Normal love ความรักธรรมดาของสาวโลกสวย >_<

                “ไม่เป็นไร ^^”

                (มาตอบช้าไปนะ เมื่อคืนไปต่อเหรอ?) ตอบไวชะมัด!! แต่ถามแบบนี้เห็นฉันเป็นคนยังไงกันเนี่ย ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นสักหน่อย =_=;;

                “เปล่า ไม่ได้ไหนทั้งนั้นแหละ ถึงบ้านก็หลับเลย ง่วง ไม่สบาย เป็นไข้ ตัวร้อน เยอะแยะ ใกล้จะตายละ -_-;;” อันนี้เรื่องจริงเลย ไม่ได้โม้ให้ตัวเองดูเป็นผู้หญิงอ่อนแอเลยนะ

                (เต้นเยอะไปรึเปล่า? ฮ่าๆ)

                “ก็ว่าไป ตอนอยู่ในงานก็เฉย ๆ พอกลับถึงบ้านไข้ขึ้นเลย หนาวด้วย =_=;;”

                (ผีอำแน่ ๆ ) จะบ้าเรอะ! ฉันว่าเพราะเมื่อคืนมีผู้ชายมาแตะเนื้อต้องตัวเยอะแยะแน่เลยถึงได้ไม่สบายแบบนี้ อ้อ ฉันเป็นโรคแพ้ผู้ชายสินะ >_<

                หลังจากนั้นเราก็คุยกันยาว ยาว ยาว นานหลายวัน เรายังไม่สนิทกันก้เลยคุยกแบบสุภาพ ๆ ซึ่งฉันไม่ค่อยชินเท่าไหร่ แต่ก็เหมาะสมดีแล้ว เขาดูเป็นคนดี สุภาพบุรุษ จะมาพูดหยาบ ๆ ด้วยคงไม่เหมาะ แต่คุยกันได้ไม่มีวันเขาก็มีฉายาให้ฉันแล้ว ซึ่งนั่นก็คือ ‘ลิง’ ที่เขาเรียกแบบนั้นเพราะฉันชอบส่งสติ๊กเกอร์รูปลิงไปบ่อย ๆ -_-

                เขาดูจะสนใจฉันมาก วันที่ฉันไม่สบายไปโรงพยาบาลเขาก็ทักมาถามตลอดว่าเป็นยังไงบ้าง จะทำงาน เล่น กิน นอน หรือทำอะไร ๆ เขาก็ทักมาเสมอ ถามอะไรไปตอบกลับมาเร็วมาก ฉันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่เขามีต่อฉัน และที่สำคัญ เขาจ้องมอง และสังเกตความเป็นอยู่ของฉันอยู่ห่าง ๆ  เช่น

                (วันนี้เดินสวนกันดูบานาน่าตัวเล็กกว่าวันงานนะ)

                เพราะวันนั้นใส่ส้นสูงก็เลยดูสูงเถอะ พอถอดออกมันก็เตี้ยงี้แหละ -_-

                แต่ถูกบอกว่า ‘ตัวเล็ก’ แล้วรู้สึกดีจัง เหมือนเราเป็นคนน่ารักยังไงยังงั้นอ่ะ กรี๊ด >_<

                หลังจากที่ฉันได้คุยกับเบลซมานานพอสมควร คนอื่น ๆ และเพื่อน ๆ ก็รู้ว่าเบลซชอบฉัน ทุกคนต่างเชียร์ให้คบกับเบลซเพราะเขาเป็นคนดีแถมสนใจฉันมากอีกต่างหาก ทั้งภายนอกและภายในดีกว่าไปป์โคตร ๆ ! ฉันเห็นด้วยนะ เขาคอยห่วง คอยทัก คอยถามอยู่ตลอด เขาเองก็หน้าตาดี

                แต่...ฉันว่ายังไม่ใช่ เขายังเอาชนะใจฉันไม่ได้...

                วันหนึ่ง

                ตอนเช้าระหว่างเดินไปอาคารเรียน

                “ขี้เกียจว่ะ ทำไมต้องทำโปรเจคส่งด้วยวะ TOT” ฉันบ่นพลางลากขาไปยังอาคารเรียนที่ห่างจากจุดที่ยืนอยู่หนึ่งกิโลเมตร เช้ามาก็ต้องใช้พลังงานแล้วอ่ะ ขี้เกียจสุดยอด!

                “รีบ ๆ ไปทำโปรเจคให้มันเสร็จเถอะ จะได้มีเวลานอนสักที -_-;;” ลอร์ดลากฉันเดินไปข้างหน้า ฉันกับยัยนี่เป็นคู่หูที่ทำโปรเจคด้วยกัน ถ้างานไม่เสร็จ เราก็ตายกันทั้งคู่ TOT

                “ไอ้น่า! ฉันว่ามีคนตามหลังแกมาว่ะ >_<” มอร์นิ่งสะกิดไหล่แล้วทำหน้าตื่นเต้น หืม? ใครเดินตามหลังงั้นเหรอ? -_-??

                “ไอ้เบลซ!! กินข้าวยังวะ?” พวกผู้ชายที่เดินอยู่ข้างหลังเสียงดังชะมัด กลัวคนอื่นเขาไม่ได้รู้หรือไงว่าพวกเอ็งคุยเรื่องอะไรกันอยู่ -_- 

                แต่เบลซนี่มัน...

                “ไม่อ่ะ ไม่ค่อยหิว”

                “อ๋อ อิ่มอกอิ่มใจอะดิ้ อิจฉาจังวะ มีกำลังใจแต่เช้าเลย >_<”

                เฮือกกกกกกก!! นี่พวกแกเล่นมุกกันแต่เช้าเลยเหรอ ไม่อ่ะ ไม่นะ! ฉันไม่ชอบวิธีแซวแบบนี้ ถึงแม้ว่าพวกนั้นจะแซวเบลซที่เดินอยู่ข้างหลังก็เถอะ แต่พวกเขาก็ตั้งใจพูดเสียงดังให้มันกระทบฉันอ้ะ ได้ยินแล้วขนลุก ฉันไม่พร้อมจะรับคำแซวพวกนั้น เพราะฉันไม่ได้ชอบเบลซ TOT

                ชอบเมื่อไหร่ค่อยแซวเมื่อนั่นย่ะ!!

                หลังจากนั้นพวกนั้นก็ส่งเสียง ฮิ้ว ๆ หยอกล้อเบลซทำเอาไอ้ไลฟ์กับลอร์ดแซวฉันบ้าง ฉันไม่ชอบเลยโว้ย! เมื่อไหร่จะถึงอาคารเรียนเนี่ย TOT

                หลังจากเราคุยกันไปนาน ๆ เขาก็เริ่มรุก

                (ไปดูหนังกันไหม?)

                “ไม่อ่ะ ไม่มีเงิน -_-”

               (ถามไปงั้นแหละ ไม่มีเหมือนกัน -_-)

               เขาพยายามอย่างมาก...

               (บานาน่าชอบอะไรบ้างเหรอ? อยากรู้)

               “ชอบนอน กิน แล้วก็อยู่เฉย ๆ ^^”

               (เหรอ งั้นก็เหมือนกันอะ)

               เอาจริงดิ? -_-;;

               (ขอเบอร์หน่อสิ)

               “ไม่ให้”

               (ตอบช้าจัง ไม่มีคนคุยด้วยเลย)

               “เสียใจด้วยนะ”      

               คือเขาพยายามอย่างมาก!! ไม่รู้ว่าชอบเราตอนไหนและเมื่อไหร่ อะไร ยังไง แต่ฉันไม่สนใจเขาเลย ฉันสนแต่เรื่องของตัวเองเพราะมันใกล้จะจบม.6แล้ว ต้องเร่งทำงานส่ง ต้องรีบทำโปรเจค ต้องอ่านหนังสือ สอบเข้ามหาลัย และอีกหลาย ๆ อย่าง ถึงเบลซจะยุ่งมากแค่ไหน เขาก็หาเรื่องทักฉันมาตลอด ฉันว่าเขาต้องหลงฉันแน่ ๆ มันเริ่มมาจากไหนนะ? ตั้งแต่วันงานลีลาศหรือเปล่า?

               เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันจึงถามเขาไป...

                “ทำไมวันงานมาขอเต้นล่ะ?”

                (ไม่รู้สิ เพราะสวยมั้ง)

                เฮือกกกกก!!! พ..พูดจริง? วันนั้นฉันสวยเหรอ? ตาเบลอแน่ ๆ อ่ะ =_=

                (อาจเพราะเมาด้วยแหละ ฮ่า ๆ ^O^)

                จะพูดแบบนี้ก็อย่าพูดเลยเหอะ -_-

                “คงงั้นอ่ะ บานาน่าก็ว่าตัวเองไม่ได้สวยนะ”

                (ไม่มั่นใจเหรอ?)

                “ใช่”

                (แต่เบลซว่าสวยนะ)

                ฉันไม่คิดว่าคนซื่อ ๆ อย่างเขาจะโกหกนะ ถึงแม้ว่าฉันจะคิดว่าตัวเองไม่สวยก็เถอะ...แต่ฉันเชื่อว่าเขาคิดแบบนั้นจริง ๆ

                หลังจากนั้นเราก็คุยกันถูกคอขึ้น คงถึงเวลาแล้วที่เราจะเปลี่ยนวิธีการพูด

                “เบลซ บานาน่าปกติเป็นคนพูดไม่เพราะนะ”

                (ไม่เห็นเป็นไรนี่)

                “งั้นบานาน่าด่าเบลซว่าเป็นหมา หรือไม่ก็ยกมาด่าทั้งสวนสัตว์ก็ไม่ว่าอะไรใช่ไหม? ^^”

                (ก็เกินไป -_-)

                “แต่ได้ใช่ไหมล่ะ?”

                (ใช่ ปกติเบลซก็ไม่ใช่คนพูดจาสุภาพอยู่แล้ว)

                “งั้นก็มาเปลี่ยนศรรพนามให้มันดูหยาบ ๆ กัน ทีนี้จะได้สนิทกันสักที ^^”

                พอเราเปลี่ยนศรรพนามการพูดเป็นคำหยาบ เราก็สนิทกันจริง ๆ แต่ระหว่างที่ฉันคุยกับเบลซ เอิร์ธกระหังก็ทักฉันมาเช่นกัน ฉันถูกจีบโดยทั้งสองคนในเวลาเดียวกัน ช่างเป็นผู้หญิงที่ฮ็อตอะไรเช่นนี้ =_=

                ฉันคุยกับเอิร์ธและเบลซได้ แต่ความรู้สึกในตอนนี้มันเอนไปทางเบลซมากกว่า ก็แค่รู้สึกดี ไม่ได้หมายความว่าชอบ...