ช่วยด้วยค่ะฉันหลงรักเจ้าชายเย็นชา

ก๊อกๆๆๆ

"นี่ เธอ ตื่นได้แล้ว"

...........

ทำไมเหมือนได้ยินใครมาเรียกฉันน่ะ แต่ช่างเหอะ ตอนนี้ฉันไม่มีแรง ลืมตาไม่ไหวแล้ว หายใจไม่ค่อยออกเลย 

แอดดดดด

"นี่ เธอตื่นได้แล้ว จะนอนกินบ้าน.."

"อิโกะ ตื่นสิ่ ตื่น ยัยบ้า ตื่นสิ่ เธอเป็นอะไร ตื่นสิ่ยัยบ้า!!"

"หืม อืมม"

"ยัยบ้า ทำไมนอนเหมือนคนตายแบบนี้ล่ะห่ะ รู้มั้ยคนเขาเป็นห่วงน่ะฮ่ะ!!"

"ห่ะ อ่อ อืม"

"ไปอาบน้ำซะ เดี๋ยวฉันจะพาออกไปสูดอากาศ"

ฉันทำตามเขาอย่างว่าง่าย เพราะอะไรหรอ เผื่อฉันจะออกไปเจอพี่อึนเฮไง ฉันอยากจะอธิบายให้เขาฟัง

"นี่ อาบน้ำเสร็จแล้ว ฉันวางอาาหารเช้ไว้ที่โต๊ะ"

เห้ออออ ทำไมรู้สึกล้าๆ จัง ปวดไปหมดเลย 

"เสร็จแล้วหรอ"

ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็เจอผู้ชายตรงหน้าที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน กางเกงขายาวเดฟ ปลดกระดุมบนสามเม็ด ให้เห็นซิกแพ็คขาวๆ ทำผมเซอๆ จมูกโ่งเป็นสัน ปากอมชมพู อุ้ยย ทำไมฉันใจมันสั่นแปลกๆ 0////0

"ยัยลามก เลิกมองได้แล้ว"

"อะไร ใครอยากมองฟร้ะ!"

"หึ ไปกินอาหารเช้าไป ฉันวางไว้ให้ที่โต๊ะ"

"อ่ะ อื้อ รู้แล้ว"

ฉันรีบตรงดิ่งไปที่โต๊ะอาหารก่อนจะจัดการมันซะเรียบบ 

"อยากไปไหนมั้ย เดี๋ยวฉันพาไป"

"อื้ม แน่น่ะ"

ทำไมรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับหมอนี่จะดูดีขึ้นน่ะ 

"ไปหาอึนเฮมั้ยล่ะ แม้ฉันจะไม่เต็มใจเท่าไหร่ แต่ฉันก็เป็นต้นหตุทำให้เธอร้องไห้เป็นยัยขี้แยหนิ"

"อือ ใครขี้แย อย่าเยอะ"

"ฮ่าๆๆๆ แล้วจะไปมั้ย ตกลง"

"ไป!!!"

"งั้นรีบแต่งตัว เดี๋ยวฉันไปเอากุญแจรถก่อน"

"โอเค"
ชุดไหนดีน้าาา ไม่เคยง้อใครด้วย เขินจัง เอาชุดน่ารักๆ มั้ยน่ะ เอ๊ะ! หรือจะเอาชุดเว้กซี่ดีล่ะ ฮิฮิ 

"เสร็จรึยัง ชัก ช้า..ฉัน ไม่ ไป น่ะ"

"อิอิ สวยมั้ยล่ะ"

"นี่ยัยบ้า จะแต่งแบบนี้ไปทำไม จะดูแบ๋วไปไหนห่ะ จะไปทำอะไรกันแน่ นุ่งสั้นขนาดนั้นน่ะ ใครจะไปชอบว่ะ"

"ทำไม ฉันไม่ได้ให้นายดู ฉันจะให้พี่อึนเฮดูต่างหากล่ะ!"

"นี่ ไปเปลี่ยนเลย!"

"ไม่ ไปกันเถอะ อิอิ"

ฉันรีบลากหมอนี่ลงมาก่อนที่จะให้ฉันเปลี่ยนชุด

"นี่ นายว่าพี่อึนเฮจะไปที่ไหนหรอ"

"ไม่รู้สิ่ ฉันไม่ใช่มัน!"
"เป็นอะไรของนายอีกเนี่ยห่ะ"

"เปล่า !"

"โอเค งั้นก็ดี ลองไปที่สวนสาธารณะมั้ย ฉันเห็นพี่เขาบ่อยๆ ที่นั่น"

"อือ"

ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่งย่าน Qt

อืมม ไหนน้าาา อ๋อ เจอแล้วว 

"พี่อึนเฮค่ะ"

"อิโกะ"

"เรื่องเมื่อวาน ขอโทษน่ะค่ะ ฉันโมโหไปหน่อยน่ะค่ะ"

"พี่ก็ขอโทษน่ะครับ"

ฟึ่บบบ พี่เค้าโอบกอดฉัน รู้สึกดีแฮะ >< เขินก็เขิน 

"อิโกะ"

"ค่ะ"

"เป็นแฟนกับพี่มั้ย"

ตึก ตึก ตึก พี่อึนเฮ ขอฉันเป็นแฟน งั้นหรอ ฉันฝันไรึเปล่า ใครก็ได้ ตบหน้าฉันที

"อิโกะครับ"

"ห่ะ ค่ะ"

"ตกลงมั้ย ถ้าไม่ตอบ พี่ถือว่าตกลงน่ะ"

"่ค่ะ ตกลง >///<"

"พี่รักเธอมากเลยน่ะ"

"ค่ะ ฉันก็รักพี่น่ะ"

"เอ้ออ อิโกะ พี่ขอไปทำธุระแปปนะครับ"

"อ่อ ได้ค่ะ"

"เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะไปรับน่ะ"

"ได้เลยค่ะ"

"เอ้อ พี่ลืมบอกอีกอย่าง วันนี้อิโกะสวยมากน่ะ"

"ขอบคุณน่ะค่ะ"

"เดี๋ยวเย็นนี้ี่เข้าไปหานะ"

"ได้ค่ะ ^0^"

พูดจบพี่อึนเฮก้รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว เขาจะไปไนหน่ะ แต่ช่าง โอ้ยยย ทำไมฉันเขินแบบนี้บ้ะ นี่หลงรักเข้าเต็มเปาเลยน่ะ อิโกะเอ้ยยย ><

"จบรึยัง"

โอ้ยยย กำลังฝันหวานเลย ขัดตลอดนะหมอเนี่ย!

"อื้มๆ นี่นา ยพี่อึนเฮขอฉันเป็นแฟนแลวด้วยล่ะ"

"ห่ะ แล้ว เธอว่าไง"

"ก็ตกลงสิ่ ฉันรักพี่เขามาตั้งนานแล้วล่ะ วันนี้สมหวังสักที เห้อออ ขอบใจนายมากน่ะ"

"อื้อๆ จะกลับรึยัง"

"เดี๋ยวฉันพาเลี้ยงไอศกรีมเอามั้ย"

"ไม่อ่ะ ฉันไม่หิว"

"เอาหน่าา เพราะนายเลยนะ เราสองคนถึงเป็นแฟนกัน"

"หรอ เพราะฉันหรอ"

"ใช่ ทำไม เป็นอะไรของนายหื้ม"

"ไม่ๆ จะกินใช่เปล่า งั้นไปเหอะ"

ณ ร้านไอศกรีมแห่งหนึ่ง

"กินเยอะๆ เลย ฉันเลี้ยง!"

"555 โอเค"

"ฉันชอบร้านนี้มา.."

ภาพที่เห็นตรงหน้าคือพี่อึนเฮกอดกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างมันหยุดลง เหมือนหัวใจฉันมันตกมาที่ตาตุ่ม เมื่อกี้บอกรักฉัน ผ่านไปไม่ถึงวัน มากอดผู้หญิงอีกคน 

"พี่อึนเฮ.." ทำไมเสียงของฉันมันแหบแบบนี้ มันยังดังไม่พอให้สองคนนั้นได้ยิน

"พี่อึนเฮ!!!!" เอาล่ะ คราวนี้หันมาทั้งคู่เลยย 

"เอ๊ะ นายะ..!"

"อ้าว อิโกะ มาที่นี่ด้วยหรอ"

"อ่ะ อื้ม เธอกับพี่อึนเฮ คะ คบกันหรอ"

"อ่อ ใช่จ้ะ ทำไมอ่ะ"

"ก็...เขา มาขอฉันเป็นแฟนเมื่อกี้!"

..................

ทุกๆ อย่างเงียบ พี่อึนเฮคงกำลงัตกใจ เขาเงียบไม่พูดอะไรอีกเลย ได้แต่ก้มหน้ายอมรับกรรม

"ไม่จริงใช่มั้ย อึนเฮ"

"...."

"ฉันถามไม่ได้ยินหรอ"

"อื้ม นายะพี่ขอโทษ พี่ขอโทษ"

เพี๊ยะ!!!! 
อีกครั้งที่ฉันตบผู้ชายตรงหน้า ทำไม ฉันได้แต่ถามมันในใจ มันพูดไม่ออกอีกแล้ว ทำไมต้องมาเจ็บซ้ำๆ แบบนี้ ทำไม!!!

"อิโกะ พี่ขอโทษ..."

อึก ...อึก.. 

"อิโกะ!!" เสียงของคนสามคนร้องเรียกชื่อฉัน 

ทำไมฉันรู้สึกเหมือนขามันหมดแรงไปเฉยๆ ตอนนี้ฉันกำลังจะต้องถูกทิ้งใช่มั้ย ทำไมมันเจ็บแบบนี้ล่ะ เมื่อกี้ฉันยังหัวเราะอยู่เลยน่ะ ทำไมความสุขมันมีแค่นี้เองล่ะ

ฉันรู้สึกเหมือนมีมือมารับฉันร่างฉันไว้ 

"อิโกะ เธอโอเคมั้ย"

ฉันมองหน้าคิวมัสสายตาฉันตอนนี้กำลงัว่างเปล่าใช่มั้ย ทำไมเวลาฉันร้องไห้ เสียใจ นายจะต้องมาอยู่ข้างๆ ฉันตลอดเวลา

"อิโกะพี่ขอโทษ" พี่อึนเฮเข้ามารวบมือทั้งสองข้างของฉันไว้ แต่แล้วฉันก็รีบสะบัดทิ้ง มันรู้สึกเกลียดขึ้นมาทันที

"อย่าเอามือสกปรกของแกมาแตะอิโกะ!!!" คิวมัสดูท่าจะโมโหมาก เขาปล่อยร่างฉันแล้วซัดหมัดเข้าที่ใบหน้าของพี่อึนเฮ ตอนนี้ฉันไม่แรงลุกแล้ว ฉันทำได้แค่ร้องไห้เหมือนเด็ก

"อิโกะ เรากลับกันเถอะ"

"อื้อ" คิวมัสอุ้มฉันขึ้นรถ แล้วกอดฉัน ปลอบฉัน ทำไมฉันถึงต้องทำแบบนี้ ทำไมฉันต้องเป็นแบบนี้

พอถึงคอนโดฉัน ฉันนอนลงบนเตียงแล้วเอาหมอนบังหน้าก่อนจะร้องไห้ออกมาสะอึกสะอื้นเหมือนคนโง่ คนโดนทิ้งตอนนี้เหมือนคนบ้าเลยเนอะ ไม่จำอะไรสักอย่าง อยากผ่านมันไปเร็วๆ จัง ตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ T^T