ช่วยด้วยค่ะฉันหลงรักเจ้าชายเย็นชา

คิวมัน :พูด

สวัสดีครับ ผมชื่อ คิวมัส ผมไม่เชื่อถือเรื่องความรัก เรื่องรักแท้อะไรหรอก เพราะผมรู้ว่า ผู้หญิงที่เข้าหาผม ต้องการความสุขจากเงินทองซะมากกว่า ผมเลยเจ้าชู้ ไม่ค่อยสนใจความรู้สึกของผู้หญิงไหน จนวันหนึ่ง ผมมาเจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง 

ปึกก

บ้าเอยยยย ซวยอะไรแบบนี้เนี่ยย

"ขอโทษน่ะค่ะ ขอโทษค่ะ" เสียงเล็กๆ ของ ผู้หญิงที่ชนผม ใครมันกล้าเดินชนว่ะ

"ยัยบ้าเอ้ยย ไม่มีตารึไงฟร่ะ" ผมบ่นของผมเบา แต่เธอดันได้ยินเข้าให้

พอผมเงยหน้ามองเธอ ผมไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนแล้วถูกใจเท่าเธอมาก่อน หัวใจผมไม่อ่อนไหวแบบนี้มานานเท่าไหร่กันน่ะ แล้วจนสุดท้าย ผมก็มารู้จักเธอว่าเธอชื่อ อิโกะ เธอเป็นสาวหน้าหวาน ด้วยการที่ฌะอตวเล็ก ทำให้ผมรู้สึกอยากปกป้อง และดูแลเธอ แต่แล้ว มันจะดีมาก ถ้าผมและเธอไม่มายืนเถียงกันแบบนี้ มันอาจจะเป็นความทรงจำแย่ๆ แต่เชื่อมั้ย สำหรับผม วันนั้นเป็นวันที่ทำให้ผมเริ่มติดตามชีวิตเธอ แต่โชคร้ายที่ยัยนั่น ดูท่าทางจะชอบอึนเฮ แล้วอึนเฮ มันดีแสนดีกับผู้หญิง แต่สำหรับผมแล้ว มันคือ อริมือหนึ่ง ซึ่งเราสองคนจะต้องแข่งขันกันทุกอย่าง แล้วผมก็จะไม่ยอมให้มันมาแย่งคนรักของผมคนนี้เด็ดขาด

ผมแอบเดินตามเธอโดยไม่รู้สึกตัว จนทำให้ใครๆ หลายคนเริ่มสงสัยผม

"ไอ้คิว แกมาทำอะไรที่นี่ว่ะ"

"เฮ้ยยย เบาๆ สิไอ้ห่า เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหมด"

"ฮั่นแหนะ มาตามจีบครรึป่าวเนี่ยหะ ฉันไม่เคยเห็นแกเดินตามสาวคนไหนมานานแล้วนะเว้ยย ฉันว่าคนที่แกกำลังตามต้องสวยมากๆ แน่เลยว่ะ 555"

ปึ่กกก 

"โอ้ยยย เจ็บ แกำไรของแกเนี่ย ไอ้คิว"

"ใครใช้ให้แกมายุ่งล่ะว่ะ ไปเลย จะไปไหนก็รีบไปเลย"

"เออ ไปก็ได้ว่ะ เซ็ง"

โอ้ยย ยัยบ้านั่นไปยุ่งวุ่นวายกับไอ้อึนเฮอีกแล้ว เห็นแล้วอยากจะปล่อยมัดเข้าหน้าหมอนั่นจริงๆ

"นินทาคนอื่น ก็กรุณาสอดส่องให้มากกว่านี้น่ะ"

หึ ยัยบ้า ฉันนึกว่าจะคุยเรื่องดีๆ ของฉันบ้าง ที่ไหนได้ กำลังนินทาฉันล่ะสิ หงุดหงิดโว้ยย 

"พี่อึนเฮ เราไปที่อื่นันเถอะค่ะ"

โอ้ยยย ยัยนั่นจับมือไอ้อึนเฮอีกแล้ว ฉันอยากจะชีกเธอเป็นชิ้นๆ เลยสิน่ะ ไม่ไหว ถ้าขืนตูอยู่ตรงนี้ต่อมีหวังต่อยกับไอ้สมองอึนนี่แน่เลยเว้ย

ผมรีบสาวเท้าเข้ากองถ่าย เอ้ออ ผมลืมบอก คนที่บอกให้ผู้กำกับเปลี่ยนพระเอกคือผมเองครับ แฮร่ๆ พอรู้ว่ าพวกผู้หใญ่จะจับให้อิโกะกับไอ้อึน จิ้นกัน ผมก็รีบขัดขา 555 แผนชั่วร้ายทั้งหมดมันมาจากผมเอง แต่มันก็ดีที่ยัยนั่นจะได้ไม่หลงรักไอ้บ้านั่นมากขึ้น 

จนวันนึง ผมมาเจอเธอนั่งอยู่ในรถกับไอ้อึน ผมเห็นรอยยิ้มของหมอนั่น แววตาของทั้งคู่ที่ดูเหมือนคู่รัก แล้วที่สำคัญเหมือนผมเห็นปากไอ้หมอนั่นจะขอยัยเบ๊อะเป็นแฟน ความอดทนของผมก็หมดลง ผมรีบเปิดประตูแล้วลากยัยซื่อบื้อนี่ออกมา แต่ผมสุดท้าย ความปากไม่ดีของผมก็พาหาเรื่อง 

เพี๊ยะ !!!!

หน้าผมสั่นไปหมด ความรู้สึกที่มันอัดอั้นเข้ามาตอนไหนไม่รู้ มือของผมสั่นไปหมด แววตาของผมรู้สึกว่าภาพมันเบลอๆ จนมองไม่ชัด ใช่แล้ว ผมโดนเธอตบเข้าที่หน้า จริงๆ มันก็สมแล้วที่เธอทำแบบนี้ ผมมันปากไม่ดีเอง ผมรู้สึกเหมือนร่างกายของผมไม่มีเรี่ยวแรง แค่จะก้าวขาออกไปผมยังทำไม่ได้เลย เพราะอะไรผมไม่รู้ แต่ผมรู้สึกแย่ากตอนนี้ ผมอยากกอดเธอแล้วบอกขอโทษ แต่ไม่ทันแล้ว เธอกำลังหันหลังหนีผมไป ผมได้แต่มองเธอจริงๆ ในหัวผมมันสั่งนู่นนี่เต็มไปหมด แต่เหมือนมันช่างขัดกับร่างกายผมมาก ผมพยายามทรงตัว แล้วค่อยๆเดินเข้าไปในรถของผม หลังจากที่ผมปิดประตู ผมก็ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา ผมทำได้แค่นี่จริงๆ ผมไม่เคยรู้สึกอ่อนแอ ขี้แพ้อะไรแบบนี้ แต่ในวันนี้ ผมรู้เลยว่า ผมคงแพ้ไอ้อึนแล้ว ผมพยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ให้ร้องไห้อีก แล้วผมจะเดินไปขอโทษยัยนั่น แต่ผมต้องรอให้ผมโอเคมากกว่านี้ นี่คงเป็นเพราะเวรกรรมใช่มั้ย ที่ผมเคยทำกับผู้หญิงคนอื่นมามาก สมแล้ว ผู้ชายแบบผมโดนแค่นี้ยังน้อยไป ผมปาดน้ำตาแล้วเดินออกจากรถ และแล้วโชคชะตาก็กลั่นแกล้งผม 

"หึ เสือผู้หญิง กับร้องไห้ให้ผู้หญิง ขำว่ะ" สียงแว่วเข้าหูผมมา และน่นคงไม่ใช่ใครนอกจากอึนเฮ

"ทำไม แค่นี้ฉันยังไม่ยอมแพ้หรอกน่ะ อย่าคิดว่าจะชนะกันง่ายๆ"

"แกคงแอบดูฉันคุยกันสิ่น่ะ แล้วฉันก็มีอีกอย่างจะบอกแก"

"อะไร"

"ฉันขออิโกะเป็นแฟนแล้ว หลังจากนี้เธอและฉันเราจะออกประกาสสื่อ ว่าเราคบกันเป็นทางการ และที่แน่นอน ฉันก็รักผู้หญิงของฉัน เพราะฉะนั้นแกอย่าได้คิดจะมาแตะต้อง หรือตามตื้อยัยนี่อีกเด็ดขาด จำไว้"

"หึ ไอ้ขี้แพ้ .."

"อะไรน่ะ แกว่าใครไอ้ขี้แพ้ !"

"แกไง ไอ้ขี้แพ้ เพราะแกรู้ว่าสักวันยัยนั่นจะใจอ่อนกับฉัน แกเลยทำแบบนี้ ถูกมั้ย แต่ขอโทษ ฉันเชี่ยวชาญเรื่องผู้หญิง ในเมื่อฉันยังมีลมหายใจ ฉันจะตามตื้อเธอแบบนี้จนกว่าเธอจะยอมรับฉัน แล้วถ้าในวันนั้นมาถึง คนที่แพ้จะเป็นแก"

"เอาจนได้สิ่น่ะ แกคหลงรักยัยนั่นเข้าล่ะสิ่ ก็ดี สนุกดี ฉันจะดูว่าแกจะปกป้องยัยนั่นได้อีกนานแค่ไหนกันเชียว"

"ถ้าแกทำอะไรอิโกะ แกจะไม่มีวันได้อยู่อย่างมีความสุขแน่"

"จะรอดูวันนั้นแล้วกันน่ะ"

ไอ้บ้าเอ้ยยย แกนะแก ไอ้สารเลว ! 

ผมรีบเดินออกไปหาอิโกะ ยัยนี่ชอบทำให้คนเป็นห่วงอยู่เรื่อย

"อิโกะ" นั่นไม่ใ่เสียงผมครับ ท่านผู้อ่านนน -0-

"ค่ะ อ้าว พี่อึนเฮ อขโทษน่ะค่ะที่พรวดพลาดออกมา"

"ไม่เป็นไร ว่าแต่ ทไมเราดูตาแดงๆ เป็นอะไรรึป่าวครับ ไม่สบายหรอ ปวดหัวรึป่าว"

หื้ยยยยยยย ไอ้หมอนั่นเอามือมาอังหน้าผากอิโกะ ไม่ยอมเว้ย 

"นี่เธอ ฉันมีอะไรจะคุยด้วย"

"อะไร มีอะไรก็พูดมา ฉันรีบ!"

ยัยบ้าทำไมพูดบั่นทอนจิตใจฉันแบบนี้ ไม่เคยศึกษามาเลยใช่มั้ย ว่าอย่าทำให้ผู้ชายร้องไห้น่ะ

"คือ ขอคุยแบบส่วนตัว"

"งั้นคงไม่ได้หรอกน่ะ เพระาฉันไม่ว่าง"

"ไม่ได้ เรื่องนี้สำคัญมาก"

"สำคัญมากแค่ไหน ออกจากปากนายเมื่อไหร่ สำหรับฉันมันไม่สำคัญทุกเรื่อง"

ทำไม่มันรู้สึกแปร้บๆ แบบนี้ล่ะ นี่ฉันหลงรักยัยนี่มากขนาดนี้เลยหรอ T^T

"ขอร้อง.."

"เอาไว้ทีหลังแล้วกัน ฉันไม่ว่าง"

"อืม ก็ได้ครับ"

ท่าทางของอิดกะดูสงสัย ทำไมผมถึงดูสงบลงแต่เธอจะรู้บ้างมั้ย ว่าตอนนี้ผมอ่อนแอจนร้องไห้ไม่ออกแล้ว ไม่มีแรงจะทำอะไรแล้ว ไม่มีแรงจะเถียงอีกแล้ว แค่ยืนฉันยังไม่ีแรงเลย ไม่มีน้ำตาอีกแล้ว T^T นี่ไง เหตุผลที่ไม่อยากมีใครในหัวใจ มันเจ็บแบบนี้ไง ผมยอมรับคำอย่างยินยอม ทั้งๆที่ตอนน้จะบอกว่า รักเธอ รักเธอมาก แต่เธอคงไม่ต้องกรจะรู้อีกแล้วล่ะ ผมจึงเดินก้มหน้าไปอย่างยอมจำนน รู้แล้วว่าเธอเกลียดผม คนอืนะจเกลียดผมแค่ไหน ผมไม่เคยคิดจะสนใจเลย แต่ทำไม แค่ผู้ญิงคนนี้คนเดียว ทำไมมีอิทธิพลต่อจิตใจผมมากขนาดนี้ ผมได้แค่หวังว่า สักวันหนึ่งเธอจะรักผม และเข้าใจในสิ่งที่ผมทำ