MonsterHighSchool รักวุ่นๆของวัยรุ่นโรงเรียนปีศาจ

   -ห้องพยาบาลเซนต์บาเรล-

  "เจ้านี่ช่างไม่ระวังตัวเอาเสียเลยนะ" แวมไพร์ตาสีแดงยืนกอดอก ขณะปรายตามองเดนน่าที่นางพยาบาลชุดขาวในคราบเลือดกำลังพันผ้าพันแผลให้เธอ อยู่บนเตียง 

  "ใครจะไปรู้ล่ะว่าจะมีปีศาจโผล่มาแบบนั้น"

  "ที่นี่อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหละ" พูดจบ เขาก็เดินออกไปข้างนอกห้องพยาบาล ก่อนเดนน่าจะลุกขึ้นแล้วโค้งเบาๆเป็นการขอบคุณที่พยาบาลช่วยทำแผลให้เธอ

  "ขอบคุณนะคะคุณพยาบาล"

  "ยินดีค่ะ ต่อไปก็ระวังตัวด้วยนะ ถ้าโดนเจ้าตัวนี้ข่วนแล้วใส่ยาไม่ทันล่ะก็ ต่อให้เป็นอสูรกาย ก็ตายได้เลยล่ะ" 

  พยาบาลสาวพูดพร้อมกับยิ้มอย่างเยือกเย็น คำพูดของเธอทำให้เดนน่าขนลุกเกรียวขึ้นมาทันที ทำไมปีศาจที่นี่ถึงอันตรายนักนะ 

  "ค..ค่ะ แล้วจะระวังตัวนะคะ"

  เดนน่าเดินออกไปจากห้องพยาบาลเดนน่ารู้สึกเจ็บแปล๊บๆที่ขาของเธอ เดนน่ามองหาเวลส์แต่เขาก็หายไปเสียแล้ว 

  "คิดจะไปก็ไป บ้า!"

  เธอพูดกับตัวเอง ปีศาจที่เดินผ่านมาทำให้พวกเขาคิดว่าเธอพูดกับมนุษย์ล่องหนซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีมนุษย์ล่องหนจะมาเดินป้วนเปี้ยนในโรงเรียนนี้

  เดนน่าเดินไปเรื่อยเปื่อยตามทางเดินในสวนหน้าโรงเรียนพลางคิดว่าถ้าเกิดมีปีศาจโผล่ขึ้นมาจากข้างพุ่มไม้แล้วขย้ำเธอตอนนี้ คงจะหนีไม่ทัน เธอจึงเดินเข้าไปในอาคารที่คนค่อนข้างพลุกพล่านเพื่อสยบความกลัว แต่คนเยอะๆก็ใช่ว่าจะดีไปสักทีเดียว

  พลั่ก!

  "โอ้ย!? ขอโทษค่ะ.."

  เธอเดินไปชนกับปีศาจร่างยักษ์ที่มีฟันใหญ่อยู่สองซี่ที่โผล่ให้เห็นออกมานอกปาก เขามีรูปร่างที่ใหญ่โตจนน่ากลัว เนื้อตัวสีม่วงเข้มและดวงตาบอดข้างนึงยิ่งทำให้เขาดูป่าเถื่อนขึ้นมากกว่าเดิมอีก

  "ทำไมเจ้าเดินไม่ดูทางเลย สาวน้อย หลงเสน่ห์ข้าเข้าเหรอจ๊ะ"

  ปีศาจน่าเกลียดพูดพร้อมกับเอามือใหญ่ยักษ์เชยคางเล็กๆของเธอขึ้น กลิ่นปากที่สุดจะบรรยายทำให้เธอแทบจะเป็นลมล้มพับไปตรงนั้น

  มันลากเธอไปหลังโรงเรียนซึ่งเต็มไปด้วยป่ากุหลาบสีดำซึ่งบรรยากาศวังเวงและเปล่าเปลี่ยวคนเป็นที่สุด เธอพยายามขัดขืนทุกการกระทำของยักษ์ตัวม่วง

  "ไม่นะ! ปล่อยฉัน ช่วยด้วยย!!"

  "แหกปากไปก็ไม่มีใครมาช่วยเจ้าหรอก หึๆ พี่รวยนะจ๊ะ มาเป็นเมียพี่เถอะ"

  "รวยกะผีสิยะ! ช่วยฉันด้วยย ใครก็ได้!!"

  "ปากดีแบบนี้ ต้องสยบด้วยจูบ"

  ริมฝีปากที่แห้งกรังและบานเท่าใบบัวค่อยๆเข้ามาใกล้ปากเธอช้าๆแทบจะกลืนหัวเธอได้ทั้งหัว

  "กรี้ดดดดดดดด!!"

  แต่ไม่ทันที่ไอ้ยักษ์จะได้จรดฝีปากที่ตนมั่นใจมากนักว่าจะสร้างความสุขให้สาวน้อยได้ ก็โดนลูกเตะจากสาวผมสั้นสีเงินในชุดนักดาบเข้าที่กลางท้ายทอยทำให้ล้มทรุดหมดสติลงไปทันที

  "ไปตายเหอะ ไอโรคจิต..."

  เธอพูดด้วยสีหน้าที่ไม่แคร์โลก ดวงตาสีฟ้าของเธอเหมือนไม่มีความรู้สึกรู้สาใดๆ แถมท่าทีการวางตัวก็สง่างามเหมือนอัศวินหญิง ไหนจะดาบที่แนบอยู่ในฝักข้างๆเอวนั่นอีก ช่างเป็นหญิงที่เท่ห์จริงๆ

  "ข..ขอบคุณนะ"

  เดนน่ายังคงตัวสั่นเทาไม่หายเพราะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นและจบลงอย่างรวดเร็ว หญิงสาวปริศนาละสายตาจากผลงานของตัวเองที่นอนกองอยู่กับพื้นหันมามองมองเธอด้วยนัยน์ตาสีฟ้าราวกับสีของท้องทะเล

  "ฉันยินดี งั้นขอตัวก่อนล่ะ"

  "เดี๋ยวสิ! เธอชื่ออะไรเหรอ"

  "ฉันชื่อเซเลีย เป็นปีศาจเผ่านักดาบ"

  น้ำเสียงเย็นชาของเธอช่างมีเสน่ห์ เธอเหมือนนักรบของราชินีผู้แข็งแกร่งและทรงคุณธรรม เธอคิดว่าถ้าได้ผูกมิตรด้วยได้ต้องดีมากแน่ๆ

  "ฉันชื่อ เดนน่า ไป..กินข้าวเที่ยงด้วยกันไหม"

  เซเลียมีท่าทีอึ้งเล็กน้อยกับการเชิญชวนของสาวผมสีส้มที่กำลังมองเธอด้วยแววตาที่รอลุ้นคำตอบ

  "เธออยากกินข้าวกับฉันเหรอ.."

  "อื้ม งั้นตกลงนะ ไปกันเถอะ!"

  เธอลากสาวผมสีเงินไปที่โรงอาหารโดยไม่รอคอยให้เธอได้พูดอะไรต่อ เซเลียรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเพราะเธอเป็นผู้หญิงห้าวและเย็นชา ทำให้ไม่ค่อยมีคนอยากคบหาด้วยซักเท่าไร และเดนน่าก็เป็นคนแรกที่ชวนเธอไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน 

  "ว่าแต่ เธออยากกินอะไรล่ะ"

  "ฉันกินอะไรก็ได้"

  แต่สายตาของเซเลียไม่ได้เป็นไปตามปาก เธอมองไปที่ร้านขายเนื้อมังกรย่าง ทำให้เดนน่าเดาใจเธอได้ไม่ยาก

  "กินเนื้อย่างดีกว่าเนาะ"

  "โอเค"

  ตาของเธอเป็นประกายเมื่อได้เห็นเนื้อย่างที่วางเรียงรายหลายขนาด เธอมักจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เห็นเนื้อย่างอันโอชะที่ไม่ว่าจะได้ลิ้มลองกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ

  "ขอเนื้อย่างมังกรการ์เร็ต ไซส์XXLค่ะ"

  เธอสั่งด้วยความคล่องแคล่วเหมือนคุ้นเคยกับเนื้อพวกนี้เป็นอย่างดี แม่ค้าก็ยิ้มตอบก่อนจะหยิบเนื้อชิ้นเบ้อเริ่มเทิ่มใส่จานก่อนจะยกมาวางไว้ที่โซนรับอาหาร

  "งั้นหนูขอ...ชิ้นนี้ละกันค่ะ"

  เดนน่าก้มมองเนื้อมังกรที่ส่งกลิ่นจะว่าหอมไหมก็ไหม เหม็นหรือเปล่าก็ไม่เชิง เธอไม่เคยกินเนื้อมังกรมาก่อนนั่นทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นแต่ก็กลัวตงิดๆ เพราะเนื้อของมังกรท่าทางน่าจะ.. อร่อยน่าดูสำหรับเซเลีย แต่เพื่อผูกมิตรกับเพื่อนใหม่ ยังก็ต้องลองซักตั้ง

  ชิ้นเนื้อมังกรที่หันเป็นชิ้นประมาณเนื้อเสต็กอยู่ในจากของเธอ ซึ่งต่างจากของเซเลียที่ชิ้นใหญ่เท่ากับกะละมังใบเล็กๆใบนึงเลยทีเดียว

  "ทำไมเธอกินเท่านี้ล่ะ อิ่มเหรอ"

  "ฉันว่าชิ้นนี้ก็ใหญ่พอแล้วนะ ฮ่าๆๆ"

  เธอพูดก่อนจะมองไปที่เนื้อมังกรในถาดอาหารของเซเลีย แต่เธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมสาวน้อยคนนี้ถึงกินน้อยนัก

  ทั้งสองคนเดินหาที่นั่งอยู่ประมาณห้านาทีก็พบทำเลดีๆริมบ่อน้ำซึ่งมันก็ร่มรื่นดีทำให้เดนน่ารีบวิ่งเข้าไปจับจองก่อนเซเลียจะวิ่งตามมาเช่นกัน

  "ว่าแต่ เธอมาจากตระกูลอะไรเหรอ"

  เดนน่าชวนคุยขณะที่กำลังเขี้ยวเนื้อมังกรในแก้มตุ้ยๆ สาวผมเงินมีเนื้อมังกรซึ่งเธอพึ่งตัดมันยังคงคาอยู่ในปากก่อนจะเขี้ยวมันแล้วกลืนอย่างไว

  "อื้ม..ฉันมาจากตระกูลฟาเรนเซียร์น่ะ"

  "ฟาเรนเซียร์..ตระกูลขุนนางที่ราชินีทรงโปรดปรานนี่นา!"

  "ก็..ประมาณนั้น"

  เดนน่าตกใจกับเชื้อตระกูลของเซเลียมาก เธอเป็นถึงลูกของตระกูลที่ราชินีทรงโปรดปรานในผลงานมาก เพราะพวกเขาสามารถจัดการกับวิกฤตการณ์แย่งชิงแผ่นดินปีศาจของหัวเมืองแคว้นครั้งใหญ่ได้ ซึ่งผลงานครั้งนี้ก็ได้ถูกจารึกไว้ในบันทึกโลกปีศาจในนามของตระกูลฟาเรนเซียร์

  แต่เธอกลับแปลกใจอยู่อย่างนึง ทำไมเป็นถึงลูกสาวของตระกูลขุนนางที่ร่ำรวยมหาศาล มีทั้งอำนาจและลาภยศมากมายขนาดนั้น ถึงไม่ทำตัวหยิ่งยโสหรืออวดโอ้ถึงตระกูลของเธอเลยแม้แต่น้อยนะ แถมยังไม่ถือตัว แล้วยังมาช่วยเธอไว้อีก เป็นคนที่นิสัยดีจริงๆเลยนะ

  "แล้วเธอล่ะ มาจากตระกูลอะไร"

  คำถามนั้นทำให้เดนน่าทำมีดในมือร่วงลงกับพื้น...เธอนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตที่ไม่เคยอยากจะจดจำ จู่ๆภาพในคืนนั้นก็ลอยเข้ามาในหัว แม่ของเธอโดนหอกแทงลงกลางอกต่อหน้าต่อตา หมู่บ้านกำลังถูกไฟเผาไหม้จนเกลี้ยง..และมีเพียงเธอที่รอดชีวิต เป็นเผ่าเฮเลนเพียงคนเดียว ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในโลกปีศาจแห่งนี้

  "คือ..เรื่องมัน"

  "ฉันเข้าใจแล้วล่ะ"

  "ฮ้ะ..??"

  เดนน่าตกใจกับท่าทีของเซเลียที่กำลังสลดใจเหมือนกับไว้อาลัยให้ใครซักคน หรือว่าเซเลีย จะรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น?! บ้าน่า..เธอคงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับกองทัพนั่นหรอกนะ

  "อย่าเข้าใจผิดนะ คือฉันสามารถอ่านใจคนได้"

  "!!..เธอก็เลยเห็นภาพที่ฉันกำลังนึกถึงอยู่?"

  "อื้ม..เธอต้องผ่านเรื่องที่น่าเศร้าจริงๆเลยนะ"

  "แต่ฉันก็ทำใจได้แล้วล่ะ ไม่ดราม่าหรอก ฮ่าๆๆ"

  เดนน่ายิ้มก่อนจะกินอาหารในจานต่อ เซเลียเห็นท่าทีที่ยิ้มแย้มของเธอก็หายห่วงก่อนจะจัดหนักกับเนื้อมังกรที่แสนโอชะในจานของเธอต่อไป

  ขณะเดียวกันนั่นเองที่แวมไพร์หนุ่มเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหารของพวกเธอพร้อมกับแดเนียลที่เดินขนาบข้างมาด้วย

  เวลส์นั่งลงข้างเดนน่าอย่างถือวิสาสะ แดเนียลก็ไปนั่งข้างๆกับสาวผมเงินซึ่งไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรออกมา 

  เดนน่ารับรู้ถึงการมาเยือนของความวุ่นวาย เธอเลยขยับออกห่างจากนายแวมไพร์หนุ่มที่ถือถุงเลือดสีแดงสดอยู่ในมือพลางดูดมันจนหมดในรวดเดียว

  "เจ้าขยับหนีข้างั้นเหรอ ช่างกล้านะยัยลูกเจี๊ยบ" เขาพูดก่อนจะขยับเข้าไปใกล้เธอมากขึ้นในขณะที่เซเลียก็นั่งกินอาหารของเธอโดยที่ไม่ทันได้สังเกตุว่าตรงข้ามเธอเกิดอะไรขึ้นบ้าง ส่วนแดเนียลก็วุ่นอยู่กับการป้อนนมยูนิคอร์นที่ราคาแพงหูฉี่ให้แมวขนฟูที่กำลังออดอ้อนเขาอยู่

  "นี่นาย! จะมายุ่งอะไรกับฉันอีก"

  "ข้าไม่ได้ทำอะไรเจ้าซักหน่อย แล้วนี่มันก็โต๊ะอาหารสาธารณะ ข้าก็มีสิทธิ์ที่จะมานั่ง!"

  "แต่พวกฉันมานั่งก่อน นายไม่มีสิทธิ์!"

  "อ้อเหรอ อย่างเจ้าจะทำอะไรข้าได้ ยังไงข้าก็จะนั่งตรงนี้!"

  "ได้..งั้น ฉัน ไป เอง!!"

  เธอลุกขึ้นและกำลังจะชวนเซเลียให้ลุกขึ้นตาม แต่แล้วก็ไม่ทันที่ได้เอ่ยปากพูดอะไร เขาก็กระชากแขนของเธอเข้ามานั่งบนตักที่เย็นเฉียบ พร้อมกับลมหายใจที่ร้อนระอุกำลังโรยรายลงมาที่ต้นคอของเธอ ทำให้เธอรู้สึกขนลุกวาบไปทั้งตัวพร้อมกับหัวใจที่กำลังเต้นอย่างบ้าคลั่ง

  "ปล่อยนะ!"

  ไม่รู้อะไรดลใจให้เวลส์ทำแบบนั้น เขาห้ามตัวเองไม่ได้ เหมือนต้องมนต์สะกด อยากจะกลืนกินเธอ ในหัวของเขาตอนนี้มีเพียงอยากจะฝังเขี้ยวลงไปในคอนั่นแล้วดูดเลือดมาซะให้หมดตัว

  ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของเดนน่า เธอถอกข้อศอกทิ่มลงไปที่กลางอกของเขาเต็มแรงทำให้แวมไพร์หนุ่มเบิกตากว้างจนแทบจะถลนออกมา 

  "เจ้า..!!! แค่กๆ!"

  เลือด..!เขาไอออกมาเป็นเลือด เดนน่าตกใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอมั่นใจว่าข้อศอกของเธอไม่ได้แรงถึงขนาดจะทำให้ซี่โคงแตกหรือทิ่มปอดได้ แดเนียลเห็นเพื่อนของเขากำลังไอเป็นเลือดก็รีบลุกจากที่นั่งแล้วเข้าไปดูอาการ

  "เวลส์! เจ้าเป็นอะไร?!"

  ส่วนเซเลียที่จัดการกับเนื้อมังกรของเธอหมดแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับเบิกตากว้ากับสิ่งที่เห็น

  "นี่มันเกิดอะไรขึ้น?! ทำไมเขาไอเป็นเลือด"

  "ฉ..ฉันก็ไม่แน่ใจ แค่เอาข้อศอกกระทุ้งที่หน้าอกเขา แต่ฉันมั่นใจนะว่าไม่ได้ทำแรงมากถึงขนาดจะไอออกมาเป็นเลือดได้ขนาดนั้น..."

  เดนน่ารู้สึกผิดอย่างมากที่ทำให้ปีศาจตนนึงต้องเลือดตกยางออก เธอไม่อยากทำให้ใครเจ็บตัวถึงขนาดนี้เลย 

  เดนน่าและเซเลียมองร่างชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังหมดสติไปขณะที่แดเนียลกำลังเอามือจับที่ท้ายทอยของเขาแล้วร่ายคาถา และเหมือนจะได้ผล เขาทำให้เวลส์หยุดไอออกมาเป็นเลือด

  "เจ้าไม่ต้องตกใจ หมอนี่ก็แค่มีโรคประจำตัว แวมไพร์เป็นกันทุกตนนั่นแหละ"

  "แล้วทำไม..จู่ๆเขาถึงไอออกมาเป็นเลือดแบบนั้นล่ะ"

  เดนน่ารู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อยที่เป็นอาการโรคประจำตัวของแวมไพร์ ไม่ใช่เพราะฝีมือของเธอทั้งหมดซะทีเดียว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง

  "ก็เพราะถ้าเขาเกิดอาการ กระหาย ขึ้นมา ร่างกายของแวมไพร์ที่ถูกฝึกให้มีความอดทนมาตั้งแต่เด็กๆ จะสำรอกเลือดออกมาทันที ทำให้เขาหมดสติเพื่อป้องกันไม่ให้เขาทำร้ายใครได้"

  "งั้นแสดงว่า..ที่เขาเป็นแบบนี้ เพราะเขากระหายเดนน่างั้นเหรอ"

  เซเลียที่ยืนฟังอยู่สรุปใจความให้อีกครั้ง ซึ่งแดเนียลก็พยักหน้าเบาๆทำให้เดนน่าถึงกับใจหายวูบ

  "แต่เขาไม่มีอาการแบบนี้มาหลายปีแล้ว ครั้งล่าสุดคือตอนที่เขาไม่ยอมกินอะไรเลยทำให้จะไปกินเลือดกวางเข้า แต่ข้าผ่านไปเป็นพอดีเลยช่วยไว้ทัน"

  แดเนียลพูดพลางพยุงให้ร่างที่สลบอยู่มานอนฟุบลงไปกับโต๊ะ ก่อนจะเริ่มตั้งข้อสงสัย

  "แต่ทำไมจู่ๆถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้นะ"

  เขาเกาคางเบาๆ เปลี่ยนจากที่ทำหน้าตาขี้เล่นตลอดเวลา เป็นสีหน้าเริ่มเครียดเข้าไปทุกที เดนน่าและเซเลียที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็กำลังฟังเขาอย่างจริงจังเช่นกัน 

  เดนน่ารู้ตัวดีว่าเธอไม่ใช่ปีศาจธรรมดา เธอคือเผ่าเฮเลน ที่มีเลือดอ่ร่อยากี่ทุี่สุดในโลกปี็ศาจไม่แน่อาจเพราะแบบนั้นก็ได้

  "คือ ฉันเป็นปีศาจเผ่าเฮเลน ไม่แน่ว่าเพราะแบบนี้หรือเปล่าที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้" 

  "ว่าไงนะ!/ว่าไงนะ!"

  สองคนที่กำลังนั่งคิดอยู่ตกใจขึ้นมาหลังจากที่เธอพูดไปแบบนั้น ซึ่งเธอก็ไม่แปลกใจเพราะมีประกาศว่าปีศาจเผ่านี้ได้สูญหายไปจากโลกปีศาจทุกตนแล้ว ซึ่งพวกเขาก็น่าจะคิดแบบนั้นเช่นกัน

  "ในโลกนี้ยังเหลือเฮเลนอยู่อีกเหรอ ไม่อยากเชื่อเลยนะ"

  แดเนียลพูดพลางรู้สึกสนใจในการมีอยู่ของเธอ ซึ่งเซเลียก็เริ่มพูดขึ้นบ้าง

  "มิน่าล่ะ ทำไมตอนที่ฉันเห็นเธอครั้งแรก ถึงได้กลิ่นเนื้อมังกรลอยมาฉุยเชียว..."

  เดนน่ารู้สึกขนลุกเกรียว กับท่าทางของพวกเขาที่เริ่มแสดงออกมาว่าเธอเหมือนอาหารอันโอชะ

  "ฮ่าๆๆ พวกเราไม่ทำอะไรเจ้าหรอกไว้ใจได้ เพราะปีศาจที่นี่ส่วนใหญ่น่ะ ได้รับการฝึกเรื่องความอดทนมาอย่างดี มีแค่บางส่วนเท่านั้นแหละที่จะทำอะไรป่าเถื่อนแบบนั้นได้น่ะ"

  แดเนียลพูดอย่างผ่อนคลายที่เวลส์จู่ๆก็มีอาการขึ้นมาไม่ได้มีอะไรซับซ้อนไปกว่าเพราะเลือดของเฮเลนยั่วประสาทเขานั่นเอง

  "อย่างไอ้ยักษ์อ้วนเมื่อกี้ก็เหมือนจะไร้การฝึกฝนเรื่องความอดทน ก็เลยเห็นเธอน่ากินล่ะมั้ง เลยจับไป แต่ไม่เป็นไร ฉันจะปกป้องเธอเอง"

  เซเลียพูดด้วยสายตาและน้ำเสียงที่เย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็งขั้วโลกแต่แฝงด้วยความห่วงใย ซึ่งนั่นก็ทำให้เดนน่ารู้สึกปลอดภัยแต่ก็หวาดกลัวในเวลาเดียวกัน 

  "ข..ขอบใจนะ"

  "งั้นก่อนอื่น ข้าต้องพาหมอนี่ไปนอนที่หอพักก่อนแล้วล่ะ พวกเธอไปเรียนกันก่อนเลย ฝากบอกอาจารย์ด้วยนะว่าข้าพาเวลส์ไปพักผ่อน" เขาพูดพลางเอาแขนข้างซ้ายของเพื่อนพาดบ่าไว้

  "ได้ๆ งั้นเราไปกันเถอะเซเลีย"

  "อื้ม"

  เราบอกลากันตรงนั้นก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนชั้นเรียน เดนน่ากับเซเลียเรียนคนละห้องกันทำให้ต้องแยกไปอีกทาง ซึ่งเธอก็เดินขึ้นไปชั้นเรียนที่ิเงียบสงัดเพียงลำพัง ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าเรียนสายอีกแล้วสินะ โธ่เอ้ย หมดกัน ตำแหน่งนักเรียนดีเด่นที่เธอใฝ่ฝันอยากจะเป็น ต้องมาล่มตั้งแต่ตอนนี้แล้วงั้นหรือเนี่ย

 ------------------------------------------------------------------------------------------------------