mental power พลังจิต

"พ่อ..." ฉันเอ่ยออกมาเบาๆ
ส่วนพ่อก็ยิ้มให้ฉันเหมือนว่าจำฉันไม่ได้และหยิบเนื้อลดราคานั่นลงตะกร้าของเขา
"คุณพ่อข๋าาาา" 
เสียงเล็กแหลมที่ดังมาจากข้างหลังเขาดังขึ้นเด็กผู้หญิงอายุราวๆ6ขวบเรียกพ่อฉันว่าพ่อ
"แม่ซื้อผักมาด้วยหนูไม่อยากกิน" เด็กหญิงเกาะพ่อและบ่นงอแง
"ไม่เอาน่าถ้าหนูไม่กินผักหนูจะไม่แข็งแรงนะ" พ่อพูดขึ้น
"อย่าเลือกกินสิถ้ากินไม่ได้เดี๋ยวก็ไม่โตหรอก" ผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามา
"ป่ะ! ซื้อของครบแล้วจ่ายเงินแล้วกลับบ้านกันเถอะคุณเดี๋ยวลูกจะงอแงมากกว่านี้"
"อื้ม" 
พ่อตอบและเข็นรถเข็นออกไปฉันยืนตัวแข็งและมองพ่อของฉัน
"เอาวะ!"
ฉันตัดสินใจตามพ่อของฉันไปเพราะฉันอยากรู้ว่าเขาอยู่ยังไงและเป็นยังไงบ้าง
พวกเขาจ่ายเงินเสร็จและก็เดินไปที่ลานจอดรถทันทีฉันเดินตามออกมาอย่างเงียบๆจนพวกเขาขึ้นรถไป
"เอาไงดีๆๆ" ฉันเริ่มบ่นกับตัวเองเพราะรถพวกเขากำลังจะแล่นออกไปแล้ว
ฉันมองไปรอบๆลานจอดรถและใช้พลังจิตเปิดประตูรถยนต์คันหนึ่งและปิดสัญญาณกันขโมยก่อนที่จะเข้าไปนั่งข้างในรถ
"วืดดดดด" 
ฉันใช้พลังจิตให้รถสตาร์ทและให้แล่นเองตามรถคันของพ่อไป
ฉันเริ่มรู้สึกชินกับการใช้พลังของตัวเองไปซะแล้วสิส่วนในใจฉันก็ยังกังวลว่ากลัวเจ้าของรถนั้นรู้ว่ารถตัวเองหายเหลือเกิน
ในที่สุดรถก็แล่นมาถึงหน้าบ้านหลังหนึ่งเป็นบ้านเดี่ยวไม่ใหญ่มากแฟนใหม่พ่อลงมาจากรถและเปิดประตูรั้วจนกว้างและพ่อก็ขับรถเข้าไปจอด
ฉันมองบ้านเลขที่และถนนไว้และรีบบังคับรถออกไปให้เร็วที่สุดเพราะเจ้าของอาจตามหารถแล้วก็ได้
ฉันบังคับรถไม่นานก็ถึงลานจอดรถของห้างฉันรีบเปิดประตูรถออกมาอย่างเร็วที่สุดและปิดประตูใช้พลังจิตล็อคประตูดับเครื่องให้เหมือนปกติทุกอย่างและรีบเดินออกมา
ฉันถือของที่ซื้อมาอย่างเซ็งๆพรางนึกถึงเรื่องพ่อไปด้วยเขาจำฉันไม่ได้แถมยังมีครอบครัวใหม่เขาลืมแม่ด้วยหรอ?
ฉันยืนอยู่ที่หน้าบ้านของตัวเองฉันพยามทำใจให้เป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะเปิดประตูและก้าวเข้าไปในบ้าน
"กลับมาแล้วค่าาาา" 
"....." เงียบ
"ไปไหนกันหมดเนี่ย"
ฉันบ่นเบาๆก่อนจะเข้าห้องครัวเพื่อวางของที่ซื้อมาและเดินเข้าห้องตัวเอง
ฉันนอนแผ่หลาบนเตียงและนอนเกลือกกลิ้งไปมาสักพักก่อนที่จะออกมาดูแม่ของฉัน
"หลับให้สบายนะลูกมันถึงเวลาของลูกแล้ว..." 
นั่นมันเสียงยายหนิยายจะทำอะไรหน่ะ!
"ปัง!!"
ฉันพลักประตูห้องแม่อย่างแรงและรีบเดินไปหาแม่ทันที
".........."
ภาพตรงหน้าฉันคือยายยืนถอดเครื่องช่วยหายใจแม่ออกส่วนแม่ก็หลับไปอย่างไร้สติและหัวใจหยุดเต้น...
"ยายทำอะไรแม่คะ...." ฉันพูดออกมาแบบสั่นเครือ
"แม่เธอไร้ความรู้สึกแล้ว...เธอไม่มีความรู้สึกแล้ว....." ยายฉันพูดออกมา
"เธอควรจะตายได้แล้ว.."
"ยายทำแบบนี้ทำไมคะ..ฮึก..." ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่มันเริ่มไหลออกมาเองสติฉันเริ่มไม่อยู่กับตัวฉันทำอะไรไม่ถูกฉันยืนนิ่งๆและน้ำตาไหลขาฉันเหมือนไม่มีแรงจะก้าวไปข้างหน้ามันรู้สึกอ่อนแรง
"แม่!!!!" ฉันเรียกแม่ดังมากและรีบวิ่งเข้าไปกอดแม่ที่อยู่กับเตียงทันที
"แม่....แม่...ฮือออ..." ฉันกอดแม่อย่างแน่นและร้องไห้อย่างหนักฉันเริ่มสติแตกไปแล้วและเริ่มควบคุมไม่อยู่
"แม่!!!!!" ฉันร้องดังกว่าเดิมน้ำตาไหลอาบเต็มหน้าฉันได้แต่กอดแม่อย่างเดียวแม่ของฉันจากไปแล้ว
"กึก....!!" 
ไฟเริ่มติดๆดับๆภายในห้องเริ่มสั่นไหวผนังเริ่มแตกเองลมเข้ามาในห้องจนทำให้ของหลายอย่างที่อยู่บนโต๊ะตกลงมาเต็มพื้น
"เรมี่หยุดนะ!!" ยายฉันเริ่มตะโกนออกมา
"ยายทำแบบนี้ทำไม!!!" ฉันเริ่มตะโกนกลับ
"แกเป็นคนฆ่าแม่แกเองด้วยซ้ำแกทำให้ลูกฉันเป็นแบบนี้!!" ยายตะโกนตอบ
"กรี๊ดดดด!!" 
ข้าวของทุกอย่างเริ่มแตกกระจายเตียงและร่างแม่ของฉันลอยขึ้นฉันร้องไห้และกรี๊ดออกมาอย่างคนบ้าและเริ่มคุมสติไม่อยู่
"ตายไปซะ!!"
"วืดดดด!!"
ฉันใช้พลังจิตอัดยายไปที่กำแพงก่อนที่ฉันจะใช้พลังยกมันขึ้นและปามันไปทั่วห้องจนตัวมันชนกับข้าวของและกำแพงอย่างแรง
"วืดดดด!!"
ฉันบังคับเตียงและวางมันบนหัวของอีแก่อย่างแรงจนดังอั่ก
"อีชั่ว..." อีแก่พูดอย่างหมดแรง
เมื่อฉันเห็นอีแก่มันปากดีจึงกดขาเตียงไว้กับหัวอีแก่จนขาเตียงทะลุหัวมันสมองและเลือดกระจายโดนหน้าฉันเต็มไปหมด
ก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลง...
ฉันมองดูรอบๆห้องก่อนจะคุมสติให้มันอยู่กับเนื้อกับตัวและเริ่มอุทานกลับตัวเองว่าทำอะไรลงไป...
โปรดติดตามตอนต่อไป...