ปฎิบัติการมัธยมน่าใส

บทที่1   Isaac Newton
   ร่างบางบิดขี้เกียจจากการนอนแสนสุขของเธอ   ยองวอนเดินลงจากชั้นสองอย่างระมัดระวังวันนี้เป็นวันแรกที่เธอต้องเริ่มงาน    แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้สึกตื่นตะหนกอะไรเลยจริงๆ 
ตู๊ด~~ตู๊ด~~~
      “ว่าไงโทรมาแต่เช้าเลยนะ”
      (ไม่เช้าแล้วมั่งเจ๊  นี่มันเก้าโมงแล้วนะ!!!)
      “แล้วไงก็มันเรื่องของฉัน  ฉันจะตื่นกี่โมงก็มันเรื่องของฉันไหมฮ่ะ   เป็นเด็กเป็นเล็กอย่ามาเจือกเรื่องคนอื่นเค้าได้ไหม”
      (จะไม่ให้สนใจได้ยังไง  นี่อย่าบอกนะว่าหัวหน้ายังไม่ได้บอกเจ๊เรื่องงานอ่ะ”
       “ถ้าบอกแล้วฉันจะมายืนสวยทำตัวว่างอยู่อย่านี้หรอฮ่ะ!!!”
      (เจ๊รู้หรือเปล่างานที่เจ๊ต้องทำอ่ะ  เจ๊ต้องปลอมตัวเป็นเด็กมัธยมปลายน่ะ  นี้เจ๊ไม่เดือดเนื้อร้อนใจเลยหรอ)
      “ก็แค่ปลอมตัวไม่เห็นจะอยากตรงไหน”
      (มันอยากก็ตรงที่ปลอมตัวเป็นเด็กวัยเฟรซชี่ไง  แต่เจ๊เนี่ยนะเป็นได้ฉันเนี่ยกลุ้มใจ๊กลุ่มใจแทนเจ๊เลยอะ”
      “กรีดนี้หาว่าฉันหน้าแก่หรอฮ่ะ!!!!”
     ยองวอนกำแก้วน้ำในมือแน่น  นี้ถ้าหากคนในสายยืนคุยกับเธอตรงหน้าละก็    แก้วในมือของเธอคงลอยไปเกาะบนหน้าคนๆแน่ๆ
      (เดี๋ยวเจ๊ใจเย็นๆก่อน   อย่างแรกที่เจ๊ต้องทำก็คือเจ๊ต้องไปอาบน้ำก่อน  จากนั้นเจ๊ก็รีบแต่งตัว  แล้วก็เจ๊เดี๋ยวฉันจะรออยู่หน้าบ้านเจ๊รีบลงมาเลยนะ  ฉันให้เวลาเจ๊สิบห้านาที)
      “นี่สรุปแกเป็นน้องฉันหรือเป็นแม่ฉันกันแน่ฮ่ะ”
      (เอาน่าเจ๊ไม่มีเวลามาโอ้เอ้อยู่นะ  ไปเลยไปอาบน้ำเลย)
      “คือฉันมีอะไรจะบอกแกนิดหน่อย”
      (เรื่อง....)
      “คือฉันปวดอึอะ  สิบห้านาทีคงไม่พอ”
      (เจ๊อ่า~~~~~~~~~~~~TT_TT)
 
 
โรงเรียนมัธยมสุขสวัสดี......
   ยองวอนนั่งหน้าบอกบุญไม่รับมาตลอดทาง  เนื่องจากโดนคนข้างๆดุเอาว่าเข้าห้องน้ำนานเกินไป   ทำไงได้ในเมื่อคนเราต้องปลดทุกข์ในห้องน้ำมันก็ต้องใช่เวลานานเป็นพิเศษยิ่งเรื่องใหญ่แบบที่ยองวอนเจอด้วยแล้ว   การปลดทุกข์จะต้องใช้เวลานานเป็นอย่างยิ่ง  ยองวอนเอาปิดหูตัวเองก่อนที่หูเธอจะดับเพราะการบ่นของคนข้างๆที่ไม่วันสิ้นสุด
   โรงเรียนสุขสวัสดีมีชื่อเสียงทางด้านการเรียนการสอนมาเป็นเวลานาน   มีทั้งนักเรียนไทย  นักเรียนต่างชาติที่หลั่งไหลกันเข้ามาเรียนกันเนื่องแน่น  จากการเรียนการสอนที่มีคุณภาพแล้ว   อาคารเรียนต่างๆนับได้ว่าได้รับการการันตีจากต่างชาติว่าเป็นสถานที่ที่น่าเรียนที่สุด  เพราะไม่ว่าจะมีตึกที่เรียนที่น่าเรียน    ยังมีโรงละครที่ใหญ่เป็นอันดับสองของประเทศเพราะเนื่องจากโรงเรียนให้ความสนใจกับกิจกรรมเป็นอย่างมาก    และที่ๆนักเรียนต่างสนใจและได้รับความนิยมก็คือสวนหย่อมพักพิงใจ   เพราะมีต้นไม่ใหญ่ที่ร่มเย็นมากมายทำให้นักเรียนหญิงสนใจที่ๆนี้เป็นพิเศษ   และที่สำคัญยังมีต้นไม้ผลไม้ต่างๆนานาให้สามารถหยิบกินได้โดยที่ผอ.ไม่ว่าไม่มีการดุตักเตือนแต่อย่างใดจึงเป็นที่นิยมของหมู่นักเรียนชายที่ไว้ใช้ฝึกวิชาตัวเบาที่คิดค้นโดยรุ่นพี่รุ่นที่หนึ่ง
      “นี่ๆแกลองดูคนนั้นดิ  นั้นมันเซอร์ไอแซก นิวตันชัดๆอะ   ฮาๆๆๆๆ”
   ในขณะที่ยองวอนกำลังเดินเข้ามาในโรงเรียนสายตาที่แสนจะวอกแวกของเธอ  ทำให้เธอเหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งที่กำลังหลับอยู่ใต้ต้นมะม่วง   แต่นั้นมันคงไม่สามารถดึงดูดเธอได้ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ได้โดนมะม่วงตกใสหัว   จึงทำให้คนคิดซุกซนของเธอนึกไปถึงเซอร์ไอแซก นิวตันที่มีเหตุการณ์ที่คล้ายกันแต่ต่างกันที่ชนิดของผลไม้
      “เจ๊เนี่ยก็ไปล้อเขานะ”
      “นี่แกเห็นด้วยหรอ  ฮาว่าไหมนี้ถ้าเปลี่ยนมาเป็นนั่งใต้ต้นทุเรียนจะเป็นไงอะ   คิดค้นเรื่องแรงโน้มถ่วงได้เพราะทุเรียน   ฮาๆแค่คิดก็ฮาแล้วอ่ะ”
      “...นะนั้นเจ๊จะไปไหน”
      “ไปทักทายเซอร์เขาหน่อย  จะไปถามเป็นพี่น้องกับเซอร์ไอแซก นิวตันหรืเปล่า”
   ยองวอนเดินจ้ำอ้าวเขาไปทักทายผู้ชายคนนั้น   ก่อนที่จะได้รับสีหน้าที่นิ่งเฉยไร้ซึ่งความรู้สึก   และไร้คำทักทายกลับตอบ
      “เฮ้นาย   นี่นายเป็นญาติกับเซอร์ไอแซก นิวตันหรือไงผลไม้ตกใส่หัวเหมือนกันด้วยอะ  เห็นแล้วฮามากๆเลย”
      “....”
      “เฮ้ยเดี๋ยวนั้นมันมะม่วงน้ำดอกไม้นี่น่าขอได้ป่ะ”
      “...อยากได้ก็เอาไป   -_-!!!”
      “เอาจริงดิ   ขอบใจม๊วกมาก  ดูแล้วน่าจะอร่อย”
      “ดูจากการแต่งตัวและคำพูดคำจาแล้วที่บ้านคงไร้ซึ่งการอบรมสินะ   อีกอย่างที่บ้านนะไม่มีเงินซื้อหรือไงผลไม้แค่นี้อะ”
   เป็นคำพูดที่หยาบคายที่สุดเท่าที่ยองวอนเคยได้ยินมา   เธออยากจะตะโกนใส่หน้าให้ผู้ชายคนนั้นตั้งตัวแทบไม่ได้   เธออยากจะกระโดดถีบยอดอกให้เขาล้มลงไปนอนไม่เป็นท่า  เธออยากจะต่อยใส่เขาสักหมัดสองหมัด   แต่เธอที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือยืนให้เขาด่าว่าเธอเหมือนเธอเป็นคนไร้ค่าไร้ราคา
      “หวังว่านี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้คุยกับเธอนะ  ยัยมะม่วง”
 
      “...!!!!!!!”

ฝากใจถึงผู้อ่าน  :
   ยังไงก็ฝากลียองวอนไว้เป็นอ้อมอกอ้อมใจของใครหลายๆคนด้วยนะคะ