The Last Night

 
03-บททดสอบ
 
 
 
 
 
            หลังจากคืนแห่งความมืดเข้าครอบงำอยู่หลายคืน และแล้วคืนแห่งความสงบสุขก็กลับมา
 
        ในวันแรกของการเดินทางหลังออกจากหมู่บ้านคี-คูไดก็เข้าสู่เขตป่าคี-ดูเอลด้วยม้าเร็ว การเดินทางของวันนี้ไร้อุปสรรคทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น ตลอดจนพลบค่ำถึงดึกดื่นก็ยังไม่ภัยอันตรายใดๆ เนเน๊ะจึงพักผ่อนได้เต็มที่
 
        หลับฝันไม่ทันไรก่อนฟ้าสาง.. วันที่สองของการเดินทางเนเน๊ะมุ่งไปอย่างไม่หยุดยั้งด้วยม้าเร็ว และเรื่อยไปตลอดวันก็ยังไม่มีภยันตรายใดๆทั้งสิ้น จนถึงยามเย็นทั้งม้าและคนต่างรู้สึกอ่อนเพลีย ขณะยังไม่พ้นเขตป่าคี-ดูเอล เนเน๊ะหยุดพักผ่อนปล่อยให้ม้ากินหญ้าตามอารมณ์ของมัน แสงอาทิตย์เริ่มจางหายไป เนเน๊ะผิงไฟที่ตัวเองก่อขึ้นไว้คลายหนาว ความอบอุ่นจากกองไฟทำให้ม้าที่ร่วมเดินทางมาด้วยผล็อยหลับ ส่วนเนเน๊ะเองเริ่มง่วงเต็มที เธอเอนตัวลงนอน แต่จวนเจียนใกล้หลับนั้น ใครบางคนเดินออกมาจากโพรงหญ้าใต้ต้นไม้ใหญ่ยกรากสูง เขาใส่ชุดคุมหัวจรดเท้าสีน้ำตาลเข้มมุ่งตรงเข้าหาสาวน้อย
 
"สวัสดีเนเน๊ะ"เขาทักทายเนเน๊ะกำลังใกล้หลับ
 
"ฮึ..!!?"เนเน๊ะสะดุ้งตื่นลุกขึ้นนั่งพร้อมขยี้ตาและมองหาเสียงนั้น
 
"ไง เนเน๊ะจำฉันได้รึป่าวเอ่ย?"ชายแปลกหน้าเอ่ยขึ้น เนเน๊ะยื่นหน้าเข้าหาชายคนนั้นที่ยืนอยู่ตรงข้ามกันอันมีกองไฟขวางกั้น
 
"อ๋าา คุณนั่นเอง ที่หนูเคยเจอตอนไปเก็บสมุนไพรนี่นา"หลังสาวน้อยเพ่งชัด กับใบหน้าเจ้าของเสียงนั่นพลันระลึกได้ 
 
"ฮะฮ่ะฮ่าาา.. ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องแสดงตัวแล้ว ฉันชื่อ"วูดตัน" ยินดีที่ได้รู้จัก อืมมมม.. ที่จริงแล้วฉันเป็นผู้อารักษ์ขาของเธอน่ะ แต่ก็ไม่ได้อยู่กับเธอตลอดเวลาหรอกนะ เอ่อ.. แบบว่าฉันทำหน้าที่หลายอย่างน่ะมีหลายสิ่งที่ต้องทำ ก็.. เกี่ยวกับการดูแลป่าไง"ชายผู้แปลกหน้าแสดงตัว พร้อมกับคลายผ้าคลุมออกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ท่าทีทะเล้นตึงตังเอ่ยด้วยอาการกระโดกกระเดก เนเน๊ะงงและถึงกับงงมากๆว่าเธอมีผู้อารักษ์ขา
 
"จะจะจะ จริงหรอคะ?"พอสิ้นเสียงสาวน้อยที่ตะลึงปนงง วูดตันรีบเอ่ยขึ้นมา..
 
"ทุ่งล้านแสงเป็นดินแดนศักสิทธิ์กว้างไกลยิ่งกว่าทุ่งใดๆนัก มีทั้งเทพและผู้พิทักษ์ปกปักษ์รักษาอยู่ เมื่อเธอถึงดินแดนนัั้นเธอจงมีจิตใจที่บริสุทธิ์ จงมุ่งมั่นในการหาสมุนไพร แล้วที่สำคัญที่นั่นอาจจะเกิดเหตุการณ์อัศจรรย์มากมาย เพื่อเป็นบทพิสูจน์แห่งความกล้าของเธอ สำหรับคืนนี้ขอให้เธอพักผ่อนให้เต็มที่ ทุ่งล้านแสงอยู่ไม่ไกลจากเธอนัก เมื่อผ่านพ้นป่าแห่งนี้ไป ก็จะเจอกับสายธาร3สายและม้าของเธอก็จะไม่สามารถไปต่อได้ เธอจงใช้ปัญญาที่มีอยู่ข้ามสายธารให้ได้ เมื่อข้ามได้แล้วทุ่งล้านแสงก็จะอยู่เพียงแค่เอื้อม"วูดตันแนะนำบอกวิธีการไปที่นั่นให้กับสาวน้อยตาแป๋ว แววตาและสีหน้าของวูดตันที่มองเนเน๊ะนั้น เปี่ยมไปด้วยความปิติและศรัทธาก่อนเดินจากไปซะดื้อๆ เนเน๊ะจดจำทุกคำพูดของวูดตัน อย่างไม่มีข้อสงสัยก่อนเอนตัวลงนอนแล้วหลับไปในทันใด แม้วูดตันเดินจากไป แต่เขาไม่ได้ไปไหนไกล หากเพียงแต่ทำได้แค่เฝ้ามองเนเน๊ะอยู่ห่างๆก็แค่นั้น..
 
         ทุ่งล้านแสงแห่งนี้ไม่มีราตรี ถึงแม้จะเป็นตามกาลเวลาพระอาทิตย์ตกดินของโลกก็ตาม ที่แห่งนี้ยังคงทอแสงเฉิดฉายคล้ายยามสนธยาเท่านั้น และในยามที่พระอาทิตย์ของโลกขึ้นที่แห่งนี้ก็จะสว่างไสวเจิดจ้าทั่วปฐพี ความศักดิ์สิทธิ์ของที่นี่มีความพิเศษอยู่หนึ่งอย่าง นั่นคือคืนแห่งความมืดไม่สามารถเข้าครอบงำได้ แต่น้อยคนนักที่จะรู้
 
      ทางด้านหมู่บ้านคี-คูไดรวมทั้งยายแขขาวต่างเป็นห่วงและกังวลถึงความปลอดภัย ทุกคนทำได้แต่ภาวนาให้เนเน๊ะโชคดี
 
         
          เช้าวันใหม่.. วันที่สามของการเดินทาง  ฟ้ายังไม่ทันสางเนเน๊ะรีบออกเดินทางด้วยม้าเร็วทันทีไปได้ไม่ไกลก็ออกจากป่าคี-ดูเอลและไปต่อได้ไม่นานเท่าไร ก็เจอกับสายธารสามสายเรียงรายกันอยู่ ม้าของเธอไม่สามารถไปต่อได้เนเน๊ะมุ่งไปด้วยการเดินเท้าแทน 
        เดินจนมาติดขอบตลิ่ง สายตามุทะลุบุกไกล จ้องยังสายธารไหลเฉื่อยที่ใสเงียบ  
        สายธารที่หนึ่งกว้างแค่สองวา เนเน๊ะไม่ลังเลเธอตัดสินใจกระโดดข้าม ซึ่งสามารถผ่านไปได้อย่างง่ายดาย จนเธอเปรยออกมาว่า..
"นี่น่ะหรือบททดสอบ"สาวน้อยยิ้มมุมปาก เธอเดินต่อไปได้ครู่เดียวแล้วพบกับ..
 
        สายธารที่สองกว้างสิบวา เนเน๊ะว้าวุ่นและครุ่นคิดอย่างหนัก เธอใช้เวลาเดินกลับไปกลับมาอยู่หลายรอบ คิดไม่ออกว่าจะข้ามไปได้อย่างไร ทั้งสายน้ำที่เชี่ยวกราดและโขดหินที่แหลมคม 
       เนเน๊ะใช้สมองอย่างหนัก จนในที่สุดโชคก็เข้าข้าง หลังเดินสำรวจไปไกล เธอบังเอิญแลเห็นแนวโขดหินที่สามารถใช้เหยียบได้ อันพอมีหวังจะข้ามไป แต่เธอต้องคิดแล้วคิดอีกว่าจะเสี่ยงดีไหม สายธารกว้างสิบวาเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆจะข้ามไปได้หรือ  ? 
 
"อืม.. มันไม่มีทางใดแล้วหนิ ลองเสี่ยงดูดีกว่า"เนเน๊ะรำพึงอยู่ในใจด้วยความไม่แน่นอนกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น เธอลองก้าวขาลงไปข้างหนึ่ง รู้สึกว่ากระแสน้ำไม่ได้แรงสักเท่าไร แล้วก็ก้าวขาอีกข้างหนึ่งเพื่อเดินต่อ แต่มันไม่ง่ายซะทีเดียว เธอต้องทรงตัวเดินบนโขดหินที่ลื่นบวกกับกระแสน้ำอ่อนๆ พอจะทำให้เธอเสียสมดุลได้
 
"ฮึ่บ ฮึ่บ...."เนเน๊ะให้เสียงจังหวะในการเดิน การก้าวอย่างช้าๆและไม่ประมาท เป็นผลให้พยายามเดินไปจนถึงอีกฝั่งได้อย่างปลอดภัย สาวน้อยถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากข้ามสายธารแห่งนี้มาได้ พักเหนื่อยอยู่ไม่นาน เนเน๊ะก็ไปต่อ! 
 
สุริยันบ่ายคล้อย
 
        เมื่อถึงสายธารที่สาม สิ่งที่เนเน๊ะมองออกไปนั้น ทำให้เธอตะลึงถึงกับช็อกว่าสิ่งนี้จะมีอยู่บนโลกจริงๆ เธอปาดเหงื่อที่ไหลโชก รู้สึกท้อ สายธารที่สามมีขนาดความกว้างเกือบหมื่นวา มันไม่มีทางใด จะสามารถข้ามผ่านไปได้เลยในความคิดของเธอ หลังการเดินสำรวจอย่างละเอียดถี่ถ้วน
 
อาทิตย์เริ่มอัสดง
 
        เหลือเวลาอีกไม่นาน ต้องหาวิธีข้ามไปให้ได้  เวลานี้ เนเน๊ะได้แต่นั่งกอดเข่าเฝ้ามองสายธารอันแสนหฤโหดอย่างหงอยเหงา เธอก่อไฟเพื่อเป็นแสงสว่างให้ความอบอุ่นในยามสนธยาของทุ่งล้านแสง ที่เริ่มมีแสงดาวแสงจันทร์เข้าแซมประกายฟ้า
 
        ถึงจะท้อแต่ไม่ถอย เนเน๊ะไม่มีทางยอมแพ้ เธอมองพระจันทร์และดวงดาวที่ยังส่องแสงมาให้เธอเสมอ ซึ่งเปรียบเสมือนกับกำลังใจง่ายๆที่หาได้จากบนฟากฟ้า สาวน้อยเริ่มมีกำลังใจฮึดสู้ขึ้นมา ไม่ว่าจะขุนเขา ขวากหนาม มหาสมุทรหรือนรกยังไงซะเนเน๊ะต้องบุกฝ่าไปให้ได้ แสงจากเบื้องบนสดใสไร้มลทินได้ส่องสอดลงมายังสายธาร ซึ่งมันใสสะอาดมากกว่าตอนกลางวันเสียอีกเมื่อริ้วน้ำต้องประกายพราว
 
        ความกลัวความท้อถูกลบหายจากความรู้สึก เนเน๊ะเดินสำรวจอีกครั้งทั่วทั้งสายธาร กระแสน้ำยังคงไหลเร็วตลอดเวลา แม้ว่าสายธารจะสดใสจนมองเห็นส่วนที่ลึกที่สุดได้ แต่มันก็ไม่มีหนทางจะข้ามไปได้อยู่ดี  เนเน๊ะเดินมาหยุดยืนอยู่ริมตลิ่ง เยื้องกองไฟพลางก้มหน้ามองสายธารเพ่งสายตาขมวดคิ้วเผยสีหน้าเอาจริง ทำใจอยู่นานสาวน้อยรวบรวมพลังความกล้าสุดท้าย ทั้งยังมีแสงจากเบื้องบนส่องแสงช่วยอีกแรง เหลือเวลาอีกไม่นานจะเข้าสู่วันใหม่แล้ว เนเน๊ะสูดลมหายใจลึก รวบรวมสมาธิแน่วแน่และตัดสินใจกระโดดลงไปเพื่อหวังว่าจะให้กระแสน้ำพัดพาร่างไปอีกฝั่ง..
 
       
 
เนเน๊ะตัดสินใจผิดพลาดเสียแล้ว!!!
 
 
 
       
 
นครเกลซาโร่ 
 
"เนเน๊ะ อย่า..!!"เสียงหญิงสาวคนหนึ่งร้องดังลั่น หลังภาพเนเน๊ะหายไปจากกระจกสร้างด้วยพลัง เจ้าของเสียงหญิงสาวที่ร้องเตือนนั้น ร่างของเธอทรุดลงกับพื้น ร่ำไห้ออกมากับเหตุการณ์ไม่คาดฝันดั่งเนเน๊ะคือลูกในไส้
  
"ท่าน.. ข้าจะช่วยเนเน๊ะได้อย่างไร"เสียงหญิงสาวอีกเสียงหนึ่ง ร้องขอคำแนะนำจากชายชราอย่างร้อนรน
 
".............."ส่วนท่านคนนั้นก็จนปัญญาเช่นกัน ได้แต่ก้มหน้าส่ายหัวไปมา มันไม่มีวิธีใดเลยจะช่วยได้ ทุกคนในที่นั่นทำได้แต่ภาวนาให้เนเน๊ะปลอดภัย
 
        สายธารที่สามพรากร่างเนเน๊ะหายไปในส่วนลึกที่สุด ยากเกินกว่าจะสามารถผุดขึ้นมาได้ 
 
 
 
 
         เนเน๊ะ ตาย แล้ว หรือ นี่!!?