SecretBellรักสุดใจนายตัวแสบ

เลย์ Past

ตอนนี้ผมได้แต่มองดูผู้หญิงที่ผมรักนอนจมกองเลือด แปลกดีทั้งๆที่เธอไม่ใช่มนุษย์แต่ทำไมเธอถึงมีเลือดออกมาเยอะขนาดนั้น ผมรีบวิ่งไปหาเธอ แล้วกอดเธอไว้แน่น ความเจ็บปวดที่สุดตั้งแต่ตอนที่ผมเสียแม่ไป ก็คงจะเป็นครั้งนี้ ที่มันมากจริงๆ ผมแทบจะไม่มีแรง ได้แต่ตะโกนให้คนมาช่วย ไม่ได้นะเซรา อย่าทิ้งฉันไป อย่าทำแบบนี้ 

ณ โรงพยาบาล

ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าห้อง ICU เฝ้ารออยู่อย่างนั้นว่าเมื่อไหร่เธอจะออกมา ี่ก็ปาไป7ชั่วโมงแล้ว แต่ไม่มีวี่แววของหมอเลยสักคน อย่าเป็นอะไรไปนะ ฉันคงทนไม่หวถ้าฉันไม่มีเธอ 

"เลย์ เซราล่ะ เซราเป็นยังไงบ้าง"พี่เฮนาวิ่งมาด้วยความตกอกตกใจ ใบหน้าที่ซีดเผือกของพี่เฮนา ช่างน่าสงสารเหลือเกิน พี่เฮนาดุเจ็บปวดไม่ต่างจากผมตอนนี้เลย ผมยืนนิ่ง ไม่ยอมตอบอะไรพี่เฮนา เพราะแค่ผมตอนนี้ก้แทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว ผมไม่มีกระจิตกระใจจะไปพูดกับใครอีก

"ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้นะ อย่าเป็นอะไรเลยนะเซรา"อลิซพูด พรางเอามือสองข้างมาประกบกันแล้วภาวนาให้เวราปลอดภัย ทุกคนต่างยืนรอเซราอยุ่หน้าห้องอย่างใจจดใจจ่อ พี่เฮนาร้องไหไม่หยุด ดูท่าทางเธอจะเจ็บปวดมากจริงๆ

เซรา Past

  ณ ที่แห่งหนึ่ง

  ฉันเหมือนคนครึ่งหลับครึ่งตื่น ลืมตามองไปรอบๆ ตอนนี้ฉันยืนอยู่ในที่ๆหนึ่ง ซึ่งพอมองดีๆแล้ว มันช่างคุ้นตาเหลือเกิน ฉันจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ที่นี่ที่ไหน ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ ฉันจึงตัดสินใจเดินไปดุรอบๆ ฉันเดินไปเรื่อยๆ ทุ่งหญ้าสีเขียวขจี มีแกะอยู่ฝูงหนึ่ง มีรั้วไม้กั้นเอาไว้กันแกะออกมา ฉันจึงเดินต่อไป เห็นต้นไม้อยู่ต้นหนึ่งสวยมากเลย พอมองไปรอบๆอีกที ฉันจึงจำได้ ว่าที่นี่คือบ้านของฉันเมื่อ400 ปีก่อน พอเดินไปอีกสักพัก ฉันได้ยินเสียงคนกลุ่มหนึ่งคุยกัน  ฉันจึงค่อยๆย่องเข้าไปดู และสิ่งที่ฉันเห็น แทบจะไม่น่าเชื่อ ฉันเห็นพ่อกับแม่ของฉัน และฉัน ยืนอยู่ตรงนั้น ทำไมฉันถึงยืนอยุ่ตรงนั้นหล่ะ ฉันรีบมองมาที่ตัวเองอีกที แล้วมองไปยังเด็กผุ้หยิงคนนั้นอีกที อะไรกั มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย หรือว่าฉันตายแล้วงั้นหรอ เกิดอะไรขึ้น ฉันยืนมองด้วยความสงสัย ก่อนที่จะมีผุ้ชายและผุ้หญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาหาพ่อกับแม่ของฉัน 

  ฉันมองเห็นเด็กผุ้ชายอีกคน ค่อยๆเดินตามชายหญิงคู่นั้นมา เค้ามองเด็กผุ้หญิง(ฉันเอง)ด้วยความแปลกใจ เค้ามองจ้องอยู่อย่างนั้น ก่อนจะค่อยๆก้าวเท้าแล้วรีบวิ่งไปหาเด็กผุ้หญิงคนนั้น

เด็กผู้หญิงคนนั้นตกใจมากจึงรีบวิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังคุณแม่ของเขา

"นายเป็นใครน่ะ" เด็กผู้หญิง(ฉันเอง)ถามเด้กผู้ชายคนนั้น

"ฉันชื่อเลย์ ฉันเป็นคู่หมั้นของเธอ"เด็กผุ้ชายคนนั้น มองตาฉันในตอนเด็กแล้วยิ้มให้อย่างมีความสุขแต่ทว่า 

"คู่หมั้นบ้าบออะไรของนาย ใครจะอยากแต่งงานกับนาย"เด็กผู้หญิงคนนั้นเดินออกจากข้างหลังของคุณแม่ และตะโกนใส่เด้กที่ชื่อเลย์คนนั้นอย่างสุดเสียง

ฉันเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตอนเด็กๆคุรแม่กับคุณพ่อเคยจับคู่ให้ฉัน แต่ตอนนั้นฉันลืมไปหมดแล้ว

"เธอจะไม่อยากแต่งได้ยังไง ในเมื่อคุณพ่อบอกว่า โตขึ้นจะให้ฉันกับเธอแต่งงานกัน"เด็กผุ้ชายที่ชื่อเลย์พูดขึ้น

"คุณแม่คะ หนูจะต้องแต่งงานกับเค้าจริงๆหรอคะ"ฉันในตอนเด้กเงยหน้าขึ้นถามคุณแม่ 

"ใช่สิจ้ะ หนูเซรา แต่ไม่ใช่ตอนนี้หรอกจ่ะ ต้องรอหนูกับเลย์โตกันก่อน"คุรแม่ของเด็กผุ้ชายคนนั้นพูด

  ฉันยืนมองหน้าเด็กผู้ชายคนนั้นอีกครั้งด้วยอารมที่บุดบึ้ง ทำไมฉันจะต้องมาแต่งกับหมาป่าตัวน้อยๆตัวนี้ด้วย

"คนจะแต่งงานกันต้องรักกันก่อนไม่ใช่หรอคะ แล้วถ้าโตขึ้นมาหนูไม่ได้รักเค้าล่ะ"ฉันถามคุณแม่อีกครั้ง

"เดี่ยวถ้าหนูแต่งงานกันไป เดี๋ยวหนุสองคนก้รักกันเองนั่นแหล่ะจ่ะ"คุณแม่พูด

"หนูจะไม่แต่งงานกับคนที่หนูไม่ได้รัก ถ้าโตขึ้นนายทำให้ฉันรักได้ ฉันจะแต่งงานกับนาย"ฉันในตอนเด็กมองหน้าเด็กผุ้ชายคนนั้นแล้วบอกเค้าด้วยอารมยืที่เด็ดขาดสุดๆ

"ได้สิ ฉันจะทำให้เธอรักฉันให้ได้"เด็กชายคนนั้นพูดขึ้นด้วยความมั่นอกมั่นใจ ว่าจะต้องทำได้

เดี๋ยวนะ ชื่อเลย์งั้นหรอ ทำไมชื่อนี้คุ้นๆอย่างนี้ ชื่อเลยือย่างนั้นหรอ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน เลย์อย่างนั้นหรอ เลย์ เลย์ เลย์ เลยื เลย์........ชื่อนี้เต็มไปหมดในหัวสมองของฉันตอนนี้ ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลลง ฉันมองไม่เห็นเด็กผุ้หญิงและเด็กผุ้ชาย คุรพ่อคุรแม่ของฉันก็หายไป ทุกอย่างเงียบหมด ฉันนึกถึงชื่อเลย์ ว่าเป็นชื่อของใครกัน เลย์อย่างนั้นหรอ ก่อนที่น้ำตาฉันจะไหลออกมาโดยที่ฉันไม่รู้ตัว ฉันได้แต่ยืนอึ้ง แล้วความทรงจำทั้งหมดก็กลับมา 

  ฉันตกใจตื่นขึ้นมาจากเหตุการณ์เมื่อกี้ มองไปรอบๆ ช่างไม่คุ้นตาเลยื พอมองไปที่มือ มีสายน้ำเกลือด้วย นี่ฉัอยุ่โรงพยาบาลหรอเนี่ย แล้วเมื่อกี้มันคืออะไร ฉันฝันไปอย่างนั้นหรอ เด็กผู้ชายที่ชื่อเลยืคนนั้น หรือว่าจะเป็น

"เซรา ฟื้นแล้วหรอ"พี่เฮนาเดินเข้ามา พร้อมกับกระเป๋าอะไรสักอย่าง ก่อนจะรีบเดินตรงมาที่ฉัน

"เกิดอะไรขึ้นหรอคะ"ฉันถามพี่สาวของฉัน

"จำอะไรไม่ได้เลยหรอ"พี่เฮนาถามฉันอีกที

"ไม่ค่ะ เกิดอะไรขึ้นกับฉันหรอ ทำไมฉันถึงมานอนอยู่ที่นี่ได้"ฉันถามพี่เฮนาอีกครั้ง

"เซราเพิ่งฟื้น เลยจำอะไรไมไ่ด้ ไว้ให้เซราพักสักเดี๋ยว เดี๋ยวคงจะจำทุกอย่างได้เอง"พี่วีนัสพูด 

"นั่นสิ หลับไปตั้งอาทิตย์ อยุ่ๆตื่นขึ้นมา คงไม่แปลกหรอก ที่จะจำอะไรไม่ได้ พักสักเดี๋ยว แล้วค่อยๆคิดนะ"พี่เฮนาพูด

"ค่ะ"ฉันพูด

   พอพูดเสร็จพี่เฮนาก็เดินเข้าห้องน้ำไป ฉันจึงพยายามทบทวนความจำของฉัน ว่ามันเป็นมายังไง ฉันได้แต่นั่งนิ่งอยู่บนนเตียงผุ้ป่วย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก...เสียงเคาะประตู

"เชิญค่ะ"พี่เฮนาขาลรับ

ชายคนหนึ่งค่อยๆเปิดประตูเข้ามา ก่อนจะมองมาที่ฉัน เลย์นั่นเอง ฉันมองเลย์ด้วยความมึนงงอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพยายามลุกจากที่นอนเพื่อจะไปหาเลย์ พอลงจากเตียงนอนแค่นั้น เหมือนขาฉันไม่มีแรง ฉันล้มลงทันที เลยืรีบวิ่งเข้ามาหาฉัน แล้วประคองฉันไว้

"จะลุกมาทำไม เพิ่งฟื้นไม่ใช่หรอ"เลย์พูด

"ฉันคิดถึงนาย"ฉันพูด ก่อนที่จะดึงเลย์เข้ามากอด

"หายโกรธฉันแล้วหรอ"เลย์ถาม

"ตาบ้า ฉันมีอะไรอยากจะถามนายหน่อย นายคือเด็กผุ้ชายที่บอกว่าจะแต่งงานกับฉันเมื่อ400ปีใช่มั้ย ใช่หรือเปล่า"ฉันถามเลยื แล้วมองหน้าเลย์ด้วยความสงสัยแบบสุดๆ ทุกคนต่างยืนมองด้วย ความ งง

"จำได้ด้วยหรอ"เลย์พูด

"ใช่นายจริงๆด้วย ทำไมนายไม่บอกฉันล่ะ ถ้านายบอกฉัน ฉันคงจะไม่วิ่งหนีนายมาแบบนั้น"ฉันพูด

"ฉันพยายามจะบอกเธอ แต่เธอไม่ฟังฉัน แล้วจะให้ฉันบอกเธอยังไงล่ะ"เลย์พูด

"ฉันขอโทษนะ"ฉันพูด

"ฉันก็ขอโทษเหมือนกันที่ไม่เคยบอกเธอ ขอโทษจริงๆนะ"เลย์พูด แล้วเค้าก้ดึงฉันเข้าไปกอดอีกที

"ฉันทำให้เธอรักฉันได้แล้ว แต่งงานกันนะ"เลย์พูด

  ฉันรีบผละตัวออกจากเค้าด้วยความตกใจ 

"นายไม่คิดจะโรแมนติกแบบคนอื่นบ้างหรอ มาขอฉันแต่งงานที่โรงพยาบาลเนี่ยนะ แถมในสภาพแบบนี้ด้วย"ฉันพูด

"ก็ฉันอยากแต่งงานกับเธอนี่ จะที่ไหนมันไม่สำคัญหรอก แค่ฌะอตอบตกลงก็พอ"เลย์พูด

"เอ่อ...ขอโทษนะที่ขัดจังหวะ แต่ว่า ฉันว่าเธอสองคนลุกจากพื้นก่อนดีมั้ย จะนั่งแบบนั้นอีกนานมั้ยล่ะ"มิกะพูด

   เลย์จึงพยุงฉันขึ้นมานั่งบนเตียงผุ้ป่วย 

"รอฉันออกจากโรงพยาบาลก่อนไม่ได้หรอ นายค่อยขอฉันแต่งงาน ถ้านายไม่ขอ ฉันจะขอเอง"ฉันพูด
"เธอตลกหรือไง"เลย์พูด

"ก็จริงนี่นา รอฉํนสวยกว่าตอนนี้ นายค่อยขอฉันอีกทีก็ได้นี่นา"ฉันพูด

"ก็ได้ๆ พักผ่อนเถอะนะ ไว้เดี่ยวฉันจะปบอกพวกนั้นก่อน"เลย์พูด

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตู 

ฉันมองไปที่ประตู อยู่อย่างนั้น ก่อนที่จะต้องตะลึงกับสายตา 

"ซาบะ..."ฉันพูด

โปรดติดตามตอนต่อไป