่น ชายหนุ่มก็ยังไม่ยอม

            “พี่โก้” หญิงสาวครางเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน อะไรจะขนาดนั้นกันนะ

            “ผิงใจร้ายกับพี่เกินไปหรือเปล่าเนี่ย บางที่พี่ก็คิดนะ ทำไมไม่ให้ไปแต่งๆเลยสิ้นเรื่องก็ไม่รู้” เขาพร้อมตั้งแต่หลังจากสามเดือนที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจัดพิธีหมั้นหมายกันเอาไว้ เสน่ห์ของเพลงพิณมีเยอะจนคนเย็นชาต่อโลกอย่างเขาต้องยอมสยบ รู้ว่าใจเป็นของเธอก็ตั้งแต่ได้เรียนรู้คบหากันจริงๆ ถึงแม้หล่อนจะฝืนใจก็เถอะ หลังจากนั้นพอเวลาผ่านไปทุกอย่างก็ลงตัวด้วยดี เหลือก็แต่ว่าที่เจ้าสาวนี่แหละที่ไม่ยอมให้เขายกขันหมากไปรับหน้าบ้านเสียที

            “แน่ะ... ไม่ต้องมางอแง เราพูดกันรู้เรื่องแล้วนี่คะ”

            “ผิงจะทรมานพี่เกินไปหรือเปล่า ใจร้ายอะไรขนาดนั้น นี่พี่นะไม่ใช่คนอื่น” กฤษตฤณยังคงหว่านล้อมหญิงสาวทุกทาง เดือนนี้เขามีวันหยุดเมื่อใด โทรไปตามให้หล่อนมาหาก็ไม่มา ไปรับที่บ้านก็ได้แค่ดื่มชมคุยกับพ่อตาเสียอย่างนั้น ไม่รู้หล่อนจะหนีอะไรนักหนา

            “ก็พี่โก้นี่แหละค่ะ ผิงเลยต้องใจร้าย” แววตาปารถนาของเขาจ้องลึกลงมาในดวงตาของเพลงพิณจนหญิงสาวนึกอยากจะใจอ่อน แต่ก็แข็งใจเอาไว้

            “พี่ไม่พิเศษกว่าคนอื่นบ้างเลยหรือไง” เพลงพิณเข้าใจโดยทันทีว่าทำไมวันนี้เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ที่แท้ก็..... นี่เอง คำตอบก็อยู่จากแววตา และท่าทางออดอ้อนในตอนนี้นี่เอง แต่อย่างนั้นการตื๊อของเขาก็ทำให้หญิงสาวต้องเรียกชื่อนั้นอย่างอ่อนแรง

            “พี่โก้...”

            “อืม ไม่ตื๊อก็ได้” นายตำรวจรูปหล่อไม่ได้หมดแรงที่จะชวนหญิงสาวไปบ้าน แต่เขาก็แค่น้อยใจที่เจ้าหล่อนทำเหมือนกับเขาไม่ได้สำคัญต่างจากคนอื่นทั่วไป ทั้งๆที่เขาทั้งรักทั้งหลงสาวเจ้า

            ชายหนุ่มเอี้ยวตัวกลับไปประจำตำแหน่งของตนเองก่อนจะใส่เกียร์รถขับออกไปจากลานจอดรถของตลาด                                                           

            เพลงพิณเห็นเขานิ่งเงียบไปก็รู้ทันทีว่าเขางอน และนั่นก็ไม่ได้สร้างความสุขให้หญิงสาวเสียหน่อย แน่นอนอยู่แล้วว่าเขาเป็นคนพิเศษ แต่ความปากแข็งทำให้เพลงพิณไม่ชอบพูดอะไรหวานเลี่ยนกับเขา

            “พี่โก้” หญิงสาวลองเรียกชื่อเขาแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา ชายหนุ่มทำเหมือนไม่ได้ยินที่หล่อนเรียก ตั้งหน้าตั้งตาขับรถไปส่งเธอที่บ้าน ไม่ว่าเจ้าหล่อนจะชวนคุยอะไร เขาก็ไม่มีอะไรจะตอบ ความน้อยใจมันแน่นอยู่ในอก เพลงพิณทำให้นายตำรวจจอมเย็นชาต้องคอยคิดมากหนักใจเสมอ เพราะนิสัยของเจ้าหล่อน ไม่ขี้เอาใจเลยสักนิด มีแต่เขาที่คอยตามดู ตามห่วง

            เพลงพิณคุยจ้อไปคนเดียวตลอดทางและนั่นก็ไม่ได้ทำให้หญิงสาวรู้สึกดีสักนิด หล่อนรู้สึกชอบตอนที่เขาตอบด้วยน้ำเสียงใส่ใจและเข้าใจหล่อนทุกเรื่องมากกว่า จะง้อก็ไม่รู้จะง้อเขาอย่างไรดี รู้ว่าเขาน้อยใจเรื่องอะไร แต่นั่นหล่อนก็ยังไม่ได้พูดเสียหน่อยว่าเขาไม่สำคัญ กฤษตฤณน่ะคิดเองเออเองชัดๆ แล้วก็มาน้อยใจตัวเอง จะให้หล่อนทำอย่างไร