mental power พลังจิต

"พ่อ..." ฉันเอ่ยออกมาเบาๆ

ส่วนพ่อก็ยิ้มให้ฉันเหมือนว่าจำฉันไม่ได้และหยิบเนื้อลดราคานั่นลงตะกร้าของเขา

"คุณพ่อข๋าาาา" 

เสียงเล็กแหลมที่ดังมาจากข้างหลังเขาดังขึ้นเด็กผู้หญิงอายุราวๆ6ขวบเรียกพ่อฉันว่าพ่อ

"แม่ซื้อผักมาด้วยหนูไม่อยากกิน" เด็กหญิงเกาะพ่อและบ่นงอแง

"ไม่เอาน่าถ้าหนูไม่กินผักหนูจะไม่แข็งแรงนะ" พ่อพูดขึ้น

"อย่าเลือกกินสิถ้ากินไม่ได้เดี๋ยวก็ไม่โตหรอก" ผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามา

"ป่ะ! ซื้อของครบแล้วจ่ายเงินแล้วกลับบ้านกันเถอะคุณเดี๋ยวลูกจะงอแงมากกว่านี้"

"อื้ม" 

พ่อตอบและเข็นรถเข็นออกไปฉันยืนตัวแข็งและมองพ่อของฉัน

"เอาวะ!"

ฉันตัดสินใจตามพ่อของฉันไปเพราะฉันอยากรู้ว่าเขาอยู่ยังไงและเป็นยังไงบ้าง

พวกเขาจ่ายเงินเสร็จและก็เดินไปที่ลานจอดรถทันทีฉันเดินตามออกมาอย่างเงียบๆจนพวกเขาขึ้นรถไป

"เอาไงดีๆๆ" ฉันเริ่มบ่นกับตัวเองเพราะรถพวกเขากำลังจะแล่นออกไปแล้ว

ฉันมองไปรอบๆลานจอดรถและใช้พลังจิตเปิดประตูรถยนต์คันหนึ่งและปิดสัญญาณกันขโมยก่อนที่จะเข้าไปนั่งข้างในรถ

"วืดดดดด" 

ฉันใช้พลังจิตให้รถสตาร์ทและให้แล่นเองตามรถคันของพ่อไป

ฉันเริ่มรู้สึกชินกับการใช้พลังของตัวเองไปซะแล้วสิส่วนในใจฉันก็ยังกังวลว่ากลัวเจ้าของรถนั้นรู้ว่ารถตัวเองหายเหลือเกิน

ในที่สุดรถก็แล่นมาถึงหน้าบ้านหลังหนึ่งเป็นบ้านเดี่ยวไม่ใหญ่มากแฟนใหม่พ่อลงมาจากรถและเปิดประตูรั้วจนกว้างและพ่อก็ขับรถเข้าไปจอด

ฉันมองบ้านเลขที่และถนนไว้และรีบบังคับรถออกไปให้เร็วที่สุดเพราะเจ้าของอาจตามหารถแล้วก็ได้

ฉันบังคับรถไม่นานก็ถึงลานจอดรถของห้างฉันรีบเปิดประตูรถออกมาอย่างเร็วที่สุดและปิดประตูใช้พลังจิตล็อคประตูดับเครื่องให้เหมือนปกติทุกอย่างและรีบเดินออกมา

ฉันถือของที่ซื้อมาอย่างเซ็งๆพรางนึกถึงเรื่องพ่อไปด้วยเขาจำฉันไม่ได้แถมยังมีครอบครัวใหม่เขาลืมแม่ด้วยหรอ?

ฉันยืนอยู่ที่หน้าบ้านของตัวเองฉันพยามทำใจให้เป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะเปิดประตูและก้าวเข้าไปในบ้าน

"กลับมาแล้วค่าาาา" 

"....." เงียบ

"ไปไหนกันหมดเนี่ย"

ฉันบ่นเบาๆก่อนจะเข้าห้องครัวเพื่อวางของที่ซื้อมาและเดินเข้าห้องตัวเอง

ฉันนอนแผ่หลาบนเตียงและนอนเกลือกกลิ้งไปมาสักพักก่อนที่จะออกมาดูแม่ของฉัน

"หลับให้สบายนะลูกมันถึงเวลาของลูกแล้ว..." 

นั่นมันเสียงยายหนิยายจะทำอะไรหน่ะ!

"ปัง!!"

ฉันพลักประตูห้องแม่อย่างแรงและรีบเดินไปหาแม่ทันที

".........."

ภาพตรงหน้าฉันคือยายยืนถอดเครื่องช่วยหายใจแม่ออกส่วนแม่ก็หลับไปอย่างไร้สติและหัวใจหยุดเต้น...

"ยายทำอะไรแม่คะ...." ฉันพูดออกมาแบบสั่นเครือ

"แม่เธอไร้ความรู้สึกแล้ว...เธอไม่มีความรู้สึกแล้ว....." ยายฉันพูดออกมา

"เธอควรจะตายได้แล้ว.."

"ยายทำแบบนี้ทำไมคะ..ฮึก..." ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่มันเริ่มไหลออกมาเองสติฉันเริ่มไม่อยู่กับตัวฉันทำอะไรไม่ถูกฉันยืนนิ่งๆและน้ำตาไหลขาฉันเหมือนไม่มีแรงจะก้าวไปข้างหน้ามันรู้สึกอ่อนแรง

"แม่!!!!" ฉันเรียกแม่ดังมากและรีบวิ่งเข้าไปกอดแม่ที่อยู่กับเตียงทันที

"แม่....แม่...ฮือออ..." ฉันกอดแม่อย่างแน่นและร้องไห้อย่างหนักฉันเริ่มสติแตกไปแล้วและเริ่มควบคุมไม่อยู่

"แม่!!!!!" ฉันร้องดังกว่าเดิมน้ำตาไหลอาบเต็มหน้าฉันได้แต่กอดแม่อย่างเดียวแม่ของฉันจากไปแล้ว

"กึก....!!" 

ไฟเริ่มติดๆดับๆภายในห้องเริ่มสั่นไหวผนังเริ่มแตกเองลมเข้ามาในห้องจนทำให้ของหลายอย่างที่อยู่บนโต๊ะตกลงมาเต็มพื้น

"เรมี่หยุดนะ!!" ยายฉันเริ่มตะโกนออกมา

"ยายทำแบบนี้ทำไม!!!" ฉันเริ่มตะโกนกลับ

"แกเป็นคนฆ่าแม่แกเองด้วยซ้ำแกทำให้ลูกฉันเป็นแบบนี้!!" ยายตะโกนตอบ

"กรี๊ดดดด!!" 

ข้าวของทุกอย่างเริ่มแตกกระจายเตียงและร่างแม่ของฉันลอยขึ้นฉันร้องไห้และกรี๊ดออกมาอย่างคนบ้าและเริ่มคุมสติไม่อยู่

"ตายไปซะ!!"

"วืดดดด!!"

ฉันใช้พลังจิตอัดยายไปที่กำแพงก่อนที่ฉันจะใช้พลังยกมันขึ้นและปามันไปทั่วห้องจนตัวมันชนกับข้าวของและกำแพงอย่างแรง

"วืดดดด!!"

ฉันบังคับเตียงและวางมันบนหัวของอีแก่อย่างแรงจนดังอั่ก

"อีชั่ว..." อีแก่พูดอย่างหมดแรง

เมื่อฉันเห็นอีแก่มันปากดีจึงกดขาเตียงไว้กับหัวอีแก่จนขาเตียงทะลุหัวมันสมองและเลือดกระจายโดนหน้าฉันเต็มไปหมด

ก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลง...

ฉันมองดูรอบๆห้องก่อนจะคุมสติให้มันอยู่กับเนื้อกับตัวและเริ่มอุทานกลับตัวเองว่าทำอะไรลงไป...

โปรดติดตามตอนต่อไป...