Don't stop love you หยุดไม่ได้ที่จะรักนาย

เมื่อริมฝีปากของทั้งคู่ประกบเข้าหากัน อาเรียที่หน้าเเดงก่ำอยู่นั่นทำอะไรไม่ถูก เธอพยายามบังคับริมฝีปากของเธอให้ออกมาจากการประกบคู่กับคิรัว เธอส่ายหน้าไปมาพั่บๆ พลางใช้มือปิดปากของเธอ
"ฉ......ฉันทำอะไรลงไป ฉันเเค่อยากสัมผัสใบหน้าของเขาเเค่นั่นเองเเต่ทำไมฉันถึง...."
อาเรียพูดติดๆขัดๆอยู่ตลอด
"ฉันคงจะยู่ที่นี้ไม่ได้เเล้วสิ ต้องรีบออกไปเเล้ว"
อาเรียตะเกียดตะกายลุกขึ้นจากเตียง เธอหันไปทางหน้าต่างบนหัวนอนเเล้วกระโดดลงไปโดยไม่คิดชีวิต
"ในที่สุดก็ออกมาได้ ลาก่อนนะคิรัว"
เธอกล่าวลาคิรัวเเล้วรีบวิ่งออกจากบริเวณคฤหาสน์ หัวใจเธอเเทบจะเเตกสลายเมื่อเธอต้องกล่าวลาคิรัวทั้งๆที่เธออยากจะอยู่ข้างกายเขา
"ขอโทษนะคิรัว ขอโทษจริงๆ"
อาเรียพูดออกไปพร้อมก้บน้ำตา น้ำตาของเด็ดสาวที่บริสุทธิ์ค่อยๆไหลออกมา ในที่สุดอาเรียก็วิ่งออกมาจากึฤหาสน์หลังนั่นได้เเต่เเทนที่เธอจะดีใจเธอดลับเสียใจมากกว่า
"เธอเป็นอะไร"
ทันใดนั้นเอง เสียงของใครสักคนนึงดังขึ้นมาจากทางด้านขวาของอาเรีย เธอหันไปมองต้นเสียงพร้อมกับน้ำตา
"นายคือเพื่อนของคิรัวใช่ไหม"
"อืม เเล้วเธอร้องไห้ทำไมใครทำอะไรเธออย่างงั้นเหรอ?"
"เปล่า....ไม่มีใครทำอะไรฉันหรอก ฉันทำตัวฉันเองตางหากล่ะ"
อาเรียพูดไปพลางใช้นิ้วปัดน้ำตาออก เธอเเกล้งยิ้มเเสเเสร้งทำเป็นมีความสุข
"เธอโกหกใช่ไหม คิรัวใช่ไหมที่ทำให้เธอร้องไห้"
"คิรัวเหรอ....เค้าจะทำอย่างนั่นทำไมกัน เเล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้โกหกด้วยนะ ฉันทำตัวเองตางหาก ถ้าไม่มีอะไรเเล้วงั้นฉันกลับบ้านนะ"
เมื่ออาเรียพูดจบเธอจึงหันหลังใส่คุราปิก้า(เพื่อนของคิรัว)
"เดี๋ยวก่อนสิ"
ทันใดนั้นเองคุราปิก้าก็เข้ามาจับมือของอาเรียเอาไว้เเน่น
"อะไรอีกล่ะ ฉันก็บอกนายเเล้วหนิว่าไม่มีอะไร เพราะฉะนั้นปล่อยมือฉันเถอะนะ"
"ไม่!!เธอต้องตอบคำถามฉันก่อน"
"ไม่เอาดีกว่า ปล่อยมือฉันเถอะฉันจะกลับบ้าน"
"เธอชอบคิรัวใช่ไหมล่ะ"
อาเรียอึ้งอยู่สักพักเมื่อคุราปิก้าถามคไถามเกี่ยวกับความรู้สึกของเธอที่มีให้กับคิรัว
"นายถามอะไรเนี้ย ฉันจะไปชอบคนอย่างตานั่นได้ยังไงกัน นายบ้ารึเปล่า"
"ตอบความจริงมาเถอะ ถือว่าฉันขอร้อง"
"........อืม...ฉันชอบคิรัว..........."
"เหรอ...อย่างนั้นเองเหรอ"
เมื่ออาเรียบอกความจริงกับคุราปิก้าไปเเล้ว เขาจึงค่อยๆปล่อยมือของอาเรียอย่างช้าๆ
"ฉันขออะไรสักอย่างจากเธอได้ไหม"
"อะไรเหรอ"
"ขอกอดเธอสักครั้งนึงจะได้ไหม"
คุราปิก้าพูดเสียงสั่น เขาทำสีหน้าอ่อนโยนอย่างมากมันเลยทำให้อาเรียยอมรับคำขอของเขา
"อืม..ได้สิ"
คุราปิก้าพุ่งเข้าไปกอดอาเรียอย่างรวดเร็วเหมือนเด็กที่กำลังตามหาเเม่ คุราปิก้ากอดอาเรียไว้เเน่นเป็นเวลาซักพักใหญ่
"นี่ เดี๋ยวสิ นายกอดฉันนานเกินไปเเล้วนะ"
"ขอโทษนะ เธอกลับไปหาคิรัวเถอะ เธอหนีเขามาใช่ไหมล่ะ กลับไปหาเขาเถอะ"
"อืม.....ว่าเเต่นายรู้ได้ไงว่าฉันหนีเขามา"
"ความลับน่ะ"
"เหรอ ช่างมันเถอะ ฉันไปล่ะนะ"
"อืม"
อาเรียย้อนกลับไปหาคิรัวอีกครั้ง เเต่เเล้วหัวใจที่เเตกสลายของอาเรียกลับหายไปเเต่ว่ามันกลับไปอยู่ที่คุราปิก้าเเทน คุราปิก้าร้องห่มร้องไห้เสียใจเป็นอย่างมากเมื่อคนที่ตัวเองชอบกับไปชอบเพื่อนของตัวเอง เขาเดินกลับไปโดยไม่ยิ้มอีกเลย
เมื่ออาเรียกลับเข้ามาในบ้านของคิรัว
"คิรัว!!!!"
อาเรียตะโกนเสียงดังเรียกคิรัว เมื่อเธอเข้ามาในห้องนอนของเขาเธอรีบกระโจนกอดเข้าหาเขาโดยที่เขากำลังนอนเเบบครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่
"คิรัว"
"อะไรเนี้ย เธอมากอดฉันทำไม"
อาเรียเข้ามากอดคิรัวที่นอนอยู่บนเตียง
"คิรัวฉันขออะไรอย่างนึงสิ"
"อะไร"
"ฉันขอให้พวกเราเป็น...มากกว่าเพื่อนจะได้ไหม"
"ห๊า!! นี่เธอพูดเรื่องอะไรเนี้ย เป็นมากกว่าเพื่อนเหรอทำไมเธอถึงพูดเเบบนี้ล่ะ"
ทันใดนั้นเองอาเรียหอมเเก้มของคิรัวในขณะที่เขากำลังพูดอยู่
"ขอร้องล่ะนะ เป็นมากกว่าเพื่อนเถอะนะ"
"ก็ได้"
"เย้ ถ้างั้นเป็นเเฟนกันเเล้วก็ไปเที่ยวกันเถอะ"
"เฮ้อ!!....ไปก็ไป"
ในที่สุดรักเเท้ก็ได้เกิดขึ้นเเละต้องขอขอบคุณการช่วยเหลือของคุราปิก้าที่ทำให้ทั้งคู่ได้รักกันเเต่ตัวเองกับเจ็บปวดจ้องขอขอบคุณคุราปิก้ามาก
เรื่องราวความรักของทั้งคู่ก็จบเเล้ว
                                              ☆♡จบบริบูรณ์♡☆