รักหมดใจของคุณชายสุดหล่อ

"แล้วแบบนี้คุณพายจะทนได้อีกนานไหมเนี้ย"โยพึมพำด้วยความสงสารแต่เขาก็คงทำอะไรไม่ได้ถึงเขาจะรู้ว่าเธอนั้นรักเจ้านายของเขาก็เถอะแต่เจ้านายของเขายังคงไม่รู้ตัวแต่หวังว่าเธอจะสามารถทนกับเจ้านายของเขาไหวและจะสามารถทำให้เจ้านายรักเธอตอบได้เช่นกันและโยก็เดินกลับห้องไป

ห้องนอนของโซระ เวลา 21:25น.

"ก๊อกๆ..เจ้านายครับแย่แล้วคุณพายเขา...."โยยังพูดไม่ทันจบคนในห้องก็รีบพุ่งตัวมาเปิดประตูด้วยความร้อนรน

"อะไร..พายเป็นอะไร"เขารู้สึกเป็นห่วงเธอแปลกๆ

"ผมก็ไม่รู้คับ...ผมเจอเธอสลบอยู่หน้าบ้านครับ ผมเลยอุ้มเธอมาไว้ที่โซฟาผมว่าเจ้านายรีบไปดูเถอะครับ"โยพูดอย่างรีบร้อนเมื่อเขาได้ยินดังนั้นใจเขาก็อยู่ไม่เป็นสุขเหมือนมีอะไรบ้างอย่างสั่งให้วิ่งออกไปดูเธอเขารีบวิ่งออกไปร่างบางที่นอนเปียกโชกน้ำฝนไม่ได้สติอยู่บนโซฟาตัวใหญ่

"โย..นายรีบไปตามแม่นมเร็ว"เขาหันไปสั่งบอดี้การ์ดคนสนิทเสียงดัง

"เออ..คือแม่นมกลับบ้านที่ต่างจังหวัดครับ"

"ก็ไปตามหมอมาสิ"ที่นี้เขาหันไปตวาดคนรับใช่ทุกคนลั่นทำให้ทุกคนวิ่งกันชุมละมุนวุ่นวายเลยที่เดียวเพราะนานๆที่จะได้เห็นเจ้านายโกรธอย่างจริงจังขนาดนี้

"พาย..ตื่นสิฉันขอโทษนะ..พายตื่นขึ้นมาสิอย่าเป็นอะไรไปนะฉันขอโทษนะพาย"มือหนายื่นไปกุมมือที่บอบบางของร่างบางที่ตอนนี้นอนไร้สติเมื่อก่อนมือนี้เนียมนุ่มแต่ตอนนี้มันเต็มไปด้วยรอยแผลที่เปิดลึกเสียจนน่ากลัวตามร่างกายของเธอมีแผลจากกิ่งไม้ต่างๆที่ขุดขีดผิวอ่อนละมุนจนเป็นรอยแดงรอยทลอกบางที่ก็มีเลือดซิบๆและผิวที่เคยขาวนวลตอนนี้แดงเพราะถูกแดดเผา ที่เธอมีสภาพเป็นแบบนี้ก็เพราะเขาคนเดียวที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้

"ไม่..เป็นไร แค่นี้จิ๊บๆพายยังไหว"จู่ๆเสียงเล็กๆก็ดังขึ้นมาอย่างแผ่วเบาทำให้ร่างสูงที่กุมมือเธอถึงกลับดีดตัวขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียง

"ยังทำมาเป็นปากดีอีกเงียบๆไปเถอะ"เขาว่าอย่างไม่จริงจังและเอิ้อมมือไปหยิบปอยผมที่ปกปิดใบหน้าของเธออยู่อย่างแผ่วเบา

"แล้วใครทำให้..พายเป็นแบบนี้ล่ะ"เธอพูดพร้อมทำหน้าย่นใส่

"ฉันก็ขอโทษแล้วไง..นอนพักเถอะฉันตามหมอมาให้แล้วเขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่เคยพูดกับเธอเมื่อตอนเธอสมัยเด็กๆแต่เขาคงจะจำไม่ได้เพราะมันนานมาแล้ว

"อืม...นายผีจูออน"แล้วเธอก็หลับไปทันทีทิ้งให้เขาสงสัยอีกว่าทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นเคยกับเธอแล้วทำไมเธอถึงเรียกเขาว่าผีจูออนทั้งๆที่ก็มียัยเต้าหู้คนเดียวที่กล้าเรียกเขาหรือว่าเธอจะเป็นเด็กคนนั้น

"นายครับ..อาหมอมาแล้วคับ"ทิ่งเวลาให้เขาสงสัยไม่นานหมอที่เขารออยู่ก็มาถึง

"สวัสดีครับอาหมอ ปมฝากเธอด้วยนะคับ"เขายกมือไหว้ด้วยความเคราพ

"อืม..แล้วทำไมเธอถึงมีสภาพแบบนี้ล่ะ"อาหมอของเขาถามหลานชายแบบไม่จริงจังนักเพราะรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น

"เออ..คือว่า"เขาอึกอักไม่กล้าตอบ

"รับน้องล่ะสิ..ไปๆเดี๋ยวอาขอตรวจดูน้อยแล้วเดี๋ยวอาจะแจ้งให้เราทราบ"เมื่ออาหมอพูดแบบนี้เขาจึงยอมเดินออกมาจากห้องรับแขกและเดินตรงไปที่ห้องทำงาน

"โย..นายไปสืบมาว่าพายเป็นใครสืบให้ละเอียด"เขาหันไปสั่งคนสนิทของเขา

"แล้วเจ้านายจะสืบไปทำไมคับ"

"ฉันแค่สงสัยอะไรนิดหน่อย"เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร