Normal love ความรักธรรมดาของสาวโลกสวย >_<

              

 

                สุดท้ายก็ถึงงาน

                โรงแรม โอ่โอ โอ้โอละน้อ

                ระหว่างทางนั่งรถมากับยัยมอร์นิ่ง ฉันเล่าไปน้ำตาไหลไป ใครไม่เป็นฉันไม่เข้าใจหรอก! ก็แม่บอกว่าป้าคนนี้เขาแต่งหน้าเก่ง ไปเรียนการแต่งหน้ามาจากเมืองนอก ได้ใบประกอบอาชีพแถมไอ้กล่องนั่นก็ดูอลังมากจนน่าเชื่อถือ มันสร้างความประทับใจแรกพบให้กับฉัน ฉันหวังมากไปว่าหน้าตัวเองจะเหมือนแพรี่พาย แต่ผลที่ได้มันไม่ใช่เลย L

                “บานาน่า ฉันนึกว่าแกจะไม่มาแล้วซะอีก -_-” ลอร์ดที่เห็นฉันเดินเข้างานมาพร้อมกับยัยมอร์นิ่งก็ทักทันที

                “เออ ก็ว่าจะไม่มาแล้วเหมือนกัน -_-”

                “ทำไมวะ?”

                “ไม่อยากเล่าอ่ะ รอทำใจได้จะเล่าให้ฟังนะ T^T” ฉันปฏิเสธที่จะเล่า เพราะมันอาจทำให้น้ำตาของฉันไหลออกมาอีกครั้งก็ได้ TOT

                “เป็นอะไรของมันวะ -_-;;” ไลฟ์ในชุดคุณชายทำหน้ามึนงงถาม พลางดื่มน้ำอัดลมเสียงดังอึก เห็นแล้วอยากกินบ้างจัง ไปเอามาจากไหนเนี่ย =_=

 

                เฮฮา เฮฮา

                ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!

                ฮิ้วววววววว

                ใครมันมาเสียงดังแถวนี้ หนวกหูชะมัด ไปโห่กันไกล ๆ ไป๊!!

                ฉันหันไปจิกตาใส่กลุ่มผู้ชายที่โห่ร้องเสียงดังเหมือนกลุ่มตาแก่เมาเหล้าขาวแถวชานเมือง เอ๊ะ! ถึงฉันจะแสดงความไม่พอใจด้วยสายตา แต่พวกเขาก็มองไม่เห็นตาฉันอยู่ดีนี่นา เพราะฉันใส่แว่นกันแดดมายังไงล่ะ =_=;;

                แต่ไอ้กลุ่มผู้ชายที่โห่ร้องเมื่อกี้นั่นมันกลุ่มนายเบลซไม่ใช่เหรอ สงสัยจะเรียกร้องความสนใจ น่าเบื่ออ่ะ ไปร้องกันไกล ๆ ไป๊ หนวกหู!! -O-

                “พี่บานาน่าครับ เชิญไปด้านหน้าเวทีหน่อยครับ” จู่ ๆ ก็มีรุ่นน้องม.5บอกให้ฉันออกไปข้างหน้า เอ๊ะ อะไร ทำไมต้องเป็นฉันล่ะ =_=

                “ไปทำไมอ่ะ เอาเพื่อนไปด้วยได้ไหม?” ฉันพูดพลางจับแขนยัยมอร์นิ่งเตรียมลากนางไปด้วย

                “ไม่ได้ครับ พี่ต้องไปคนเดียว ไม่ต้องกลัวครับ พี่ฟิลิมก็อยู่ด้วย ^^”

                ฟิลิม??

                “อ้อ โอเค ๆ” พอฉันเข้าใจอะไรก็โบกมือลาเพื่อน ๆ แล้วเดินจากไปอย่างสวยงาม แน่นอนว่าฉันจะไม่มีวันถอดไอ้แว่นตานี่ออกเด็ดขาด! ทำไมต้องเรียกฉันออกไปยืนข้างหน้าในวันที่ขี้เหร่สุด ๆ แบบนี้ด้วยนะ สวรรค์แกล้งฉันชัด ๆ !!TOT

 

                พอฉันไปยืนข้างหน้าตามที่น้องคนนั้นบอก ก็มีมนุษย์อีก 2-3 คน เดินออกมาด้วย หนึ่งในนั้นคือ ‘ฟิลิม’ ที่น้องคนนั้นพูดถึง และยัยนั่นก็คือเพื่อนรูมเมทที่นอนห้องเดียวกับฉันเอง ^O^

 

 

ฟิลิม & คะเดียร์ เป็นรูมเมทของบานาน่า

 

                “แกรู้ไหมว่าเขาเรียกเราออกมาทำไม” ฟิลิมซุบซิบถามฉัน เฮอะ! เรื่องแค่นี้ทำไมยัยบานาน่าคนนี้จะไม่รู้

                “วันเกิดไง”

                “แต่เราไม่ได้เกิดวันเดียวกันนะ -_-”

                “วันนี้วันที่ 7 มีนา ฉันเกิดวันที่ 8 ส่วนเธอเกิดวันที่ 10 ดูสิ เลขใกล้กันจะตาย ทำไมจะไม่รู้ ที่เขาเรียกเราออกมาต้องเป็นเรื่องวันเกิดแน่ ๆ” คนเรียนดีเกรด 3.89 อย่างยัยฟิลิมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองออกมายืนทำไม ดูท่าคนเกรด 2.52 อย่างฉันจะฉลาดกว่าอีกล่ะม้างง ฮ่า ๆ ^O^

                (ไม่เกี่ยวเล้ย! -_-)

                หลังจากนั้นไม่นาน น้องม.5ที่ไปเชิญฉันออกมาข้างหน้าก็ถือไมค์มาพร้อมกับกล่าวเล็ก ๆ น้อย ๆ ประมาณว่า ‘พวกพี่รู้ไหมครับว่าผมเรียกพี่มาทำไม’ อะไรเทือกนั้น

                ผ่านไป 5 วิ

                พรึ่บ!!

                แสงไฟทั้งงานถูกดับลง...

                เพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ค่อย ๆ ดังขึ้น ทุกคนภายในงานประสานเสียงและปรบมือพร้อมกัน แสงไฟสาดไปยังผู้ที่เข็นถาดเค้กมาจากประตู เขาค่อย ๆ เดินมาตามทาง เดินมาเรื่อย ๆ จนหยุดอยู่ต่อหน้าพวกเราทั้งหมดที่เกิดวันใกล้เคียงกัน เมื่อเพลงจบลง ภายในงานก็สว่างขึ้นอีกครั้ง

                ถ้ามันเป็นวันเกิดของฉันคนเดียวแล้วน้อง ๆ ม.5 เขาทำแบบนี้ให้ฉันนะ ไม่อยากจะคิด มันต้องเป็นวันที่วิเศษโคตร ๆ แน่ ๆ >_<

                หลังจากนั้นก็ตัดเค้กแบ่งกันกิน เอ้า เย้!!

 

                เมื่อเวลาผ่านไปเร็วมาก ๆ

                พิธีกรก็เริ่มแจกของรางวัลและประกาศรายชื่อคนที่แต่งตัวได้ตรงคอนเสปและดูดีที่สุดในวันนี้ แน่นอนว่าไม่ใช่ฉันอ่ะ -_- คนอื่นดูดีกว่าฉันเยอะเลย ชุดก็น่ารัก ทรงผมก็เป๊ะ อะไรก็ดี๊ดี ไม่เห็นเหมือนฉันเลย TOT

                เมื่อกี้แอบเหลือบไปเห็นไปป์กับน้องหยกนั่งจู๋จี๋กันด้วย มีเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปด้วยกัน อุ๊ย อยากจะถุย! วันงานลีลาศก็ทำแบบนี้กับฉันเหมือนกัน เห็นเเล้วรำคาญลูกตาว่ะ เมื่อไหร่ยัยน้องหยกอะไรนั่นจะรู้ตัวสักทีนะ!!

                สะกิด สะกิด

                เอ๊ะ มีคนสะกิดไหล่ฉันอ่ะ ไม่แปลกใช่ไหมที่ฉันจะหันไปดู -O-

                ควับ (  -_-)

                “บานาน่า กลับเมื่อไหร่อ่ะ?”  ที่แท้ก็เป็นนายเบลซไททันสิบเมตรนี่เอง =_=;; จะคุยกับฉันให้เกียรติส่วนสูงฉันด้วย

                “ไม่รู้ดิ รอกลับกับเพื่อนอ่ะ”

                “ไม่ไปไหนต่อเหรอ?” แน่ะ จะชวนไปเที่ยวด้วยกันล่ะสิ? ไอ้ไปมันก็อยากไปหรอก แต่ฉันไม่ไปกับนายสองคนแน่นอนย่ะ!!

                “ต้องถามลอร์ดกับไลฟ์ดูอ่ะ นี่ ลอร์ด แกจะไปต่อไหม?” ฉันตะโกนเรียกเพื่อนทอมที่กำลังชูมือกระโดดจึ๋ง ๆ พร้อมจังหวะเพลงที่วงดนตรีของพวกน้องม.5เป็นคนเล่น

                “ไปดิวะ งานนี้ไม่พลาด เดี๋ยวจบเพลงนี้ไปเลย แกไปป่ะ? ^O^”

                “ไป!!!” มีหรือจะปฏิเสธ!!

                “ไม่ค่อยอยากเที่ยวเท่าไหร่เลยเนอะ” เบลซที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กอดอกยักคิ้วแซว ไม่ต้องมาทำท่าหล่อใส่เลย หมั่นไส้อีตาคนนี้ด้วยเหมือนกัน!

                “ก็นาน ๆ ทีอ่ะ ฮ่า ๆ  เอ้าโยกกก!! >_<” ฉันวิ่งไปเต้นกับทอมชะนีทั้งสองนางโดยปล่อยให้นายเบลซยืนนิ่งอยู่ข้างหลัง ก็ฉันไม่รู้จะทำตัวยังไงนี่นา ฉันไม่ได้สนิทกับเขามาก และไม่รู้จะพูดอะไรด้วย หนีมาหน้าด้าน ๆ แบบนี้แหละ แน่จริงก็ตามมาเส้!! >_<

                แล้วเขาก็ไม่ตามมา -_-;;

                ไม่เป็นไร ไม่หวังให้เขาตามฉันมาอยู่แล้ว เวลานี้ฉันอยากอยู่กับเพื่อนมากกว่า เอ้า! วู้ววว เต้นเอาให้เอวหลุดไปเล้ยยย >O<

 

                ‘เธอจะอยู่หรือไป สักวัน ถ้าคนที่เธอเคยไว้ใจ ถึงตอนสุดท้ายไม่เป็นอย่างฝัน!!!’

 

                โอ๊ย! ไม่ไหวแล้ว!! ฉันขึ้นไปโยกบนเก้าอี้โรงแรมโดยมียัยไลฟ์ทอมรูดอยู่ข้าง ๆ ถึงยัยนี่จะเป็นทอมแต่นางก็แรดมากเหมือนกันนะ >_<

 

                ‘สิ่งที่อยู่ข้างในหัวใจ ที่ใครไม่เคยหยั่งถึง ถ้าหากตรงนั้นมันอันตราย ที่สุดจะมีใครเข้าใจ ข้างในใจฉ้านนนน’

 

                อ๊ะ! ดนตรีท่อนนี้แหละมันส์โคตร ๆ!! เอ้า โดดสิครับ จะรออะไรอยู่เล่าพี่น้องงงงง!! >O<

                ดึ๋ง ดึ๋ง

                โครมมมมม!!

 

 

                OH SHITTT!!

                “ไอ้บานาน่า!!!!”

                กระโดดบนเก้าอี้นิ่ม ๆ ด้วยส้นสูงนี่มันอันตรายจริม ๆ หงายหลังเลยไหมล่ะ TOT

                “โคตรโง่เลยว่ะ ฮ่า ๆๆๆ” ไลฟ์หัวเราะด้วยความสะใจแต่นางก็ยื่นมือมาช่วยนะ

                ฮึบ!!

                พอยืนได้เท่านั้นแหละ...ส้นสูงพัง! O_O

                “เฮ้ย! ส้นรองเท้ามันหักว่ะเพื่อน -O-” ตายแล้ว รองเท้าคู่ 400 เพิ่งใช้ได้สองครั้งทำไมมันพังง่ายพังดายขนาดนี้ กะอีแค่เอาส้นรองเท้ากระแทกพื้นเสียงดัง ‘ตุ๊บ’ แค่นี้ ทำเป็นสำออยพังไปต่อหน้าต่อตา แล้วทีนี้จะใส่อะไรไปเที่ยวล่ะ -O-

                “สมน้ำหน้า แกเล่นท่ายากเองนี่หว่า ฮ่า ๆ” ลอร์ดหัวเราะพึงพอใจกับการเห็นเพื่อนตกเก้าอี้รองเท้าหัก เซ็งชะมัด มีเพื่อนดีก็แบบนี้แหละ -_-

                “นี่ ถ้าไม่มีรองเท้าฉันก็ไม่ได้ไปเที่ยวดิ ยืมใครดีวะ =_=”

                “แกไปยืมคนอื่น แล้วเขาคนนั้นจะใส่อะไรกลับบ้าน?” มอร์นิ่งถาม ซึ่งคำถามนั้นเป็นคำถามที่ดีมาก

                “รองเท้าพัง ๆ ของฉันไง แลกกันใส่ มันเดินไม่ยากหรอก -_-”

                “ไม่มีใครอยากเปลี่ยนหรอกยัยโง่” แล้วก็โดนยัยไลฟ์ด่าว่าไม่มีสมองอีก อยากจิคราย ชีวิตน่าอาย ไปตายดีกว่า TOT

                “ถ้าเป็นแบบนี้ไม่กินแล้วเหล้าอ่ะ งานจบก็กลับบ้านเลย ง่ายดี” ฉันบอกเพื่อน ๆ ทั้งหลายด้วยใบหน้าที่หม่นหมอง จริง ๆ ฉันก็ไม่ได้อยากไปมากมายหรอก แค่เห็นเพื่อนไปก็อยากไปบ้าง ก็เวลามีเพื่อนไปเที่ยวด้วยกันหลาย ๆ คนแล้วมันสนุกดีนี่นา T^T

                “แล้วใครจะไปส่งแก?” มอร์นิ่งถาม...

                “ก็แกไง แกไม่ไปกินเหล้าไม่ใช่เหรอ? =_=”

                “วันนี้ฉันกลับกับแฟรงค์(แฟนนาง) แม่แฟรงค์จะมารับไปกินข้าวรอบดึก อยากไปด้วยป้ะล่ะ” ใครจะอยากไปขัดความสุขครอบครัวแห่งรักของแกล่ะยัยมอร์นิ่ง!! T^T

                “ไนท์ ไปส่งกลับบ้านหน่อยได้ป่ะ” ฉันหันไปถามเพื่อนชายที่เรียนห้องเดียวกันที่นั่งโต๊ะถัดจากโต๊ะของฉัน  เขาเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่ฉันไม่มีความเกรงใจให้ เพราะเขาเป็นคนที่ไม่น่าเกรงใจยังไงล่ะ =_=

                “ได้ แต่รองานจบก่อนนะ”

                ตามนั้น...สรุปแล้วฉันก็ไม่ได้ไปกินเหล้ากับเพื่อน และต้องกลับบ้านหลังงานเลิกพร้อมนายไนท์

                เซ็งโคตร!! -_-;;

                               

                23.18

                เวลานี้เพื่อน ๆ ของฉันออกงานไปกันหมดแล้ว เหลือเพียงแค่ฉัน ยัยหลินหลิน ไนท์ กับเพื่อนชายที่เรียนห้องเดียวกันประมาณสามสี่คน ส่วนคนอื่น ๆ รวมทั้งน้อง ๆ และเพื่อนรุ่นเดียวกันก็ไปแดนซ์หน้าเวทีกันหมด ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะไปแดนซ์แล้วอ่ะ 

                เพราะฉันเพิ่งรู้ว่างานนี้มีเหล้าด้วย!! ฉันไล่ดื่มเหล้าจากแก้วของคนอื่น ๆ จนตอนนี้เริ่มเวียนหัวนิดหน่อย อ้อ! ฉันไม่ได้บอกสินะว่าฉันเป็นคนเมาง่าย งั้นบอกตอนนี้เลยก็แล้วกัน ฉันเป็นคนเมาง่าย แต่สติไม่ได้หายไปง่าย ๆ นะจ๊ะ ^O^

                “สรุปเธอไม่ไปใช่ไหม?” เบลซจู่ ๆ ก็มาโผล่มาข้างหลังฉัน อีหมอนี่หายตัวได้หรือไงนะ -_-

                “รองเท้าพังจะไปยังไงอ่ะ มีรองเท้าให้ยืมป่ะล่ะ -_-”

                “ไม่มี -_- งั้นก่อนกลับขอถ่ายรูปด้วยหน่อยดิ”

                จะถ่ายอะไรนักหนา เมื่อกี้ก็ถูกนายเอิร์ธกะหังลากไปถ่ายด้วยคนนึงแล้วนะ เห็นฉันเป็นเซเลปหรือไง -_-

                “ได้ ๆ” ถึงในใจจะบ่นแต่ก็ยอมถ่ายด้วยแต่โดยดี และนายอีซี่ก็เป็นช่างภาพให้อีกตามเคย หมอนี่ไม่เคยพลาดอ่ะ -_-

                แชะ!!

                “พรุ่งนี้จะแท็กลงเฟสบุ๊คนะ ^^” สิ้นประโยคของอีซี่ เขาก็เดินไปหน้าเวทีเพื่อเก็บภาพต่อ ทำงานดีจริง ๆ ถ้าฉันมีเงินคงให้ทิปเขาแล้วล่ะ ฮ่า ๆ ^O^

                “แล้วเธอจะกลับยังไง? ใครไปส่ง? ให้ฉันไปส่งไหม?” เบลซถามมาเป็นชุดพลางกวาดสายตามองดูรอบ ๆ ฉันเดาว่าเขาคงกำลังมองหาเพื่อนฉันอยู่ เพราะปกติฉันจะตัวติดเพื่อนตลอด ไปไหนไปกัน ไปเที่ยวก็ไปด้วยกัน และกลับ ก็จะกลับด้วยกัน แต่ครั้งนี้...

                “ฉันกลับกับไนท์น่ะ ฉันบอกให้มันไปส่งที่บ้าน” ฉันตอบพลางชี้ไปทางเขาที่ยืนเต้นส่ายก้นอยู่หน้าเวที ท่าเต้นอุบาทว์ชะมัด

                “อ๋อ เหรอ...งั้นฉันไปก่อนนะ”

                “อื้ม บาย” ฉันโบกมือลาส่งให้เขา ก่อนที่เขาจะเดินออกจากงานไป 

                เอาล่ะ...อีกไม่นานงานก็จบแล้ว ขอเต้นเป็นครั้งสุดท้ายแล้วกัน ต่อจากนี้คงไม่ได้เต้นท่าทุเรศ ๆ อีกแล้วแน่ ๆ TOT

 

                ฉันกระโดดขึ้นเวทีส่ายหัวไปมาจนหมวกหลุด เพื่อน ๆ ด้านล่างเวทีก็ส่งเสียงกรี๊ดเชียร์ บางนางก็บอกให้ฉันไปรูดนายเดอะเบสที่กำลังดีดกีตาร์อย่างเมามัน จะบ้าเหรอ ฉันไม่ทำหรอกโว้ย!! มันน่าอายจะตายไป ถึงจะเมานิดหน่อยแต่ก็ไม่คึกคะนองทำตามคำยั่วยุของพวกหล่อนหรอกนะยะ ฉันแค่อยากจะเต้นเท่านั้น!! -3-

                เมื่อเพลงโจ๊ะ ๆ มาถึง...

                ‘บานาน่า บานาน่า!!’

                ‘บานาน่า บานาน่า!!’

                โอ้ว ขอบคุณเพื่อน ๆ ทั้งหลายที่ส่งแรงเชียร์และกำลังใจมาให้ แบบนี้ต้องแรดให้ดูหน่อยแล้วว เอ้า! ฉันสะบัดอกและก้นเป็นคลื่นทะเล บิดเอวไปมาอย่างพลิ้ว ๆ เรียกเสียงเฮฮาจากผู้คนทั้งหลาย ต่อด้วยการเด้งตูดจนแก้มก้นแทบกระเด็นติดหน้าเพื่อนที่อยู่ล่างเวที และตบท้ายด้วยท่าเสยผมอย่างเซ็กซี่พร้อมเลื้อยเหมือนงูน้ำลักน้ำ อู๊ววว สะใจจริง ๆ ถ้าพรุ่งนี้ตื่นมาปวดหลังจะไม่แปลกใจเลย -_-

                ฉันกลายเป็นโคโยตี้ประจำเวทีไปแล้ว!!

                ภายในงานมีอต่เสียงเฮและเสียงหัวเราะของเพื่อน ๆ อีตาไนท์ก็ควักโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคลิปวิดีโอ แต่ฉันไม่แคร์หรอก! จะถ่ายไปทำอะไรก็เชิญ ขอแค่ตอนนี้ได้ปลดปล่อยก็พอ!!

                ฉันจับหมวกไปด้วยเต้นไปด้วยเพราะไม่อยากให้หมวกหลุดอีก ขี้เกียจเก็บ และแน่นอน แว่นฉันก็ไม่ถอดย่ะ!! ถึงจะลบเครื่องสำอางออกจากหนังหน้าไปบ้างแล้วแต่ยังไงมันก็ยังคงหลงเหลือความอัปรีย์อยู่ ฉันไม่ยอมให้ใครหน้าไหนได้เห็นมันเด็ดขาด!!

                ฉันชายตาแลมองนักร้องนำที่ร้องเพลงอยู่ข้าง ๆ เขาคนนั้นมองมาทางฉันด้วยสายตาที่ขยะแขยง เฮอะ! เขาคงคิดว่าฉันเต้นยั่วผู้ชายล่ะสินะ แต่คิดผิดแล้ว ฉันเต้นเอาฮาต่างหาก! เพื่อน ๆ ที่เห็นฉันเต้นท่าอุบาทว์ ๆ อยู่ข้างล่างต่างก็ส่งเสียงหัวเราะชอบใจกันใหญ่ ฉันไม่ใช่คนขี้เก๊กอย่างนายหรอกไปป์! จะมองฉันยังไงก็เชิญเถอะ ฉันเลิกแคร์ความรู้สึกของนายแล้ว!!

                “ฮ่า ๆๆๆๆ ไอ้น้องนี่มันได้ว่ะ!!”

                แปะ ๆๆๆๆ

                เสียงปรบมือดังมาจากด้านหน้าเวที ใครกันที่หัวเราะได้ดังขนาดนั้น? หัวเราะได้แบบนี้แสดงว่าปากต้องกว้างมากแน่ ๆ! ขนาดฉันเต้นอยู่ข้างลำโพงยังได้ยินเสียงของเขาคนนั้นเลยอ่ะ -O-

                “เยี่ยม!!” ผู้ชายคนนั้นยกนิ้วโป้งแล้วยิ้มส่งให้ฉัน

                อ๊ะ!!

                นั่นพี่ลีโอนี่!!!! O_O

                แปลกมาก!! เขาเป็นผู้ชายที่แปลกมาก!! เห็นฉันทำอะไรอุบาทว์ ๆ แบบนี้แล้วยังจะยิ้มออกอีก เขาเป็นผู้ชายยังไงกันเเน่ ฉันไม่เคยเจอคนแปลกประหลสดแบบนี้!!!! O[]O!!!

                ในอดีตฉันเคยเป็นเด็กน้อยที่น่ารักของเขา แม้ปัจจุบันฉันทำตัวแย่เท่าไหร่ เขาก็ยังรับได้ในสิ่งที่ฉันเป็น ผู้ชายแบบนี้หาได้ไม่ง่ายเลยนะ...คนที่ใจกว้าง และใจดีเสมอต้นเสมอปลายแบบเขา

                แต่เราคงกลับไปคุยกันเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้อีก เพราะเขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว...

               

                ถ้าตัดพี่ลีโออกไป คนต่อไปของฉันก็คงจะเป็น ‘เบลซ’ สินะ...

 

________________________

100 เปอร์เซ็น

(มีตอนพิเศษต่อนิดหน่อย >_<)