ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)

ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)
(ซีรี่ย์ธาตุดิน)
 
 
CHAPTER 9
 
 
 
 
ร่างสูงโปร่งของแสงจันทร์ยืนมองสองพี่น้องกอดกันด้วยใบหน้าเรียบเฉย คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันอย่างคนใช้ความคิด พลางจ้องมองปฏิกิริยาของคนร่างบางอย่างสงสัย...
สงสัยว่าทำไมคนร่างบางที่จำอะไรได้เร็วแบบนี้...
แต่ความคิดของแสงจันทร์ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อใครบางคนยืนอยู่ข้างเขา...
 
 
"นาย...เป็นยังไงบ้าง?"
เสียงทุ้มเอ่ยถามแสงจันทร์เสียงเรียบ สายตาจับจ้องไปที่คนสองคนที่อยู่ในห้องนิ่ง
 
 
"ก็ดี..."
แสงจันทร์ตอบเสียงเรียบประหยัดคำพูดกับคนข้างกาย...
 
 
"นายเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ..."
คำพูดของคนข้างกายทำให้แสงจันทร์ชะงักเล็กน้อย นัยน์ตาทอแสงหม่นหมองเพียงชั่วครู่ ก่อนจะกลับมาเรียบเฉยอย่างเดิม...
 
 
"ผมขอตัวก่อนนะ..."
แสงจันทร์เอ่ยบอกคนข้างกายเสียงเรียบ ก่อนจะเดินแยกออกมาทันที โดยมีสายตาของไฟมองตามหลังมา...
เขารู้สึกได้...
 
 
"แสงจันทร์..."
เสียงนุ่มทุ้มที่คุ้นเคยเอ่ยเรียกแสงจันทร์ ทำให้เขาหยุดชะงักทันที ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ได้ว่าคนที่เรียกเขานั้นเป็นใคร...
อัศวิน พี่ชายเพียงคนเดียวของเขา...
"ทำไม...ทำไมถึงเป็นแบบนี้?...บอกพี่หน่อยได้ไหม?..."
 
 
"..."
ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนเป็นน้องชายแม้แต่น้อย...
 
 
"ทำไมถึงไม่ตอบพี่ล่ะจันทร์?...เพราะอะไรที่ทำให้จันทร์เปลี่ยนไป?..."
อัศวินยังคงตั้งคำถามกับคนเป็นน้องชายที่ยังคงยืนนิ่งเงียบไม่ตอบคำถามเขา
"พี่อยากได้น้องชายของพี่คืน..."
 
 
"ผม...คงให้คุณไม่ได้...ขอโทษนะครับ..."
แสงจันทร์เอ่ยเสียงแผ่ว ก่อนจะก้าวเดินออกมาทันที...
ก้าวแต่ละก้าวที่แบกรับความเจ็บปวด ความแค้น ความรักไว้ทั้งหมด...
 
 
เจ็บปวดที่ทำให้คนที่เขารักต้องเสียใจ...
แค้นคนที่ฆ่าพ่อแม่เขาอย่างเลือดเย็น...
รักของเขาคือพี่ชายและคนๆ นั้น...
 
 
'รอผมก่อนนะครับ...สักวันผมจะกลับไปเป็นน้องชายคนเดิมของพี่อัศวิน...'
แสงจันทร์ได้แต่บอกกับคนเป็นพี่ชายในใจเท่านั้นจริงๆ...
 
 
……………………………………………………
 
 
"หยุดทำหน้าแบบนั้นสักทีได้ไหมครับพี่แสงจันทร์?"
ภีมเอ่ยถาม เมื่อเห็นสีหน้าของแสงจันทร์
 
 
"แบบไหน?"
แสงจันทร์ถามสั้นๆ เสียงเรียบ
 
 
"แบบที่คิดอะไรตลอดเวลาไง ผมถามจริงๆ นะครับ...พี่คิดอะไรอยู่เหรอ?"
ภีมเอ่ยถามพร้อมกับจ้องมองคนตรงหน้านิ่ง ส่งสายตากดดันให้กับอีกคน แต่ดูเหมือนจะใช้ไม่ได้ผลกับคนๆ นี้...
 
 
'คิดว่าจะทำยังไงไม่ให้ปฐพีเจ็บตัวมากที่สุดไง...'
นี่แหละความคิดของเขาในตอนนี้...แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขารู้ดีว่าภีมไม่มีทางฆ่าปฐพีแน่นอน เพราะทุกอย่างเป็นแผนที่จะแก้แค้นคนๆ นั้นเท่านั้น!!
 
 
"พี่คงเป็นห่วงคุณดินมากเลยสินะ...หึหึ...ไว้ใจผมเถอะ เขาไม่ตายหรอกน่า..."...แต่อาจจะเจ็บตัวเล็กน้อย...
ภีมเอ่ยบอกแสงจันทร์พร้อมกับต่อประโยคหลังในใจ
"พี่จะห่วงคุณดินก็ไม่แปลกหรอก...ก็เขาเป็นผู้มีพระคุณของพี่กับพี่ชายพี่นี่น่า...ภีมพูดถูกใช่ไหมฮะ?"
 
 
ไม่แปลกใจเลยที่คนตรงหน้าจะรู้เรื่องของเขากับพี่ชาย...
ก็ภีมเข้าไปอยู่ในรั้วพรหมพิริยะตั้ง 3เดือน ใครคนนั้นเขาคงเล่าของเรื่องเขาให้ภีมฟังหมดแล้ว...
 
 
"งานในวันนี้คือปลิดชีวิตของดิน ปฐพี พรหมพิริยะ ตามคำสั่งของขุนพล ภูวดลใช่ไหมฮะ?"
ภีมถามแสงจันทร์ด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ ตั้งแต่ความจำกลับมาเขาพยายามสืบค้นหาข้อมูลคนสั่งฆ่าดินทันที และสิ่งที่เขารู้ทำให้เขารู้ถึงสาเหตุที่พี่ชายเขาส่งมาสังหารดินเองแม้จะเป็นห่วงเขาก็ตาม...
"พวกพี่มีอะไรทำไมไม่บอกผมกันล่ะฮะ?"
ภีมถามเสียงนิ่ง ทำให้แสงจันทร์เบิกตากว้างทันที
 
 
"นี่ภีม..."
 
 
"ผมสืบเรื่องพวกนั้นมาหมดแล้ว...ผมจำได้ตั้งแต่วันนั้น...วันที่เฮียภุมไปที่นั่นแล้ว..."
 
 
TBC.
 
 

งงม๊ะ?
บอกเลยว่าไรท์ก็งง
แต่งไม่เก่งแต่อยากฝาก โอเคป่ะ?