ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)

ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)
 
 
(ซีรี่ย์ธาตุดิน)
 
 
CHAPTER 3.
 
 
 
 
1อาทิตย์ต่อมา...
 
 
"ไอ้หมอเจสัน มึงแน่ใจเหรอว่าไอ้เด็กนี่ปลอดภัยแล้ว? ทำไมมันยังไม่ตื่นขึ้นมาว่ะ? จะหลับรอให้น้ำท่วมโลกหรือไงถึงจะตื่นขึ้นมา"เสียงทุ้มเอ่ยถามเพื่อนชายที่กำลังตรวจดูอาการของเด็กหนุ่มอยู่ เมื่อเห็นว่าผ่านมาหลายวันแล้วแต่เด็กหนุ่มยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นขึ้นมาสักที ยิ่งรู้ว่าเด็กหนุ่มอาจจะเป็นคนรู้จักของแสงจันทร์เขาก็เริ่มที่จะไม่ไว้ใจเด็กหนุ่มขึ้นมาทันที
 
 
"มึงอย่าใจร้อนสิว่ะไอ้ดิน ไอ้เด็กนี่มันปลอดภัยแล้วจริงๆ แต่ที่ยังไม่ฟื้นคงเป็นเพราะร่างกายยังบอบช้ำและอ่อนเพลียอยู่ มึงจะอะไรกับไอ้เด็กนี่นักหนาว่ะ? บางทีไอ้เด็กนี่อาจจะไม่รู้จักกับแสงจันทร์ก็ได้ ตัวเล็กบอบบางซะขนาดนี้ หรือต่อให้รู้จักกันจริงๆ ไอ้เด็กนี่อาจจะเป็นน้องหรือญาติของหมอนั่นแหละ"หมอเจสันเอ่ย พลางรอบมองใบหน้าหวานของร่างเล็กที่ยังคงหลับไหลอยู่อย่างพิจารณา
 
 
แต่ถึงเขาจะพูดไปแบบนั้น ในใจเขากลับคิดว่า ร่างเล็กที่หลับไหลอยู่นั้น มีอะไรบางอย่างที่ดูลึกลับซ่อนอยู่ ดูได้จากคิ้วเรียวสวยที่ขมวดเข้าหากันทั้งๆ ที่ยังหลับอยู่ ก่อนจะจางหายไปราวกับกำลังฝันถึงอะไรบางอย่าง...
 
 
"นั่นแหละที่กูต้องการรู้ ถ้าเป็นน้องหรือญาติ ทำไมต้องฝากเด็กนี่ไว้ที่กูด้วย? หมอนั่นเป็นศัตรูของกูนะ ทำไมต้องฝากน้องตัวเองไว้ในมือศัตรูด้วย? หรือมึงไม่คิดว่ามันแปลก?"ดินเลิกคิ้วถามเพื่อนชาย เขากับแสงจันทร์เป็นศัตรูกัน ถ้าร่างเล็กเป็นน้องหรือญาติของอีกฝ่ายจริง ทำไมอีกฝ่ายต้องฝากน้องตัวเองไว้ในมือศัตรูด้วย นี่แหละที่เขาสงสัย
 
 
เจสันคิดตามที่ดินบอก ไม่ใช่ไม่คิดว่ามันแปลก เพราะเขาเองก็สงสัยอยู่เหมือนกันที่แสงจันทร์ฝากเด็กหนุ่มไว้ที่ในมือศัตรู
 
 
"นะ... น้ำ... ขะ ขอน้ำ... หน่อย... แฮ่ก..."
 
 
ความคิดของคนทั้งคู่หยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงแหบห้าวแผ่วเบาจากร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงกว้าง ทำให้ดินกับเจสันเบือนสายตามามองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงกว้างทันที
 
 
"เดี๋ยว!! อย่าเพิ่งขยับตัวสิ!"เจสันถลาเข้าไปประคองร่างเล็กที่ขยับตัวจะลุกขึ้น พร้อมกับเอ่ยดุร่างเล็กในอ้อมแขน ก่อนจะรินน้ำใส่แก้วใบใสให้ร่างเล็กในอ้อมแขน
 
 
"ค่อยๆ ดื่มนะ"เจสันเอ่ยบอกร่างเล็ก พร้อมจับหลอดให้ร่างเล็กได้ดูดน้ำอย่างสะดวก เมื่อเห็นว่าร่างบางดูดน้ำหมดแก้วแล้วก็ประคองร่างบางให้นอนบนเตียงอย่างเดิม
 
 
"พะ พวกคุณ... เป็นใครเหรอ..."น้ำเสียงแหบห้าวเอ่ยถามเสียงแผ่ว นัยน์ตาเรียวสวยมองคนทั้งสองอย่างสงสัย ก่อนจะหันไปมองรอบๆ ห้อง พลางพยายามนึกให้ออกว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคืออาการปวดหัวอย่างรุนแรง
 
 
มือเรียวบางยกขึ้นกุมหัวตัวเองทันที เมื่ออาการปวดหัวทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเจสันต้องรีบเข้าไปดูอาการของเด็กหนุ่มทันที
 
 
"ปะ... ปวดหัว... โอ๊ยยย!!"ร่างบางร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งของเจสัน ที่เข้ามาล็อกตัวเขาไว้อย่างแน่นหนา
 
 
"บ้าชิบ!! ไอ้ดิน มึงไปตามพยาบาลมาดิ! บอกให้เอายาสลบมาด้วย!!"เจสันสถบเสียงดัง ก่อนจะหันมาสั่งเพื่อนชายที่ยืนอยู่ด้วยน้ำเสียงร้อนรน เมื่อร่างบางดิ้นแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนเขาแทบจะล็อกตัวไว้ไม่อยู่
 
 
ดินที่ได้ยินเพื่อนชายสั่งก็รีบวิ่งออกไปตามพยาบาลทันที ทั้งๆ ที่เขาไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งของเจสันก็ได้ แต่พอเห็นร่างเล็กที่ดิ้นทุรนทุรายในอ้อมแขนของเจสัน เขากลับทนอยู่นิ่งๆ ไม่ได้ทั้งๆ ที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
 
 
ความวุ่นวายในห้องพักผู้ป่วยโกลาหลขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเสียงร้องของคนร่างบางที่ดังรอดออกมาอย่างเจ็บปวด ก่อนที่เสียงนั้นจะค่อยๆ จางหายไปพร้อมกับความโกลาหลที่หายไป เมื่อร่างบางหลับไปด้วยฤทธิ์ยาสลบ
 
 
แอ๊ด...
 
 
ประตูห้องพักผู้ป่วยถูกเปิดออก พร้อมกับร่างของพยาบาลสาว 2-3คน ที่เดินออกมาจากห้องของคนตัวเล็ก ทำให้ดินแทรกตัวเข้าไปในห้องทันที
 
 
"เป็นไงบ้างว่ะเจสัน?"ดินเอ่ยถามเพื่อนชายทันที ทำให้เจสันชะงัก ก่อนจะหรี่ตามองเพื่อนชายอย่างจับผิด เพราะไม่เคยเห็นเพื่อนรักแสดงท่าทีที่เป็นห่วงใครคนอื่นออกมาแบบที่เป็นอยู่ในตอนนี้
 
 
"เป็นห่วง?"เจสันถามอย่างจับผิด ทำให้ดินชะงักไปทันที
 
 
"กวนตีน กูจะห่วงไอ้เด็กนี่ทำไม?"ดินถามกลับเสียงราบเรียบอย่างเดิม ทำให้เจสันกระตุกยิ้มที่มุมปากทันที
 
 
ดูเหมือนว่าจะมีคนมาละลายน้ำแข็งในใจเพื่อนเขาได้แล้วสินะ...
 
 
"เออๆๆ มึงจะห่วงไม่ห่วงก็เรื่องของมึงเถอะ แต่ดูท่าจะลำบากมึงแล้วแหละ"เจสันว่า ทำให้ดินหันกลับมามองเพื่อนชายทันที
 
 
"ทำไม?"
 
 
"ไอ้เด็กนี่ความจำเสื่อม"
 
 
 
 
TBC.