มิติรักเบอร์มิวด้า(Bermuda of love)

          ทั้งนิติภูมิและทักษ์ดนัยได้เริ่มออกเดินมุ่งสู่สามเหลี่ยมมรณะเบอร์มิวด้าทันที พวกเขาเริ่มออกเดินทางจากฝั่งอ่าวไทยไปอย่างไม่รีรอ พวกเขามีหวังว่าอาจารย์อาจจะถูกพัดขึ้นชายฝั่งของเกาะฟลอริด้าก็ได้ ระหว่างเดินเครื่องนิติภูมิได้มองฟ้าแล้วได้แต่ภาวนาในใจว่าขออย่าให้อาจารย์บุษบาเป็นอะไรไปเลย ครื่น...... เครื่องบินเริ่มมุ่งเข้าสู่ใจกลางมหาสมุทรโดยมาทางฝั่งเกาะเบอร์มิวด้า

          "เห้ย นิติภูมิดูนั่นสิ ทำไมจู่ๆถึงมีเมฆฝนพัดเข้ามาเร็วขนาดนีัละ ฉันว่าท่าจะไม่ดีแล้วละ"

          "ข้าว่าเองดูข้างล่างก่อนดิกว่าวะ นั่น"

ทั้งนิติภูมิและทักษ์ดนัยต่างก็อึ้งไปพร้อมๆกัน เพราะสิ่งที่ทั้ง2เห็นนั้น ข้างล่างนั้นเห็นซากเรือและเครื่องบินลอยขึ้นมาเต็มพื้นที่ทะเลแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มองได้สักพักไม่นาน

          "ครื่นนน...เปรี้ยง"

เสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่าเข้ามาอย่างรุนเเรงเกือบจะโดนเครื่องบินของทั้ง2 กลุ่มน้ำวนในแถบสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าเริ่มหมุนลงลึกเข้าไปทุกที สายฟ้าได้ปรากฏขึ้นในหลุมมึดนั่น นิติภูมิกับทักษ์ดนัยได้ยินเสียงคำรามอันน่าขนลุกที่แสดงขึ้นมาจากหลุมน้ำวนยักษ์นั่น 

          "แย่ละ ไม่ไหวแล้วรีบหนีก่อนเถอะทักษ์ดนัย"

          "ไมไ่ด้วะ เครื่องขัดข้อง ควบคุมไม่ได้เลย 

ทั้งคู่กำลังเข้าตาจนเมื่อเครื่องควบคุมเครื่องหนีไม่ได้ ทำให้ทั้ง2หมดหนทาง แต่พวกเขาก็พยามกนสุดแรงทันใดนั้น จู่ๆภูเขาแหลม2ลูกโผล่ขึ้นมากลางหลุมน้ำวนนั่น และฟ้าก็ผ่าลงตรงภูเขานั่น สายฟ้าก่อตัวเป็นรูปสามเหลี่ยม(หน้าปกนิยาย) และดูดสิ่งรอบข้างเข้าไป แน่นอนว่าเครื่องบินของทั้งคู่ก็ลอยเข้าไปด้วย แต่ระหว่างที่ลอยไปนั้นนิติภูมิเห็นบางสิ่งในน้ำที่กำลังหมุนรอบน้ำวนมันเป็นเหมือนครีบหรืออะไรสักอย่างแหลมๆขนาดใหญ่หมุนอยู่ แต่มองได้ไม่นานเครื่องบินทั้งคู่ก็ถูกดูดเข้าไปในสามเหลี่ยมและหายไปอย่างไร้ร่องรอย

          "เฮืออออออก"ทั้งคู่ร้องด้วยความทรมานและเสียงก็เงียบสงัดลง

เสียงลมที่พัดผ่านดังหวิวๆ ทำให้นิติภูมิได้สติฟื้นขึ้นมา เขาค่อยๆลืมตาขึ้นทีละนิดๆจนดวงตาเปิดเต็มที สภาพของเขาในตอนนี้มีบาดแผลตามร่างกาย แต่ไม่สาหัสมาก แต่ลุกขึ้นมาและมองไปรอบๆตัว360องศา ซึ่งรอบๆตัวเขาสภาพที่เห็น เป็นถ้ำที่มีหินย้อยเป็นจำนวนมาก มีช่องโหว่เล็กน้อยบนเพดานถ้ำและมีแสงริบหรี่ลงมาเขาได้แต่พูดกับตัวเองว่า 

          "นี่มัน!!!! ที่ไหนกันเนี่ย แล้วฉันเป็นอะไรไป โอ๊ยยย เจ็บหัวจังเลย ทักษ์ดนัยเองอยู่ไหน"

เขาเรียกทักษ์ดนัยอยู่นานแต่ไม่มีเสียงตอบกลับ เขาจึงเดินตรงไปตามเส้นทางถ้ำได้สักพักก็ต้องเจอกับซากเครื่องบินรบของทักษ์ดนัย นิติภูมิรีบวิ่งเข้าไปหาเพื่อนตัวเองแต่ก็เจอเพียงแค่หมวกของเพื่อนเท่านั่น เขาร้องไห้หนักมาก และได้แต่โทษตัวเองว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ เขาจึงตัดสินใจเดินหน้าต่อไปไปตามปากถ้ำ และแล้วแสงสว่างก็เริ่มสว่างขึ้นเพราะมันคือทางออก

          "ทางออกนี่"เขาวิ่งสุดกำลังไปยังทางออกนั้นทันที แต่เขาก็ต้องทึ่งเมื่อออกมาเเล้ว

เมื่อเขาออกมาเเล้ว สิ่งที่รอเขาอยู่ภายหน้านั้นคือ เมืองใต้สมุทรที่มีลักษณะภูมิประเทศที่ดูเหมือนกับว่าเคยเป็นอารยธรรมที่เคยเจริญรุ่งเรืองแล้วล่มสลายไปจากการถูกทำลายแต่ที่หน้าแปลกก็คือ เขาสามารถเดินในน้ำได้โดยไม่ต้องอาสัยเครื่องช่วยหายใจ เขาจึงเดินหน้าต่อไปทันที ยิ่งเดินลึกเข้าไปในตัวเมืองมากทีไรบรรยากาศยิ่งเงียบสงัดและมึดมากขึ้นทุกที เขากลั้นใจเดินหน้าต่อไป

          "เอี๊ยยดดดด แอ๊ดดดดดแอ๊ดดดด"

ซากประตูตามบ้านเรือนต่างปลิวลอยตามสายลมเกิดเป็นเสียง ชวนสร้างบรรบากาสขนลุกแก่นิติภูมิไม่น้อย เมื่อเขามาถึงจุดที่เงียบที่สุดเขารู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง เหมือนมีใครกำลังจองมองเขาอยู่

          "นั่นใครอะ ออกมานะเว่ย บุษบานั่นครูหรอ ทักษ์ดนัยหรือนาย!!!!"

เขาตะโกนสุดเสียงและมองไปรอบๆท่ามกลางบรรยากาศเมืองร้างนั่น ทันใดนั้น

          "ฟึบ" "ฟึบ "ฟึบ"

เสียงบางอย่างที่มีขนาดใหญ่กำลังว่ายน้ำวนรอบตัวเขาอยู่ ประมาณ3ตัวได้ (นึกภาพถึงสิว่า ซากเมืองโบราณที่เรายืนอยู่แล้วมองไปด้านบน แบบมีตัวอะไรว่ายผ่านไป)

          จังหวะที่เขามองไปข้างหน้า เจ้าสัตว์ประหลาดปลายักษ์ที่มีเขี้ยวแหลมคม ดวงตากลมโตถลนแดงกล่ำ ตัวสีน้ำตาลครีบโต ว่ายเข้ามาด้วยความเร็ว นิติภูมิใช้ไหวพริบในการทิ้งตัวลงพื้นทำให้เขารดจากคมเข้ยวของมัน เสียงของปลายักเวลาคำรามออกมานั้นเหมือนกำเสียงคำรามจากก้นบึ้งของนรก พวกมัน3ตัวรุมจู่โจม เข้ามากินนิติภูมิพร้อมกัน แต่ว่าดันมีมือปริศนาเอื้อมเข้ามาช่วยนิติภูมิ ว่าแต่เขาคือใครกันละ มือนั่นมันเป็นลักษณะยาว เล็บเเหลมคมมารั้งตัวของนิติภูมิไว้แล้วอีกมือหนึ่งของมัน ใช้พลังอะไรสักอย่างฆ่าปลายักษ์ทั้ง3จนสิ้นซาก ยังไม่ทันที่นิติภูมิจะหัวไปมองฮีโร่ปริศนานั่น มันก็หายไปในที่สุด และมีเสียงฝากกลับมาว่า

          "เจ้าาาา เจ้าาาา เจ้าาาาาจงเดินนนไปปปตาามมทางงงแห่งแสงสว่างที่เห็นแล้วเจ้าจะพบที่ปลอดภัย" ถึงจะยังไม่รู้อะไรแต่เสียงนั้นฟังเเล้วเหมือนเสียงของคนแก่ ที่พูดยืดๆแล้วมีเสียงทุ้มฟังแล้วน่าขนลุก แต่มาถึงนี่แล้วนิติภูมิเองก็เจออะไรมาเยอะ ทำให้เขาต้องเดินหน้าต่อไป แล้วเขาจะไปเจออะไรในเส้นทางนั้นบ้าง ติดตามชมตอนที่3ครับ