Normal love ความรักธรรมดาของสาวโลกสวย >_<

บทที่ 2

ที่เราเจอกัน

                หอพักจุ้ยจ้าย

                ห้อง 305

                “โอ๊ย!! อยากย้ายsอเเล้วโว้ย! ไอ้เน็ตบ้านี่เมื่อไหร่มันจะดี แบบนี้รายงานมันจะเสร็จได้ไงวะ!! >[]<”  ไอ้คนที่โวยวายคือผมเอง ผมคือใคร?

                ผมชื่อ ‘ลีโอ’ อายุ 19 ปี เป็นคนธรรมดา ๆ ที่ใจร้อน ใช้ชีวิตไปวัน ๆ กับการอยู่หอพักที่ไวไฟห่วยแตก การเรียนก็ธรรมดา จะห่วยก็บางวิชา และเรื่องเรียนกับอนาคตผมนี่แหละ ที่ผมเครียดมากที่สุด -_-

ลีโอ

                ผมเรียนวิศวะเครื่องกลปีสอง และก็ผมเพิ่งคิดได้ว่าการเรียนด้านนี้มันยากมาก! ผมคงไปต่อไม่ไหวเพราะหัวสมองผมมันเริ่มจะเออร์รเอแล้ว -_- ตอนนี้ผมเข้าใจความรู้สึกของคนที่เครียดเรื่องเรียนจนฆ่าตัวตาย แต่เฮ้! ผมไม่คิดสั้นแบบนั้นหรอกนะ ผมต้องอยู่เพื่อแม่และป๊า ผมจะตายก่อนไม่ได้เด็ดขาด ชีวิตนี้ผมทำให้พวกท่านต้องเหนื่อยมามากแล้ว จะหนีไปตายไปสบาย ๆ อยู่คนเดียวได้ยังไง ต้องทำอะไรเพื่อทั้งสองท่านก่อนสิ!

                ดูเป้นคนรักครอบครัวไหมล่ะ? >_<

                ตอนนี้มีคนชวนผมไปเรียนญี่ปุ่น ข้อเสนอมันก็ดีนะ ดูมีอนาคต เรียนจบก็ทำงานได้เลย อีกอย่างเขาก็มีที่พักให้ แต่รายจ่ายส่วนอื่น ๆ ที่เหลือเราต้องออกเอง -_-; ไอ้เงินมันไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมหรอก แต่ภาษานี่สิ ดักดารสุด ๆ! เพื่อนที่จะไปเรียนด้วยกันก็ไม่มี คือผมต้องไปเริ่มใหม่ที่นั่น ต้องหาเพื่อนใหม่ สังคมใหม่ ภาษาใหม่ มันจะไหวเหรอ??

                “ไปกินเหล้ากันเถอะ” ไอ้เพื่อนแจ้ปนี่! ชวนกินเหล้าไม่ดูเทศะเลย ไม่เห็นหรือไงว่าคนกำลังเครียดอยู่ -_-

                “ไปเองเหอะ ไม่อยากไป”

                “ทำหน้าเหมือนส้นเท้าอีกแล้วนะ น่าเบื่อชิบ -_-”

                “อย่ากวนได้ไหม ฉันอยากอยู่เงียบ ๆ “ เดี๋ยวก็เตะปลิวออกนอกห้องซะเลยนี่ แจ้ปมันชอบพูดจากวนประสาทไม่ดูอารมณ์คน เดี๋ยวก็ได้เจ็บตัวเพราะพูดไม่เข้าหูหรอก -_-;;

                “เลิกคิดแล้วไปกินเหล้าเถอะ ผ่อนคลายบ้าง ฉันเห็นแกเครียดมาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแล้วนะ” แจ้ปตบไหล่ผมสองทีแล้วเดินไปหยิบเสื้อคลุมในตู้เสื้อผ้า

                “เจอกันร้านเดิมนะ รู้ใช่ไหมว่าร้านไหน”

                บอกว่าไม่ไป ๆยังจะย้ำชื่อร้านอีก นี่ตั้งใจกวน หรือกวนไม่ได้ตั้งใจ -_-

                “เออ ร้าน ‘แฮงก์ฮอล์’ ใกล้ ‘เสพติสต์’ ใช่ป่ะ?”

                “โอ๊ะ! ความจำแม่นนี่นา!! ก็ตามนั้น ที่นั่นแหละ แล้วตามมานะ พวกไอ้โน้ตไอ้อะไรมันรออยู่ กิ้ว ๆ ^O^”

                ปัง!

                แล้วมันก็เดินออกห้องไป...

                เฮอะ...หน้าโง่ ๆ ที่ดีแต่กวนชาวบ้านไปวัน ๆ อย่างไอ้แจ้ปก็ยังดูออกว่าผมกำลังเครียดอยู่ ชวนกินเหล้าในเวลาแบบนี้...มันคงห่วงผมเเหละถึงได้ชวนให้ออกไปคลายเครียดข้างนอกบ้าง เอ้า! ไปก็ได้ เพื่อนชวนทั้งทีจะไม่ไปก็กะไรอยู่ อีกอย่าง ถ้าได้ไปอยู่กับเพื่อนเยอะ ๆ อาจจะทำให้ผมตัดสินใจได้ก็ได้ ว่าจะไปญี่ปุ่น หรือจะอยู่ที่เดิม...

                ผมเดินไปแต่งตัวแล้วมองตัวเองในกระจก...นี่อ้วนขึ้นหรือเปล่าวะ น่าเกลียดอะ เป็นผู้ชายอย่าได้พุงย้อยเชียว ใส่เสื้อผ้าตัวไหนก็เห็นพุงหมด มันฟิตอ่ะ -_- แต่ช่างเถอะ ช่วงปีหนึ่งอาจจะกินเหล้าเยอะไปก็ได้ นี่อาจเป้นการบวมเหล้า =_=;;

                หืม?...

                ผมเหลือบไปเห็นกำไลกระที่วางอยู่บนโต๊ะคอมพ์ นั่นเป็นสิ่งที่ผมได้มาตอนถูกพักการเรียน ช่วงนั้นมีเรื่องชกต่อยกันบ่อยมาก ก็เลยถูกพักการเรียนครึ่งเทอม -_-;; ครึ่งเทอมนี่มันยาวนานมากเลยนะ ผมรู้สึกว่าง ไม่รู้จะทำอะไรก็เลยลงไปใต้ ไปอยู่กับอาที่พังงา แล้วก็ได้กำไลกระนี้มา เขาบอกมาว่าถ้าใส่แล้วจะเจอแต่สิ่งดี ๆ นี่ผมไม่ได้ใส่มันมานานเท่าไหร่นะ ที่ช่วงนี้ชีวิตเจอแต่เรื่องแย่ ๆ เพราะผมไม่ได้ใส่มันไว้สินะ =_=

                จะลองเชื่อดูก็ได้ว่าใส่แล้วมันจะให้โชค ขอให้วันนี้เจอแต่เรื่องดี ๆ เถอะนะ สาธุแรง ๆ !!

               ต่อมา...

               ร้าน ‘แฮงก์ฮอล์’

               เฮฮา เฮฮา

               คึกคัก คึกครื้น

                ทำไมวันนี้คนมันเยอะผิดปกติ ที่ร้านนี้ขายดิบขายดีมันเป็นเพราะไอ้กำไลเต่ากระนี่น่ะเหรอ สุดยอด! -O- ให้โชคตัวเองไม่พอ ยังให้ลาภกับร้านด้วย นี่ถ้าเปิดร้านเหล้าเองมันจะเฮงแบบนี้ไหมวะ -_-

               “พี่ลีโอสวัสดีครับ แหม...นาน ๆ จะได้เจอที ขอเซลฟี่กับพี่หน่อยได้ไหม >_<” อ้าว นี่มันเด็กปีหนึ่งเครื่องกลนี่นา มาทำตีซี้ขอถ่ายรูปด้วยเหรอ ไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบ เดี๋ยวก็โบกหัวหลุดซะหรอกไอ้เด็กน้อย

                “อย่าเยอะ อย่าเยอะ เมาแล้วก็ไปนอนป่ะ -_-”

                “โหพี่ ผมกินไปนิดเดียวเอง ยังไม่เมาเลยนะ” ถ้าไม่เมาก็เลิกเกาะแขนตูสิโว้ย! มันร้อน!! 

                “เออดีละ เครื่องกลคอต้องแข็ง ถ้าไม่เเข็งอย่าเรียกเครื่องกล”

                “งั้นดวลเพียวกับผมหน่อยไหมพี่? *-*”

                “เอาป้ะล่ะ” มาท้าใครไม่ท้า มาท้าไอ้ลีโอคนนี้ เจอสิครับ อย่าคิดว่าผมจะยอม หึ!

               หลังจากนั้น

               “ผัวเก่าคนนี้นั้น ทุกวันยังคึดฮอดเจ้า ยังคือเก่า บ่ทันมีไผ~”

               “ผัวเก่าคนนี้หนา ยังอยากหวนมาเคียงใกล้ ขอโทษอีหลีที่ผิดพลาดไป ให้มีน้ำตา~”

               “เอ้า ชนนนน ^O^///”

               แกร๊งงง!!

               “เฮ้อ! เซ็ง ทำไมง้อแฟนมันจังเลยวะ ผู้หญิงแม่งเล่นตัว คิดถึงอีจ๋าเว้ยย TOT”  ไอ้ชินมันเป็นแบบนี้ตลอด กินเหล้าทีไรชอบร้องไห้ถึงแฟนเก่าทุกที แฟนเก่าของหมอนี่ก็ใช่ว่าจะสวยหรือเลิศเลออะไร มีดีแค่รวยเท่านั้นแหละ คนแบบนี้ผมว่าไม่ผ่านครับ -_-

                “ลืม ๆ ไปเหอะ เลิกเพ้อถึงยัยนั่นได้แล้ว” ผมพูดออกไปอย่างเซ็ง ๆ ผมเป็นคนรักเพื่อนมาก! เห็นเพื่อนเศร้าเพราะผู้หญิงทีไรมันหงุดหงิดทุกที คนมันไม่รัก ยังไงก็ไม่รัก จะไปเพ้อถึงคนที่ไม่เห็นค่าเราทำไม น่ารำคาญ

                “ลีโออย่าว่าเพื่อนแบบนั้น นี่ ต้องดูแจ้ปเป็นตัวอย่าง เขาเป็นตัวอย่างชายไทยที่ดีที่สุดในโลกเลยนะ ^O^” โน้ต หนุ่มผิวขาวหุ่นดี เพื่อนซี้ผมเอง เขาผายมือไปทางแจ้ปที่ฉีกยิ้มกว้างรับคำชมอย่างกับได้รับรางวัลลูกดีเด่นแสนกตัญญู ถุย! อยากจะพ่นน้ำใส่หน้ามันสักสิบรอบ ไอ้แจ้ปเนี่ยนะผู้ชายที่ดีที่สุดในโลก เป็นผู้ชายที่โง่ที่สุดในโลกมากกว่า -_-

                “คนนี้ยิ่งแล้วใหญ่เลย ยอมเมียทุกอย่าง กลัวเมียยิ่งกว่าแม่ โดนน้อง ‘แซนด์’ นอกใจไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง เห็นมากับตาว่ายัยบ้านั่นเดินควงผู้ชายอีกคนก็ยังให้อภัยกลับไปคืนดีกัน ด่ามันทุกวัน ด่าไปหมดแล้ว ไม่รู้จะด่าว่าอะไรแล้วว่ะ -_-;;” อย่าให้พูดถึงผู้หญิงที่ชื่อเเซนด์เลยครับ เดี๋ยวมันจะยาว เอาเป็นว่า ผมเห็นหน้ายัยน้องแซนด์แฟนไอ้แจ้ปทีไรแล้วมือกระตุกทุกที ถ้าเป็นผู้หญิงด้วยกันคงไปตบยัยเด็กนั่นหน้าเบี้ยวไปแล้ว แต่ผมเป็นผู้ชายไง ทำอะไรผู้หญิงไปก็ดีแต่จะโดนด่า -_-  

                “โน้ต แกไม่น่าพูดชื่อฉันเลยว่ะ โดนอีกแล้ว โคตรเซ็ง -_-;;” แจ้ปปล่อยหมัดลงต้นแขนโน้ตเบา ๆ เป็นการลงโทษที่เขาพูดเรื่องความรักของตัวเองขึ้นมา

                “ฮ่า ๆ ก็อยากให้โดนด่านี่แหละถึงพูด เผื่อไอ้โง่อย่างแกจะได้คิดได้บ้าง”

                “เออ ๆ รู้แล้ว รีบ ๆ ชนแก้วดิวะ!” แจ้ปทำเปลี่ยนเรื่องแล้วยกแก้วขึ้น เฮ้อ...ผมบอกได้เลยว่าเพื่อนทุกคนไม่มีใครชอบน้องแซนด์เลย ถ้ามีใครเปิดประเด็นเรื่องความรักของเเจ้ปเมื่อไหร่ เขาก็จะเปลี่ยนเรื่องทุกครั้ง ก็เข้าใจอยู่ว่ารักยัยเด็กหลายใจนั่น แต่โดนทำร้ายแบบนี้มันจะดีเหรอ?

                พักเรื่องรัก แล้วมาดื่มต่อดีกว่า

                เวลาก็ผ่านไป...

                2.22 

                “สองรักฉันรับไม่ไหว! เธอมีหนึ่งใจให้ไปตั้งสองรัก ทั้งเขาและฉัน ฝันไปหรือเธอ!!”

                “มีใครยอมทนบ้างไหม ลืมตาตื่นมาสักทีเถอะ สองหัวจิตหัวใจอย่างนี้ เลือกสักทีเถอะเอาสักทาง~”

               “เอ้า หมดแก้วววว!”

                อึก อึก

                ฮ่า!!

                ดื่มเข้า ๆ ตอนนี้ก็เริ่มมึน ๆ แล้วแฮะ พอก่อนดีกว่า เดี๋ยวแบกศพเพื่อน ๆ กลับหอไม่ไหว ศพที่ว่าคือเพื่อนที่เมาเละจนคุมสติตัวเองไม่อยู่ แล้วเกิดสภาวะทิ้งตัวไปนอนข้างทาง หรือไม่ก็เมาแล้วปากสุนัขหาเรื่องชาวบ้านจนถูกทำร้ายแล้วเละเป็นศพ แต่หนึ่งในนั้นไม่ใช่ผมแน่นอน เพราะผมรู้ลิมิตตัวเอง ไม่เคยหาเรื่องใครก่อน และไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายด้วย หึ!!

                “เซ็งว่ะพี่...”

                จู่ ๆ ใครมาเซ็งอะไรแถวนี้ แถมยังถอนหายใจลูกเท่าพายุเฮอริเคนอีก ไปเครียดอะไรมาจากไหนเนี่ย -_-

                “เป็นอะไรแม็ก” ที่แท้ก็เป็นไอ้แม็กน้องปีหนึ่งเครื่องกลนี่เอง ผมกับหมอนี่เคยเรียนที่เดียวกันมาก่อน ประมาณว่าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องจากโรงเรียนเก่านี่แหละ มันก็เลยกล้าพูด  กล้าทัก กล้าใช้คำว่า ‘ว่ะ’ กับผม ที่จริงผมเป็นว๊ากนะ น้อง ๆ แต่ละคนก็กลัวกัน ยกเว้นก็แต่ไอ้พวกรุ่นน้องจากโรงเรียนเก่านี่จะไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่ (แต่ผมก็โหดนะ ลองไหมล่ะ?)

                “เมื่อกี้ไปร้านข้าง ๆ มา เจอคนที่ชอบด้วย”

                “ก็ดีแล้วนี่ จะเซ็งทำไม”

                “ผมชอบเขา แต่เขาไม่ชอบผมนี่สิ” เอาอีกและ ปัญหาโลกแตก เขาไม่ชอบก็ไม่ต้องง้อ ผู้หญิงมีเป็นล้าน แค่นี้ก็คิดไม่ได้ หาใหม่สิวะ!

                “แกไม่หล่อล่ะสิ เขาก็เลยไม่ชอบ” 

                “คงงั้นมั้ง เขาเคยบอกผมด้วยว่าผมหน้าเหมือนพระจันทร์เสี้ยว พี่ว่าหน้าผมเหมือนปะ? แค่คางผมยื่นนิดหน่อย ทำไมต้องว่าแรงแบบนั้นด้วยอ่ะ”

                อืม ก็เหมือนนะ =_=

                “นี่เครียดจริงเหรอ? แค่ผู้หญิงคนเดียวเนี่ยนะ?”

                “ผมชอบเขามานานแล้วนะ ชอบมา3-4 ปี ได้แล้วมั้ง ชอบตั้งแต่แรกเจอเลย ยัยนั่นสวยขึ้นทุกวันเลยอ่ะ T^T” ผมไม่รู้จะพูดยังไงกับคนที่เสียใจเพราะผู้หญิง ใจจริงผมก็อยากจะด่าให้มันคิดได้เหมือนกันนะ แต่ไม่เอาดีกว่า เพราะดูเหมือนหมอนี่จะเครียดจริง ๆ 

                “เฮ้อ...พยายามเข้าก้เเล้วกันนะ ตอนนี้เลิกคิดมากแล้วมาชนแก้วกับพี่ก่อนนะ”

                แกร๊งงง

                แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ยินแม็กบ่นถึงผู้หญิงคนนั้นอีกเลย อย่างน้อยแอลกอฮอล์มันก็ช่วยทำให้เราลืมความทุกข์ได้ แค่ชั่วคราวล่ะนะ..ผมเองก็อยากจะหยุดคิดเรื่องของตัวเองเหมือนกัน...ภายนอกผมอาจจะดูเป็นคนเข้มเเข็ง เฮฮา แต่มีไม่กี่คนหรอกที่จะมองออกว่าจริง ๆ ผมคิดอะไรและเครียดกับสิ่งที่เป็นอยู่มากแค่ไหน

               เมื่อไหร่มันจะผ่านพ้นไปนะ...