Normal love ความรักธรรมดาของสาวโลกสวย >_<

บทที่ 7

ลาก่อน

 

                วันปัจฉิม

                ห้องประชุม

                ตอนนี้ฉันและเพื่อน ๆ ทั้งหมดชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ได้มารวมตัวกันที่ห้องประชุม ก่อนหน้าที่เราจะมาที่นี่ ก็มีพิธีเปิดงานอันยิ่งใหญ่ เช่น ระหว่างเดินเข้าตัวอาคารมีดรายไอซ์วางอยู่รอบ ๆ ทำให้เกิดหมอกสีขาวตามทางเดิน มีคนเป่าสังข์พร้อมกับสวดพิธีอะไรต่าง ๆ บางคนที่มีองค์ก็กรี๊ดลั่นทำเอาคนอื่นตกใจขวัญเสีย แต่ฉันไม่ตกใจนะ นี่แหละของชอบเลยล่ะ สิ่งลี้ลับ!! *O*

                 หลังจากสิ้นพิธีดราม่าในห้องประชุม ทุกคนก็รับประทานอาหารร่วมกันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะลาจาก เพื่อน ๆ ต่างร้องห่มร้องไห้เสียใจเข้าไปกอดและขอพรจากอาจารย์ที่เคารพ ฉันไม่ร้องไห้เพราะต้องจากเพื่อน แต่ร้องเพราะอาจารย์ให้พรเนี่ยแหละ TOT

                “ว่าไงบานาน่า เลิกกับไอ้ไปป์ได้แล้วสินะ ^^” อาจารย์ชายที่โหดที่สุดผู้ที่ควบคุมพฤติกรรมนักเรียนหญิงลูบหัวฉันเบา ๆ ฉันมักจะถูกอาจารย์ท่านนี้ตักเตือนเรื่องความรักในวัยเรียนอยู่บ่อย ๆ และอาจารย์ก็ดูออกว่าไปป์เป็นคนไม่ดี เขาเตือนฉันหลายครั้งแต่ฉันไม่ฟัง เขาเป็นคนดีจริง ๆ นะ อยากจะกอดแต่ก็กอดไม่ได้ เพราะเขาเป็นผู้ชายที่วางตัวในหมู่สาว ๆ ดีมาก ฮึก จบจากที่นี่ไปต้องคิดถึงเขาแน่ ๆ TOT

                “เลิกแล้วค่ะ ดีใจมาก ๆ เลย T^T”

                “ต่อจากนี้จะไม่มีใครมาเตือนแล้วนะ ดูแลตัวเองดี ๆ ล่ะ”

                “พอแล้วอาจารย์ ไม่ต้องพูดแล้ว หนูจะไปหาอาจารย์คนอื่นแล้ว”

                “ทำไมล่ะ?”

                “อยู่กับอาจารย์แล้วน้ำตามันจะไหลอ่ะ T^T” ฉันเงยหน้ามองอาจารย์ได้ไม่กี่วิก็ต้องก้มหน้ามาเช็ดน้ำตาตัวเอง เพราะสิ่งที่ฉันเห็นคือใบหน้าที่แดงก่ำของอาจารย์ ฉันไม่อยากเห็นอาจารย์ร้องไห้เลย TTOTT

                “อาจารย์จะร้องทำไมเนี่ย!!”

                “แล้วเธอร้องก่อนทำไมเล่า”

                งานดราม่าก็มา ฉันเกลียดช่วงเวลาแบบนี้ที่สุดเลย TOT

 

                ช่วงบ่าย...

                หลังจากทำกิจกรรมที่ห้องประชุมเสร็จ ฉันก็ลงมาด้านล่างเพื่อเอาของที่เตรียมมาคล้องคอเพื่อน

                “อ่ะนี่ของแก คะเดียร์” ฉันวาดรูปหญิงสาวผมสั้นนั่งเซ็กซี่พร้อมกับคำบอกลาเล็กน้อยที่มันอาจจะไม่ซึ้งให้กับเพื่อนรูมเมทคนนี้ อ้อ! ฉันยังไม่ได้บอกผู้อ่านใช่ไหมว่าโรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนกินนอนและแต่ละห้องจะมีรูมเมทอยู่สองถึงสามคน

                แหะ ๆ

                คงไม่ได้บอกจริง ๆ สินะ...ขอโทษที่มาบอกเอาป่านนี้นะคะ >_<;;

                “ขอบคุณมาก นี่ก็ของแกเหมือนกัน เอาไปอ่านที่บ้านนะ ห้ามอ่านตรงนี้ >_<” คะเดียร์ยื่นกระดาษสีน้ำตาลที่มีตัวหนังสือเต็มหน้าให้ฉัน เธอก็เขียนความรู้สึกให้เหมือนกันสินะ อย่านะ อย่าดราม่า ฉันไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว T^T

                ฉันให้กระดาษแก่เพื่อนรูมเมทที่นอนห้องเดียวกันสองคนเท่านั้น ฉันทำของมาให้เพื่อนแค่นี้จริง ๆ เพราะฉันมีความรู้สึกว่าเราสามคนจะไม่ได้พบกันอีก ถึงจะเจอกันก็คงเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ คงไม่สนิทกันเหมือนอย่างที่เป็นมาตลอดสามปีนี้

                “มีของฉันป่ะ?” << หลินหลิน

                “เออ แกไม่ทำให้ฉันเหรอวะ?” <<มอร์นิ่ง

                “อีลืมเพื่อน!!” << ลอร์ด

                “จะให้ทำไม เรายังไม่รีบจากกันสักหน่อย ^^” ฉันจะให้ของแก่เพื่อนก็ต่อเมื่อเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วแน่ ๆ แต่เพื่อน ๆ ปาร์ตี้น้ำชาเราไม่มีวันแยกจากกันได้ เราจะต้องเจอกันอีกแน่นอน เราจะเป็นเพื่อนกันแบบนี้ตลอดไป เพราะฉะนั้นของขวัญอำลาอะไรนั่นมันไม่จำเป็น และอีกอย่าง เรามีอีกภารกิจที่ต้องทำ...

                นั่นก็คือ ‘โปรเจคจบ’ !!!

                ถ้าโปรเจคยังไม่เสร็จ ยังไงเราก็ต้องเจอกันอยู่ดี เพราะงานโปรเจคจะต้องเอามาส่งที่โรงเรียนยังไงล่ะ!

                มันเป็นความทรมาน T^T เพื่อนคนอื่นปิดเทอม แต่พวกเราต้องทำงาน

 

                14.20

                คันคอชะมัด -_-

                เพื่อนแม่ง ไม่รู้ทำอะไรมาเยอะแยะนักหนา รูปบ้าง ลูกอมบ้าง ลูกโป่งบ้าง ห้อยคอห้อยแขนจนมันเต็มไปหมด มันไม่เหลือที่ว่างให้ใส่อะไรเพิ่มแล้วอ่ะ -O-

                “โอ้น้องพี่! มาถ่ายรูปกันก่อน >_<” เอ๊ะ...เสียงแบบนี้...

                “โห นึกว่าพี่ลีโอจะไม่มาแล้วนะเนี่ย ^^”

                พี่ลีโอ!!?? O_O

                ฉันหันไปทางเสียงที่หูตัวเองได้ยิน แล้วทันใดนั้นฉันก็พบกับชายสวมเสื้อฟิวคณะสีแดงกำลังชูสองนิ้วถ่ายรูปคู่กับน้องรหัสตัวเองอยู่ เขามาด้วยเหรอ!

                อยากถ่ายรูปด้วยจัง >_<

                แต่...เราไม่สนิทกันนะ คงได้แค่ยิ้มให้เท่านั้นแหละ....

 

 

                “บานาน่า หันหลังมาหน่อยสิ”

                เอ๊ะ?

                “ไปป์...”

                “จะจากกันแล้วขอเขียนอะไรหน่อยนึงน่า รีบ ๆ หันหลังไปได้แล้ว” ไปป์ไม่รอให้ฉันอนุญาต เขาจับฉันหันหลังแล้วเปิดฝาหมึกเขียนเสื้อให้ทันที ยังมีที่ว่างให้เขาเขียนอยู่อีกเหรอ =_=;;

                ยิกยิกยิกยิก

                ฝ่ามืออุ่น ๆ ทาบลงบนแผ่นหลังพร้อมกับตัวหนังสือที่บรรจงเขียนลงไป หวังว่าเขาคงไม่เขียนด่าฉันหรอกนะ -_-

                “เอ้า! เสร็จแล้ว ตาเธอเขียนให้ฉันล่ะ ^^” ไปอารมณ์ดีมาจากไหนนะ เขาก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่ชอบขี้หน้าเขา แต่เอาเถอะ ไหน ๆ ก็จะได้เจอหน้ากันวันสุดท้ายแล้ว ทำตัวดี ๆ หน่อยก็แล้วกัน

                ฉันรับหมึกของหมอนั่นมาแล้วเขียนบ้าง...

 

                ‘อย่าทำตัวแย่ ๆ กับใคร เหมือนอย่างที่เคยทำกับฉันอีก’

 

                “อ่ะ เสร็จแล้ว” ฉันสะกิดหลังให้เขาหันหน้ามาพร้อมยัดปากกาหมึกใส่มือของเขา

                “เสร็จแล้วเหรอ? ทำไมเร็วจังวะ -_-”

                “ก็ไม่รู้จะเขียนอะไรก็เลยเขียนว่า ‘ขอให้โชคดีและสูงไว ๆ’ แค่นั้นแหละ ฉันไปก่อนนะ เพื่อนรอ” เห็นหน้าหมอนี่ตอนมึน ๆ แล้วชวนให้คิดถึงอดีตสมัยรักกันดีชะมัด...

                ตอนนั้นเขาน่ารักดีอยู่หรอก มันเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนไหนกันนะ....

                “เอ้า! ไอ้บานาน่า รีบกลับไหม? ^^”

                เอ๊ะ -_-

                “อาจารย์ปุ๊กลุ๊ก มีอะไรเหรอคะ -_-” อยู่ ๆ ยัยอาจารย์ทอมนี่ก็ลากแขนฉันไปเฉยเลย แถมในมือยังถือกล้องไว้ด้วยอีกต่างหาก ปกติฉันไม่สนิทกับอาจารย์แกหรอกนะ แต่ทำไมวันนี้ถึง...

                “อยากถ่ายรูปเฉย ๆ เอ้า! มายืนตรงนี้สิ ^O^”

                เฮ้ยย!! ทำอะไรเนี่ย -O-!!

                อาจารย์แกลากฉันไปยืนข้างผู้ชายคนหนึ่งที่สูงกว่าฉันเป็นสิบเมตร กรี๊ด!! เป็นไททันหรือไงเนี่ย -O-

 

                

 

                “ยังจะถ่ายอีกเหรอครับ -_-;” เสียงผู้ชายคนข้าง ๆ ฉันนี่นา เขากำลังบ่นใส่อาจารย์ปุ๊กลุ๊กเหรอ?

                “น่านะ อีกสองสามรูปเอง วันจบมันก็ต้องแบบนี้แหละ ต้องถ่ายรูปเก็บไว้เยอะ ๆ ^O^”

                “เออไอ้เบลซอย่าบ่นดิวะ จารย์บอกให้ถ่ายก็ถ่ายไป”

                เสียงหนึ่งในผู้ชายคนหนึ่งตะโกนด่าเพื่อนของเขาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ฉัน

เอ๊ะ...เบลซ??

                ฉันเงยหน้ามองชายที่ยืนทำหน้าเซ็งข้าง ๆ

                ...

                เบลซจริงด้วย!! อาจารย์วางแผนจับคู่ให้เราสองคนอยู่งั้นเหรอ? -O-

                เอ๊ะ...แต่ก็ไม่แปลก อาจารย์ปุ๊กลุ๊กเป็นอาจารย์ที่สอนกีฬา และเบลซก็เป็นนักกีฬาด้วย อาจารย์ปุ๊กลุ๊กกับเบลซสนิทกันมาก ไม่แปลกที่อาจารย์จะรู้ความเคลื่อนไหวของเราสองคนและพยายามเชียร์ให้เราคบกันอยู่ไ

               ตอนนี้มีคนมามุงดูฉันกับเบลซเยอะแยะยังกับมาดูคุณตำรวจทำคลอดกลางสี่แยกยังงั้นแหละ

                “เดี๋ยวอาจารย์ถ่ายกับศิษย์รักทั้งสองก่อน มา ๆ แอปเปิ้ล ถ่ายให้หน่อย ^^” พูดจบ จารย์ปุ๊กลุ๊กก็ยื่นกล้องให้ภรรยาตัวเองแล้วเดินมาแทรกกลางระหว่างฉันกับเบลซ แล้วฉันไปเป็นศิษย์รักของอาจารย์แกตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย -O-

                “จะถ่ายละนะ เอ้ายิ้ม ^^”

                แชะ!!

                “พอก่อน ๆ ปุ๊กลุ๊กออกมาให้ทั้งสองคนนั้นถ่ายด้วยกันก่อน” อาจารย์แอปเปิ้ลดึงแขนจารย์ปุ๊กลุ๊กออกมา เหมือนตั้งใจจะจับให้ฉันกับอีหมอนี่ถ่ายรูปคู่กันอย่างนั้นแหละ!!

                “โอเคสวยมาก เบลซยิ้มอีกหน่อยสิ บานาน่าด้วย เอ้ายิ้มมม ^^”

                อ่ะยิ้มมมมมม

                “ไม่ได้ ๆ ! สองคนนี้ยืนห่างกันเกินไป มันออกเฟรมกล้องน่ะ ขยับมาชิด ๆ กันหน่อยสิ!”

                เอ๊ะ? -_-

                ชึ้บบบ

                หมอนั่นเขยิบเข้ามาใกล้ฉันนิดหน่อย ตอนนี้เราใกล้กันมาก แต่ก็ยังมีช่องว่างอยู่

                “ต้องชิดกันกว่านี้สิ!!!!” จู่ ๆ อาจารย์แอปเปิ้ลก็ขึ้นเสียงแล้วจับเราทั้งสองคนจนไหล่แนบชิดจนเนื้อจะสมานกันอยู่แล้ว -O-

                อ....อาจารย์ทำเกินไปไหม ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ใกล้กันเกินไปแล้วนะ -O-

                “อ้อ! ตากล้อง ๆ! มาทางนี้หน่อย ถ่ายรูปให้สองคนนี้หน่อย >_<” พูดจบ ตากล้องอีซี่ก็เดินมาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาจับกล้องขึ้นมาแล้วพูดว่า

                “แค่นี้ยังชิดกันไม่พอหรอกนะ ใกล้กว่านี้อีกนิดได้ไหม? ^^”

                ให้จูบกันเลยไหมล่ะ!! -_-

                “อีซี่เลิกพูดเหอะ รีบ ๆ ถ่ายได้แล้ว” เบลซบ่น

                “คร้าบ ๆ เอ้า 1..2.. แชะ!!”

                เฮ้อ! เสร็จสักที -_-;;

                “พรุ่งนี้จะเอาลงเฟสบุ๊คแล้วแท็กให้ทั้งสองคนเลยนะ ^^” เมื่อเสร็จหน้าที่ ทุกคนก็สลายตัวไปแม้กระทั่งอาจารย์ตัวปัญหาทั้งสองท่าน -_-

                “ขอบคุณมากเลยนะที่ถ่ายด้วย ^^”

                “เออ ไม่เป็นไรหรอก -_-;;” ร้อนชะมัด เพื่อนทั้งหลายก็มามุงดูจนไม่มีอากาศหายใจแถมยังส่งเสียงวี๊ดวิ้วรบกวนอีก ฉันต้องทำหน้านิ่งไม่รู้สึกอะไร เพราะถ้าฉันหลุดไปนิดเดียวต้องมีคนแซวแน่ ๆ

                “จะกลับยัง?” เบลซถาม

                “น่าจะ เดี๋ยวลุงก็มารับแล้วล่ะ”

                “คืนนี้ไปงานพรอมไหม?” คำถามนี้มันไม่ควรถามเลยนะ เพราะคำตอบมันแน่นอนอยู่แล้ว...

                “ไปสิ งานสุดท้ายแล้วนี่”

                “งั้นคืนนี้เจอกันนะ”

                “อื้ม”

 

 ________________________________

 

                คืนนั้น

                19.28

                (ยังไม่มาอีกเหรอ?)

                นั่นเป็นคำถามของเบลซหลังจากที่เขาเข้างานไป 1 ชั่วโมงกว่าแล้ว...

                จะไปได้ยังไงล่ะ ก็แม่เล่นแต่งหน้าจัดเต็มแบบนี้ใครจะกล้าออกบ้านล่ะวะ TTOTT

 

                ย้อนไปสองชั่วโมงก่อนหน้านี้

                17.28

                “วันนี้ลูกจะไปงานพรอมใช่ไหม?”

                “ใช่ ทำไมอะ?”

                “แม่มีเพื่อน เขาแต่งหน้าเก่งมากเลย นี่ไงอุปกรณ์เครื่องสำอาง” แม่ผายมือไปบนเตียงที่มีกล่องขนาดใหญ่วางอยู่ โห! นี่คือกล่องเครื่องสำอางงั้นเหรอ??? เลิศเลออลังมาก!! *O*

                เปิดกล่องออกมามีเป็นสิบชั้น โห สีเยอะแยะเต็มไปหมด แบบนี้หน้าของฉันต้องออกมาสวยเวอร์แน่ ๆ

                “ไหน น้องบานาน่าจะแต่งตัวแบบไหนไปเหรอคะ?”

                “แบบนี้แหะค่ะ ^^” ฉันยืนและหมุนตัวให้ช่างแต่งหน้าเพื่อนของแม่ดู ชุดของฉันนั้นง่ายมาก แค่เสื้อเอวลอยและกางเกงขาสั้นสีเหลืองเท่านั้น อ้อ มีหมวกสีชมพูด้วยนะ ^O^

                “คอนเสปคัลเลอร์ฟูลน่ะค่ะ”

                “อ้อ โอเค อยากได้แบบไหนล่ะ?”

                หึ!! ฉันเปิดรูปแพรี่พายเวอร์ชั่นคัลเลอร์ฟูลให้ดู ใช่!! ฉันจะเอาแบบนี้แหละ รับรอง เลิศ!!! >_<

                “แบบนี้ค่ะ”

 

                

 

                “อืม...ได้นะ งั้นมา เดี๋ยวแต่งให้”

                ชึ้บชึ้บชึ้บบบบบ

 

                ผ่านไปนานกว่าชั่วโมง

                “เสร็จแล้ว ^^”

                “ว้าว!! ลูกแม่สวยมากเลย >_<”

                “จริงเหรอ!! ไหน ๆๆๆ *O*”

                พอแม่ยื่นกระจกมาเท่านั้นแหละ

 

 

                ฉันแทบจะร้องไห้!! บอกให้เอาสีคัลเลอร์ฟูลแต่ทำไมเป็นโทนมืดแบบนี้ล่ะ ฉันเสียใจจจจจ TOT

                “มา ๆ คนสวยมาถ่ายรูปกับแม่ก่อน ^O^” แม่กอดคอฉัน ลากเข้าไปอยู่ในกล้องแล้วกด ‘แชะ’ ฉันจำใจต้องยิ้มเพื่อแม่ทั้งที่หน้าของฉันมันเหี้-มาก รู้งี้แต่งเองดีกว่า ไม่อยากไปแล้วงานพรอมอ้ะ!! TOT

                “แม่ อย่าเอารูปนี้ลงเฟสได้ไหม =_=”

                “ทำไมอ่ะ สวยออก แม่กำลังจะอัพเลยเนี่ย”

                “อัพแล้วอย่าแท็กได้ไหม ขอร้อง -_-”

                “ทำไมอ่ะ? อ้อ! ไม่อยากให้ใครรู้ก่อนว่าลูกแต่งหน้ายังไงไปใช่ไหม? จะไปเซอร์ไพรซ์หนังหน้าให้เพื่อนดูใช่หรือเปล่า? โอ๊ะ โอเค แม่จะไม่แท็กลูก แต่แม่จะโพสต์ในเฟสของแม่เอง อ้ะโอเคตามนี้นะ ว้าว! ลูกฉันสวยจริง ๆ >O<”

                สายตาแม่มีปัญหาหรือเปล่า มองยังไงว่ามันสวยเนี่ย หน้ายังกะศพถูกไฟลวก!!

พังแล้วครับงานนี้....ไม่อยากไปแล้วโว้ยงานพรอม!! TTOTT

                ฉันรีบขึ้นห้องไปเช็ดไอ้สีดำ ๆ ออกจากตา มันไม่สวยเลยอะ... ชุดฉันออกจะใสใสน่ารักสไตล์เด็กน้อยไร้เดียงสา แต่ทำไมหน้าฉันถึงได้ออกมาโทนผู้ใหญ่อายุ 40 เนี่ย น่าเกลียดอ่ะ น่าเกลียดโคตร ๆ! จะร้องไห้แล้วนะ TOT

                ติ๊ง!!

                ใครทักแชทมาตอนนี้ สติจะไม่มีอยู่แล้วนะ TOT

                (ยังไม่มาอีกเหรอ) เบลซทักมาถามพร้อมส่งรูปตัวเองในงานมาให้ดู เป็นผู้ชายนี่ดีจัง แค่แต่งตัวให้ดูดีแล้วเข้างานก็จบ ไม่เห็นต้องมานั่งลำบากเหมือนผู้หญิงเลย คนสวยเซ็งอ่ะ L

                “เครียดอะ แม่จัดเต็มเกิน T^T”

                (อะไรเหรอ?)

                แล้วฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง เอาไงดีอ่ะ ฉันไม่อยากไปงานพรอมแล้ว T^T แต่ถ้าไม่ไปก็เสียน้ำใจคุณป้าที่แต่งหน้าให้ฉันแย่ เสียใจอ่ะ เสียใจจริง ๆ TTOTT

                “ยังไม่ไปอีกเหรอ? -_-” ย่าเดินเข้ามาในห้องฉันหลังจากที่ฉันหมกตัวอยู่ในห้องมานานแสนนาน จะให้ไปยังไงอ่ะ เช็คหน้าหลานด้วย T^T

                “ไม่อยากไปแล้วอ่ะย่า ดูหน้าสิ”

                “แม่แกอวดดีให้เขาแต่งให้เองนี่ ให้ฉันไปบอกแม่ไหม? -_-”

                “ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวโดนด่า”

                “แล้วจะทำไงต่อ?”

                ทำใจ

                “คงไปแหละ หาคนมารับก่อน” พูดจบฉันก็หยิบแว่นตาดำขึ้นมาใส่บดบังสภาพหน้าที่แท้จริง เฮ้อ!! ไปงานแต่ไม่ได้โชว์หนังหน้าสวย ๆ โคตรเซ็งเลยว่ะ!

                สุดท้ายมอร์นิ่งก็ต้องมารับฉัน โดยยัยนั่นให้แม่ของนางขับรถมาส่ง ฉันออกจากบ้านโดยไม่บอกแม่สักคำ เพราะกลัวแม่จะเรียกฉันให้ไปเจอหน้าก่อนจะไปงาน ถ้าเจอหน้ากัน แม่ต้องรู้แน่ว่าฉันลบเครื่องสำอางออก แม่จะต้องด่า ประมาณว่า ‘ลบออกทำไม!! เพื่อนแม่อุตส่าห์แต่งให้ มันไม่สวยเหรอ??!! เรื่องมาก!!!’ ก็มันไม่สวยจริง ๆ อ้ะ ไม่แต่งหน้ายังดีกว่าอีก! TOT

 

_________________________

 

50 เปอร์เซ็น