มิติรักเบอร์มิวด้า(Bermuda of love)

          "แม่ครับ ผมอยากได้หนังสือเล่มนี้จัง"
นิติภูมิได้ไปห้างกับแม่ของเขา เขาเหลือบไปเห็นหนังสือสารคดีที่เกี่ยวกับสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าในเนื้อหากล่าวโดยสรุปใว้ว่า สามเหลี่ยมอาถรรพ์ที่ดูดกลืนกินทุกสิ่งเข้าไปโดยไม่เหลือร่องรอยไม่ว่าจะเป็นเครื่องบิน หรือเรือลำใหญ่ร้อยกว่าลำ ด้วยเห็นที่ซื้อหนังสือนั้นมานั้นเองทำให้นิติภูมิสนใจเกี่ยวกับเรื่องประวัติศาสตร์และโบราณคดีเป็นอย่างมาก และด้วยความเป็นเด็กเขาจึงคิดสูงว่าสักวันเขาจะต้องไปถึง เพื่อพิสูจน์ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับเบอร์มิวดาให้ได้
          จนกระทั่งผ่านไป15ปี นิติภูมิเรียนอยู่ระดับอุดมศึกษาคณะโบราณคดี ระหว่างที่เขาพักทานอาหารที่โรงอาหารคนเดียว เขาหยิบหนังสือที่แม่เคยซื้อให้เขามาเปิดดูอีกรอบ พรางพูดลอยๆ
          "เห้อ ความฝันลมๆแล้งๆ อ๊ะช่างเถอะ -.-เลิกฝันเถอะนะที่จะไปหนะ เห้อ"
ทันไดนั้นก็มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามาแตะไหล่ของนิติภูมิเบาๆ ความรู้สึกในตอนนั้นเหมือนถูกมนต์สะกดเพราะมือนั้นทั้งนุ่ม และรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยน นิติภูมิค่อยๆหันหลังไปสิ่งที่เขาเจอ
          "ฉันก็เคยฝันเหมือนกับเธอนะ ว่าอยากจะไปผจญภัยในที่ที่อันตรายหนะ อิอิ"
บุษบาอาจารย์สาวที่มีความสวยทั้งกายและจิตใจงามเป็นเลิศของคณะโบราณคดี เดินเขามาปลอบพร้อมรอยยิ้มอันแสนหวานของเธอ ช่วงเวลานั้นนิติภูมิจิตใจถึงกับเหม่อลอย
          "นิติภูมิ นิติภูมิ นี่เธอไม่สบายเหรอ หน้าเเดงเชียว^^"
นิติภูมิที่กำลังจ้องอาจารย์สาวแบบไม่กระพิบตาก็สะดุ้งเฮือก
          "เอ๊อะ ... ปะ...ปล่าววครับ ไม่เป็นอะไรหรอกครับอาจารย์ "
          "นี่ขอจารย์นั่งด้วยคนได้ไหมจ๊ะ ถ้ามีคนนั่งเดี๋ยวครูไปเองก็ได้จ๊ะ"
          "มะ....ไม่ครับๆ ไม่มีปัญหาครับ เชิฺญนั่งตามสบายเลยครับอาจารย์"
          "ขอบใจจ๊ะ"
 นิติภูมิและอาจารย์บุษบาได้นั่งรับประทานอาหารด้วยกันและคุยกันตามภาษา แต่บรรยากาศเหมือนราวกับมีกลีบดอกกุหลาบโรย อาจารย์บุษบาได้ทำแก้วน้ำตกแตก ช่วงที่เธอเอื้อมมือลงไปกวาดแก้วด้วยมือปล่าวเพราะกระวนกระวาย มือของเธอจึงถูกบาดในทันที
          "โอ๊ย>_<"
          "เอ๊ะ อาจารย์ครับเป็นอะไรหรือปล่าวครับ ไหนขอผมดูซิ  แย่ละแผลลึก"
นิติภูมิไม่รอช้า เขาเอาผ้าเช็ดหน้าของเขาปิดปากแผลของบุษบาไว้ จังหวะอะไรดีเช่นนี้ ทั้งคู่เผลอเหลือบหน้าขึ้นมาสบสายตากัน ช่วยเวลานั้นทั้งคู่เหมือนตกลงไปในห้วงของสิ่งที่เรียกว่าโลกของความรัก  จนห้วงนั้นได้หลุดไปเพราะมีมาขัด นิติภูมิจึงรีบพาอาจารย์บุษบาไปห้องพยาบาล พอทำแผลเสร็จทั้งคู่เดินมาด้วยกัน
          "นิติภูมิ ทำไมเธอถึงลงทุนพาครูมาห้องพยาบาลขนาดนี้ละ ทั้งๆที่ครูทำให้เธอต้องเดือดร้อนไปด้วยแท้ๆเลยนะดูสิเธอเลยอดทานข้าวต่อเลย"
          "ผมเห็นครูผมเจ็บ ผมจะอยู่เฉยได้ไงละครับ เพราะผมอะถ้าหากว่าต้องได้รับผิดชอบชีวิตใครแล้ว ผมจะดูแลเขาให้ถึงที่สุดหนะครับ"
          "เอ๊ะ ที่เธอพูด หมายความว่าไงหนะ (เอ๊ะ ทำไมนะ ทำไมหัวใจของฉันมันถึงได้รู้สึกแปลกๆเหมือนกับ... ทำไมกันนะ)
          "ผ...ผม คือผม ผม..
สายตาที่นิติภูมิกำลังจะตอบคำถาม เขามองอาจารย์บุษบาด้วยสายตาที่อ่อนโยนพรางทำท่าเหมือนจะตัดใจ ทันไดนั้น อธิการบดีของมหาวิทยาลัย ได้มาเรียกตัวอาจารย์บุษบาไปคุยธุระและล่วงหน้าไปก่อน อาจารย์บุษบาหันกลับมาที่นิติภูมิและพร้อมกับทำใบหน้าอมยิ้มอ่อนโยนเหมือนมีสิ่งที่กำลังค้างคาอยู่ในใจของเธอและพูดว่า
          "ครูจะรอคำตอบนะ ^^งั้นนน...ครูไปก่อนนะโชคดีจ๊ะ ตั้งใจเรียนนะ ครูไปละ"
อาจารย์บุษบาได้เดินไปโดยไม่หนหลังกลับ ส่วนนิติภูมิก็มองเธอแบบไม่คลาดสายตา จนเธอเดินเข้าตึกไป เขาจึงได้ไปเรียนต่อ วันนั้นเขาไม่มีสมาธิเรียนเพราะหัวใจของเขาที่ว้าวุ่นโดยที่หาสาเหตุไม่ได้ หลังเลิกเรียนเขามาที่ห้องพักอาจาย์บุษบา มาแอบดูเธอที่โต๊ะทำงาน ขณะนั้นเธอเก็บของเตรียมตัวจะกลับบ้าน นิติภูมิเห็นดังนั้นจึงรีบปลีกตัวออกมาและรีบเดินออกมาให้ห่างจากห้องพักครู และคิดในใจว่า
          "ไม่เอานาาา เรามัวทำอะไรอยู๋นี่ ไปๆๆๆ กลับบ้านๆ"
เขารีบเดินไปพลางทำหน้าตัดใจ
         "อ้าว นิติภูมิ"
          "คะ..ครับ"
ยังไม่ทันที่จะเดินห่างห้องพักอาจารย์ บุษบาก็ได้เดินออกมาจากห้องและทักนิติภูมิ สุดท้ายทั้งคู่ก็เดินกลับด้วยกันเนื่องจากบ้านของทั้ง2อยู๋ไม่ไกลกันมาก นิติภูมิจึงอาสาถือหิ้วของของอาจารย์บุษบา อาจารย์จึงเอ่ยขอบคุณและเธอก็พูดขึ้นมาว่า 
          "นิติภูมิ พรุ่งนี้ครูให้อาจารย์รัชชานนท์มาดูแลคณะของเรานะจ๊ะ"
          "อ้าว ทำไมละครับจารย์ มีอะไรหรือป่าวครับ"
นิติภูมิเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกที่ใจหายอยู่ไม่น้อย
          "อธิการบดีท่านบอกครูว่า ให้ครูไปสอนที่รัฐฟลอริดา มันเป็นคำสั่งเร่งด่วนอะจะ ครูเองก็ค้านแล้ว แต่มันเป็นภาคบังคับอะจ๊ะ ครูถึงได้ฝากอาจารย์รัชชานนท์ช่วยดูแลพวกเธอแทน"
บุษบาพูดด้วยสีหน้าเศร้าของเธอ ใบหน้านั้นมันทำให้นิติภูมิต้องเกือบน้ำตาพรากตามอาจารย์บุษบาไปด้วย แต่เขาพูดกลับว่า
          "ไม่เป็นไรครับ จารย์ปฏิบัติหน้าที่ให้ดีที่สุดเลยนะครับ ผมและเพื่อนๆจะค่อยส่งจดหมายถึงจารย์ครับ พวกเราทุกคนรักอาจารย์มากนะครับ โดยเฉพาะ... เออ คือนั่นแหละครับ แหะๆ เอาเป็นว่าขอให้จารย์โชคดีนะครับ"
          "จ๊ะ^^ครูจะคิดถึงเธอนะ"
และทั้งคู่ก็แยกทางกัน โดยที่ไม่รู้เลยว่ามันจะกลายเป็นภารกิจอันแสนยากซึ่งอาจแลกมาด้วยอันตรายต่างๆที่กร้ำกายเข้ามาในการพิชิตหัวใจ
          วันรุ่งขึ้นนิติภูมิมาเรียนตามปกติ เขามองกระดานพรัอมมีภาพนิมิตจากใจเขาว่าอาจารย์บุษบากำลังสอนเขาด้วยใบหน้ายิ้มเเย้มแจ่มมใสคนเดียว เขาเป็นิย่างงี้อยู่3วันติด จนกระทั่งวันที่4 ซึ่งตรงกับวันที่31 ตุลาคม ขณะที่เขากำลังเรียนภาควิชาปฏิบัติซึ่งกำลังดูวัตถุโบราณอยู่ เพื่อนนักศึกษาและอาจารย์รัชชานนท์วิ่งพรวดเข้ามาด้วยหน้าตาคร่ำเครียด 
          "เห้ย พวกเองดูนี่แย่แล้วเว่ย"
          "อะไรของเองวะไอจ๊อบ
จ๊อบเพื่อนร่วมคณะของนิติภูมิได้รับแจ้งข่าวว่า เมื่อวันที่28ตุลาคม เที่ยวบินนกแอร์ที่บินไปรัฐฟลอริดา ได้หายสาปสูญไปอย่างปริศนาในเเถบสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้า ขณะนี้ทางไทยยังหาซากเครื่องบินและผู้เสียชีวิตไม่พบเลยสักราย 
          นิติภูมิเมือ่ได้อ่านจากหนังสือพิมพ์ทำให้เขาเข่าอ่อนทรุดลง เพราะช็อคสุดขีดเนื่องด้วยเห็ตุที่ว่า อาจารย์บุษบาได้โดยสารเครื่องบินลำนั้นไปด้วย คืนนั้นเขากลับบ้านไปร้องไห้ กินไมม่ได้ นอนไม่หลับทั้งคืน จนกระทั่งเขาเปิดทีวีดูแล้วได้ข่าวเพิ่มเติมว่าพบซากเครื่องบินเเล้วร่วมถึงสิ่งของของผู้โดยสารที่คาดว่าจะเสียชีวิตไปแล้ว แล้วพบร่องรอยของผู้รอดชีวิตที่ยังหาตัวไม่พบ 
          นิติภูมิเมื่อได้ยินคำพูดนั้นนิติภูมิจึงขอร้องให้เจ้าหน้าที่การบินพลเรือน(เพื่อนข้างๆมหาวิทยาลัยเขา)ที่ชื่อ ทักษ์ดนัย เป็นการส่วนตัวว่าให้ช่วยออกตามหา ซึ่งทักษ์ดนัยเองก็ฟังข่าวแล้ว ในวันรุ่งขึ้น ทุกอย่างเตรียมการเรียบร้อย ทั้งนิติภูมิและทักษ์ดนัยเริ่มออกเครื่องเดินทางตรงสู่สามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าทันที
          มันเริ่มเข้าใกล้ภารกิจสำคัญเข้าไปทุกที ทักษ์ดนัยและนิติภูมิจะเจอกับอะไรบ้าง ติดตามชมในตอนที่2ครับ