ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)

ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)
(ซีรี่ย์ธาตุดิน)
 
 
CHAPTER 10
 
 
 
 
"เรื่องที่ผู้ชายคนนั้นฆ่าแพร...เรื่องที่ผู้ชายคนนั้นคิดจะกำจัดผมพร้อมๆ กับเขา...ผมรู้เหตุผลนั้นดี...ผู้ชายคนนั้น...คุณขุนพลน่ะ...ความจริงแล้วเขาไม่ได้ต้องการที่จะฆ่าแพรเลย...ฟังดูเหมือนมันเป็นข้อแก้ตัว แต่เขา...ไม่ได้ต้องการที่จะฆ่าแพรจริงๆ นะ..."
ภีมเอ่ยบอกแสงจันทร์เสียงจริงจัง นัยน์ตาหวานมองคนตรงหน้านิ่ง เขาต้องการจะบอกความจริงทั้งหมดให้แสงจันทร์เข้าใจว่าคนที่เขากำลังแค้นนั้น...ไม่ได้คิดจะฆ่าแพรไพรินทร์...
 
 
"ภีมกำลังจะบอกพี่ว่า...ไอ้เลวนั่นมันรักแพรจริงๆ งั้นเหรอ?... หึหึ...ภีมคิดว่าพี่ควรเชื่อแบบนั้นไหม?... ภีมคิดว่าพี่จะเชื่อคนที่ฆ่าผู้หญิงที่กำลังท้องตายอย่างเลือดเย็นอย่างมันได้ไหม!?..."
แสงจันทร์ตะคอกถามภีมเสียงดังลั่น ร่างสูงโปร่งตัวสั่นเทาไปด้วยความโกรธเกรี้ยวยามที่นึกถึงภาพนั้น...ภาพที่ขุนพลฆ่าเด็กสาวที่เปรียบเสมือนน้องสาวของเขาได้อย่างเลือดเย็น...ทั้งๆ ที่เธอกำลังท้องกับผู้ชายสารเลวคนนั้น!!
 
 
"ผมรู้...ว่าพี่คงไม่เชื่อผมหรอก... แต่นี่คือความจริงที่ผู้ชายคนนั้นสารภาพ..."
ภีมว่าพร้อมกับส่งอะไรบางอย่างให้แสงจันทร์
"ผมไม่ได้ขอร้องแทนผู้ชายคนนั้นให้พี่ให้อภัยเขา...แต่ผมอยากให้ได้ฟังคำสารภาพทั้งหมดนั้นผ่านสิ่งนี้..."
ภีมว่าก่อนจะเดินจากไปทันที ทิ้งแสงจันทร์ให้อยู่เพียงลำพังพร้อมกับสิ่งนั้น...
 
 
------------------------------
 
 
"จบงานนี้ ผมจะออกจากองค์กร..."
นี่คือคำพูดสุดท้ายของน้องชายเขา มีบางอย่างกำลังจะบอกเขาว่า...เขากำลังจะเสียน้องชายที่รักไปอย่างไม่มีวันหวนกลับคืนมา...
 
 
ปึง!!
"เฮียไม่มีวันยอมเสียน้องชายเพียงคนเดียวของเฮียไปเด็ดขาด!!"
ภุมสถบลั่น ในใจนึกหวั่นกับคำพูดของภีมเป็นอย่างมาก...
กลัว...เขากลัวที่จะสูญเสียน้องชายไป...
 
 
"หงุดหงิดไปก็เปล่าประโยชน์... ตอนนี้น้องชายคุณกำลังทำตามแผนของหมอนั่น..."
เสียงทุ้มของใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ทำให้ภุมหันกลับมามองบุคคลที่ยืนด้านหลังของเขา...
"เหลือเวลาอีก 45นาที... ดิน ปฐพี พรหมพิริยะก็จะรับตำแหน่งหัวหน้าแก๊ง... เมื่อถึงเวลานั้น...เกมส์ที่ขุนพลวางไว้ก็จะจบลงพร้อมกับชีวิตของภีม...หึหึ..."
 
 
ภุมกำหมัดแน่นเมื่อเห็นว่าใครคนนั้นเดินมาหยุดยืนตรงหน้าเขา... ใบหน้าสวยที่ไม่เคยจางหายไปในความทรงจำตอนนี้...อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว...
"มึงมาทำไม?"
 
 
"หึหึ... เวลาเพิ่งผ่านไปไม่นาน...มันทำให้คุณเกลียดผมไปแล้วเหรอเนี่ยะ?... แต่แล้วไงล่ะ?...ใครมันจะสนกัน..."
คนร่างบางพูดพร้อมกับกระตุกยิ้มบางๆ ที่มุมปาก
 
 
"มีอะไรก็รีบๆ พูดมา แล้วก็กลับไปได้แล้ว!!"
ภุมสถบอย่างหงุดหงิด เขาไม่อยากเห็นหน้าคนตรงหน้าเลยสักนิด...
คนที่ทำลายความรักของเขาอย่างไม่ใยดี!!
 
 
เวลล์ยิ้มเพียงเล็กน้อยเมื่อได้เจอร่างสูงอีกครั้ง...ถึงแม้ว่าร่างสูงจะไม่อยากเจอหน้าเขาก็ตาม...
ก็แน่ล่ะ...ใครอยากจะเจอคนที่หันหลังทำลายความรักของตัวเองกัน...
"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก... ผมก็แค่อยากเจอคุณเป็นครั้งสุดท้ายก็ที่ความจริงจะถูกเปิดเผย...และเมื่อถึงเวลานั้น...เราสองคนก็กลายเป็นเส้นทางขนานที่ไม่มีวันมาบรรจบลงกันได้..."
ใช่...รักของเขาสองคนมันไม่มีทางเป็นจริงได้ตั้งแรกแล้ว...เรื่องนั้นเขารู้ดี แต่ก็ยังจะฝืนที่จะรัก...
สุดท้าย...ผลที่ได้กลับมาก็คือความเจ็บปวด...
 
 
"ต้องการพูดอะไรกันแน่?..."
ภุมถามอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด...
 
 
เวลล์ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ ร่างสูงของภุม มือบางจับใบหน้าหล่อของภุมอย่างทะนุถนอมด้วยความโหยหา...
นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้จับใบหน้าหล่อของภุม...
มันคงนานมากจริงๆ สำหรับคนที่เขารัก...
แต่รักของเขาสองคนไม่มีวันเป็นจริง...
นี่คือสิ่งที่เจ็บปวดมากที่สุด...สำหรับเขาทั้งสองคน...
 
 
สัมผัสที่อ่อนนุ่มของริมฝีปากบางกดแนบที่ริมฝีปากร้อนอย่างแผ่วเบาด้วยความรัก... ความโหยหา... อ่อนหวานและอ่อนโยน...
เวลาผ่านไปอย่างเนินนาน ก่อนที่กลีบปากบางจะค่อยๆ ถอดถอนออกห่างจากริมฝีปากร้อนของร่างสูง...
นัยน์ตาคมสวยจ้องมองใบหน้าหล่อของคนที่รักสุดหัวใจอีกครั้งด้วยรอยยิ้มที่เศร้าหมอง ก่อนที่ร่างบางจะถอยหลังออกห่างแล้วหายลับไปในความมืดพร้อมกับคำพูดสุดท้ายที่ดึงสติของร่างสูงกลับมาอีกครั้ง...
"ผมยังรักและคิดถึงคุณเสมอนะ...ภุม"
 
 
TBC.