สงครามรักพิชิตหัวใจ

หลังจากศึกป่วนอารมณ์ย่อมๆ     ระหว่างอารดากับอ๋องมู่เฉินพึ่งจบลงพักใหญ่      อ๋องมู่เฉินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดอ๋องที่ใส่มาชุดเดิม   เขาพบว่านางสวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วชุดของนางดูแปลกตาจากในยุคของเขาแต่เป็นชุดที่แสนจะเปิดเผยเนื้อหนังมังสาเสียเหลือเกินพาให้ใจชายเตลิดยิ่งนัก  ขณะนี้อารดาอยู่ในชุดสายเดี่ยวเอวลอยสีฟ้าอ่อน    เผยให้เห็นหน้าท้องแบนราบโชว์สะดือทรวงอกอิ่มดุนดันจนเห็นร่องอกโผล่แพล็มออกมาสวมใส่กางเกงยีนขาสั้นเผยให้เห็นเรียวขาขาวเรียวยาว   เธอกำลังนั่งอยู่หน้ากระจกแต่งหน้าด้วยโทนสีที่เธอชอบกีดอายไลเนอร์สีดำเข้มทำให้ดวงตาดูคมทาลิปติกสีชมพูอ่อนทรงผมมัดรวบครึ่งหัวที่เหลือปล่อยยาวมาถึงกลางหลังติดกิ๊บสีส้มปิดทับเสริมและฉีดน้ำหอมกลิ่นที่เธอใช้เป็นประจำ
หลังจากแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็หันหลังออกจากหน้ากระจก เธอพบว่าอ๋องหนุ่มกำลังจ้องมองเธออยู่ด้วยสายตาโลมเลีย  พาให้เธออดที่จะนึกถึงเหตุการณ์ในห้องน้ำขึ้นมาไม่ได้  จนเธอต้องทำทีเป็นพูดด้วยเสียงราบเรียบทั้งที่ใบหน้าขึ้นสีเล็กน้อย "เดี๋ยวลงไปทานอาหารเช้ากัน คุณพ่อคุณแม่รออยู่"    "เดี๋ยวข้าจะสั่งดีไซเนอร์     เอ่อ...หมายถึงช่างออกแบบตัดเย็บเสื้อผ้าประจำตัวของข้าน่ะ ข้าจะให้เขามาวัดตัวตัดชุดให้ท่านใหม่  ให้เข้ากับยุคสมัยในโลกของข้าเพราะชุดของท่านจะดูแปลกสำหรับคนที่นี่ถ้าใส่ออกไปข้างนอก"  ว่าแล้ว    อารดาก็กดมือถือต่อสาย "หัลโล...ฉันอยากให้คุณตัดชุดแฟชั่นนิยมสำหรับผู้ชายในขณะนี้ให้ผู้ชายคนหนึ่งหน่อยเดี๋ยวมาวัดตัวเขาที่คฤหาสน์ได้เลยนะ"        "เจ้าพูดอะไรกับสิ่งนั้นหรือ?"       อ๋องมู่เฉินถามอย่างสงสัย    "อ๋อ สิ่งที่ท่านเห็นอยู่นี้คือเครื่องมือที่ใช้ในการติดต่อสื่อสารกันในยุคของข้า         แม้จะอยู่ห่างไกลกันแค่ไหนก็สามารถพูดคุยติดต่อถึงกันอย่างรวดเร็ว      โดยไม่ต้องใช้ม้าเร็วหรือพิราบสื่อสารเหมือนในยุคของท่าน"
แล้วอารดาก็พาอ๋องมู่เฉินเดินไปที่ลิป        เนื่องจากที่คฤหาสน์ของเธอนั้นมีจำนวนสามชั้นแต่ละชั้น   มีขนาดกว้างและบันไดที่จะเดินลงไปยาวอยู่หลายขั้นกว่าจะไปถึงชั้นล่าง   เธอจึงพาอ๋องมู่เฉินลงโดยการใช้ลิปแทน เธอกดปุ่มประตูลิปเปิดออกแล้วพาอ๋องมู่เฉินเข้าไปในลิป     "นี่มันห้องอะไรกันหรือ?" อ๋องหนุ่มเอ่ยถามอย่างแปลกใจ          "นี่เรียกว่าลิป ใช้สำหรับลงไปชั้นล่างแทนการเดินลงบันไดที่ใช้ลิปเพราะใช้เวลาในการลงเร็วกว่า    เพราะชั้นที่เราอยู่เป็นชั้นบนซึ่งเป็นชั้นสาม     กว้างและยาวมากถ้าใช้บันไดกว่าจะลงไปชั้้นล่างได้ทั้งเหนื่อยและใช้เวลานานกว่าจะถึง ข้าไม่อยากให้คุณพ่อคุณแม่ของข้ารอนาน" "ที่โลกของเจ้ามีเครื่องมือแปลกๆเยอะจริง"    
และไม่นานอารดาก็พาอ๋องมู่เฉินมาถึงชั้นล่าง เขาพบว่ามันใช้เวลาแค่ชั่วอึดใจ คฤหาสน์ของนางนั้นกว้างขวางใหญ่โตมาก       เฉพาะชั้นบนที่เขาเห็นอยู่ก็มีอยู่หลายห้องด้วยกัน  แต่ละห้องนั้นล้วนแล้วแต่กว้างใหญ่โอ่อ่าด้วยกันทั้งสิ้น ถ้าหากในที่ของเขา        เขาคืออ๋องผู้มีศักดิ์เป็นน้องชายองค์จักรพรรดิ์ที่มากด้วยยศฐาบรรดาศักดิ์แล้วละก็    ที่นี่นางก็มีชีวิตที่ไม่ต่างจากเจ้าหญิงสูงศักดิ์เลยที่เดียว มิน่านางถึงได้มีท่าทางเย่อหยิ่งมาดมั่นไม่สนใจผู้ใด    เธอเดินมาที่ห้องอาหาร พบว่าที่โต๊ะอาหารตัวยาว มีบิดามารดาของเธอนั่งรออยู่
"หนูต้องขอโทษคุณพ่อคุณแม่ด้วยนะคะที่ให้รอนาน เพราะหนูต้องแนะนำการใช้ห้องน้ำของในยุคเราให้ท่านอ๋องน่ะค่ะ"       "ไม่เป็นไรหรอกยัยหนูดา  เราเข้าใจจ๊ะลูก  ท่านอ๋องคะเชิญมาทานอาหารเช้าด้วยกันนะคะ"
อารดาพาอ๋องมู่เฉินไปนั่งที่เก้าอี้กำมะหยี่ตัวนุ่ม บิดาของอารดาพยักหน้าให้แม่บ้านเสริฟอาหาร ประกอบด้วยชุดอาหาร ไก่อบ เบค่อน แฮมรมควัน ไข่คน ไข่ดาว   ซุปมันฝรั่งและผลไม้พร้อมของหวานเป็นครัวซองกับเวฟเฟอร์วางอยู่ ซึ่งเหมือนกันทั้งสามคน  "ท่านอ๋องจะรับน้ำอะไรดีคะ? มีชา กาแฟ โกโก้ และน้ำผลไม้"            "ข้าขอเป็นกาแฟก็แล้วกัน"  อารดาหันไปสั่งกับแม่บ้านเสริฟกาแฟให้อ๋องมู่เฉิน   เขาลองดื่มดูพบว่าเป็นกาแฟที่มีรสหวานมันและกลิ่นหอมกรุ่นยิ่งนัก      แต่แล้วก็มีปัญหาอีกจนได้เมื่ออาหารที่โต๊ะต้องใช้ช้อนส้อม มีดสำหรับหั่นอาหารแบบสไตล์ยุโรป ซึ่งสมัยของอ๋องมู่เฉินใช้ตะเกียบ จะใช้ช้อนก็เฉพาะตักซุปเท่านั้น    อารดาจึงต้องสอนวิธีทานอาหารโดยการใช้ช้อนส้อมและมีดในการหั่นเนื้อไก่อบโดยการจับมือของอีกฝ่ายสอนจับช้อนส้อมและมีด คนสอนก็สอนไป แต่คนเรียนแทบไม่มีสมาธิเลยเมื่อทรวงอกอวบของคนสอนดุนดันแนบชิดแผ่นหลังของเขาอยู่ ซ้ำยังกลิ่นน้ำหอมจากกายของอีกฝ่าย พาให้คนเรียนใจสั่นทรมานยิ่งนัก    กว่าที่มื้ออาหารจะจบลง ก็ทำเอาใจของอ๋องหนุ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว   หลังจากมื้ออาหารสิ้นสุดลงมารดาก็กล่าวกับลูกสาวว่า "ยัยหนูดาเรื่องที่พ่อกับแม่จะให้เราไปงานเลี้ยงในนามพ่อกับแม่ที่ไม่ว่างคืนนี้น่ะ แม่ว่าให้ท่านอ๋องไปกับหนูด้วยดีไหมจ๊ะ?   เขาจะได้ไม่เหงาอยู่คนเดียว และจะได้พาเขาเปิดหูเปิดตาได้เห็น    งานเลี้ยงในยุคของเราให้เขาได้เรียนรู้ด้วยไงล่ะลูก"                 "ได้ค่ะคุณแม่...เดี๋ยวหนูจะสั่งให้ดีไซเนอร์ตัดชุดราตรีสำหรับหนูกับท่านอ๋องสำหรับไปงานเลี้ยงคืนนี้นะคะ"        หลังจากนั้น       อารดาก็พาอ๋องมู่เฉินเดินชมคฤหาสน์ในส่วนต่างๆ        จนมาอยู่ที่สวนหย่อมอันร่มรื่นอยู่ข้างนอกที่มีโต๊ะที่ทำจากหินแกรนิตขัดเงา      ในสวนตกแต่งด้วยดอกไม้สีสันสวยงาม มีน้ำพุอยู่กลางสวน    "คฤหาสน์ของเจ้าช่างใหญ่โตกว่าของพวกคหบดีของที่นั่นซะอีก     เป็นรองแค่ในวังหลวงเท่านั้น แต่แม้จะเป็นในวังของ     ฝ่าบาทก็มีแค่ชั้นเดียวแค่มีตำหนักอยู่หลายตำหนักแค่นั้น    แต่ในคฤหาสน์ของเจ้าทั้งกว้างใหญ่ มีหลายห้องหลายชั้น  การตกแต่งก็สวยงามแปลกตายิ่งนัก"
"สถานที่ ที่ท่านเห็นอยู่นี้คือ คฤหาสน์อัครมงคลไพศาลค่ะ"