SecretBellรักสุดใจนายตัวแสบ

ซาบะค่อยๆเดินเขามาหาฉัน แต่ทว่ายังไม่ทันจะถึงตัวฉัเลย์ก็ยืนขวางซาบะไว้ก่อน

"แกจะมาทำไมอีก แค่นี้มันยังไม่พอหรือไง"เลย์พูด

"ฉันไม่ได้มีธุระกับแก"

"แกมีธุระกับเซราก็เหมือนมีธุระกับฉันด้วย"

"ฉันไม่มีธุระกับแก ถ้าฟังชัดแล้วก็หลีกไป"

ซาบะผลักเลย์อย่างแรง เลย์กระเด็นไปชนที่โต๊ะวางของก่อนที่ซาบะจะเดินมาหาฉัน

"นายมีอะไร"ฉันถามซาบะทั้งๆที่สายตาก็ไม่ได้มองหน้าเค้าเล"ฉันรักเธอ"ซาบะพูดกับฉันก่อนที่จะหยิบมือฉันขึ้นไปจับ ฉันตกใจเลยหันหน้าไปมองเค้า พร้อมกับสายตาที่จ้องมองของทุกคน และเลย์ ที่ตอนนี้ดูท่าทางไม่พอใจย่างมากและพร้อมที่จะเดินเข้ามาซัดซาบะได้ทุกเมื่อ แต่ไม่ทันที่จะได้ทำ ซาบะก็พูดขึ้นมาก่อน

"ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่าง จากนี้ไปฉันคงจะไม่มายุ่งกับเธออีก ฉันสำนึกแล้ว ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากจะกลับไปเป็นเพื่อนเธอเหมือนเมื่อก่อน แต่ฉันก็ไม่ได้หวังหรอกนะว่ามันจะเป็นไปได้ เพราะสิ่งที่ฉันทำกับเธอมันมากมายและร้ายแรงมาก ฉันคงไม่กล้าแม้แต่จะขอให้เธอยกโทษให้ฉัน วันนี้ฉันแค่อยากจะมาลาเธอ แม้ว่าเธอจะไม่รักฉัน แต่ขอแค่ฉันรักเธอ ขอให้เธอมีความสุขกับหมอนั่น...เอ่อ...หมายถึงเลย์น่ะ ฉันไปก่อนนะ"

    ซาบะพูดเสร็จกวางมือฉันกลับที่เดม ก่อนที่จะเดินไปหาเลย์

"ฝากดูแลเซราด้วยนะ ฉันมีธุระกับแกแค่นี้แหละ"ซาบะพูด หลังจากั้นซาบะก็เดินไปหาเคนและพี่เฮนา พี่เฮนาทำท่าทางจะไม่ค่อยพอใจและไม่อยากยกโทษให้เท่าไหร่

"ฉันขอโทษ ที่ทำเรื่องแย่มากกับนาย"ซาบะพูด

"ช่างมันเถอะ"เคนพุด 

"พี่เฮานา พี่เป็นพี่สาวที่ดีที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ ผมรู้สึกผิดหวังกับตัวเองมากจริงๆ ที่ทำให้พี่ลำบากใจ แต่จากนี้ไป คงไม่มีอีกแล้ว" ซาบะพูด ก่อนที่จะเดินออกประตูไป

"เดี๋ยวก่อน"ฉันเรียกซาบะ ซาบะหันหน้ามาหาและมองมาที่ฉัน

"ฉันน่ะ คือว่า ไม่ว่าจะยังไง นายก็เป็นเพื่อนของฉันเหมือนเดิมนะ ฉันยกโทษให้"ฉันพูด ซาบะยิ้มให้ฉํนก่อนที่จะเดินจากไป

"เธอโอเคนะ"เลย์ถามฉัน

"อืม ฉันโอเคร แค่กำลังคิดว่า ถ้าฉันรักเค้าตั้งแต่แรก เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น"

"ยัยโง่ อย่าพูดอีกนะ คนเรามันบังคับให้ใครรักใครไม่ได้หรอกนะ ถ้าทำได้ ฉันคงบังคับให้เธอรักฉันตั้งแต่เด็กแล้ว ยัยบ๊อง"เลย์พูดก่อนที่จะเอามือมาลูบหัวฉัน

                                               5 ปีผ่านไป ไวเหมือนโกหก

ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ผลิ ฉันกับเลย์แต่งงานกันอย่างเป็นทางการด้วยความยินดีของทุกๆคน วงSecretBell ตอนนี้ ยุบวงเป็นที่เรียบร้อย หลังากที่เลย์แต่งงานกับฉํน เรทติ้งก็เริ่มจางหาย พวกเค้าเลยแยกย้ายกันไปทำในสิ่งทีตัวเองหวัง

เคนแต่งงานกับพี่หลิน มีลูกแล้วสองคน

ส่วนฮารุกะน่ะหรอ ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อ ตอนนีฮารุกะกลายเป็นแวมไพร์เป็นที่เรียบร้อย ด้วยฝีมือของฉันเอง ฮารุกะบอกว่า อยากจะเป็นอมตะ เพื่อที่จะมองโลกทีสวยงามแบบี้ต่อๆไป และอยากจะเป็นเพื่อนกับฉัน ไ่ม่อยากจากไปไหน และที่สำคัญ ฮารุกะกับยองโด เป็นแฟนันด้วยแหล่ะ ไม่รู้คู่นี้ไปตกหลุมรักกันตอนไหน

โซจิ ตอนนี้ผันตัวเป็นศิลปินเดี่ยว มีชื่อเสียงมากๆในตอนนี้  

พริ้นส์ หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นที่เค้าได้รู้ว่า คนรอบข้างไม่ใช่มนุษย์ เค้าาจึงขอให้เลย์ เปลี่ยนเค้าให้กลายเป็นหมาป่าเหมือนเพื่อนๆ โดยที่เค้าได้ขอร้องอ้อนวอนแม่จนแม่ของเค้ายอมจนได้  

อชิ ตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน ได้ข่าวมาคร่าวๆว่าเค้าไปเป้นครูสอนเด็กอนุบาล แต่ว่านะ ผู้ชายที่ดูน่ากลัวแบบนั้นไปสอนเด็ก จะเกิดอะไรขึ้นมั้ยเนี่ยย

 ทามาโอะ ด้วยความที่เค้าทำอาหารเก่งและอร่อยมากๆตอนนี้จังกลายไปเป็นเชฟฝีมือดีอยู่ในภัตตาคารหรูระดับ5ดาวเป็นที่เรียบร้อย 

พี่เฮนาตอนนี้ก็ยังเหมอนเดิม เป็นผู้อำนวยการแสนสวยและใจดีมากๆอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

เรน ตอนนี้ไปเรียนต่อด้านกฎหมาย คงจะเป็นนักกฎหมายที่เฮียบมากน่าดู 

มิกะ ตอนนี้ก็ทำานอยู่กับพี่เฮนา เป็นท่านเลขาประจำตัวแทนที่พี่วีนัส 

พี่วีนัส ตอนนี้ผันไปเป็นรองผู้อำนวยการของโณงเรียนพี่เฮนาเรียบร้อย

อลิซ ตอนนี้เธอป้นนักแสดงสาวแสนสวย ที่ไม่ว่ามองมุมไหนก็สวยจนไม่อยากจะชายตามองหญิงอื่นใด 555+

ส่วนคนสุดท้ายที่ไม่ว่าจะยังไงก็ลืมไม่ได้แน่นอน ซาบะ ตั้งแต่วันนั้นที่โรงพยาบาล ฉันก็ไม่ได้เจอเคาอีกเลย ไม่มีวี่แวว ไม่มีข่าวสารเกี่ยวกับเค้า ฉันคิดว่า เค้าคงจะรู้สึกผิดมากจนไม่กล้ามาเจอหน้าฉัน หรือไม่ก็เคาคงจะแต่งงานมีวามสขุกับครอบครัวใหม่ของเค้าไปแล้ว

"เซรา นั่งคิดอะไรอยู่หรอ"เลย์ที่เพิ่งไปซื้อน้ำมา เดินเข้ามาหาฉัน

"เปล่าหรอก โยเฮไปไหนซะล่ะ"ฉันถามหาลูกชายสุดหล่อของฉัน 

"เอะ เมื่อกี้ก็เดินตามมาแล้วนี่นา"เลย์พูดและมองไปรอบๆต่ทว่า มองไม่เห็นลูกชายของฉํนเลย

"นี่คุณทำลูกหายหรอ"ฉันพูดก่อนจะทำหน้าค้อนใส่เลย์

"เอ่อ...จริงๆนะ เมื่อกี้ยังเดินตามมาอยู่เลย"เลย์พูด

"ลูกเพิ่งจะสองขวบเองนะ คุณให้ลูกเดินกลับมาเองได้ยังไง ทำไมไม่ดูลูก"ฉันดวยความที่เป็นแม่คน กระวนกระวาย รีบวิ่งตามหาลูกใหญ่

"โยเฮ อยู่ไหนลุก"ฉันตะโกนเรียกหาลูกชายสุดที่รักอย่างสุดเสียง ในใจฉันตอนนี้มันกระวนกระวาย ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ 

"โยเฮ ออกมาหาป๊ะป๋าเร็ว ไปหลบอยู่ที่ไหนลูก"

"โยเฮ โยเฮ"ฉันตะโกนเรียกหาลูกพร้อมกับวิ่งไปรอบๆ ก่อนที่จะต้องหยุดชะงักฝีเท้า

   ฉันยืนมองคนที่อย่ตรงหน้าของฉันตอนนี้ ผู้ชายร่างบาง สูง ผมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาที่เป็นประกาย พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

"ทำไมทิ้งให้ลูกอยู่ตามลำพังล่ะ นายนี่เป็นพ่อที่ไม่เอาไหนซะเลยนะ เลย์"ซาบะพูดก่อนจะค่อยๆเอาโยเฮที่นั่งอยู่บนคอของเค้าลงมายืนข้างล่าง

"แม่ค้าบ"โยเฮเรียกฉันก่อนจะ รีบวิ่งมาหาฉัน

"นายมาได้ยังไง"ฉันถามซาบะ

"ฉันเดินมา"ซาบะตอบแบบกวนๆ

"ไม่ใช่ ฉันหมายถึง มาได้ยังไง นายหายไปไหนมา"ฉันพูด

  ยังไม่ทันที่ฉันจะได้คำตอบจากซาบะ ซาบะค่อยๆเดินเข้ามา และกอดฉันไว้

"นายทำบ้าอะไร ปล่อยเซรานะ"เลย์ที่มองอยู่ถึงกับรุกรนใหญ่ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะมาดึงซาบะออกไปจากฉัน

"ฉันคิดถึงเธอ"ซาบะพูดและกอดฉันแน่นกว่าเดิม

"ฉันอึดอัดนะ ปล่อยฉันเถอะ"ฉันพูด

  ซาบะค่อยๆปล่อยฉันออก ก่อนที่จะยิ้มให้ฉัน 

"อ่ะนี่ ของนาย"ซาบะหันไปพูดกับเลย์ก่อนจะโยนของบางอย่างให้เลย์ พอมองดูแล้วมันเป็นจีรปไม้กางเขน ฉนจำได้ว่าจี้นี้ ฉันเคยให้ซาบะเพื่อเป็นของปกป้องตัวเค้าตอนนานมากแล้วแหล่ะ

"อะไรของนาย"เลย์ถาม

"ของขวัญ ไว้ป้องกันภัยโยเฮตัวน้อย"ซาบะพูด

"แล้วนายจะไปไหนต่อ"เลย์พูด

"ยังไม่ทันได้คุยกันเลย จะไล่ฉันแล้วหรอ"ซาบะพูด

"ก็แค่ถาม"เลย์พูด

"ไปที่ๆฉันควรไป"ซาบะพูด ก่อนจะหันหน้ามามองฉันอีกครั้ง

"ดูแลตัวเองด้วยนะเซรา ต่อไปเราคจะไม่ได้เจอกันอีก หรือไม่ก็จนกว่า ฉันจะคิดถึงเธอนทนไม่ไหว"ซาบะพุด

"พูดบ้าอไรของแก อยากตายหรือไง"เลย์พูด

"ไม่เอาสิ ต่อหน้าเด็กตัวน้อยๆพูดไม่เพราะเลยนะเลย"ซาบะหันไปยิ้มมุมปากใส่เลย์

"โชคดีนะ ขอให้นายเจอคนที่นายรักและรักนายจริงๆ ก็อย่างที่ฉันเคยบอกไว้ ไม่ว่าจะยังไง นายก็ยังเป็นเพื่อนของฉันเหมือนเดิม

  ซาบะยิ้มให้ฉันกับเลย์ ก่อนที่จะเดินจากไปโดยไร้วี่แวว  ส่วนฉันกับเลย์และโยเฮก็กลับไปนั่งที่เดิม เพราะตอนนี้เรากำลังปิกนิคกันอยู่กลางทุ่งหญ้าแสนสวย

"ฉันรักเธอ ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็จะรักเธอเพียงคนเดียว"เลย์พูด

"ฉันรู้แล้วน่า นายบอกฉันแทบทุกวันเลย ฉันก็รักนาย และจะนายตลอดไป ฉันสัญญา"ฉันพูด

                                                จบบริบูรณ์

ความรักมันสวยงาม แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ให้ความรักครอบงำเรามากเกินไป มันก็เป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดเกินกว่าใครจะรับรู้ได้ เรารักได้แต่เราควรจะีความสุขกับคำว่ารัก มากกว่าที่จะมีความทุกข์กับคำว่ารัก 

เรารักได้แต่ต้องรักให้เป็น ความรักไม่มีคำ่าเห็นแก่ตัวเพราะความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม มันเป็นสิ่งที่มีความหมายมากมายเกินกว่าจะบรรยายได้