ช่วยด้วยค่ะฉันหลงรักเจ้าชายเย็นชา

อิโกะ : พูด

"เลิกกอง"

"ขอบคุณน่ะค่ะทุกคน ทำงานกันอย่างเต็มที่เลย"

เห้อออ เลิกกองสักที วันนี้ฉันเหนื่อยมามากพอแล้ว ขอกลับบ้านไปนอนพักหน่อยดีกว่า เอ๋ะ กระเป๋าฉันอยู่ไหนเนี่ยยย

"อิโกะ" ใครทีไ่หนมาเรียกฉันอีก คนกำลังยุ่งๆ อยู่

"นาย มีอะไร" ตาคิวมัสมาทำอะไรเนี่ยย อย่างว่าเนอะ วันนี้ฉันตบหน้าเขา สงารก็สงสาร แต่ฉันโมโหนี่ไม่เคยโดนใครดูถูกแบบนี้ แล้วก็ไม่เคยตบใครแบบนี้ด้วย รู้สึกผิดชะมัดเลย

"เธอจะกลับบ้านตอนไหน"

"เดี๋ยวจะกลับแล้ว ทำไม นายมีอะไรรึเปล่า"

"เดี๋ยวฉันไปส่งเอง"

"ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้ !"

"อย่าทำซ่าเลยยัยบื้อ มันดึกแล้ว เดี๋ยวไปส่งเอง"

"ไม่ต้องไง"

ปึ่กก 

"โอ้ยยย เจ็บน่ะ ไอ้บ้า! คนไม่ใช่สิ่งของ เหวี่ยงมาได้"

"เดี๋ยวฉันไปส่ง"

"เห้ยย กระเป๋าฉันมาอยู่ในรถนายได้ยังไง"

"ฉันเอามาเอง ทำไม"

"หน้าด้านจริงๆ เลยนายอ่ะ จะทำอะไรก็เรื่องของนายแล้วกัน!"

15 นาที ผ่านไป

"ถึงแล้ว"

"รู้ บ้านฉัน ฉันรู้ไม่ต้องพูด ขอบใจที่มาส่ง ทีหลังไม่ต้อง!"

"เดี๋ยว พรุ่งนี้ฉันมารับ 8 โมง รู้ว่าตื่นสาย แล้วไม่ต้องไปไหนก่อนล่ะ ฉันมีธุระจะคุยด้วย พรุ่งนี้ตารางถ่ายละครไม่มี"

"ฉันว่าฉันบอกแล้วนะ ว่าให้เลิกยุ่งกับฉัน"

บรื้นนนนนน 

"ไอ้บ้าเอ้ยยยย ไม่ฟังคนอื่นกันบ้างเลยรึยังไง"

เห้อออ เข้าบ้านดีกว่าฉันเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว

"อิโกะ แม่มีเรื่องจะคุยด้วย มานั่งนี่ก่อนสิลูก"

"ค่ะ แม่ยังไม่นอนอีกหรอค่ะ" ฉันเดินมาด้วยการเนือยสุดๆ 

"เหนื่อยมั้ยลูกวันนี้"

"มากๆ เลย แต่พอกอดแม่รู้สึกหายเหนื่อยเลยล่ะค่ะ ^0^ แล้วแม่มีอะไรจะคุยกับหนูหรอค่ะ"

"คือ ลูกมีคอนโดใช่มั้ย แถวๆ QT น่ะลูก"

"อ่อ ใช่ค่ะ ทำไมหรอค่ะ"

"แม่ต้องไปต่างประเทศสักพักนึงน่ะ ลูกยู่คนเดียวได้มั้ย"

".....แม่ไปทำไมค่ะ มีอะไรรึเปล่า"

"อื้ม แม่มีธุระนะจ้ะ คุณยายเขาเข้าโรงบาล แล้วไม่มีคนดูแลงานที่นู่น แม่เลยต้องไปทำงานที่นู่นจนกว่าคุณยายจะหายดี"

"อ่อ ได้ค่ะ ไม่เป็นไร บอกคุณยายด้วยนะค่ะ ขอให้หายไวๆ แม่ก็รีบๆ กลับมาน่ะค่ะ หนูคิดถึงแ่มากเลย >*<"

"จ้า ไม่โกรธแม่นะลูก"

"ค่ะ ไม่โกรธหรอก หนุเข้าใจมากกว่าค่ะ แม่ไปตอนไหนค่ะ"

"พรุ่งนี้ลูก พรุ่งนี้ย้ายของเลยนะลูก แม่บินไปตอนค่ำๆ พรุ่งนี้ไม่มีถ่ายอะไร เดี๋ยวแม่ช่วย"

"ทำไมหนูอยู่ที่นี่ไม่ได้ล่ะค่ะแม่"

"ก็เพราะที่นี่คนแปลกหน้ามันเยอะ แม่กลัวเขาจะมาทำอะไร อยู่คอนโดที่ซื้อไว้นะดีแล้วลูก มันดูปลอดภัยกว่า"

"อ่อ ค่ะ งั้นหนูขอไปนอนก่อนนะค่ะ ฝันดีค่ะแม่"

"จ้ะ ฝันดีลูก"

เห้อออ นี่ฉันต้องไปอยู่คอนโดคนเดียวจริงๆหรอ เอ๊ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้โทรชวนนายะดีกว่า คืนนี้ขอพักก่อนแล้วกันไม่ไหว

"อิโกะ แม่วางนมไว้ที่โตีะหนังสือน่ะลูก อย่าลืมทานล่ะ"

"ค่ะ"

Zzzz

ก๊อกๆๆๆ 

"อิโกะ มีคนมาหาลูก"

ก๊อกๆๆ

"อิโกะ"

"ค้าาาา "

แอดดดด~

"ใครมาค่ะแม่ มาแต่เช้าเลย"

ฟึ่บบบ 

"เอ๋...แม่เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ"

"เปล่า ผมไม่ใช่แม่คุณ"

"เห้ยย แล้วนายมากอดฉันทำไม ปล่อยฉ้านนนนนนนน"

ฉันร้องเสียงหลงเลย ก็ไอ้บ้าที่บอกจะมารับฉัน 8 โมงไงละ 

"แปปนะคุณ"

.......

"อืมม พอแล้ว"

"อะไรของนาย นายเป็นบ้าอะไร แล้วทำไมแม่ฉันปล่อยให้นายเข้ามาในห้องของฉันเนี่ย"

"อาบน้ำซะ เดี่ยวเราจะขนของคุณเข้าคอนโด"

"นายมีสิทธิ์อะไราไล่ฉัน แล้วทำไมฉันต้องไปกับนาย!"

"จะอาบเอง หรือให้ผมช่วยล่ะ!"

หื้มมมม พูดเสร็จเขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนรู้สึกว่าเขาหายใจรดจมูกฉัน ขนลุกเว้ยย 

"อืม เดี๋ยวฉันไปอาบเอง ออกไปได้แล้ว"

ฉันพยายามเบือนหน้าหนี โอ้ยย อะไรเนี่ยยย ทำไมรู้สึกแก้มมันร้อนแปลกๆจัง ใจก็เต้นรัวแบบนี้ หวังว่าหมอนั่นคงไม่ได้ยินอะไรน่ะ

"หึๆๆ ทำไม เขินรึไง ใจเต้นแรงเชียวน่ะ"

เวรของกรรม โอ้ยยยย ไม่ทนแล้วโว้ยย

ผลั่กก

ฉันผลักคนโรคจิตออกไป แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ 

"เร็วๆ น่ะ ผมจะรอข้างล่าง"

ตาบ้าเอ้ยยย ทำไมเนี่ย เกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันรู้สึกหวั่นๆ อะไรแบบนี้ ฉันไม่ได้ชอบนายสักหน่อย ทำไมต้องเป็นอะไรแบบนี้ด้วย ! ยัยบ้าเอ้ยย 

"อิโกะ ทานข้าวก่อนนะลูก ค่อยขนของ คิวมัสด้วยนะลูก ทานด้ยกันน่ะจ้ะ"

"ครับผม"

"อิโกะ เป็นอะไร ทำไมหน้าแดงลูก ไม่สบายรึเปล่า แย่เลย แล้วแม่ไม่อยู่ลูกจะทำไง ถ้ามันยังไม่ดีขึ้น รีบหายาทานซะน่ะลูก"

"ค่ะๆ หนูปวดหัวนิดหน่อย"

"มาทานข้าวลูกเดี๋ยวแม่หายาให้น่ะ"

"ค่ะๆ"

"นี่ ทำไมต้องทำหน้าแดงแแบบนั้น กลัวแม่ไม่รู้หรือไงห่ะ ว่าผมจะปล้ำคุณ!"

"ไอ้บ้านี่ หุบปากของนายไปเลย ถ้าฉันย้ายที่เสร็จ นายกับฉันก็จะไม่มีอะไรต้องมาเกี่ยวข้องกันอีก จบน่ะ"

"แน่ใจ ว่าแคานั้นจะจบลง"

หมอนี้อมยิ้มมุมปากทำไม มีอะไรชั่วๆ อีกล่ะเนี่ย ฉันจะรับไม่ไหวอยู่แล้วน่ะ

"อย่ามาทำเหมือนสนิทกันหน่อยได้ป่ะ เป็นไปได้ช่วยอยู่ห่างๆ ฉันซะนะ"

"ทานสิลุก ทำไมไม่ยอมทานกันล่ะ"

"อ่อ ค่ะๆ"

"แม่ฝากอิดกะหน่อยน่ะ คิวมัส อิโกะอาจจะดื้อบ้างอะไรบ้าง ยอมๆ น้องหน่อยน่ะลูก"

"แม่ค้ะ! ทำไมต้องมาฝากหนูกับคนแบบนี้ หนูโตแล้วน่ะแม่"

"ได้ครับ"

บ้ากันไปใหญ่แล้ววว บ้านฉัน ลาโกลได้มั้ย ฉันจะทนไม่ไหวแล้วน่ะ T^T

"ขับรถดีๆ น่ะลูก"

"ครับ"

"นี่ นาย ถ้าถึงห้องฉันแล้ว นายรีบกลับไปได้แล้วน่ะ เดี๋ยวฉันไปกับพี่อึนเฮต่อ"

"อืม"

เอ๋ ทำไมหมอนี่รับคำง่ายจัง แปลกๆ แฮะ!

เอี๊ยดดดดด 

ในที่สุด ก็มาถึงหน้าห้องฉันซะที เห้ออ เหนื่อยจริงๆ เวลาต้องโยกย้ายของเหมือนย้ายหนีเจ้าหนี้แบบนี้เนี่ย -0-

"กลับไปได้แล้ว ขอบใจ"

"อืม"

"กลับไปสิ่ มายืนทำไม"

"ก็นี่ไง ห้องผม"

"อะไรน่ะ ห้องตรงข้ามนายนี่ห้องนายหรอ !"

"อืม ทำไม ผมไม่มีสิทธิ์จะซื้อหรอ อย่าคิดว่าจะหนีกันง่ายๆ"

โอ้ยยยย ฉันอยากจะเอาหัวของฉันจุ่มลงไปในน้ำแล้วกรี๊ดดังๆ Y^Y ไว้อาลัยให้ฉันด้วยค่ะ

~ดึ้งดือดึ้ง ดึ้งดือดึ้ง~

ใครโทรมานะ คนกำลังปวดหัวอยู่

'พี่อึนเฮ'

"ฮัลโหล สวัสดีค่ะพี่อึนเฮ"

'อิโกะ วันนี้ว่างมั้ยครับ ไปดูหนังกัน'

"ว่ะ ว่างค้ะ ว่างมากเลย โอ้ยยย!"

'มีอะไรน้องอิโกะ เป็นอะไรครับ'

"ป่ะ เปล่าค่ะ ไม่อะไร เอ่อ ออกมารับเลยก็ได้ค่ะ"

'โอเคครับ เดี๋ยวพี่ไปหาที่คอนโดน่ะ'

"พี่รู้ได้ไงค่ะว่าหนูอยู่ที่ไหน"

'555 มีอะไรเกี่ยวกับน้องที่พี่ไม่รู้ละครับ'

"อ่อค่ะ งั้นบายนะค่ะ"

'ครับผม'

"นี่นายอกไปจากห้องฉันซะ !"

"จะไปดูหนังหรอ อื้มม งั้นเดี๋ยวฉันเฝ้าห้องให้นะ"

"ออกไป!!"

"ไม่ ทำไมล้ะ"

"โอ้ยยย ฉันล่ะปวดหัว Y^Y"

"อิโกะ"

"มีอะไร!"

อุ้บบบส์ 0x0

ฉันโดนตาบ้านี่โอบเข้ามาจุ้บ จุ้บฉันหรอ ความรู้สึกตอนนี้มันหอมหวานอะไรแบบนี้ ทำไมความรู้สึกนี้ ถึงเกิดกับไอ้บ้าคนนี้ล่ะ ทำไมรู้สึกว่าตัวขยับไม่ได้ ทำไมใจสั่น นี่ฉันเป็นอะไร รอบดวงตาของฉันมันร้อนเหมือนน้ำตากำลังจะไหล สุดท้าย น้ำตาก็ไหลหยดลงมาอาบแก้มฉัน ขณะที่คิวมัสกำลังจะคลายอ้อมกอด พี่อึนเฮก็มาเจอฉันกับคิวมัสพอดี

อั่กก !

"แก ไอ้คิว ทำไมแกทำแบบนี้!"

"พี่อึนเฮ ใจเย็นๆ นะค่ะ มันไม่มีอะไรจริงๆ"

"ทำไมจะไม่มีก็พี่เห็นเธอกำลังจูบกับมัน"

"พี่อึนเฮ ฉันไม่ได้คิดอะไรจริงๆ"

"พี่ไม่เชื่อ ทำไมอิโกะต้องทำท่าชอบใจแบบนี้ล่ะ"

เพี๊ยะ!!!!

นี่คงเป็นอีกครั้ง ที่ฉันตบผู้ชาย แต่ัมนไม่ใช่คนเดิม มันเป็นพี่อึนเฮที่โดนฉันตบ ฉันไม่เข้าใจ ทำไมพี่อึนเฮต้องพูดแบบนั้น ทำไมเขาต้องทำแบบนั้น ทำไมเขาไม่ฟังฉัน นี่หรอ คนที่ฉันรัก ผิดหวังชะมัด ฉันกลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้ว ฉันตัวสั่นไปหมด ทำไมถึงเป็นแบบนี้

"อิโกะ เธอตบพี่ทำไม"

"มันยังน้อยไป พี่ไม่เคยพูดดูถูกฉัน พี่อึนเฮจากคนที่แสนดี คนที่ฉันคิดว่าเขาจะไม่มีวันทำแบบนี้กับฉัน ฉันรูแล้ว ว่าฉันคิดผิด วันนี้ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น แล้วเป็ไปได้ อย่าเพิ่งมาเจอกันเลยค่ะ!"

"อิโกะ ...พี่ขอโทษ"

"ออกไป ... ออกไป!!!!!!!"

ร่างของพี่อึนเฮค่อยๆ เดินจากฉันไป ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ นี่มันชีวิตจริงน่ะ ไม่ใช่ละคร ทำไมเรื่องแย่ๆ ถึงมาตกที่ฉัน ดวงตาของฉันเริ่มพล่ามัว แล้วน้ำใสๆ ก็ไหลออกจากตาอีกครั้ง 

ฉันค่อยๆทรุดลงนั่งกองกับพื้น เข้าจความหายของการหมดหวัง สิ้นหวัง ความหวังพังทลาย ก็วันนี้ ฉันคงคาดหวังว่าพี่เค้าดีเกินไปแหละ 

ฟึ่บบบ~

ใครกอดฉัน อ๋อ นายเองหรอคิวมัส หึ ฉันไม่มีแรงแม้จะผลั่กนายออกไปเลยน่ะ รู้มั้ย ฉันปล่อยโฮออกมาเต็มที่ โดยที่ไม่อายคนข้างๆเลยสักนิด

"นี่ ยัยเฉิ่ม ร้องครั้งนี้ครั้งเดียวพอน่ะ ฉันไม่ชอบเวลาเธอร้องไห้ แล้วก็ขออยู่แบบนี้สักพักน่ะ"

"ทำไมเขาไม่ฟังฉันเลยล่ะ ทำไมไม่คิดจะฟังเหตุผลฉันบ้าง!"

"ฉันขอโทษน่ะ ที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้"

"ใช่สิ่ มันเป็นเพราะนาย เพราะนายคนเดียว นายมายุ่งกับชีวิตฉันทำไม!!!"

ฉันพยายามดิ้นออกจากอ้อมอกของคนที่ทำให้รักฉันพังลง หึ ฉันเป็นคนที่น่าสมเพชชะมัด 

"ขอโทษ"

ทำไมมันรู้สึกจุกๆ แน่นๆ นน้าอกแบบนี้ล่ะ ตาฉันจะลืมไม่ขึ้นแล้วน่ะ

"โอ้ยยย นี่นาย ฉันหลับไปหรอ"

"อืม ตื่นมากินข้าวต้มสิ่ ฉันทำไว้ให้"

"แล้ว นี่กี่โมงแล้วล่ะ"

"2 ทุ่มกว่า"

ฉันรู้สึกว่าร้องไห้ ร้องออกมาหนักมาก จนฉันหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็ป่านนี้เลยหรอ 

หึ เอาอีกแล้ว น้ำตาฉันมันไหลออกมาอีกแล้ว T^T

"เลิกร้องไห้แล้วกินข้าวซะยัยป้า คืนนี้เดี๋ยวฉันจะดูแลเธอเอง"

"ไม่ต้อง ฉันสบายดี ออกไปเถอะ"

พอคิวมาวางข้าวต้มให้ฉันเสร็จเขาก็พยัหน้าแล้วเดินออกไปจากห้องเงียบๆ ฉันว่าเขาคงรู้สึกผิดมั้ง แต่เขาคงจะไม่เจ็บช้ำเท่าฉันหรอก T^T