soulmate รักแนบเนื้อ(คู่)

[ทิศ]
โฮ่ง! โฮ่ง!
เห่าหาพ่อหาแม่มึงเหรอครับหมา กูรู้ตัวว่ากูหน้าตาดีไม่ต้องเห่าใส่กู!
พลั่ก!
"เหี้ย!"
หมับ!
ผมรีบเอื้อมมือไปรั้งข้อมือของเด็กที่บดินมาชนผมก่อนที่มันจะล้มลงไป ได้ยินคำสบถมันไหม? น่ารักสัสๆเลย
"มึงเป็นไรไหม"ผมถาม...เห็นมันสบถคำเมื่อกี้พูดกูมึงด้วยคงไม่ตาย
"ไม่เป็นไร...เฮ้ย"ไอ้เด็กตรงหนาผมทำท่าตกใจที่เห็นหน้าผมและตาโต
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แล้วออกมาทำไมดึกๆดื่นๆ"ผมถาม แถวนี้มันเปลี่ยนนี่หว่าไอ้เด็กตรงหนาผมมันก็น่ารักซะเหลือเกินถึงมันจะเป็นผู้ชายก็เถอะ แต่ดูไม่ค่อยสมชายสักเท่าไหร่
"ออกมาเดินเล่นอ่ะ"มันตอบ ผมมองสิ่งที่อยู่ในอ้อมอกมันครับ...สมุดสเก็ทกับกล่องดินสอ
"กำลังจะไปไหน"ผมถาม
"จะรู้ไปเพื่อ?"ทำไมมึงกวนตีนกูจังวะครับ กูถามดีๆ - -
"จะตอบกูไหม"ผมถามแล้วทำหน้านิ่งใส่มัน ปกติคนอื่นต้องกลัวผมแน่แต่ไอ้เด็กตรงหน้าผมกลับเบะปากใส่ผมซะงั้น
"กูไม่ตอบ แล้วปล่อยกูด้วย"มันมองข้อมือตัวเองที่ผมจับไว้อยู่
"กูพี่มึงนะ"ผมบอก
"กูรู้หน้ามึงบ่งบอกอายุจะตาย น่าจะประมาณ 30ต้นๆ"กวนตีนชิบ ด่ากูแล้วยังมาทำลอยหน้าลอยตาใส่นะมึง
"มึงชื่ออะไร"ผมถาม มันขมวดคิ้วก่อนจะตอบ
"เสือกจัง"
"มึงชื่อ เสือกจัง เหรอ?"ผมกวนตีนมันกลับ
"พ่อมึงสิ กูชื่อ ไข่ต้ม เค๊ และปล่อยกูด้วย!"ไข่ต้ม? สงสัยตอนท้องแม่ชอบแดกไข่ต้ม
"ถ้ามึงตอบกูได้ว่ากูชื่ออะไรกูจะปล่อย..กูให้โอกาสมึงถามได้"กูบังคับให้มันถามชื่อกูนั่นเอง มันกรอกตาไปมาเซ็งๆก่อนจะตอบ คำตอบที่ทำผมอึ้ง
"มึงชื่อ ทิศ! พอใจยัง ปล่อยกู!!"มึงจะแหกปากทำไม กลัวชาวบานชาวช่องเขาไม่ตื่นเหรอสัส แล้วทำไมมันรู้ชื่อกูหว่า
"รู้ได้ไง"
"ปล่อย"ตอบตรงคำถามมาก ผมยอมปล่อยมือออกจากข้อมือเล็กๆของมัน ผมสะบัดข้อมือเบาๆก่อนจะเดินผ่านผมไป และไม่รู้ทำไมกูต้องเดินตาม? ตอนที่เดินมานี่กูกะจะกลับบ้านนะ พอดีออกมาเดินกินลมชมวิว ผมพึ่งย้ายมาแถวนี้เมื่อเดือนที่แล้วเอง แถวนี้บรรยากาศดีอ่ะนะเลยมาเดินเล่น ผมชอบเดินเล่นตอนกลางคืนเพราะมันเงียบและเย็นกว่าตอนกลางวัน ผมหยุดเดินและมองร่างบางที่กำลังหลับตาปล่อยให้สายลมพัดผ่านหน้าขาวนั่นไป เส้นผมที่ดูนุ่มลื่นปลิวสไหวไปมา ก่อนที่จะลืมตาและหยิบดินสอออกมาขีดๆเขียนๆบนกระดาษ สักพัก หัวทุยๆของไอ้ต้มก็หันมาทางผมและขมวดคิ้ว ก่อนจะมันจะเริ่มปล่อยหมาออกมาเพ่นพ่านอีกรอบ ผมอ่านปากมันได้ว่า..'ตามมาหาพ่อง' มันเป็นสิ่งมีชีวิตตัวแรกที่กล้าด่ากู(ยกเว้นเพื่อน) ผมจ้องหน้ามันแล้วมันก็จ้องหน้าผม ก่อนทีมันจะยกนิ้วกลางใส่ผมครับ -0- โว๊ะ ไอ้เหี้ยนี่นิ ผมยักคิ้วใส่มันกวนๆ ก่อนจะเดินกลับออกมาครับ กลับบ้านดีกว่ากู - -
-บ้านทิศ-
"ลูกชายสุดที่รักของแม่ไปไหนมาจ๊ะ"แม่ที่กำลังมาร์คหน้าอยู่ถามผม ทั้งๆที่สายตาคุณนายยังไม่ล้ะจากกระจกตรงหน้า
"ไปเดินเล่นฮะ"ผมตอบแล้วเดินขึ้นมาชั้นสองและเข้าห้องตัวเองครับ ตั้งแต่มาอยู่นี่กูไม่เคยเปิดหน้าต่างห้องเลยครับ เพราะกูเก่ง - - พรุ่งนี้เช้าค่อยเปิดเพราะกูรู้สึกว่าห้องแม่งอับล้ะ กูควรไปอาบน้ำมานอนดีกว่า พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วยนี่หว่า
-เช้าวันต่อมา-
"แม่จะไปทำงานแล้วอ่อ"ผมถามคุณนายที่ตอนนี้อยู่ในชุดทำงานเรียบร้อย
"ใช่! แม่ไปก่อนนะ ล็อคบ้านด้วยนะ แม่ไปล้ะ บาย!"
ปัง!
คุณนายทิ้งท้านเสร็จก็เดินออกจากบ้านไปทันที ผมถอนหายใจนิดๆก่อนจะคว้ากุญแจบ้านและบลาๆๆของตัวเองและยัดลงกระเป๋า แล้วเดินออกมาจากบ้านและล็อคประตูบ้านครับ
"เหี้ยต้มไมมึงช้าจังวะ"เสียงเด็กผู้หญิงคนนึงดังขึ้น และผมก็หันไปมอง...หือ? ไอ้เด็กไข่ต้มนี่หว่า มันหันมามองหน้าผมแล้วตาโต คือ สองบ้านมันมีรั้วกันนะครับ แต่แค่ประมาณเอวผมอ่ะนะ
"มึงอยู่ข้างบ้านกูเหรอ!"มันถามขึ้นมา เพื่อนมันที่เป็นผู้หญิงดูงงนิดๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"กูอยู่บ้านเดียวกับมึงมั้ง"ผมตอบแล้วยักคิ้วใส่มัน
"เกรียน!"มันด่าผมแล้วหันกลับไปหาเพื่อนมันครับ
"แล้วมึงกะกูจะไปโรงเรียนยังไง - -"เพื่อนมันถาม
"กูจะไปรู้ไหมเนี่ย ก็มอไซกูพังอ่ะ! แล้วทำไมมึงไม่เอามอไซมึงมา"
"มอไซกูโดนยึด เนื่องจากกูแว้นกลับบ้านด้วยความเร็วแสงแล้วบังเอิญพ่อกูเห็นและไปบอกแม่กู นั่นเอง"ผมฟังแล้วรู้สึกอยากเปลี่ยนจากบิ๊กไบท์เป็นมินิคูเปอร์(ของแม่)แล้วสิ...
"ติดรถไปกับพี่ไหม"ผมถาม
"ไปค่ะ!!"
"เฮ้ย! ข้าวมึงถามกูยัง!?"ไอ้ต้มมันโวยวายครับ
"มึงอย่าโวยวายได้ไหมสัส กูเมนส์มานะ"แค่คำนั้นและครับไอ้ต้มหุบปากฉับทันที แค่คำว่า >เมนส์< แต่มันเป็นเหี้ยไรที่น่ากลัวจริงๆนะเว้ย! แม่กูเมนส์มาทีกลับดึกหน่อยแม่งด่ากูยันเช้า หรือไม่ก็กูทำของตกอยู่หน้าห้องนอนคุณนายแล้วคุณนายนอนอยู่ได้ยินเลยตื่นคุณนายก็ด่าผมครับ เพราะผมทำของตกและมันส่งเสียงดังรบกวนนาง.. ผมจัดการถอยมินิคู่ใจคุณนาย(วันนี้เพื่อนคุณนายมารับไปเลยไม่ต้องใช้รถ)ออกมาจอดนอกรั้วและปิดประตูรั้วพร้อมล็อค ก่อนจะกวักมือเรียกน้องข้าว(ได้ยินต้มเรียก)และเข้ามานั่งที่คนขับสักพักน้องข้าวก็เข้ามานั่งข้างหลังและไอ้ต้มก็ทำท่าจะเบาไปตาม
"หยุด! มึงหยุดต้ม ไปนั่งหน้าไป กูอึดอัด!"น้องข้าวดึงเบาะที่เอนไปข้างหน้าให้กลับเข้าที่และพูด
"ข้าว!.."ไอ้ต้มทำท่าจะโวยวายแต่ต้องชะงักเมื่อเจอะสายตาพิฆาตจากสาวไวแรกแย้มที่กำลังเป็นเมนส์"ก็ได้วะ!"แล้วมันก็ยัดตัวเข้ามานั่งในรถ
ปึง!
"ถ้าประตูรถแม่กูหลุดนะมึง"ผมพูด มันไม่สนมจผมและสะบัดหน้าใส่ผมครับ ผมเลิกสนใจไอ้ต้มและขับรถมาส่งทั้งสองคนที่โรงเรียน
"ขอบคุณค่ะ"น้องข้าวที่ลงจากรถแล้วยกมือไหว้ผมผมพยักหน้ารับ ส่วนอีกตัว.. ผมเลิกคิ้วใส่มัน ประมาณว่า 'คำขอบคุณกูล่ะ'
"ขอบคุณ!"แล้วมันก็เดินออกไปทันที
"เอ่อ..พี่กับมันมีปัญหาอะไรกันเหรอคะ"น้องข้าวถาม
"ไม่รู้สิ แค่เมื่อคืนเดินชนกัน ก็แค่นั้น"ผมบอก
"เมื่อคืน??"
"พี่ออกไปเดินเล่น ส่วนมันก็จะไปนั่งอินดี้ท้าลมอยู่สวนสาธารณะน่ะ"ผมบอกน้องพยักหน้าเข้าใจก่อนจะยกมือไหว้ผมอีกรอบ
"งั้นข้าวไปก่อนนะพี่"
"เดี๊ยว"ผมเรียกน้องครับ
"คะ?"
[ไข่ต้ม]
ทำไม! ทำไม! ทำไมกูต้องเจอมันบ่อยขนาดนี้ด้วยวะ! พระเจ้าแม่งใจร้าย! กูไม่ได้อยากจะเจอะพบประสบเจออะไรกับมันเลย ทำไมต้องดลบรรดาลให้ได้เจอกันด้วยยยย กูไม่ใช่เคะน้อยในนิยายที่จะต้องเพ้อฝันพรรณณาถึงพระเอกนะโว้ยยย อีกอย่าง! ถ้ามันเป็นพระเอก กูยอมตายตอนจบเลย!(ลางร้ายสาสสส - -/แต่ไม่ต้องห่วงวายะไม่ชอบดราม่า)
"ต้ม! สัสไม่รอกู"ไอ้ข้าวที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามมาบ่นใส่ผม
"กูไม่อยากเห็นหน้ามั..เอ่อ..พี่ทิศของมึงนานๆ"กูไม่รู้โว้ยยย กูไม่ถูกละตากับมัน! มันแม่งโรคจิต เสือกขวางทางกูจนกูชนมัน และยังจะมาเสือกชื่อกูอีก แถมเดินตามกูด้วย! ไหนจะเบียดกูตอนอยู่สีแยกอีก กูไม่โอเค!
"ไมวะ..แม่ง กูอิจฉามึงอ่ะ มึงแลดูสนิทกับพี่เขาดี"
"กูไม่ยินดีที่ได้รู้จักและสนิทกับมันโว้ย!!"
 
----------------------------------------------------------------------------------
 
เย้ๆมาแล้ววว การบรรยายและการใช้ภาษาของข่าพเจ้าอาจจะกากไปแบบไม่หน่อยนะ พอดีเกรดถาษาไทยตกต่ำ ฟฟฟ  ขอบคุณตนที่ติดตามและคนที่เม้นน้าาา รู้สึกมีกำลังใจ เม้นกันเยอะๆก็ดีน้าา เผื่อเค้าจะอัพเร็วขึ้น...มันก็แค่เผื่อ :b