นักเขียนสาว หัวใจ บ.ก.

บทที่ 3

ปราบเด็ก VS ยั่วคนแก่

ร่างสง่าผึ่งผายในสูทเรียบหรูดูเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดของปรารภ กำลังนั่งหลังเหยียดตรงบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ สายตาคมเข้มจดจ่อกับตัวหนังสือทุกบรรทัดของบทนำบนหน้าจอแล็ปท็อป ที่เหล่านักเขียนส่งมาให้เขาได้อ่านตรวจทานก่อนจะนัดประชุมกันอีกสองวันข้างหน้า นิ้วแกร่งกดคลิ้กที่อีเมล์ฉบับสุดท้ายอย่างร้อนรน พร้อมกับรอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากหนาได้รูปอย่างลืมตัว                         

                                     ‘erodararn@.....com’

แต่บ.ก.หนุ่มก็ต้องหุบยิ้มฉับแทบไม่ทันเมื่อเห็นสิ่งผิดปกติแก่สายตา ใช่! มันคืออีเมล์ของจิดารัน เจ้าของนามปากกา ‘อีโรดารัน’ ที่ส่งถึงเขาโดยตรง แต่มันกลับไม่มีไฟล์บทนำหรือบทสรุปให้ได้อ่าน แต่มันกลับเป็นจดหมายลาป่วย! แค่ได้เห็นคำว่าป่วยก็อดนึกห่วงคนตัวเล็กขึ้นมากะทันหัน ทว่าพออ่านทุกบรรทัดทุกตัวอักษรแล้ว เขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นว่ายัวตัวแสบแกล้งป่วยการเมือง!!!

เรียน บ.ก.ที่รัก

ข้าพเจ้านางสาวจิดารัน ภักดิ์จินดาไนย ขอลาหยุดล่วงหน้าในวันประชุด โปรเจ็คพิเศษที่จะมีขึ้นอีกสองวันข้างหน้านี้ เนื่องจากกำลังป่วยทั้งกายทั้งใจ เพราะฝันว่าโดนพระเอกในนิยายขโมยจูบแรกไป ส่งผลให้จิตใจห่อเหี่ยวจนไม่สามารถเขียนนิยายและส่งงานตามกำหนดได้ ข้าพเจ้าต้องขอโทษอย่างที่สุดหากเป็นต้นเหตุให้ผู้อื่นเดือดร้อน

                                                                                                                          จึงเรียนมาเพื่อทราบ

                                                                                                                                  อีโรดารัน

คิ้วหนาขมวดมุ่นแทบชนกัน นี่มันเรื่องบ้าไร้สาระอะไรกัน! เพราะจดหมายลาของหญิงสาวนั้น นอกจากคำที่ใช้จะไม่เป็นทางการแล้ว เหบางทีอาจจะเป็นข้ออ้างเพตุผลที่อ้างมายังบ้าบอสิ้นดีอีกด้วย หรือว่าเพราะแรงบันดาลใจข้างบ้านยังไม่กลับมา จิดารันเลยไม่มีแก่ใจลงมือเขียนงานส่งเขาอย่างนั้นหรือ แบบนี้เธอตั้งใจยั่วโมโหเขาชัดๆ แล้วมีหรือที่เขาจะปล่อยผ่าน ไม่มีทาง!!! เห็นทีคงต้องลงโทษจริงจังเสียบ้าง เพื่อไม่ให้หญิงสาวกล้าอวดดีมาทำให้หัวใจเขาเต้นผิดจังหวะอีกครั้ง ว่าแต่ใครกันที่เธอฝันถึง แถมยังกล้าขโมยจีบแรกที่ควรจะเป็นของเขาอีกด้วย!!!

เมื่อตัดสินใจได้แล้วว่าสิ่งแรกที่เขาต้องทำเพื่อสำเร็จโทษคนอวดดี ปรารภจึงผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและก้าวออกไปทางประตูทันที

“ยกเลิกนัดวันนี้ทั้งหมด!” บ.ก.หนุ่มสั่งงานเลขาหน้าห้องขณะก้าวเดินผ่านไปข้างหน้า

“แล้วนั่นบ.ก.จะไปไหนคะ” เลขาสาวแก่ถามรัวไล่หลังเจ้านายไป เพื่อขอเหตุผลไว้แจ้งยกเลิกประชุมช่วงบ่าย ส่งผลให้ขาแข็งแรงหยุดชะงักกึก ก่อนจะหันหลังกลับมาตอบด้วยวลีเด็ดที่ทำเอาคนฟังต้องค้างคางุนงงอยู่เป็นนาน

“ปราบเด็ก!!!”

ต่อ....

ส่วนคนที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังจะตกเป็นเหยื่อของตาเฒ่าหื่นกามนั้น กำลังอยู่ในท่านอนแผ่หราบนโซฟาเบดตัวยาวในห้องนั่งเล่น ชันขาเรียวงามในกางเกงขาสั้นจู๋จนเห็นโคลนอ่อนเนียนขึ้นมาไขว่ห้าง ในมือถือหนังสือนิยายแปลเล่มโปรดไว้มั่น ส่วนสายตากลมโตก็เอาแต่จดจ่ออ่านพลางหัวเราะคิกคักให้กับฉากเข้าพระเข้านางของเรื่อง โดยไม่รู้ว่าตอนนี้ภัยเงียบตัวร้ายกำลังยืนจ้องมองกิริยานั้นอยู่ไม่ห่างจากปลายเท้านัก

ปรารภเคยผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วน เจนจัดเรื่องบนเตียงเป็นที่หนึ่ง และลองมีเซ็กส์มาทุกท่วงท่า แต่สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาคมเข้มของเขาในตอนนี้ บอกได้คำเดียวว่า ‘เซ็กซี่ปรอทแตก!!!’ เพราะไอ้หุ่นน่าฟัดของคนตัวเล็กที่อยู่ในชุดอยู่บ้านธรรมดาด้วยเสื้อยืดเนื้อบางสีขาวคอปาดกับกางเกงขาสั้นจุ๊ดนั้น บวกกับท่ายกเรียวขางามขึ้นไขว่ห้างโยกซ้ายทีโยกขวาที เรียกเลือดในกายหนุ่มอายุสามสิบแปดให้ร้อนฉ่า จนเดือดพล่านแทบจะระเบิดระบายออกมาทางกึ่งกลางกายทันที เจ้าของเป้าตุงต้องเอื้อมมือไปกุมลูบปลอบให้มันสงบลง ขณะปากหยักก็สูดลมหายใจเข้าออกพร้อมกับท่องยุบหนอพองหนอ ตามจังหวะการโยกเรียวขาไปมาของหญิงสาว ราวกับกำลังเพลินกับการอ่านนิยายหนักหนา โดยไม่รับรู้ว่าตนเป็นเหตุให้คนแก่ตัณหากำลังทรมานปวดหนึบหว่างขามากแค่ไหน

“แม่เจ้าโว้ย!” ปรารภต้องยกมือปิดปากกั้นเสียงอุทานของตัวเองทันที เมื่อคนบนโซฟาสับเปลี่ยนเรียวขาด้วยการเอาอีกข้างขึ้นไปไขว่แทน ทำให้เขามองเห็นลึกไปถึงแพนตี้ตัวเล็กสุดเซ็กซี่ว่ามันเป็นลูกไม้สีดำ ขับให้ผิวส่วนนั้นข่าวผ่องนวลเนียนจนอดคิดไม่ได้ว่าหากเขาได้ใช้ริมฝีปากร้อนขบกัดไล้เล็มเล่นเบาๆ คงรู้สึกเสียวซ่านปลุกเร้าเพลิดเพลินได้ไม่น้อย หรือจะใช้ลิ้นแตะชิมดูว่ารสชาติจะหวานซ่าถึงทรวงเพียงไหน แต่ในความเป็นจริงแล้วปรารภกำลังใช้ลิ้นเลียมือตัวเองที่ปิดปากไว้ จนน้ำลายไหลย้อยหยดแหมะลงบนกลางเป้ากลางเกงพอดิบพอดีโดยไม่รู้ตัว

“บัดซบ!” ปรารภต้องสบถออกมาเมื่อรู้สึกส่วนกลางกายเป็น แต่พอก้มลงไปดูแล้วก็หัวเสีย เพราะมันคือน้ำลายสอจากปากเพราะหิวกระหายในกายสาว ไม่ใช่น้ำรักที่เขาอยากปลดปล่อยออกมา ถ้าใครมารู้มาเห็นว่าคลาสโนว่าตัวพ่ออย่างเขาต้องมายืนน้ำลายไหลยืดเป็นทาง เพียงเพราะได้โลมเลียเด็กสาวแต่ภายนอกไร้ซึ่งบทรักสวาทบนเตียงแล้วละก็ มีหวังถูกหัวเราะเยาะสิบปีก็ไม่เลิก ยัยเด็กช่างยั่ว! เขาจะต้องเอาคืนให้สาสม ที่บังอาจยั่วให้อยากอยู่ฝ่ายเดียวแล้วไม่สนองให้หาย

ทว่าคนคาดโทษกลับนอนเพลินหัวเราะคิกกับหนังสือนิยายในมือ โดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวเลยสักนิด ว่าตนเองกำลังจะตกเป็นเหยื่อแก้แค้นสวาท ให้กับตาเฒ่าตัณหากลับที่เธอตั้งฉายาให้

ทันทีที่คิดออกปรารถก้าวตรงไปที่ปเป้าหมายบนโซฟา เยี่ยมหน้าเข้าไปในตำแหน่งสายตาของจิดารัน แล้วเอ่ยถามเสียงดังลั่น

“แน่ใจนะว่าป่วย!!!” แต่ปฏิกิริยาตอบกลับของหญิงสาวทำเอาหัวใจคนแก่แทบวาย

กรี้ด! ตุ๊บ! โอ้ย!!!

จิดารันร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ ก่อนจะเด้งตัวลุกพรวดทันทีไม่ทันระวังตกพลิกคว่ำหน้าใส่สิ่งมีชิวิตที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม จนเจ้าตัวร้องโอยเพราะรองรับน้ำหนักขณะตกลงสู่พื้นกระเบื้องเนื้อดีเย็นเฉียบ แต่สิ่งที่เจ็บยิ่งกว่าและเสียวยิ่งกว่า คือคนทั้งสองกำลังอยู่ในท่าที่คนตัวเล็กนอนทับคว่าหน้าซบอกบนลำตัวของคนตัวโตอยู่ โดยที่กึ่งกลางกายสาวอยู่ในตำแหน่งตรงกับเจ้าโลกของปรารภพอดิบพอดี ยิ่งหญิงสาวขยับตัวมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเสียดสีมากเท่านั้น ช่วยปลุกเร้าลำกายแกร่งให้ดุนดันพองคับแน่นแทบระเบิด จนเจ้าตัวต้องเอ่ยเสียงปราม

“อย่าขยับ!”

“บก. ก็ปล่อยรันก่อนสิคะ” ปากก็บอกให้ปล่อย ส่วนร่างกายก็พยายามดิ้นรนจากอ้อมแขนแกร่ง แต่มันกลับยิ่งทำให้คนใต้ร่างต้องครางฮือด้วยเพราส่วนกลางถูกปลุกเร้าให้คับพอง จนต้องสูดปากระบายความเสียวซ่านแทน

“หยุด! ถ้าพระเอกนางเอกในนิยายของเธออยู่ในท่านี้เขาจะทำอะไรกันต่อ หืม...” ปรารภไม่ทำตามแต่ผงกศีรษะขึ้นถาม เพราะอยากรู้ว่าหากเขาและเธอเป็นพระเอกหรือนางเอกในนิยายอีโรติกของเธอแล้ว จิดารันจะเขียนให้ไปในทิศทางไหนต่อ ทำเอาคนถูกถามตอบออกไปแบบงงงวย เมื่อเงยหน้าสบเข้ากับดวงตาเรียวสีนิลเข้มแพรวพราวระยับออดอ้อนให้ติดกับ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงดังลั่นสนั่นอกข้างซ้ายให้ได้ยินว่าสอดประสานกับจังหวะหัวใจของเขาอย่างดี

                “คะ? จูบค่ะ” นิดารันตอบตามหัวสมองที่กำลังเบลอจะคิดออก หากสิ่งที่ได้ยินกลับทำให้คนแก่เนื้อเต้นลิงโลด ราวกับเด็กหนุ่มริรักก่อนตัดสินใจในเสี้ยววินาที

                “ดี....ฉันจะจูบเธอ” จบประโยค พระเอกใต้ร่างพลิกตัวกลับขึ้นมาอยู่ด้านบนร่างเพียงเสี้ยววินาที ทาบริมฝีปากหยักได้รูปกับริมฝีปากบางของนางเอกจำเป็นทันที ทว่ากลับนุ่มนวลตราตรึงในตอนแรก ก่อนจะเร่งเร้าร้อนแรงให้อีกฝ่ายเปิดรับลิ้นร้อนสวาทได้เข้าไปชิมรสน้ำผึ้งหวานเป็นครั้งแรก และก็ไม่ผิดหวังเมื่อคนร่างบางตอบสนองเขาอย่างเงอะงะอยากลองอยากรู้ ช่วยกระตุ้นให้เลือดในกายหนุ่มคึกคักคะนองสนองขึ้นมาทันควัน มือหนาที่เคยโอบแผ่นหลังบอบบาง บัดนี้เลื่อนลงมาแก้มก้นงามงอนเคล้นคลึงบีบนวดเพื่อระบายความอัดอั้น

“อื้ม...”ส่งผลให้คนนางเอกสาวร้องครางเสียงหวานเพราะถูกจี้จุด เรียกสติให้ปรารภเริ่มรู้สึกตัวว่าเขากำลังจู่โจมเด็กสาวมากเกินไป จากที่คิดว่าจะทำแค่จูบลงโทษนิดหน่อย กลับเลยเถิดถึงขั้นเกือบสอดมือเข้าไปสัมผัสเกสรดอกไม้แรกแย้มเสียได้ บก.หนุ่มจึงค่อยผ่อนจังหวะลิ้นสวาทลงอย่างอ้อยอิ่งแสนเสียดาย ถ้าไม่ติดว่าเป็นของต้องห้ามบวกกับอยู่ในที่ลับตามากกว่านี้ เขาคงจัดการกลืนกินเด็กให้รู้แล้วรู้สอดไปเสีย ฮึ่ม! ฝากไว้ก่อนเถอะ

“ถ้านางเอกถูกจูโจมแบบนี้ เธอจะเขียนฉากต่อไปว่ายังไง หืม” ไม่ถามเปล่า คนจู่โจมยังไล้นิ้วมือคลึงบนริมฝีปากบวมเจ่อเพราะฝีมือตัวเองด้วย เรียกขนในกายสาวให้รุกชันราวกับมากระแสไฟฟ้าช็อต จนเกิดการกระตุกหัวใจระส่ำพลิกคว่ำไปหลายตลบ โดยเฉพาะเมื่อได้สบเข้ากับดวงตาสีนิลเข้มของคนด้านบนแล้ว หัวสมองที่กำลังคิดวิเคราะห์หาคำตอบกลับเบลอขาวโพลนไปหมด ริมฝีปากบางเตรียมเผลอเปล่งเสียงเป็นคำพูดกลายเป็นอ้าค้างนิ่ง แต่ดูเซ็กซี่ยิ่งนักในสายตาปรารภให้ฉกวูบมาทาทับอีกครั้งอย่างห้ามใจไม่อยู่ บดคลึงเบียดดูดดึงเร้าร้อนเร่งให้ลิ้นเล็กตอบสนองดั่งใจ หาคนถูกเรียกร้องก็สู้ไม่ถอยด้วยการสอดประสานดุนดันลิ้นร้ายกาจกลับเช่นกัน ส่งผลให้ลำคอหนาครางฮือด้วยพึงพอใจ ก่อนจะตัดใจหยุดอย่างอ้อยอิ่งเมื่อรู้สึกว่าคนด้านล่างเริ่มดิ้นรนหาอากาศหายใจ

“ว่าไง ถ้าถูกจูบจนปากบวมเจ่อแบบนี้ นางเอกจะทำยังไงต่อ” ปรารภถามทวนเสียงพร่า หากไม่วาบหวามเท่ากับดวงตาเจ้าเล่ห์และริมฝีปากหนายกยิ้ม คล้ายกับท้าทายอยู่ในที ก่อนจะกลับมาตึงเรียบอีกครั้งเพราะถูกคนตัวเล็กยั่ว

“ก็....จู่โจมกลับสิคะ” เจ้าของนิยายอีโรติกไม่รอช้า ผลักร่างหนาลงให้นอนราบกับพื้นกระเบื้องเย็น แล้วพลิกตามขึ้นไปทาบทับบนตัวบก.หนุ่มทันที ไม่เพียงเท่านั้นจิดารันยังขยับยุกยิกไปมาให้ได้ตำแหน่งที่พอเหมาะเจาะจงให้ใบหน้าตัวเองซบกับซอกคอแกร่งของเขา หน้าอกอวบนูนแนบกับกล้ามอกแน่น และจุดกึ่งกลางกายสาวชิดสนิททับเจ้าโลกพอดิบพอดี เรียกเสียงซู้ดจากริมฝีปากหนาเข้าออกราวกับอดกลั้น ก่อนกรีดนิ้วมือเรียวสวยลงบนแนวระดุมเสื้อเชิ้ต ค่อยๆแกะทีละเม็ด จากเม็ดที่หนึ่ง....สอง....สาม....สี่.....และกระโดดข้ามเม็ดสุดท้ายจนมาหยุดที่เป้ากางเกงตุงนูนเด่นชัด ที่เธอคาดเดาว่ามันบวมเป่งจวนเจียนใกล้จะระเบิดรอมร่อเป็นแน่ ท้าทายให้หญิงสาวยากรู้อยากเห็นอย่างอดใจไม่ไหว จนต้องลูบไล้ปลุกปลอบให้มันฮึกเหิมเตรียมพร้อมรบ ทว่าหยุดชะงักเมื่อบางอย่างแวบเข้ามาในหัวสมอง พร้อมกับยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์

“แล้วถ้าแบบนี้....ล่ะคะ” เน้นคำว่า ‘แบบนี้’ ด้วยการกดเล็บเจียนมนสะอาดตรงกลางซิปกางเกงสแล็คของปรารบยาวจนสุด ดันตัวเองขึ้นไปแนบริมฝีปากกับใบหูของเขา ก่อนจะซิบกระชากกามอารมณ์หนุ่มเข้าอย่างจังว่า...

“รันปวดหนัก!” แค่นั้นจิดารันก็พลิกตัวลงและลุกพรึบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที

“จิดารัน!!!” ทิ้งให้ปรารภอารมณ์ค้างเติ่งจนต้องเรียกชื่อแม่ตัวแสบเสียงดังลั่นห้องนั่งเล่น ก่อนจะเอามือลงมากุมเป้าลูบๆคลำเพื่อปลอบใจเจ้าโลกสุดที่รัก ที่เกือบจะได้ปลอดปล่อยอยู่แล้วเชียว ไม่คิดว่าเจ้าของนามปากกาอีโรดารันจะแสบสันถึงเพียงนี้ กล้าดีถึงขนาดยั่วให้คาสโนว่าตัวพ่อเช่นเขาจินตนาการถึงสวรรค์ชั้นเจ็ด เพียวเสี้ยววินาทีก็หล่นตุ๊บดังอั๊กจุกจนแทบเสื่อมสมรรถภาพได้ ฝากไว้ก่อนเถอะยัยตัวแสบ!!!

ต่อ...

“ว้าย ตายแล้ว คุณปรารภไปนอนทำอะไรอยู่บนพื้นคะนั่น” เสียงนมพร้อมเอ่ยถามด้วยเป็นห่วง เมื่อเห็นเพื่อนสนิทของหลานชายเจ้านายนอนกุมเป้าอยู่บนพื้นกระเบื้องหน้าตาเหยเกราวกับเจ็บปวดอะไรสักอย่าง นมพร้อมเป็นแม่บ้านคนเก่าคนแก่ของคุณจิดาวัฒิบิดาของจิดารัน และเป็นคนที่คอยดูแลหญิงสาวมาตั้งแต่ยังแบเบาะ ต่อมาเมื่อคุณนารามารดาของคุณหนูเสียชีวิตลง นมพร้อมจึงต้องรับดูแลคุณหนูของบ้านเพียงคนเดียว ทำให้เด็กหญิงจิดารันติดหนึบนางมากกว่าผู้เป็นพ่อเสียอีก

“สวัสดีครับนม ว่าแต่มาทำอะไรทีนี่ครับ” ปรารภลุกค่อยๆลุกขึ้นยือแล้วยกมือไหว้ทำความเคารพผู้อาวุโสกว่า ก่อนจะเอ่ยถามด้วยสงสัยเพราะนมพร้อมเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงแม่บ้านที่ต้องดูแลบ้านหลังใหญ่ของคุณจิดาวัฒิ ซึ่งเป็นอาของปรัชญาเพื่อนรักของเขา จึงทำให้เขารู้จักคุ้นเคยคนในบ้านนั้นเป็นอย่างดี แต่แปลก! ทำไมเขาไม่เคยรู้เรื่องหรือเคยเห็นจิดารันเลยสักครั้ง

“อ้อ นมแอบเอาปิ่นโตมาส่งให้คุณหนูน่ะคะ กลัวเธอจะไม่ยอมทานอาหาร เดี๋ยวได้ป่วยกันพอดี ว่าแต่คุณปรารภมาทานด้วยกันสิคะ” นมพร้อมเอ่ยชวนอย่างใจดี นางจำได้ว่าปรารภกับปรัชญาชอบมาอ้อนให้ทำของโปรดให้ทานอยู่บ่อยๆเมื่อตอนเป็นเพียงเด็กชาย

“ครับ ผมก็คิดถึงอาหารฝีมือนมอยู่เหมือนกัน แล้วคุณหนูของนมไม่ทำกับข้าวกินเองหรือครับ” ปรารภชวนหญิงชราคุย จะว่าไปแล้วเขาไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับจิดารันเลยสักนิด ทั้งๆที่เป็นคนใกล้ตัวแท้ ‘ใกล้ตัว’ งั้นหรือ ชายหนุ่มอดยิ้มให้กับคำนี้ไม่ได้ มันให้ความรู้สึกว่าเขาและเธอรู้จักสนิทสนมชิดเชื้อกันมานาน ทั้งๆที่เพิ่งเจอกันแค่สองครั้ง แถมเป็นเพราะเรื่องงานอีกต่างหาก

“โอ้ย ทำค่ะทำ ก็ไข่ดาว ไข่ทอด ไข่เจียว ไข่ต้มแล้วก็ไข่ตุ๋นไงคะ เมนูไข่ทั้งนั้น ต้องไม่ใส่ผักด้วยนะคะ” นมพร้อมพูดถึงคุณหนูของนางที่ต้องทานเมนูไข่ทุกวันด้วยเสียงหัวเราะและแววตาเอ็นดู เพราะไม่ยอมทานอาหารตามร้านหรือร้านสะดวกซื้อด้วยติดรสมือนางคนเดียวตั้งแต่ยังเล็ก เลยทำให้หญิงสาวทนกินแต่ไข่เพราะทำเป็นอยู่แค่นี้

“จริงหรือครับ ฮ่าๆ” เรียกเสียงหัวเราะเจือแววสงสารจากคนฟังอย่างอารมณ์ดี สิ่งที่สะดุดความคิดคือเขาและเธอไม่ชอบทานผักเหมือนกัน! แต่เขาจะชอบทานผลไม้มากกว่า

“จริงสิคะ นี่นมก็หนักใจอยู่นะคะว่าถ้าคุณหนูต้องออกเรือนล่ะก็ คงลำบากเรื่องอาหารการกินเชียวค่ะ”

“แต่ผมว่า ‘ว่าที่สามี’ ของคุณหนูคงไม่ปล่อยให้เขาลำบากเรื่องนี้หรอกครับ” ปรารภพูดด้วยรอยยิ้มมุมปากแววตาเจ้าเล่ห์ ใครจะปล่อยให้เมียตัวเองกินแต่เมนูไข่ทุกวัน เพียงเพราะเธอไม่ชอบทานผักกันเล่า มีหวังลูกในท้องคงขาดสารอาหารตั้งแต่ยังไม่ทันเกิดแน่ หึ มีเมียเด็กก็ดีเหมือนกัน จะได้เป็นอมตะ!

“นั่นสิคะ งั้นเดี๋ยวนม.....”

“นมจ๋า” ประโยคที่ออกจากปากของหญิงชราหยุดชงัก เมื่อเสียงหวานออดอ้อนของคนหนูตัวแสบดังขึ้นขัดจังหวะ และการกระทำขัดลูกตาคนมองด้วยการเข้ามากอดเอวของแม่นม ก่อนจะหอมแก้มทั้งสองข้างอย่างประจบ แต่กลับดูน่ารักในสายตานมพร้อมนักตั้งเล็กจนโตเป็นสาวสะพรั่งเช่นตอนนี้

“ว่าแต่นมกำลังคุยอะไรกับตาบก.หื่นกามนี่อยู่ล่ะคะ” คำพูดของหญิงสาวทำเอาคนถูกตั้งฉายาให้ถึงกับต้องขบกรามแน่น ไม่ต่างกับแววตาวาวโรธเพราะถูกเด็กว่าเข้าให้

“ตายแล้ว ไปเรียกคุณแบบนั้นได้ยังไงกันคะ ต้องเรียก ‘พี่ปราภ’ สิคะ เพราะเป็นเพื่อนสนิทกับคุณปรัชญ์พี่ชายของคุณหนูไง จำไม่ได้หรือคะ” นมพร้อมอุทานเสียงสูง ก่อนจะบอกให้จิดารันเรียกชายหนุ่มด้วยสรรนามที่สนิทสนมเช่นเดียวกับที่เธอเรียกปรัชญญา

“จริงด้วยครับนม ไหนลองเรียกสิ พี่ปราภ” คนแก่ลากเสียงนุ่มหวานตามด้วยฉีกยิ้มกว้างเพราะคำว่า ‘พี่’ ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองอายุห่างจากคนร่างบางไม่มากนัก แม้ความจริงแล้วเขาแก่กว่าจิดารันถึงสิบเจ็ดปีก็ตาม หากสิ่งที่ได้รับกลับเป็นเบะปากก่อนจะเปล่งเสียงออกมา

“ไม่ได้หรอกค่ะ บก.แก่กว่ารันต้องรอบครึ่ง ต้องเรียกว่า’อา’ หรือไม่ก็’ลุง’ ถึงจะถูก และที่สำคัญคือเราไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย จริงไหมคะนม” จิดารันเชิดหน้าขึ้นบอกเหตุผลด้วยน้ำยียวนใส่ปรารภ ก่อนจะหันมาของเสียงสนับสนุนจากนมพร้อม ส่งผลให้ความโกรธที่มีอยู่แล้วกลับเพิ่มเท่าทวีมากขึ้นไปอีก สันกรามขบนูนเด่นชัด ดวงตาสีนิลเข้มวาววับจับจ้องคนพูดราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ฝากไว้ก่อนเถอะยัยคุณหนูตัวแสบ!

“แต่คุณปรัชญ์ก็อายุเท่ากับคุณปราภนะคะคุณหนู” คุณหนูตัวแสบหน้ามุ่ยเมื่อคนที่ตัวเองรักเหมือนแม่อย่างนมพร้อม ดันเห็นด้วยกับตาเฒ่าหื่นหน้าหล่อคนนี้ให้เธอเรียกเขาว่า’พี่ปรารภ’ เช่นเดียวกับญาติผู้พี่อย่างปรัชญา มันน่าน้อยใจนักนะนมพร้อมของรัน ฮึ...

“ว่าไงครับ น้อง....รัน” ปรารภจ้องคนร่างเล็กที่โอบกอดนมพร้อมแนบชิดด้านข้างอย่างรอคอย ให้หญิงสาวเรียกเขาว่า ‘พี่ปราภ’ คงจะกระชุ่มกระชวยไม่น้อย

“เอาเถอะคะ รอให้เขาพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้แก่หัวงู เอ้ย แก่ขนาดลุงได้เมื่อไหร่ รันจะยอมเรียกพี่นะคะ พี่ปราภ....” จิดารันบอกปัดอย่างฮึดฮัด แต่ไม่ลืมเรียกชื่อชายหนุ่มเสียงลากยาวประชดประชันเจ้าของให้ได้หงุดหงิดใจเล่น

หลังจากจิดารันยอมเรียกปรารภว่า ‘พี่ปรารภ’ แล้ว ทั้งสามจึงได้เวลาทานอาหารเย็นร่วมกันเป็นครั้งแรก คนที่ผูกขาดบทสนทนาบนโต๊ะอาหารคือบก.หนุ่ม ไม่ใช่จิดารันคุณหนูของนมพร้อม ที่เคยเจื้อยแจ้วไม่หยุดปากเหมือนทุกครั้งเช่นที่นางมาทานอาหารด้วย จนหญิงชราต้องเอ่ยปากถามด้วยแปลกใจ

“ทำไมวันนี้คุณหนูของนมเงียบเชียวค่ะ เก็บปากเก็บคำไม่สบายหรือคะ”

“น้องรันเขาเจ็บปากน่ะครับนม ดูสิบวมเจ่ออย่างกับไปดูดใครจูบมา” ปรารภได้ทีจึงตอบแทนคนนั่งเงียบข้างหญิงชรา คนถูกพาดพิงจึงใช้นิ้วมือถูปากไปมา แต่พอคิดถึงสาเหตุก็อดหน้าเห่อร้อนไม่ได้ ก็เขาเล่นจูบเธอดูดดื่มเสียนานขนาดนั้นจะไม่ให้มันบวมเจ่อแบบนี้ได้ยังไงกันเล่า ตาเฒ่าลามกคิดแต่เรื่องใต้สะดือ

“ไหนดูหน่อยสิคะ อุ๊ย จริงด้วย ไปโดนอะไรมาคะเนี้ยะ บวมเชียว” นมพร้อมพินิจพิจารณาริมฝีปากของคุณหนูใกล้ๆ จากที่เคยบางสวยกลับบวมเป็นสองเท่าจนดูอวบอิ่มแถมยังแดงฉ่ำอีกต่างหาก ส่งผลให้คนถูกจ้องทำหน้าไม่ถูกได้แต่ยิ้มจืดเจื่อน รู้สึกเห่อร้อนทั่วทั้งหนาลามลงไปถึงลำคอระหง แต่พอเหลือบสายตาเลยไปมองตัวต้นเหตุยังคงทำหน้าระรื่นคล้ายล้อเลียนมา จึงได้รับการถลึงตากลับไปแทน หากต้องชะงักหยุดทันทีเมื่อได้สบเข้ากับดวงตาสีดำนิลของคนหน้าหล่อเหลาที่นั่งตรงข้ามอยู่ตอนนี้ มันดูแวววาวเจ้าเล่ห์แพรวพราวแต่ก็ลึกซึ้งคล้ายกับกำลังบ่งบอกความนัยอะไรบางอย่าง ซึ่งเธอก็เดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

****ไรท์ยังไม่ให้หนูรันโดนพี่ปราภกินง่ายหรอกนะ ต้องดัดนิสัยหื่นเสียก่อน จริงหรือ????555

ปล. มาน้อยก็ยังดีกว่าไม่มาเนอะ ต้องขอโทษด้วยค่า เพราะไรท์ยุ่งมากกกกก ตอนนี้เขียนสองเรื่องพร้อมกัน เเล้วก็เลี้ยงลูกไปด้วย ช่างวุ่นวายดีเเท้ เเต่ก็มีความสุขที่ได้เขียนนิยาย 5555

ปล. หนูรันของไรท์กำลังจะโดนคุณปราภปราบ!!! เเต่ว่าด้วยวิธีไหนดีคะ เสนอได้นะ เพราะเรื่องนี้เขียนไปอัพไปค่า เเละไรท์ต้องขอโทษจริงๆที่ไม่สามารถอัพเยอะได้ เนื่องจากต้องวิ่งไล่จับเด็กซนๆอยู่คนหนึ่ง ลูกชายสุดที่รักของไรท์เอง555 ขอให้สนุกกับการอ่านนิยายนะคะ