Club:PS ชมรมคนไม่เคยเหงา

“ อ่าว นายหัวน้ำเงินเป็นอะไรไปหรอ ” เด็กสาวผมสีชมพูหันมาถามด้วยสีหน้ามึนงงหลังจากเห็นผมนั่งนิ่งไม่ขยับตัว
ความรู้สึกนี้มันอะไรกันเนี่ย ดีใจ เสียใจ อยากรู้ ทุกอย่างมันไหลเข้ามาพร้อมๆกันจนปวดหัวไปหมด แต่ร่างกายกลับแข็งทื่อเหมือนกับว่าถูกสาปให้กลายเป็นหินซะอย่างนั้น
“ มันไม่เป็นอะไรหรอก เห็นแบบนี้แต่ไอหมอนี่น่ะมันเป็นโรคกลัวผู้หญิงหรือจะเรียกว่าไก่อ่อนก็ได้นะ ฮ่าๆ ” ปั่ก ขอบใจมากนะทาโร่ที่ทำให้ชั้นหลุดมาจากผลของคำสาปและขยับได้อีกครั้งเพราะความโกรธแค้นที่มีต่อแกเนี่ย คาซุมิใช้มือซ้ายปิดปากของทาโร่ไว้พร้อมส่งจิตสังหารใส่ด้วยแววตาอำมหิต
“ อะเออ แล้วเธอชื่ออะไร ” นี่เรากำลังทำบ้าอะไรอยู่ฟะเนี่ย ก็รู้อยู่ว่าดีใจที่มีคนไม่รู้จักเราแต่พอเริ่มภาคเรียนยังไงก็ต้องมีคนมาเล่าให้เธอฟังอยู่แล้ว ผมนี่มันเป็นคนไม่รู้จักเข็ดจริงๆ คาซุมิปล่อยมือออกจากปากทาโร่ ก่อนจะลุกขึ้นมาถาม
“ ชั้นชื่อ โทคิวะ เท็ตสึ แล้วนายล่ะ ” เธอเก็บหนังสือนวนิยายของเธอเข้ากระเป๋าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบผมด้วยรอยยิ้ม
เอายังไงดีล่ะจะบอกไปดีมั้ยเนี่ยว่าเราคือ โกโต คาซุมิ เอายังไงดีล่ะ!! เอายังไงดี!“ อะเอ่อคือว่า ” ผมตัดสินใจที่จะรวบรวมความกล้าแล้วเผชิญหน้ากับความเป็นจริงของโลกมนุษย์แต่มันก็มีมารมาผจญ
“ ครับๆ!!! ผมชื่อ เซคิ ทาโร่ ครับ ” ไอ้บ้าเอ้ย!! แกจะตะโกนขัดชั้นทำซากอะไรฟะเนี่ย แล้วอีกอย่างแกพึ่งจะแนะนำตัวไปเมื่อกี้ไม่ใช่รึไง
“ แล้วนายล่ะ ”
“ กะโกโต คาซุมิ ”
“ คาซุมิกับทาโร่สินะ ชั้นต้องกลับเข้าไปในหอประชุมล่ะไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ ” เธอพูดจบก็ค่อยๆเดินเปิดประตูรั้วเหล็กกลับเข้าไปในโรงเรียน
“ ละเหลือเชื่อมากเลยเนอะ คาซุมิ ”
“ อ่า ชั้นก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะยังมีคนที่ไม่รู้จักชื่อชั้นอีก ”
“ ไม่ใช่เรื่องนั้นชั้นหมายถึงเรื่องที่พวกเราพึ่งจะได้รู้จากเธอเมื่อกี้ว่าไอ้รั้วเหล็กนั่นมันเปิดได้ด้วยอะ ”
“ ทาโร่กลับกันเลยมั้ย ” ผมตอบทาโร่ด้วยเสียงที่ฟังดูไม่สบอารมณ์แบบสุดๆ แต่พอคิดไปคิดมาก็จริงของมันที่พวกผมพึ่งรู้ว่าไอรั้วเหล็กนั่นมันไม่ได้ล็อก
“ กลับก็ดีเหมือนกันได้เจอสาวสวยแล้วด้วย งั้นไปแวะหาอะไรกินกันหน่อยมั้ยรู้สึกว่าจะมีร้านอาหารมาเปิดใหม่ที่ โชบิท(ห้างดังที่สุดในย่านนั้น)ด้วยนะได้ข่าวว่าอร่อยจนเชฟกระทะกินเข้าไปแล้วร้องไห้ออกมาเลยละ ” ทาโร่พูดพร้อมสะพายเป้ขึ้น
“ ก็ดีเหมือนกัน ยังไงตอนนี้ถ้ากลับไปก็โดนพ่อสวดยับอยู่แล้วด้วย ” คาซุมิตอบก่อนจะเปิดประตูเหล็กกลับเข้าไปในโรงเรียน
“ แกไปปีนออกทางด้านหลังซะสิ ” ผมหันไปเตือนทาโร่ที่เดินมาด้วยกัน
“ เออใช่ลืมไปเลย แหะๆ ” ทาโร่ร้องแหะๆทำบ้าอะไรไม่รู้ ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปที่หลังโรงเรียนหลังจากได้ยินที่ผมเตือน
ส่วนผมน่ะเหรอไม่ต้องห่วงหรอก ต่อให้ตะโกนป่าวประกาศว่าจะโดดก็ไม่มีครูคนไหนมาจับหรอก นั่นแหละคือสิทธิพิเศษของผม คาซุมิเดินผ่านอาจารย์ที่นั่งเฝ้าอยู่ตรงประตูไปแบบสบายๆ
เอาอีกแล้ว มองเราด้วยสายตาแบบนั้น ตัดสินคนจากคำบอกเล่าเนี่ยยังกล้าเรียกตัวเองว่าอาจารย์ได้อีกนะ เพราะอย่างงี้แหละชั้นถึงเกลียดโรงเรียน คาซุมิคิดหลังจากเหลือบไปเห็นสายตาเหยียดหยามของอาจารย์ที่ยืนเฝ้าประตูอยู่
แต่เธอคนนั้นไม่คุ้นหน้าเลยสงสัยจะย้ายมาจากเขตอื่นแน่ๆ ถ้ารู้เรื่องของเราแล้วจะทำหน้ายังไงกันนะ จะกลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้หรือจะทำท่าทางรังเกียจ จะแบบไหนชั้นก็เจอมาหมดแล้วแต่ก็ไม่เคยที่จะหยุดฝันซักทีนะตัวชั้นเนี่ย คาซุมิเดินคิดเรื่องของเท็ตสึไปเรื่อยๆจนเดินมาถึงซุปเปอร์มาร์เก็ตที่เขาจอดรถทิ้งไว้
“ โถเอ้ย!! ไอเจ้าทาโร่มันยังมาไม่ถึงอีกหรอเนี่ยเข้าไปซื้ออะไรกินกหน่อยดีกว่า ” คาซุมิบ่นกับตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าไปในซุปเปอร์มาเก็ต
“ อ่าวเห้ย แกมันคาซุมินี่หว่า คราวที่แล้วแกเอ็นดูลูกน้องชั้นซะดิบดีเลยนะ ”
“ อัดมันให้เละเลยดีกว่าไอ้ลูกพี่ ”
“ ได้เลยไอ้ลูกน้อง ”
เสียงพูดกวนๆดังมาจากนักเรียนชายไว้ผมทรงสกินเฮดติดหนังหัวในชุดแดง 2 คนที่เดินออกมาเจอกับคาซุมิที่หน้าประตูซุปเปอร์มาร์เก็ตพอดี
ไอพวกนี้อีกแล้วหรอเนี่ย น่ารำคาญเป็นบ้าเลยแหะทำเป็นมองไม่เห็นพวกมันดีกว่า คาซุมิทำเป็นไม่ได้ยินก่อนจะเดินผ่านไป
“ หนอย อย่ามาดูถูกกันนะเว้ยคาซุมิ!!!! ” ปัก!! หมัดซ้ายของคาซุมิพุ่งกระแทกจมูกของชายที่ตั้งท่าจะปล่อนหมัดใส่คาซุมิอย่างจัง
“ คะแค่หมัดเดียว ลูกพี่โดนไปแค่หมัดเดียว ถึงกับร่วงลงไปกองกับพื้นเลยหรอ ” นักเรียนชายอีกคนที่ยืนข้างๆตกใจจนล้มลงไปนั่งกับพื้น
“ เกล็ดความรู้ในวันนี้ที่ชั้นจะสอนแกนะไอ้ลูกน้อง เริ่มก่อนได้เปรียบ จำไว้ให้ดีๆละแล้วก็ฝากลากลูกพี่แกไปนอนที่อื่นด้วยอยู่ตรงนี้มันเกะกะคนอื่นน่ะ ” คาซุมิหันมาพูด ก่อนจะเดินเข้าซุปเปอร์มาร์เก็ตไป
เรื่องพวกนี้สำหรับผมแล้วมันเป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวันมาตั้งแต่สมัย ม.ต้นแล้วละเพราะเห็นอย่างนี้แต่ผมดังมากเลยนะ(ในเรื่องความเลวละนะ) จึงมักมีคนมาหาเรื่องอยู่บ่อยครั้งอย่างไอสองคนเมื่อกี้พวกมันถูกเรียกว่าสองพี่น้องแห่งแก๊งเดอะเรด ผมก็เลยรู้สึกชินไปแล้วที่จะต้องเจอกับเรื่องพวกนี้ คาซุมิเดินออกจากซุปเปอร์มาร์เก็ตพร้อมน้ำโคล่าในมือ
“ อ่าว คุณทาโร่ ในที่สุดก็มาถึงจนได้นะครับ ” คาซุมิเดินออกมาเจอกับทาโร่ที่ยืนเหงื่อท่วมตัวอยู่หน้ารถของเขา
แห่ก แห่ก “ ไม่ต้องมาตลกเลยเฟ้ย ส่งโคล่ามา ” ทาโร่หันมาตวาด ก่อนจะเดินมากระชากโคล่าในมือผมไปดื่มหน้าตาเฉย
“ แล้วทำไมแกถึงออกมาช้า ”
“ หึๆ ชั้นไปทำภารกิจมาน่ะสิ ”
ภารกิจอย่างงั้นหรอคงไม่พ้นเรื่องหื่นๆร้อยเปอร์เซนต์ คาซุมิจ้องเขม็งไปที่ทาโร่
“ ก็ได้ๆ ถ้าแกเรียกร้องอยากจะเห็นรางวัลขนาดนั้นละก็ชั้นจะให้ดูก็ได้ ”
“ ไม่มีใครเรียกร้องอะไรจากคนอย่างแกหรอกเฟ้ย!! ”
ทาโร่ยิ้มพร้อมจะเอามือล้วงกระเป๋าก่อนจะตะโกนออกมา “ นี่ไงล่ะของรางวัลของภารกิจอันทรงเกียรติ ” ภาพของนักเรียนชาย ม.ปลาย ยืนดื่มโคล่าพร้อมชูกางเกงใน(กระผมคาดว่าน่าจะขโมยมา) ขึ้นฟ้าด้วยภาคภูมิใจ ช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจซะจนผมอยากแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ