Club:PS ชมรมคนไม่เคยเหงา

เพียงก้าวแรกที่เท้าของผมสัมผัสลงบนพื้นห้อง ห้องเรียนสีขาวโพลนซึ่งเต็มไปด้วยความวุ่นวายสงบลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทุกสายตาจ้องมาที่ตัวผมแว็บนึงก่อนที่จะหลบตาหนีในทันที
ถ้าเป็นคนอื่นคงคิดว่าถูกนินทาอยู่หรือไม่ก็มีอะไรติดหน้าอยู่ใช่มั้ยล่ะ แต่ในกรณีของผมไม่ใช่ทั้งสองอย่างนั่นหรอกแต่เป็นการปรึกษาปัญหาชีวิตกันว่า ทำไมชั้นจะต้องมาอยู่ห้องเดียวกับไอหมอนี่ด้วยนะ อะไรประมาณนั้นแหละ ผมชินแล้วละที่ต้องมีชีวิตแบบนี้เพราะมันเป็นผลจากสิ่งที่ผมทำลงไป พ่อผมพูดเสมอว่าถ้าทำอะไรลงไปแล้วคิดว่ามันถูกต้องจงยืดอกยอมรับมันอย่างลูกผู้ชาย(เท่เกินไปจนไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะออกมาจากปากของตาแก่ติดบอลคนนั้น) คาซุมิเดินเข้าไปนั่งตรงริมหน้าต่างหลังสุดที่ไม่มีใครนั่ง
เสียงพึมพัมจากกลุ่มนักเรียนชาย 3 คนบริเวณหลังห้อง “ ไอหมอนั่นมันเป็นใครฟะ ” นักเรียนชายผมสีทองทรงเปิดข้างที่กำลังนั่งไขว่ห้างพร้อมจ้องคาซุมิตาเขม่งด้วยสีหน้าที่ดูจะไม่สบอารมณ์พูด
“ อ่อ หมอนั่นมันเด็กที่ก่อคดีอื้อฉาวขึ้นเมื่อ 10 ปีก่อนไงครับคุณคุโรกาเนะ ” ชายผิวเข้มร่างใหญ่พูด
“ ชั้นไม่สนว่ามันจะเป็นใครเว้ย!!! ” ชายผมทองขยี้แว่นตากันแดดในมือขวาแตกก่อนจะหันมาตอบ
“ ฮืม แหมก็คุโรกาเนะจังไม่ชอบพวกที่ทำตัวเด่นกว่าตัวเองนี่นะ ฮ่าๆๆ ” ชายผมยาวปะบ่าสีแดงเลือดหมูที่ยืนอยู่ข้างๆคุโรกาเนะพูด  
“ แต่ว่านั่นมันแว่นกันแดดของผมนะครับ คุณคุโรกาเนะ!!!! ”
 
เอี๊ยด เอี๊ยด เหมือนบทที่ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ทันทีที่ผมเลือกที่นั่งได้เรียบร้อย โต๊ะข้างหน้าผมที่มีคนนั่งอยู่ก่อนแล้วก็ค่อยๆเขยิบออกห่างไปอย่างช้าๆ ช่างมันเถอะยังไงซะไอเรามันก็..... ตุบ!! เสียงกระเป๋าเป้ถูกวางลงที่โต๊ะทางขวามือของผม ไม่ใช่ใครที่ไหนเท็ตสึที่เดินตามหลังผมมาลากเก้าอี้ออกก่อนจะนั่งลงตรงโต๊ะข้างๆผม
ยัยนี่ดูไม่ออกรึไงว่าชั้นถูกสังคมรังเกียจขนาดไหน ผมจ้องไปที่เท็ตสึที่ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะค่อยๆหยิบหนังสือถ้าผมมองไม่ผิดหน้าจะเป็น โฮล์ม นวนิยายสืบสวนชื่อดังจากกระเป๋าขึ้นมาอ่าน
“ เอาล่ะ นั่งที่ได้แล้วๆ ” เสียงตะโกนของอาจารย์สาววัยกลางคนดังมาจากหน้าห้อง ว่าแต่ทำไมเสียงมันช่างฟังดูคุ้นหูจริงๆผมคิดได้ดังนั้นจึงรีบเงยหน้าขึ้นมาดู
...............มะไม่จริง...........
“ จ๊ากกก!! จะเจ๊ฮิคาริ ” คาซุมิอุทานด้วยความตกใจพร้อมลุกขึ้นยืนชี้หน้าอาจารย์สาวผมสั้นสีน้ำตาลในชุดวอร์มที่ค่อยๆเดินเข้ามาในห้อง
“ แหะๆ ไม่สุภาพเลยนะจ๊ะ คาซุมิ ” อาจารย์สาวหันมาหัวเราะอย่างชั่วร้าย ก่อนจะตอบด้วยรอยยิ้มที่หน้าสะพึง
“ ขะขอโทษครับ ” เมื่อกี้อาเจ๊ส่งสัญญาณมาบอกว่า อย่าทำตัวกร่างนักนะเว้ยไอลูกหมาคาซุมิ งั้นสินะ คาซุมินั่งลงก่อนจะกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ด้วยความกลัว
ปัก เสียงมือซ้ายของอาจารย์สาวตบไปที่กระดานอย่างแรงก่อนจะเริ่มพูด “ งั้นก็มาแนะนำตัวกันก่อนชั้นชื่อ โกโต ฮิคาริ เป็นครูสอนวิชาพละและก็ครูประจำชั้นของพวกเธอฝากตัวด้วยนะจ๊ะ ” สิ้นเสียงแนะนำตัวของอาจารย์สาวเสียงซุบซิบดังกระหึ่มขึ้นอีกครั้ง
“ โกโตงั้นหรอหรือว่าจะ.... ”  “ นี่มันอะไรกันเนี่ยชั้นงงไปหมดแล้ว ” “ อาจารย์คนนี้เป็นญาติกับไอชั่วคาซุมิงั้นหรอเนี่ย ”
ยะอย่าว่าแต่พวกแกงงกันเลย ชั้นที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกับอาเจ๊ยังมึนตึบเลย ถ้าจำไม่ผิดอาเจ๊ไปเรียนต่อเมืองนอกเมื่อ 2 ปีก่อนไม่ใช่รึไงแล้วทำไมถึงมาโผล่เป็นอาจารย์ที่โรงเรียนนี้ได้ละฟะเนี่ย หรือว่าจะเป็นฝีมือของพ่องั้นหรอ หนอย!!! ตาแก่นั่นทำอะไรไม่ปรึกษาชั้นซักคำเลยนะ
“ เอาละ จบคาบโฮมรูมแค่นี้ชั้นไปล่ะ ” เดี๋ยวเด้ อาเจ๊แค่นี้เองงั้นหรอ แนะนำตัวแบบลวกๆแบบนี้เลยงั้นหรอ ท่ามกลางเสียงซุบซิบของนักเรียนทั้งห้องอาจารย์สาวในชุดวอร์มก็เดินออกจากห้องไปแบบไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
“ นี่ อาจารย์คนนั้นเป็นญาตินายงั้นหรอ ” เท็ตสึหันมาถามคาซุมิ
“ ถึงจำไม่อยากยอมรับแต่ก็คงจะใช่ละนะ ” ใช่แล้วใครมันจะไปอยากจำกันล่ะลูกพี่ลูกน้องสุดโหดพันธุ์นั้น ทั้งตอนโดนอาเจ๊จับทุ่มด้วยท่าโช๊คสแลม ตอนโดนอาเจ๊กระโดดถีบด้วยท่ากัปตันคิ๊กเต็มแรงระหว่างเล่นสมมติเป็นฮีโร่ด้วยกัน แล้วที่ไม่มีทางลืมลงก็คือตอนโดนอาเจ๊เตะเข้าไปตรงจุดยุทธศาสตร์ของลูกผู้ชายที่หว่างขาด้วยเหตุผลแค่ว่าถ้าชั้นเตะตรงนั้นแล้วนายจะทำหน้ายังไงกันนะ และนี่ก็คือประวัติคร่าวๆของอาเจ๊จอมโหดแห่งตระกูล โกโต 
“ เห้ย ดันลืมเรื่องสำคัญไปซะได้ ” “ จ๊าก!!! อาเจ๊โผล่ออกมาแล้ว ” คาซุมิกระเด็นตกเก้าอี้ไปด้วยความลุกลี้ลุกลน
กริ้ง!!! “ คาบแรกว่างดังนั้นพวกเธอเลือกหัวหน้าห้องกันเองด้วยล่ะ แล้วก็คาซุมิไว้เจอกันที่บ้านนะ ฮ่าๆๆ ” วะไว้เจอกันที่บ้านงั้นเหรอ ถ้าฟังแบบไม่คิดอะไรมันก็จะตีความหมายแบบใสๆได้ว่าคิดถึงลูกพี่ลูกน้องที่ไม่ได้เจอกันนานเลยอยากจะพูดคุยกันให้มากกว่านี้ แต่ในกรณีของอาเจ๊มันหมายถึง ไว้ชั้นจะจัดการนายที่บ้านนะไอลูกหมาคาซุมิ นี่มัน!!ช่างเป็นอะไรที่ซวยสุดๆจริง คาซุมิกุมหัวด้วยใบหน้าที่แสดงออกถึงความหมดหวัง
“ ทุกคน!! ชั้นชื่อ มุราซากิ ไม ยังไงคาบแรกก็ว่างอยู่แล้วงั้นพวกเรามาแนะนำตัวกันก่อนมั้ย ”
“ ชิ น่ารำคาญเป็นบ้า ” คุโรกาเนะอุทานด้วยเสียงที่ดังพอประมาณ ก่อนจะแบกกระเป๋าแล้วมุ่งหน้าออกจากห้องเรียนในทันที
“ รอด้วยซิครับคุณคุโรกาเนะ ” ชายผิวเข้มร่างใหญ่รีบตามคุโรกาเนะไปในทันที
ท่ามกลางความตกใจของคนทั้งห้องพร้อมกับเสียงซุบซิบมากมายชายผมยาวปะบ่าผมแดงก็ยืนขึ้น “ ขอโทษที่พวกเราทำให้ตกใจนะ แต่ดูเหมือนว่าคุโรกาเนะจังตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์จะร่วมกิจกรรมด้วยได้อะนะ อะเอ่อเธอชื่อไมจังสินะ งั้นชั้นขอแนะนำตัวแทนเพื่อนของชั้นทั้งสามคนเลยได้มั้ย”
“ อะเอ่อได้สิ ” ไมตอบด้วยท่าทางอ่ำอึ่งเล็กน้อย
“ ขอบคุณนะ ชั้นฟิลลิปป์ แม็คไคน์ ส่วนเจ้ายักษ์นั้นชื่อ โทราโอะ เทย์จิ แล้วก็หัวหน้าของพวกเราเองชายผมสีทองคนนั้นคือ คุโรกาเนะ ไซกะ ฝากตัวด้วยนะทุกคน ” สิ้นสุดคำพูดแนะนำตัวชายผมสีแดงก็เดินออกจากห้องไปในทันที
คุโรกาเนะ ไซกะ งั้นหรอชื่อของหมอนั่นมันคุ้นหูแบบแปลกๆแหะ ว่าแต่นักเรียนหญิงผมยาวสีดำที่ชื่อไมนั่น(มัดผมเป็นหางม้าไว้ข้างหลัง) ผิวไม่ค่อยขาวมากออกจะเหลืองๆซะมากกว่า แววตาที่แสดงออกมาถึงความมุ่งมั่นสีดำพร้อมกับคิ้วที่ขมวดไปมา แล้วก็ยังท่าเดินที่แสดงออกถึงความมั่นใจนั่นอีก เธอเดินออกมาหน้าชั้นเรียนก่อนจะพูดด้วยเสียงที่ดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วห้อง ในวินาทีนั้นเองผมได้กลายเป็นผู้ใช้เนตรแห่งอนาคตไปชั่วขณะ นั่นก็เพราะว่าผมเห็นภาพของน้องสาวตัวเองในอนาคตซ่อนขึ้นมาแว๊บนึง
แล้วก็เป็นไปตามสเต็ปละครับ ทุกคนในห้องก็แนะนำตัวกันตามปกติ(แน่นอนว่าผมไม่ได้ไปแนะนำตัวกับเขา)แต่มันจะมีเสียงฮือฮามากกว่าปกติหน่อยก็ตอนที่ยัยเท็ตสึออกไปแนะนำตัวหน้าห้องนั่นแหละ พวกผู้ชายในห้องที่ไม่กล้าเดินเข้ามาใกล้เท็ตสึเพราะมีไอตัวขวางโลก(ผมเองแหละ)นั่งอยู่ข้างๆก็แห่กันเข้าไปคุยกับยัยนี่กันใหญ่เลย คาซุมิเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างขณะที่ทุกคนในห้องกำลังแนะนำตัวกันอย่างสนุกสนาน
ปัก “ ตานายแล้วนะคาซุมิ ” เสียงไมโครโฟนกระแทกกับหัวของผมเบาๆพร้อมกับเสียงของเท็ตสึ
“ อะเออเท็ตสึจัง ชั้นว่าอย่าเลยดีกว่านะ ” “ อย่าไปยุ่งกับหมอนั่นเลยหน่า ” “ เธอพึ่งย้ายมาคงยังไม่รู้จักวีรกรรมสุดชั่วของหมอนั่นงั้นสินะ ” ใช่แล้วๆ พยายามห้ามกันเข้าไปแบบนั้นแหละดีแล้ว ชั้นจะได้กลับมาเกลียดที่นี่เหมือนเดิม เสียงนักเรียนในห้องแห่กันเข้ามาพูดกับยัยเท็ตสึที่ยืนทำหน้างงๆอยู่ข้างๆผม
ยัยเท็ตสึทำหน้างงๆ ก่อนจะโดนพวกนักเรียนในห้องลากกลับไปหน้าห้องเหมือนเดิม แต่คราวนี้เปลี่ยนจากแนะนำตัวมาเป็นนั่งจับกลุ่มคุยกันเรื่องของผมแทน แน่นอนว่าผมเตรียมใจไว้แล้วล่ะว่ายังไงไม่นานยัยนั่นก็จะรู้เรื่องนั้นอยู่ดี ได้รู้เร็วขนาดนี้ก็ดีเหมือนกันผมจะได้กลับไปอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงซักที แต่สายตาที่ดูจะปลงกับชีวิตของผมก็ไปสะดุดเข้ากับนักเรียนอีกคนที่ยืนอยู่นอกวงสนทนาเหมือนกัน ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนอีกนั่นแหละเธอก็คือน้องสาวของผมในอนาคต(เหมือนมากๆจริงนะ) คาซุมิจ้องไปที่ไมซึ่งยืนมองดูวงสนทนาด้วยหน้าที่งงๆ ก่อนจะหันมามองคาซุมิที่อยู่นอกวงเหมือนกัน
แย่ละ!!! หันมาทางนี้แล้ว แน่นอนว่าลูกผู้ชายอกสามศอกอย่างผมก็ต้องหลบสายตาของหญิงสาวที่มองกลับมาด้วยความสงสัยอยู่แล้ว
กริ้ง!!!! เสียงออดหมดเวลาคาบแรกดังขึ้น แน่นอนว่าการประชุมใหญ่ของห้องบี(ไม่มีผม)อันมีวาระสำคัญอย่างเรื่องของ โกโต คาซุมิ ก็ต้องวงแตกกันไปตามระเบียบ เท็ตสึค่อยๆเดินกลับมานั่งโต๊ะข้างๆผมตามเดิม
“ สวัสดีและยินดีต้อนรับนักเรียนใหม่ทุกคนเข้าสู้โรงเรียนวีลัส ชั้นชื่อ............................. ” บลาๆๆๆ หลังจากการประชุมนั่นยัยเท็ตสึก็ไม่คุยกับผมอีกเลย หึ มันก็ต้องแน่นอนอยู่แล้วละนะ ผมโกโต คาซุมิ ผู้ซึ่งตัวเป็นเด็กแต่จิตใจแข็งแกร่งเหมือนเหล็กกล้า เข้าใจดีว่าเพราะอะไร คาซุมิหันไปมองหน้าเท็ตสึที่กำลังตั้งใจฟังครูอยู่ ก่อนจะฟุบหลับลงไปโต๊ะ