ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)

ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)
 
 
(ซีรี่ย์ธาตุดิน)
 
 
CHAPTER 4.
 
 
 
 
"ผมไม่รู้จักเขาสักหน่อย ตัวเองเป็นใครยังจำไม่ได้เลย แล้วผมจะจำได้ยังไงว่าผมเป็นอะไรกับคนที่ชื่อแสงจันทร์"เสียงแหบห้าวเอ่ยตอบร่างสูงที่เอาแต่ถามเขาว่าเป็นอะไรกับแสงจันทร์
 
 
คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันกับชื่อของใครบางคนที่ไม่คุ้นเคย ยิ่งพยายามนึกมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งนึกไม่ออกว่าใครคนนั้นที่คนตรงหน้าถามหาคือใครและเป็นอะไรกับเขากันแน่...
 
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
 
แอ๊ด...
 
 
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่ประตูห้องพักจะถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างสูงของใครคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในห้องพักฟื้นของร่างบาง
 
 
คมสันต์มองร่างเล็กด้วยนัยน์ตาเรียบนิ่ง ก่อนจะหันกลับไปมองเจ้านายหนุ่มของตัวเอง พร้อมกับยื่นซองเอกสารบางอย่างให้ร่างสูง
 
 
ร่างสูงรับซองเอกสารจากลูกน้องคนสนิท พร้อมกับอ่านรายละเอียดที่อยู่ด้านใน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทันที พร้อมกับหันมามองร่างบางที่นั่งมองเขาอยู่บนเตียงกว้าง
 
 
"นาย... เป็นใครกันแน่?"เสียงทุ้มเอ่ยถามคนตัวเล็กอีกครั้ง ประวัติของคนตัวเล็กไม่มีอะไรที่บ่งบอกได้ว่าคนตัวเล็กเป็นใคร อีกทั้งยังไม่มีความเกี่ยวใดๆ กับศัตรูตัวฉกาจของเขาอีกต่างหาก
 
 
"ผะ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเป็นใคร... ผมจำอะไรไม่ได้สักอย่าง ผมจำได้แค่อย่างเดียว..."ร่างเล็กเอ่ยเสียงแผ่ว พร้อมกับก้มหน้าลงเล็กน้อย เมื่อนึกถึงชื่อของใครอีกคนที่ยังติดอยู่ในความทรงจำสุดท้ายของเขา
 
 
"อะไร?"เสียงทุ้มเอ่ยถามเสียงราบเรียบ
 
 
"ดิน ปฐพี พรหมพิริยะ... ชื่อนี้เป็นชื่อสุดท้ายที่ผมจำได้ ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่ดูเหมือนว่าชื่อนี้มันจะติดค้างอยู่ในใจผมตลอดเวลา..."คนตัวเล็กเอ่ย พร้อมกับก้มหน้าลงพยายามนึกถึงคนชื่อนี้ที่เขาจำได้ แต่ดูเหมือนเขาจะนึกไม่ออกว่าคนชื่อนี้เป็นอะไรกับเขา
 
 
ร่างสูงของคนทั้งสองนิ่งไปทันที เมื่อคนตัวเล็กเอ่ยชื่อนี้ออกมา ก็จะไม่ให้นิ่งได้ยังไง ในเมื่อชื่อที่คนร่างเล็กเอ่ยออกมานั้นเป็นชื่อของเขา
 
 
ดิน ปฐพี พรหมพิริยะ ผู้ที่กำลังจะสืบทอดดำรงตำแหน่งหัวหน้าแก๊งมาเฟียในไม่อีกกี่เดือนข้างหน้านี้
 
 
"นายครับ"คมสันต์เอ่ยเรียกเจ้านายหนุ่มด้วยใบหน้าที่เคร่งเคลียดอย่างเห็นได้ชัด เพราะเริ่มรู้สึกถึงลางไม่ดีบางอย่างกับเจ้านายของเขา
 
 
"อืม... เอาเป็นว่าต่อไปนี้นายไปอยู่กับฉันก็แล้วกัน ว่าแต่นายชื่ออะไร?"ชายหนุ่มครางในลำคอ ก่อนจะถามร่างบาง
 
 
"ผม... ไม่รู้..."เสียงแหบห้าวตอบได้เพียงแค่นั้นจริงๆ เพราะเขาจำอะไรไม่ได้สักอย่างแม้แต่ชื่อตัวเอง...
 
 
"ภีม... นั่นคือชื่อของนาย คืนนั้นหมอนั่นเรียกนายว่าอย่างนั้น"คมสันต์เอ่ย พลางนึกถึงคืนนั้นที่เขาได้เจอกับร่างสูงโปร่งคนนั้นอีกครั้ง...
 
 
แสงจันทร์...
 
 
 
 
ภายในมุมมืดที่แสงไฟผ่านเข้ามาไม่ถึง มีร่างใครบางคนที่ยืนอยู่ นัยน์ตาเรียวสวยมองไปยังอีกฟากฝั่งของตึกสูงด้วยสายตาเรียบนิ่ง ในหัวของเขาไม่มีอะไรเลยนอกจากเรื่องของใครคนนั้น...
 
 
คนที่อยู่ในใจของเขาตลอดเวลา...
 
 
"คมสันต์..."
 
 
 
 
"ภีมปลอดภัยแล้วใช่ไหม?"ภุม หรือ ภุชิสส์ จันทรานนท์ เอ่ยถามถึงอาการของน้องชายทันที ที่เห็นใครอีกคนเดินเข้ามาในห้อง
 
 
"อืม... แต่ภีมความจำเสื่อม... ให้ภีมอยู่กับพวกนั้นมันจะดีเหรอ?"เสียงหวานแหบห้าวถาม เขาไม่อยากให้น้องชายของเพื่อนต้องไปพัวพันกับมาเฟีย และที่สำคัญยังเป็นคนที่น้องชายเพื่อนต้องกำจัดทิ้ง
 
 
"กูก็ไม่ได้อยากให้ภีมไปอยู่กับคนพวกนั้นหรอก... ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้ภีมกำลังจะตกเป็นเป้านิ่งของไอ้เหี้ยนั่น!!"ภุมเอ่ยเสียงเหี้ยม เมื่อนึกถึงคนที่คิดจะกำจัดน้องชายเขา
 
 
"ถึงอย่างนั้น มึงก็ไม่ควรส่งภีมไปอยู่กับคนพวกนั้นนะ"เสียงหวานแหบห้าวของร่างสูงโปร่งยังคงเอ่ยแย้งความคิดของเพื่อนชาย
 
 
ภุมหรี่ตามองร่างสูงโปร่งเล็กน้อย ก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปาก ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรเพื่อนเขาถึงขัดแย้งเขาตลอด
 
 
"ที่มึงไม่อยากให้ภีมอยู่กับคนพวกนั้นเพราะเป็นห่วงน้องกู หรือเพราะไม่อยากไปเจอใครคนนั้นกันแน่แสงจันทร์..."
 
 
"..."เกิดความเงียบขึ้นมาในทันที เมื่อภุมพูดจบ แสงจันทร์เบนสายตาหันไปมองทางอื่นแทนที่จะตอบคำถามของเพื่อนชาย นัยน์ตาเรียวสวยวูบไหวเพียงน้อยนิด ก่อนจะกลับมาเรียบเฉยอีกครั้ง
 
 
"เรื่องของกูกับเขามันจบลงแล้วจริงๆ ... กูเป็นนักฆ่า ส่วนเขาเป็นลูกน้องมาเฟีย และกูก็เป็นคนฆ่าน้องสาวของเขาด้วย..."
 
 
"มึงไม่ได้เป็นคนฆ่าเด็กนี่สักหน่อย!! ทำไมมึงต้องยอมรับแทนไอ้ห่านั่นด้วยว่ะ!!"ภุมเริ่มอารมณ์เสีย เมื่อคิดถึงตอนที่เพื่อนรักถูกรุมเพียงเพราะการเข้าใจผิด
 
 
"ช่างมันเถอะ... เขาเชื่อแบบนั้นก็ปล่อยให้เขาเชื่อต่อไป สักวันความจริงก็จะปรากฏ กูไม่แคร์มันหรอก..."
 
 
"ถ้ามึงไม่แคร์มันจริง มึงตามดูมันทำไม?"
 
 
 
 
 
TBC.